Hollands dagboek: Simcha de Leeuw

Woensdag 25 januari

Vorige week is de scholengemeenschap De Driemark in Winterswijk de strijd aangegaan voor een van haar leerlingen. Taïda Pasic, 18 jaar, komt uit Kosovo. In 1999 kwam ze met haar familie naar Nederland, in de hoop een veilige thuishaven te vinden. Na bijna vijf jaar was de familie uitgeprocedeerd. De familie kon nog één rechtszaak aangaan of zogenaamd “vrijwillig' vertrekken. Maar de kans was groot dat ze deze zaak zouden verliezen, met als gevolg dat ze 5 jaar niet meer terug zouden mogen komen in de EU. Op vrijwillige basis teruggaan naar voormalig Joegoslavië leverde behalve een “oprotpremie' de belofte op dat Taïda binnen een maand weer terug naar Nederland kon komen en een verblijfsvergunning kon krijgen. De belofte over de terugkeer van Taïda was de doorslag voor hun beslissing.

Maar de “belofte' is nooit ingelost. Op advies van haar advocaat is Taïda eind november naar Nederland teruggekeerd om zelf een verblijfsvergunning aan te vragen. Taïda kreeg een sticker in haar paspoort, deze gaf aan dat de procedure lopende was. Ze keerde terug naar school en haalde haar achterstand in korte tijd weer in.

Woensdag 18 januari werd Taïda onverwachts uit haar klas gehaald door haar afdelingsleider. Die had een brief gekregen van de vreemdelingenpolitie. Ze moest zich binnen een uur melden op het politiebureau. Daar werd duidelijk dat het om een uitzetting ging. Er was niets meer aan te doen. Sindsdien zit ze in het uitzetcentrum in Rotterdam. Over vier maanden is haar eindexamen.

We zijn vrijdag begonnen met een demonstratie in Winterswijk. Van maandag middernacht tot dinsdag middernacht stond er een kooi op de markt van Winterswijk. Elk uur werden twee leerlingen afgewisseld om in de vrieskou achter de tralies te zitten. Het statement was duidelijk: “Taïda achter de tralies, wij achter de tralies!'. Het zorgde voor veel aandacht van de media.

Vandaag zijn we naar Den Haag geweest om de politiek duidelijk te maken dat we het niet eens zijn met de gang van zaken. We keerden aan het einde van de middag met gemengde gevoelens terug naar Winterswijk. Zijn onze acties wel voldoende geweest? Moeten we nog wat anders ondernemen? We hebben veel bereikt in een week, maar we zijn bang voor goede hoop. Dat zou alleen de mogelijke teleurstelling maar vergroten.

Donderdag

Vol nieuwe moed en energie ben ik vandaag de dag weer begonnen. Morgen is de hoorzitting van Taïda, we hebben met de vriendinnen afgesproken dat maar een klein groepje naar de rechtszaak gaat. Anders wordt het te emotioneel voor haar.

Op de website www.taida.tk komen veel positieve reacties. Ene Peter van der Wel heeft speciaal een lied geschreven, geweldig! Later blijkt dat hij voor de radio werkt. Het idee dat er iemand is die tijd maakt om een lied te maken voor een onbekende, gewoon omdat hij achter onze actie staat en tegen het beleid is, maakt mij blij.

Gisteravond hebben drie vriendinnen van Taïda hun verhaal verteld op TMF nadat ze in Den Haag hadden gedemonstreerd. Ik vind het knap hoe Geerte haar verhaal heeft verteld, omdat ik weet hoeveel emotie erachter zit. Geerte hoort namelijk bij het gastgezin waar Taïda verbleef. TMF heeft laten weten dat ze geïnteresseerd zijn als er weer nieuws komt over Taïda. We gaan proberen het lied van Peter van der Wel op TMF te brengen in de vorm van een clip gemaakt door Seppe Pallandt. Maar dan moeten eerst de zaken eromheen geregeld worden, zoals de auteursrechten en dergelijke.

We zijn ons ervan bewust dat dit onze laatste dag is voor de rechtszaak en misschien wel onze allerlaatste kans om iets te doen. Morgen kunnen er drie dingen gebeuren; óf de zaak wordt afgewezen en dan zit Taïda binnen 24 uur op het vliegtuig. Óf de zaak wordt uitgesteld, en dan hebben we meer tijd om nog meer acties te voeren. Óf Taïda mag terugkomen om haar diploma te halen. Dit laatste lijkt bijna te mooi om waar te zijn. Laat ik maar gaan slapen.

