Isabelle verongelukte in Weijerswold, maar leeft voort in stichting

De zon scheen en het was warm voor de tijd van het jaar. Het was voorjaarsvakantie en het weer leende zich prima voor buitenspelen. Wat een mooie, vroege lentedag had moeten zijn, eindigde voor Toby (48) en Hellen (42) Klingenberg uit Schoonebeek in een nachtmerrie.

Isabelle en haar zusje Ellenoor waren bij een vriendinnetje in Weijerswold, een gehucht tussen Schoonebeek en Coevorden, waar de Europaweg doorheen loopt. Ze hielden van buitenspelen en besloten om heitje voor een karweitje te doen. Een ondernemende bezigheid. Ze zagen de overbuurman buiten lopen. Weer een mogelijkheid om een klusje uit te voeren, dachten ze meteen.

De straat oversteken mocht eigenlijk niet en dat wisten de meisjes ook, maar in hun enthousiasme renden de drie naar de overkant. Daar ging het mis. Isabelle en haar vriendinnetje werden geraakt door een auto uit de richting van Schoonebeek en kwamen bij de aanrijding om het leven.

"Heel opgewekt, eigenlijk al van baby af aan", glimlacht moeder Hellen als ze Isabelle beschrijft. "Gek op andere kinderen. Begaan met alles om haar heen." Vader Toby vult aan: "Een lachebekkie. Heel liefdevol, heel begripvol naar andere mensen. Open en toegankelijk."

Ze wilde dierenarts worden. Of een dierenasiel hebben. Iets met dieren in ieder geval. Een buitenmens, maar ze wilde wel in gezelschap zijn. "Een gezelligheidsdiertje", noemt Hellen haar. "Alleen buitenspelen vond ze niet zo, maar als ze met ons of haar zusje of vriendinnetjes was, vond ze dat helemaal prima."

Hellen had als schooljuf haar dochter Isabelle twee middagen in de week in de klas. "Maar ze ging gewoon met de groep mee, net als alle kinderen", lacht ze. "Wat dat betreft heb ik geluk gehad dat ik dat mocht meemaken. Ik heb zo de laatste twee jaar veel van haar genoten."

Terug naar die donkere dinsdagmiddag, waarop Isabelle dus eigenlijk deed wat ze het liefste deed: met andere kinderen lekker buitenspelen. Moeder Hellen is na het afzetten van haar dochters doorgereden naar Coevorden om even te winkelen. Vader Toby was aan het werk bij zijn autobedrijf in Schoonebeek. "Ik kreeg via een telefoontje te horen dat het mis was met de kinderen", herinnert Hellen zich. Ze spoedde zich meteen naar Weijerswold.

Vader Toby werd gebeld door een buurvrouw. "Ik hoorde Hellen op de achtergrond en toen zakte me alle moed in de schoenen. Toen was het klaar. Ik heb alles laten vallen en ben meteen in de auto gestapt. Bij de rotonde in Schoonebeek kwam ik een politieauto tegen. Daar reed ik achteraan. Dan kom je aan op de plek des onheils. Wat we daar zagen, hoor je als ouder niet te zien. Toch moesten we er zijn."

Tot het allerlaatste moment zijn de twee gebleven. Elkaar troostend. Zusje Ellenoor werd opgevangen door Toby's broer. Hellen: "Je loopt eigenlijk doelloos rond. Er zijn wel mensen om je op te vangen of om vragen te beantwoorden, maar je weet eigenlijk niet wat je moet doen."

"Het meerendeel van de hulpverleners was ook ouder", zegt Toby. "Brandweermensen, ambulancepersoneel, politie, ik heb ze zien huilen. Dat deden wij zelf ook. Je voelt op dat moment helemaal niks meer."

De dagen die volgen beleven Toby en Hellen stap voor stap. "Je slaapt weinig. Je leeft niet van dag op dag, maar van moment op moment. Morgen of volgende week, daar denk je gewoon niet aan", vertelt Hellen.

Vrienden en familie springen bij en regelden alles wat nodig is. Isabelle kreeg op maandagochtend een grootse uitvaart, waarbij haar kist op een kar door paarden werd voortgetrokken. Op de wagen werden bloemen, brieven en kleurplaten gelegd en op de straat konden kinderen met stoepkrijt een berichtje schrijven of tekening maken. Nog een keer het fietsrondje door de straat, vanaf haar huis op bedrijventerrein De Vierslagen in Schoonebeek. De gemeente regelde verkeersregelaars en dat bleek nodig ook. Honderden mensen gaven gehoor aan de uitnodiging om langs de straat een erehaag te vormen voor Isabelle.

