Al drie jaar leeft Marco Borsato onder de radar, tot deze week de roddelpers schaamteloos een foto van de zanger publiceerde, en (of: vooral) van zijn buik. Waar in het echte leven wachttijden in de zorg oplopen, werd Marco op de socials keurig binnen vijf minuten van een diagnose voorzien: 'Een typische cortisol-buik.'

Zijn stress is begrijpelijk. Laten we niet uitgaan van het waar-rook-is-is-vuur-principe, maar, we kunnen wel stellen: er is in elk geval rook. Véél rook. Zo’n dikke, dikke vette smoglaag, het zal donker zijn daar. Anderzijds lijkt medelijden me nu overbodig tot eventuele onschuld bewezen is. Wie wel louter medelijden met de zanger heeft, wijs ik graag even op de toen minderjarige die nu als 'vermeend' slachtoffer door het leven gaat. 

Ellende tekent de mens

Toch zit er nog iets anders interessants in de foto van Borsato, iets herkenbaars: ellende tekent de mens. "Ogen liegen niet", zei mijn moeder altijd. Een levenslustige twinkeling is niet te veinzen, dofheid in een blik evenmin. "Ik kreeg een grijze dot op mijn hoofd toen mijn relatie uitging", vertelde een collega nadat we het over de foto hadden. 

Ik dacht aan mijn vader. Bij elk stukje gezondheid dat mijn moeder moest inleveren, leverde hij een paar van zijn mooie, donkerbruine haren in. 

Als ik zelf foto’s van mezelf terugzie, zie ik aan mijn gezicht of ik op het moment van de foto nog een moeder had, of dat ze net dood was. Mijn gezicht was in die tijd opgeblazen, ik zag eruit als zo’n kogelvis. Mijn gelaatskleur was bleek, mijn wangen kleurden alleen nog maar rood als ik het op een janken had gezet. 

Op sociale media ving de veelbekeken Borsato-foto naast een boel fatshaming, vooral veel beschuldigingen en vrijspraken waar ik van wil wegblijven. De enige kloppende, juiste en genuanceerde conclusie die ik gelukkig ook meerdere malen las, was: 'Het duurt veel te lang voor álle betrokkenen', 'Hier wordt niemand beter van', en: 'Het is tijd voor duidelijkheid in plaats van onzekerheid'.

De aangifte van het toen minderjarige meisje is drie jaar geleden gedaan. Zij zit in de wachtkamer van ons rechtssysteem, gevangen in een interbellum tussen vervolging en uitspraak. In diezelfde wachttijd is Marco een kogelvis geworden. Zijn foto laat zien: ellende kruipt onder iemands huid, in iemands lijf. 

Maar wat je níét aan iemand kan zien, en wat ik zó graag zou willen zien, om ons rechtssysteem een handje te helpen, om de betrokkenen duidelijkheid te geven: wat is precies de rook, en wat het vuur?