Vrijdag

Zenuwachtig hebben we nog geprobeerd nieuwe dingen te bedenken die we konden doen voor de rechtszaak. Maar volgens meneer De Graaf, coördinator van het VWO, konden we het er maar beter even bij laten. We kunnen er nu toch niets meer aan veranderen. Het is wachten op wat de rechter gaat beslissen.

Zenuwachtig en met klamme handjes kijken we elkaar aan, er hoeft niets gezegd te worden. De rechtszaak is begonnen. Anderhalf uur is voorbij gegaan, nog steeds niets gehoord. Je ziet iedereen denken, is dit wel een goed teken, waarom duurt het toch zo lang? Ah, een smsje, het is Geerte : “Hey, de zaak is 2 weken uitgesteld. Ze zag er slecht uit. Afwachten maar weer. Ik spreek je, kus“. Ik merk dat ik een beetje opgelucht ben, nog geen definitieve beslissing. We hebben nog niets gewonnen, maar toch ook niets verloren. Of wel?

Hoewel mijn gedachten steeds bij Taïda zijn, gaat het normale leven gewoon door. Ik had vanavond een verjaardag van een vriendinnetje. Daar zitten we met z'n allen. Ik probeer gezellig te zijn, wil de verjaardag niet verpesten. Miek zet de televisie aan, over tien minuten begint het journaal. In het voorstukje een foto van Taïda, wat ziet ze er slecht uit! Ze spreekt en we kijken allemaal vol bewondering naar Taïda, die met al haar kracht een betoog houdt. We kunnen het niet geloven, het is nog erger dan we allemaal hadden gedacht. Zo zitten we met z'n allen gezellig te praten, zo zitten we met z'n allen te huilen. Dit kan toch niet echt gebeuren? Dit kan Nederland toch niet toelaten? Wat moeten wij doen om er voor te zorgen dat dit onrecht wordt rechtgezet?

Zaterdag

Wat fijn, een nieuwe dag. Voordat je in slaap valt, zit je vol met gedachten maar zo gauw je wakker wordt is alles weer leeg en kun je er weer tegenaan.

Superlief, Elleke heeft de hele organisatie uitgenodigd om bij haar te komen eten, zodat we nieuwe plannen voor de komende week kunnen bedenken. Rond een uur of zeven zaten we allemaal aan tafel, de sfeer was heel gemoedelijk, zelfs gezellig. Doordat iedereen de uitzending van gisteravond had gezien, is iedereen nog gedrevener om voor Taïda te strijden. Het is grappig te zien dat je door zoiets een band krijgt met een groep waar je normaal gesproken niet heel veel mee optrekt. Voor het eerst ben ik oprecht blij en trots dat ik op de Driemark zit, ik denk dat we met z'n allen ons geen betere leerlingen en leraren hadden kunnen wensen. Hoe iedereen zich inzet is echt ongelooflijk en niemand had durven dromen wat we nu al bereikt hebben. De leraren vormen een team met de leerlingen, ze moedigen ons aan en steunen ons wanneer het nodig is. Het is een geheel, we missen alleen nog één iemand. Maar we doen onze best haar terug te krijgen

Zondag

Even een dag om bij te komen van alle spanningen en ook om al het schoolwerk in te halen. Afgelopen week heb ik weinig lessen gevolgd, en samen met iedereen bergen werk verzet. Je bent er steeds mee bezig. Komende week moeten we allemaal weer full time lessen gaan volgen en huiswerk maken en na school weer actie gaan voeren. Dit lijkt een zware week te worden.

Morgen is de rechtszaak tegen de manier waarop Taïda in het uitzetcentrum is gekomen. De vraag is of ze de komende twee weken in het uitzetcentrum in Rotterdam moet verblijven of dat ze de aankomende weken hier in Winterswijk bij haar gastgezin mag aansterken. Ja, aansterken, dat is toch eigenlijk te belachelijk voor woorden. Het feit dat een meisje van achttien jaar wordt vastgehouden in een soort gevangenis en dit een van de moeilijkste en zwaarste tijden van haar leven vindt, is toch iets waarover Nederland zich wel even achter de oren mag krabben. Zeker als je weet dat ze uit een oorlogsgebied komt, in bunkers met haar familie heeft moeten zitten en wie weet wat allemaal nog meer.

