Taida, Sahar, Mauro: hoe verging het andere kinderen zonder verblijfsvergunning?

Taida Pasić (2006)

Het gezin Pasić vlucht in 1999 vanuit Kosovo naar Nederland. Daar wordt twee jaar later hun asielaanvraag afgewezen. De IND wil het gezin in 2004 laten terugkeren, omdat Kosovo weer veilig wordt geacht. Een jaar later vertrekken ze. Dochter Taida (geboren in 1987) wil echter haar vwo-opleiding afmaken. Op een Frans toeristenvisum komt ze in de zomer van 2005 terug naar Nederland. In januari 2006 wordt ze uit de klas gehaald en belandt ze in de vreemdelingenbewaring van uitzetcentrum Zestienhoven. Dat genereert grote maatschappelijke verontwaardiging en juridisch getouwtrek met toenmalig minister van Vreemdelingenzaken Rita Verdonk. Die wijst haar asielaanvraag voor studieverblijf af en beticht het meisje van fraude.

Nadat ze haar schoolexamens heeft afgerond, verlaat ze Nederland. Haar vwo-eindexamen legt ze succesvol af op de Nederlandse ambassade in Sarajevo. Pasić studeert in 2010 af in de rechten aan de Universiteit Leiden. Als advocaat in de financiële sector was de inmiddels 31-jarige Pasić daarna werkzaam in Amsterdam en New York.

Sahar Hbrahim Gel (2011)

Geboren in Afghanistan, getogen in het Friese Sint Annaparochie. Al tien jaar woont Sahar, een toen 13-jarige leerling van het Stedelijk Gymnasium in Leeuwarden, in Nederland. Tot ze in 2010 uitgezet dreigt te worden naar het land dat haar familie ontvluchtte voor de Taliban. Wekenlang is Sahar landelijk nieuws, mede vanwege de steun van haar klasgenoten. De voltallige oppositie dringt er bij toenmalig minister Gerd Leers (CDA, Immigratie en Asiel) op aan nog eens naar de zaak te kijken. De rechtbank in Den Bosch oordeelt dat Sahar en haar familie niet teruggestuurd mogen worden, omdat de afwijzing van hun asielverzoek niet goed onderbouwd is. Leers dreigt met hoger beroep. Een ambtsbericht van het ministerie van Buitenlandse Zaken stelt echter dat een veilig leven in Afghanistan ondenkbaar is voor een in Nederland opgegroeid tienermeisje. Leers noemt Sahar daarop ‘te verwesterd’ om uitgezet te worden: ze krijgt een verblijfsvergunning.

Alle commotie is Sahar niet in de koude kleren gaan zitten, zegt Paul Stieger, toentertijd haar advocaat. ‘Ze heeft een flinke inzinking gehad. Daar is ze gelukkig weer bovenop gekomen, maar ze verkiest de luwte.’ Sahar studeert inmiddels medicijnen aan een Nederlandse universiteit. 

Mauro Manuel (2011)

Manuel wordt als 9-jarige jongen door zijn moeder vanuit Angola op het vliegtuig naar Europa gezet. In 2003 belandt hij in Nederland, eerst bij zijn halfzus, dan bij een gastgezin. In 2007 wordt zijn asielaanvraag afgewezen. Adoptie ligt moeilijk, omdat zijn moeder nog leeft. In 2011 wijst de Raad van State zijn asielverzoek definitief af. De dreigende uitzetting op zijn achttiende leidt echter tot veel politieke weerstand, met name binnen het CDA, maar toenmalig minister Leers volhardt. Berucht wordt het briefje dat Manuel van CDA-er Henk Bleker krijgt tijdens een uitzending van Pauw & Witteman: of hij naar een wedstrijd van zijn favoriete voetbalclub PSV wil. Uiteindelijk krijgt Manuel een studievisum. Mede dankzij zijn kwestie wordt het kinderpardon ingeleid, waardoor hij definitief mag blijven.

‘Kinderen worden maar meegesleurd en die moeten maar doen wat volwassen mensen zeggen’, zegt Manuel in 2017, als hij bij uitzondering een interview geeft aan KRO-NCRV’s De Monitor. Eigenlijk had hij eerder teruggestuurd moeten worden, vindt hij met terugwerkende kracht. ‘Je wordt van het kastje naar de muur gestuurd en er wordt nooit echt gekeken of het kind daar gelukkig van wordt, en of het kind daar beter van wordt.’ De dan 24-jarige Manuel heeft een baan als systeembeheerder, een huis gekocht en wordt dan binnenkort vader.