Dank je wel Ferry: je was ver weg, maar tegelijkertijd heel dichtbij
Gistermorgen, beschenen door de voorjaarszon, ging ik op weg naar de Hofstad voor een tour met Ferry Mingelen. Een wandeling door politiek Den Haag onder leiding van de man die bijna dertig jaar parlementair verslaggever was van de NOS. Ik keek graag naar Mingelen op tv. Hij wist de moeilijkste kwesties in een paar rake zinnen te duiden, vaak gekruid met milde ironie.
Een mooi weerzien zou het worden, al was het dan slechts in de vorm van een audiotour (tegen geringe betaling te verkrijgen bij Pro Demos, ‘Huis voor democratie en rechtsstaat’). Op het schermpje prijkte Mingelens foto, en na de tune van ‘Den Haag Vandaag’ sprak zijn stem: “Ontzettend leuk dat u met mij meewandelt vandaag”.
Mingelen diste tal van historische feiten op, maar veel boeiender waren zijn persoonlijke ontboezemingen. Over dat de journalistiek hem ten zeerste was afgeraden, want te hoog gegrepen. Maar dat hij na een bezoek in 1969 aan de ‘groene bankjes’ zeker wist dat hij het toch wilde. En hoe het eraan toeging in de oude Tweede Kamer.
Modeshow van Zeeman
“De NOS had er slechts één camera. Die stond op een verhoginkje achter een soort biljartgordijn. We moesten over dat gordijn heen de zaal filmen, die grotendeel vanaf de rug in beeld kwam.” Achter dat gordijn werd heel wat gekonkeld en gerookt, zelfs zozeer dat de Kamervoorzitter soms moest roepen: “Zeg, kan het daar wat rustiger?” In het begin was hij met zijn gebrekkige presentatietalent een gesel voor de kijker, vreesde Mingelen. “Een politicus vermoedde dat ik zelfs een modeshow van Zeeman niet tot een goed einde zou weten te brengen.” Hier weer die bevrijdende spot, ditmaal met hemzelf.
Een glamourloos beroep, dat in grote lijnen neerkomt op: je ding doen en dan weer naar huis
Het was warm deze ochtend op Het Binnenhof. Een ijscoman installeerde zijn kar, en Mingelen vertelde over de geheime deur waardoor politici tijdens formaties het Eerste Kamer-gebouw betraden. En over het touwtje waarachter de parlementaire pers vrijdagmiddag moest wachten na het kabinetsberaad. “Ministers die niets wilden zeggen, liepen door. Maar die pakten we buiten alsnog, want daar was geen touwtje.”
Snibbige vragen
Een vrij glamourloos beroep, wist de oud-NOS-coryfee, dat in grote lijnen neerkwam op: je ding doen en weer naar huis. “Mijn vaste plek was onder de colonnade. Stond je ten minste lekker droog.” Borrelen en dineren met politici deed hij zelden, want dan werd het te gezellig. Mingelen hield liever afstand. Met Rutte kon hij heel goed opschieten, wat de presentator dan weer compenseerde met extra snibbige vragen.
“Maar helaas is Rutte net als Mohammed Ali. Je krijgt hem nooit in de hoek. Kok kon heel lang monotoon doordieselen en Lubbers sprak als een slangenmens. Balkenende daarentegen was geen groot communicator.” Wat Mingelen deed terugdenken aan een pijnlijke blunder. “Tijdens een live verkiezingsdebat in 2010 ergerde ik me aan de vertragende spreektrant van Balkenende, waarop ik uitriep: ‘U bent altijd vaag’. Meteen wist ik: ik had dit nooit mogen zeggen. Na afloop heb ik de premier excuses gemaakt.”
De tour was ten einde, en ik dacht: het was eigenlijk een interview zonder vragen. Maar wel met heel goede antwoorden. Dank je wel Ferry, murmelde ik: je was ver weg, maar tegelijkertijd heel dichtbij.
Lees meer afleveringen van Klein Verslag op trouw.nl/kleinverslag.