De dood als drijvende kracht
Joannie Rochette veroverde gisteren brons bij het kunstrijden. Door de dood van haar moeder kreeg die prestatie een bijzonder karakter.
En opnieuw waren er tranen. Vlak nadat Joannie Rochette de vrije oefening had afgerond trilde haar lip en leek ze te breken, voor het oog van meer dan 12.000 toeschouwers in het Pacific Coliseum. De kunstschaatsster vermande zich en vocht succesvol tegen de emoties. Maar het was duidelijk zichtbaar dat ze het opnieuw moeilijk had, vier dagen na de onverwachte dood van haar moeder. Door dat overlijden groeide de Canadese de afgelopen dagen uit tot een van de meest bijzondere verhalen van de Spelen. Ze besloot niet te stoppen en won brons.Die medaille was normaal gesproken waarschijnlijk alleen in eigen land luid bejubeld. In de strijd om het goud speelde Rochette geen rol. Het kunstschaatsen wordt gedomineerd door de twee Aziatische sterren Yu-Na Kim uit Zuid-Korea en de Japanse Mao Asada, die elkaar al sinds hun juniorentijd bevechten. Kim is, vooral in eigen land, een ster zonder weerga; op de Spelen is ze de best betaalde sportster. Ze geldt in Korea als de koningin van de best bekeken sport op de winterspelen. Kim is pas negentien jaar, maar toonde afgelopen week aan over exceptionele kwaliteiten te beschikken.Maar toch ging het verhaal niet alleen over Kim en Asada en hun niet aflatende strijd om de hoogst denkbare olympische eer. De Canadese kranten en televisie besteedden de afgelopen dagen uren zendtijd aan het bijzondere verhaal van Rochette. Haar moeder overleed zondagochtend, net nadat ze in Vancouver was aangekomen. De 24-jarige kunstschaatsster uit Île Dupas in Quebec dacht er niet over na om haar droom op te geven en te stoppen. Met vader Raymond op de tribune en haar vriendje Guillaume Gfeller – een ijsdanser – als morele steun naast hem, zette ze haar emotie opzij en veroverde de harten van alle Canadezen.Dat was de hele week te merken. Bij de korte kür met verplichte elementen ging er woensdag een schokgolf van geluid door de schaatshal toen Rochette het ijs betrad. Mensen gingen staan en applaudisseerden langdurig. Ook gisteren waren de fans die een kaartje hadden kunnen bemachtigen voor de vrije kür volledig op haar hand. Opnieuw kreeg ze een staande ovatie. „Het heeft me geholpen. Dit is iets dat ik nooit zal vergeten”, aldus de Canadese. De tweestrijd tussen Kim en Asada kwam daardoor, in ieder geval in Canada, in de schaduw van de sympathieke strijd van Rochette te staan. In alle ochtendshows mocht ze gisteren haar verhaal vertellen, keer op keer. Ze vertelde dat ze zichzelf niet als een held ziet: „Toen ik op het ijs stapte moest ik zo koel zijn als mogelijk. Mijn benen trilden, maar ik had het gevoel dat mijn moeder bij me was. Ze gaf me kracht.”En dat terwijl Kim en Asada er in het Pacific Coliseum een, in sportief opzicht, memorabele avond van maakten. Kim bracht de wedstrijd uiteindelijk op haar naam; haar totale puntenaantal van 228,56 betekende bovendien een nieuw wereldrecord. De voorsprong op Asada, die in haar afsluitende oefening enkele foutjes maakte, was immens. De Japanse schaatste 205,5 punten bij elkaar. Rochette bleef steken op 202,64. „Ik kan het niet geloven”, zei Kim na afloop. „Ik ben enorm verrast dat ik zoveel punten heb gehaald. Het benadert zelfs de score van de mannen.”Het succes had een Canadees randje. Kim wordt getraind door Brian Orser, een Canadese oud-schaatser, die zelf ook twee keer een zilveren olympische medaille won. In 1988 verloor hij in Calgary de ‘battle of Brians’ van de Amerikaan Brian Boitano. Maar zelfs die wetenschap was niet voldoende om de aandacht van Rochette af te leiden. Zij is – ongewild – uitgeroeid tot één van de meest bijzondere verhalen van deze Olympische Spelen. Na haar vrije oefening bleef ze even stilstaan en blies ze een handkusje naar boven. In het Pacific Coliseum in Canada stond de tijd heel even stil.
