In het interview vergelijkt Susan zich met Isadora, een personage uit haar volgende roman Alles wat beweegt. "Ze heeft aan de ene kant een grote behoefte aan autonomie en zelfbeschikking, zowel in de kunst als in de liefde. Maar aan de andere kant juist een verlangen naar overgave en romantiek." Die tegenstrijdigheden herkent ze in zichzelf. "In mijn geval is het: ik wil wél de romantische liefde en een huwelijk, maar óók lekker in mijn eigen huis blijven wonen."

Susan legt vervolgens uit dat zij en Onno 'samen in twee huizen wonen'. Dat ze elkaar het ja-woord hebben gegeven, heeft volgens haar puur met romantiek te maken. "Omdat ik in mijn leven best moeite heb gehad om écht vertrouwen in een man te stellen. Misschien ook omdat mijn manbeeld niet zo rooskleurig was." Onno heeft dat beeld weten te veranderen. "De relatie met hem voelt voor het eerst in mijn leven als volkomen gelijkwaardig."

Toch betekent dit niet dat alles vanzelf is gegaan. Susan geeft toe dat ze hun verlovingstijd heeft benut om haar 'eigen beperkende overtuigingen te onderzoeken'. "In hoeverre was ik eigenlijk in staat om liefde toe te laten? Dat zijn geen leuke vragen. Maar ik heb daardoor wel de weg in mezelf vrij kunnen maken en op de dag zelf uit volle overtuiging 'ja' kunnen zeggen. Dus in die zin heeft trouwen me ook echt iets gebracht."