Jezelf volproppen voor kliks – mukbangs draaien om eten, maar ook om contact met het publiek

Onlangs stuitte ik op een zorgwekkend YouTube-filmpje waarin een man viert dat hij een gewicht van 400 pond (182 kilo) heeft bereikt. Als beloning trakteert hij zichzelf op een uiterst royale maaltijd van McDonald’s. Ik heb het filmpje gepauzeerd om te tellen hoéveel eten hij voor zich heeft: zes verschillende burgers; veertig kipnuggets; drie á vier grote frieten; meerdere sauzen. Ruim een halfuur keek ik met een vertrokken gezicht toe hoe de man propte, smakte, buiten adem raakte en huilde. Waarom ik bleef kijken? Ik was een ramptoerist, gehypnotiseerd door iets weerzinwekkends.

De man in kwestie is de populaire YouTuber Nikocado Avocado, de ‘artiesten’naam van de dertigjarige Oekraïens-Amerikaanse Nicholas Perry. Hij heeft meer dan drie miljoen abonnees en een miljard kijkers op het platform. De ‘avocado’ in zijn naam is afkomstig uit het begin van zijn YouTube-carrière; toen vlogte hij over zijn vegan-lifestyle en vioolspel, hij oogde nog fit en kalm. Nu zie je hem met open mond hardop huilen omdat zijn burger extra kaas mist. Eten voor de camera is zijn fulltime baan.

In het filmpje over zijn vierhondertste pond moet hij hardop lachen om de claims van sommige kijkers dat hij zou overgeven na het filmen om niet aan te komen. Een claim die wel vaker over en weer gaat binnen de online mukbang-gemeenschap. De mukbang-trend, waarbij op socialemediaplatforms buitensporige hoeveelheden eten verorberd worden, begon in 2010 in Zuid-Korea. Het waren eerst vooral slanke, knappe vrouwen die zich aan de trend waagden. Vandaar het verwijt dat ze het voedsel weer zouden uitdrijven. Huiveringwekkende smak- en slurpgeluiden staan centraal.

Getalenteerde entertainers

Mukbangs draaien behalve om het eten ook om het contact met het publiek. Veel succesvolle mukbangers zijn getalenteerde entertainers. Ze weten een halfuur lang de aandacht vast te houden met persoonlijke anekdotes of vertellen tijdens het eten spannende verhalen. Maar uiteindelijk beloont het internet de meest extreme gevallen. De kleinste meisjes met de grootste porties voor zich – of de man met het slechtste temperament.

Je zou het geval van Perry kunnen interpreteren als een man die zich heeft laten leiden door zijn lusten, maar dat zou zijn toneelkunsten tekort doen. De man heeft sinds 2016 een miljoenenpubliek opgebouwd. In deze context is hij dan ook een ware performer. Iemand die de uitspraak ‘negatieve aandacht is ook aandacht’ als verdienmodel gebruikt. Naar eigen zeggen is Perry altijd al dramatisch geweest en kiest hij ervoor om te profiteren van zijn dieptepunten.

Wat zegt deze hoek van het internet over onze maatschappij? Veel mensen halen een bepaalde voldoening uit het kijken naar vieze content, uit het ervaren van extreem ongemak voor een korte tijd terwijl je veilig schuilt achter het eigen beeldscherm – en mediaplatforms als YouTube hebben er geen moeite mee om aan die behoefte te voldoen, ook al draagt de trend volgens critici bij aan obesitas onder jongeren en is hij aantoonbaar ongezond voor de meest extreme mukbangers, die zich blijven volproppen voor kliks.

Het Amerikaanse nieuwsplatform Mashable vergelijkt het kijken naar dit soort filmpjes met de verkeersopstopping die ontstaat omdat bestuurders langzamer gaan rijden om te staren naar een ongeval. Gelukkig is het mij niet overkomen, denken de kijkers. Gelukkig vier ik mijn vierhonderdste pond niet door te janken met een mond vol Quarter Pounder met kaas.