Vestigt jonge wolf zich op Utrechtse Heuvelrug? 'We hebben drollen nodig'

De hond van Bas ter Laak begon 's ochtends tijdens het uitlaten ineens een stuk voor zijn baas uit te lopen. "En hij keek steeds achterom. Toen ik achterom keek, bleken we achtervolgd te worden." Op zo'n 20 meter afstand stond een wolf. Ter Laak moest denken aan een video van een wielrenner op de Veluwe. Die probeerde weg te fietsen bij de wolf en werd achtervolgd. "Toen draaide ik me maar om en liep ik op hem af en ging hij het bos in."

Glenn Lelieveld moet even grinniken als hij wordt gebeld. Als Coördinator roofdieren van de Zoogdier Vereniging krijgt hij vaker telefoontjes over wolven. Wolf gespot in Amerongen: dat vindt iedereen weer interessant, terwijl het dier daar wel vaker is gezien. Maar hij begrijpt het ook wel. "Ik kan me voorstellen dat het voor mensen een bijzondere gewaarwording is."

Toch is er wel iets bijzonders aan de hand met deze wolf. "Nog niet eerder is een wolf gaan 'poseren' in de regio", zegt Lelieveld. Dat poseren kan erop wijzen dat het roofdier onderzoekt of het territorium geschikt is om zich er te vestigen.

Volgens experts hoeven mensen zich weinig zorgen te maken. Lijn de hond voor de zekerheid aan en praat rustig en zeker tegen het dier. Die tips had Van der Laak vanochtend nog niet gekregen. "En het is toch een verdomd groot dier", zegt hij. Als hij een stok de kant van de wolf op gooit, vlucht die wat verder het bos in, maar ook daarna komt hij weer terug. Pas als hij met een andere wandelaar een praatje maakt om te checken of het toch niet toevallig een grote hond is, verdwijnt de wolf om niet meer terug te keren.

Waar de wolf vandaan komt, is niet te zeggen. Als wolven gaan puberenverlaten ze het ouderlijk territorium om een "stukje te wandelen" zoals Lelieveld het noemt. Die wandeling kan 100 kilometer zijn, maar ook 2000 kilometer. De Amerongse wolf kan dus uit Duitsland of Frankrijk komen, maar ook uit de roedel op de Veluwe.

"Als een wolf in een gebied komt dat 'ie zelf geschikt acht, gaat hij zijn territorium afbakenen", vertelt Lelieveld. Hoe hij dat doet? Met urine en drollen. Die drollen zijn essentieel voor onderzoekers als Lelieveld. Lelieveld: "Met urine zijn wij als mensen niet zo goed." Maar de drollen zijn een bron van informatie. Met het genetisch materiaal valt de wolf beter te volgen. "Stel nou dat we dan over een half jaar deze wolf weer aantonen in hetzelfde gebied, dan pas kunnen we echt spreken van een definitieve vestiging."

Wie zo'n drol ziet, moet zich dan ook vooral melden bij het wolvenmeldpunt. Hoe zo'n uitwerpsel eruitziet, is hierboven te zien. De drollen liggen vaak midden op het pad, en zijn vrij goed te onderscheiden. Lelieveld: "Dat is nog wel even wat anders dan de gemiddelde hondendrol met Frolic erin. Er zit echt gewoon haar van wild in en het ruikt ook een beetje anders." Bovendien zijn ze een stuk groter: zo'n 2,5 centimeter dik en 20 centimeter of langer.