Moszkowicz gaat negatieve beeldvorming te lijf met nieuw boek

Het werd gisteravond in de Pauw & Witteman-uitzending al aangestipt: Bram Moszkowicz komt volgend voorjaar met een nieuw boek. Onkruid gaat het boek heten. In dit in april 2013 te verschijnen werk gaat hij de media te lijf. Dat kun je vergelijken met onkruid wieden, schrijft de advocaat op de site van uitgever Bertram + de Leeuw.

In zijn nieuwe boek maakt Moszkowicz volgens zijn uitgever Bertram + de Leeuw ’korte metten [..] met heilige boontjes, bleekneuzige betweters, kwetterende papegaaien, over het paard getilde grootheden van klein formaat’. Hij zou zichzelf ook niet sparen.

In zijn interview met Pauw & Witteman sprak Moszkowicz gisteren - op de dag dat de tuchtrechter bekendmaakte dat hij nooit meer als advocaat mag functioneren - al over mensen in de media die hem zwart proberen te maken. In Onkruid, zo schrijft Moszkowicz op de site van zijn uitgeverij, zal hij die negatieve beeldvorming te lijf gaan:

‘In mijn eerste boek schreef ik al over onkruid: nooit eerder vond ik het nodig de halve waarheden en leugens die men in de media over mij debiteerde op andere wijze dan met het woord tegen te gaan. Niettegenstaande het feit dat ik als jonge advocaat al merkte dat dat gelijk stond aan onkruid wieden: je trekt wat uit en schraapt wat weg. Een paar dagen later kun je weer opnieuw beginnen.’

Dat ‘eerste boek’ is Abraham Moszkowicz. Liever rechtop sterven dan op je knieën leven. In een recensie van dat boek schreef NRC-redacteur Merel Thie dat de advocaat inderdaad vooral uithaalde naar de media:

‘Bijvoorbeeld Jort Kelder die hem maffiamaatje noemde (‘De dandy die zich de ene dag journalist noemt, de andere dag presentator, en de volgende – tsja, wat doet die man eigenlijk?’). En de ‘bestofte bureaudeskundige’ Gerlof Leistra, misdaadverslaggever van Elsevier die alleen in opperste nood door tv-redacties voor de camera ‘wordt gedoogd’.’

Thie schreef dat Moszkowicz het ook niet naliet in zijn boek collega-advocaten de maat te nemen:

‘vooral beginners die zichzelf overschatten door grote complexe strafzaken te willen doen. Verrassender is wellicht dat hij vol lof is over de kwaliteit van het Openbaar Ministerie. De meeste officieren van justitie noemt hij ‘vakkundig en alert’. ‘In tegenstelling tot strafpleiters hebben zij steeds minder de neiging goedkoop theater te maken.’

Hij droeg het boek op aan zijn vader, met wie hij een sterke band heeft:

‘Bram Moszkowicz kan zich geen ruzie met zijn vader herinneren. Tot zijn 45ste reed hij iedere vrijdagavond naar Maastricht om de sabbat gezamenlijk door te brengen. Hij vertelt hoe hij worstelt met het adagium van zijn vader: de intrinsiek slechte mens bestaat niet. Als iemand die het kamp overleefd heeft, dat kan zeggen, dan moet het toch wel zo zijn? Ook Bram Moszkowicz heeft zo’n intrinsiek slecht iemand nooit ontmoet (niet Willem Holleeder en ook niet de vader die zijn dochter misbruikte, zegt hij er bij), maar hij sluit anders dan zijn vader niet uit dat het nog gebeurt.’

Tegen Pauw & Witteman zegt de advocaat zich niet bij het vonnis van de tuchtrechter neer te leggen en geeft aan in hoger beroep te gaan tegen zijn levenslange royement.