Maandag

We krijgen te horen dat we ons nu weer moeten richten op ons schoolwerk. Actie voeren is goed, maar na schooltijd.

Vandaag is de rechtszaak over de inbewaringstelling van Taïda. Laten we hopen dat de rechter snel met een positieve uitspraak komt. De rechter heeft beloofd dat ze snel met het uiteindelijke vonnis komen of Taïda hier haar diploma mag gaan halen. Ik kan er nog steeds met mijn hoofd niet bij: Taïda, een meisje dat later Internationaal Recht wil gaan studeren, een meisje dat zelfs de advocaat van de tegenpartij verbetert, een meisje dat later haar eigen land kan gaan opbouwen. Wat is het toch krom. Nederlandse universiteiten halen goede studenten uit het buitenland en nu sturen ze er een weg. Wat is dat toch tegenstrijdig!

De website (www.bincweb.nl/taida) is de lucht ingegaan. Hierop kunnen mensen een petitie tekenen. Er zijn meer dan vijftien online-handtekeningen nodig wil de zaak “Taïda' kunnen worden aangekaart in de Tweede Kamer. Hopelijk komt het hele beleid ter sprake. Want of Taïda mag blijven of niet, dit beleid moet veranderd worden. Natuurlijk zijn er regels nodig, maar regels zijn er ook om uitzonderingen te maken. Laat minister Verdonk toch alsjeblieft nog een keertje de hand over het hart strijken. Daarna kunnen we gaan strijden voor een nieuw beleid.

Dinsdag

Vandaag zijn de ballonnen geregeld. Donderdag worden deze op de markt te Winterswijk losgelaten, als symbool van vrijheid. De petities gaan goed, we hebben al bijna drieduizend handtekeningen! Afgelopen vrijdag hebben we nog in de S.B.C. te Winterswijk voor Taïda gedanst. Waarom? Omdat ze dat het leukste vindt. Nu moet ik me weer gaan richten op school, morgen een tentamen geschiedenis. Toevallig Taïda's lievelingsvak. Verder vindt ze de taalvakken erg leuk. Ik hoop zo vurig dat ze de kans krijgt haar diploma hier te halen! Het is nog wachten op de uitspraak van de rechter op 10 februari. Het blijft spannend!

Woensdag 1 februari

Wat vreemd, wat is iedereen blij, waarom rent Meneer de Graaf zo opgewonden door school? Ik snap er niks van, wat is er aan de hand? Taïda is vrij! De rechter heeft besloten dat ze tot het definitieve besluit op uiterlijk 10 februari in Winterswijk mag blijven! Ze mag weg uit het uitzetcentrum in Rotterdam! Fantastisch! Ik kan het bijna niet geloven. Onverwacht, maar wat geweldig! Taïda komt thuis.

We gaan snel een persconferentie regelen op school. Daarna kan en moet ze snel naar huis om aan te sterken.

De hele schoolhal is gevuld en we kregen net te horen dat Taïda ook komt en wat gaat zeggen. Wat zal het raar zijn om haar dadelijk weer te zien. Natuurlijk zag ik haar een paar weken geleden elke dag op school lopen, maar nu besef je pas dat dit niet vanzelfsprekend is. Ik verheug me erop, maar ben ook heel erg zenuwachtig.

Daar is ze! Iedereen staat op en begint te klappen, Taïda kijkt vol bewondering en onbegrip de zaal in. De zaal is muisstil, we kijken allemaal met tranen in de ogen naar Taïda die ondanks wat ze de afgelopen weken heeft meegemaakt eerst bij ons op school komt en dan pas naar huis gaat om lekker een warme douche te nemen en ongestoord te gaan slapen. We zullen ervoor strijden haar hier te laten blijven. Taïda hoort bij ons en ze verdient het om die vier maanden op school te blijven, zodat ze haar diploma kan halen!

De rechter bepaalde gisteren dat Taïda voorlopig in Nederland mag blijven.