Welke flapdrol doet nou zoiets? Tijd voor detectivewerk

Het is de zomer van 2018, als Helen en Karen, Brits maar wonend in Amsterdam, trouwen op een boot op het IJ. De ceremonie vindt plaats op het dek, beneden zijn de toiletten. De dag verloopt zoals past bij een bruiloft: één bruidsjurk is wit, de lucht is blauw, er vloeit drank en iedereen heeft plezier. Het moet een onvergetelijke dag worden. En dat wordt het ook, maar dan om een andere reden.

Want terwijl ’s avonds op het dek het feest in volle gang is, gebeurt er beneden op het damestoilet iets geks: iemand – of iets – poept op de vloer. Te ver van de pot voor een ongelukje.

Aangezien niemand sindsdien het delict heeft opgebiecht, zoekt het bruidspaar twee jaar later nog steeds naar antwoorden. Het is coronatijd en iedereen heeft behoefte aan afleiding. “En uiteindelijk wil je gewoon weten wie tot zoiets in staat is”, zegt Helen. Dus schakelen ze de hulp in van bruiloftsgast Lauren. Die heeft, naast een zwaar Nieuw-Zeelands accent, de bevestigingsmail van een introductiecursus recherchewerk binnen, en is dus buitengewoon ongekwalificeerd om de dader – of poopetrator (van perpetrator) – op te sporen. Gedrieën gaan ze te werk in de Engelstalige whodunnit-comedy-podcast Who Shat on the Floor at My Wedding?

True non-crime, zo noemen de makers het genre inmiddels zelf. ‘Gewone’ true crime-verhalen hebben toch altijd iets lugubers, en dit onderwerp is eigenlijk zo onschuldig dat je je geen moment schuldig hoeft te voelen over je luisterplezier.

Usb-leugendetector en omkoping

Want verder volgen ze precies – of eerder bijna precies – de methoden van reguliere rechercheurs. Allereerst door de verdachten onder hun intimi te verhoren. Zoals ‘Hink’ (‘Henk’ op z’n Nieuw-Zeelands), een Nederlandse vriend van het stel. Hij stond uren achtereen op de dames-wc te kletsen met in- en uitlopende vrouwen, en kreeg daar zelfs eten en drinken geserveerd. Hij is ook degene die de uitwerpselen opruimde. Verdient hij lof of heeft hij zichzelf hiermee verraden? Bruid Karen belandt zelf overigens ook op het verdachtenbankje, omdat ze een van de eersten was die de feces zag (“het leek wel de poep-emoji”).

Wannabe detective Lauren gaat tot het uiterste, met onder meer een usb-leugendetector, forensisch onderzoekers, omkoping en zelfs milde marteling, om de phantom shitter te ontmaskeren.

De vele zijpaadjes die het onderzoek volgt maken sommige aspecten wat vergezocht, maar met steeds een nieuwe wending ben je zo door de slechts dertien afleveringen heen. Daarbij zijn hun onderzoeksmethoden vaak zo hilarisch dat het veel meer om de middelen gaat dan het uiteindelijke doel.

De makers zijn inmiddels bezig met een tweede seizoen, gezien het succes. Want hoewel de podcast uit 2020 stamt, kreeg die deze zomer een nieuwe impuls door een tweet van een Londense komiek, waardoor de luistercijfers door het dak gingen. Er zou zelfs interesse zijn om van de zaak een tv-show te maken. Wat de dader met samengeknepen billen zal afwachten...