's Ochtends aten Toby en Hellen het lievelingsontbijt van hun dochter: een boterham met hagelslag. Daarna moest het stel een drempel over, letterlijk en figuurlijk. Toby: "Je weet dat er een enorme menigte staat, waar je langs loopt. Wat een mensen, wat een liefde." Hellen vult aan: "Ik weet nog, ik zei: Isabelle, ze komen allemaal voor jou. Uit de aanwezigheid van al die mensen hebben we heel veel troost gehaald."

"De hele herdenking verliep vlekkeloos. Er is nergens een moment waarop we terugkijken en denken: dat hadden we anders moeten doen. We hebben die week zelfs weleens gelachen om de meest onnozele dingen", vertelt Hellen. "De paarden voor de kar vonden het spannend om een drempel over te gaan en de uitvaartbegeleider moest toen even een tandje bijzetten. Zulke situaties bijvoorbeeld."

Aan het einde van de tocht, die een uurtje duurde, klonk het liedje Sweet Isabel van Enrique Iglesias, waar Isabelle naar vernoemd is. Na de herdenking vond haar uitvaart plaats met alleen familie en naasten.

Inmiddels is het alweer bijna een jaar geleden. Het gaat goed met Toby en Hellen: "Zo langzamerhand vinden we er een balans in. We leven vrijer nu. We houden ons alleen nog maar bezig met zaken die we zelf echt belangrijk vinden. We maken ons niet meer zo druk."

Na de gebeurtenis werd het stel bij de verwerking geholpen door een psycholoog. "Daar hebben we veel aan gehad en nog steeds hebben we er baat bij. Het is niet zo dat je tips krijgt, want ze zeggen: je bent zelf ervaringsdeskundige. Je leven wordt weer iets op de rit gezet", vertelt Hellen. "Ellenoor heeft veel gehad aan beeldtherapie. Aan haar konden we wel merken dat er iets dwarszat, maar ze wilde ons ook niet verdrietiger maken dan we al waren."

Toby en Hellen praten graag over Isabelle: "Als we bijvoorbeeld op verjaardagen zitten, vinden we het juist fijn als er over haar gesproken wordt. Dat maakt ons trots", glundert Toby. "En natuurlijk wordt er dan ook weleens gehuild. Ze blijft gewoon onderdeel van ons leven."

Toch bleef er een bepaalde gedachte hangen bij Toby. "Ik kon het niet verkroppen dat ze ineens weg was. Zo mag haar leven niet eindigen. Ze zat nog vol energie en ideeën. Dat zou verloren gaan en daar was ik het niet mee eens. Daar moest ik iets mee doen." Vanaf het begin dacht Toby al aan een stichting of goed doel: "Zodat haar gedachtegoed bleef bestaan en haar naam genoemd zou blijven worden."

Toby en Hellen besloten om een stichting op te richten, die zich inzet voor zaken die Isabelle belangrijk vond. "Ze was wel bezorgd om het milieu", weet Hellen. "Ze zag eens een filmpje van een egel die vastzat in een plastic bekertje en toen wilde ze afvalrapen. Het verzorgen van de konijnen vond ze ook heel belangrijk. En alles moest samen met andere mensen. Ze was heel sociaal."

Bij het opzetten van de stichting krijgt het stel hulp van dorpsgenoot Kees Veenstra. Het eerste project, samen met onder meer Stichting De Spieker en Dorpsbelangen, is een parkje met kinderboerderij in het dorp. Achter 't Aole Gemientehoes ligt het Park van Schoonebeek, aan de Albstraat. Dat is een hertenkampje dat wordt onderhouden door mensen uit het dorp.

Stichting Isabelle zou het mooi vinden om dat parkje uit te breiden met een kinderboerderij. "Stichting De Spieker heeft fantastische plannen met de Hekmans Boo, die ze willen reconstrueren. Samen met het dierenparkje en het idee van Stichting Isabelle: de kinderboerderij, zou dat heel mooi worden", denkt Kees Veenstra.

"Eigenlijk zou het mooi zijn als de uitbreiding op het veldje aan de andere kant van de Albstraat zou zijn", belicht Toby de wensen van de stichting. "Dan leg je een verbinding van het hart van Schoonebeek helemaal tot aan De Boo met daarachter de speeltuin." Als het af is, moeten kinderen op de kinderboerderij kunnen spelen en knuffelen met allerlei dieren. "Dat zou absoluut een plek zijn waar Isabelle elke dag zou zijn geweest", glunderen haar ouders.

Eind deze maand moet Stichting Isabelle zijn opgericht en worden de plannen voor de kinderboerderij bij het Park van Schoonebeek verder uitgewerkt.