“Bij de kernramp in Fukushima ben ik halsoverkop naar Japan vertrokken om met mensen te gaan spreken die het van dichtbij hebben meegemaakt. Een beetje geschift, zeker toen in het onderzoekscentrum in Mol bleek dat ik toch een beetje radioactiviteit had opgelopen. Maar ik heb nu eenmaal die ambitie om vooraan in de krant te staan.”

“Ik heb voor de krant de Balkanroute van vluchtelingen gevolgd. Ik was daar de enige journalist en had echt het gevoel dat ik de publieke opinie in Vlaanderen iets kon bijbrengen. Als journalist wil je ergens middenin staan, niet langs de zijlijn.”

“Onze job fascineert veel mensen, al zien mensen ons ook vaak liever gaan dan komen. Maar later kan ik alle mensen over wie ik iets heb geschreven recht in de ogen kijken.”

“Ik ben geen echte nieuwsjager, ik ga niet elke dag achter primeurs aan. Ik schrijf menselijke verhalen, reportages, analyses. Ik ben natuurlijk niet blind voor nieuws en onbeantwoorde vragen. Als ik op café zit met vrienden, staat mijn nieuwsknop niet uit. Ik wil een verhaal vooral zo ­helder mogelijk brengen, zo boeiend mogelijk, goed geschreven. Ik kan echt genieten van een goed interview waarin de geïnterviewde zichzelf vol­ledig herkent en waar lezers iets aan hebben.”

“Het woord journalist legt meteen uit wat je doet. Een consultant of een project­manager heeft dat niet. Eén keer vertelde ik op café wat ik deed en bekeek een man mij alsof ik het laagste van het laagste was. Alsof alle politici zakkenvullers zijn en alle ambtenaren lui. Die man was trouwens vuilnisman, ik kijk daar toch ook niet op neer?

“Als ik op mijn koersfiets zit en ze bellen mij voor een moord in Anzegem, rijd ik als een gek naar huis en ga ik aan de slag. Als ik met vakantie ben in Spanje en zie dat de mensen niet in zee mogen omdat er te veel kwallen zijn, wordt dat een stuk in de krant. Mijn winkel is altijd open, het hele jaar door.”

“Ik werk van thuis uit, maar met thuis te zitten zal de gazet niet gevuld raken. Ik zit wel liever op Facebook dan op café, Facebook is een gigantische bron van informatie.”

“Ik doe geregeld moorden en zware ongevallen, maar ik kick daar niet op. Aanbellen bij familie van slachtoffers, dat is niet plezant. Ik kijk nog van weinig op. Ik heb tien jaar in de muziekwereld gewerkt, in de verhuur van videoschermen. K3 tot Metallica, ik heb ze allemaal van dichtbij gezien.”

(lees verder onder de video)

“Ik zit als chef nieuws vast aan mijn bureau, maar ik hou mijn ogen en oren wel open. Het schrijven hou ik in de vingers door concerten bij te wonen en artiesten te interviewen. Mijn ­muzikale smaak gaat ruim: van Guido Belcanto over Soulwax tot Metallica.”

“Met het debat rond fake news is de vraag hoe nieuws in de krant belandt zeer relevant. Hopelijk kunnen we in dit programma laten zien dat we ­bewust bezig zijn met wat we doen.”

“Als chef nieuws krijg je veel ellende op je bord. Een cynisch grapje kan helpen om stoom af te ­laten, maar daarom meen je dat nog niet en ­belandt het zeker niet in de krant.”

“Mijn schoon­familie organiseert vanavond een soort kijkfeestje voor de eerste aflevering: er wordt net geen groot scherm ­gezet. Die eerste aflevering maakt duidelijk dat het op de redactie soms écht sprinten is naar de deadline.”

“Toen ik politiek journaliste was, was ik absoluut een nieuwsjager. Ik blijf de politiek van dichtbij volgen, maar nu moet ik er vooral voor zorgen dat de nieuwsjagers van onze krant kunnen jagen. Ik vind het fijn om onze journalisten in het programma op pad te zien gaan. Ik ben er opnieuw van overtuigd dat journalist een leukere job is dan hoofdredacteur.” (lacht)

“De mensen vergeten vaak hoeveel krantenmakers er nodig zijn om die verhalen van de nieuwsjagers in de krant te krijgen. We denken hard na over wat er in de krant ­belandt, en hoe.”

“Een zekere afstandelijkheid is nodig om met dramatische gebeurtenissen om te gaan. Bij de aanslagen in Brussel zat ik de hele dag op de redactie. Pas ’s avonds toen ik Brussel binnenreed, werd Brussel weer mijn stad, waar ik woon. Pas toen kwam het nieuws écht binnen.”

“Veel van mijn vrienden en familie­leden denken dat ik alles weet. Als mijn moeder op de luchthaven is en ziet dat er vluchten vertraagd zijn, belt ze me: Wat was daar aan de hand? Ja, alsof ik dat direct weet. Op café zeggen ze dat ook vaak: Dirk, gij zijt journalist, gij moet dat weten. Van een miljoenentransfer in het voetbal tot een locatie van een alcoholcontrole. (lacht) Ik denk dat ze mijn job wel een beetje spannend vinden.”

“In de eerste aflevering van Nieuwsjagers zie je mij vanop de redactie rondbellen na het nieuws dat er bij de aanslag in Barcelona een Belgisch slachtoffer is gevallen. Dat zijn moeilijke telefoons, zeker als je familie of buren moet bellen. Maar een aanslag is wel nieuws, een Belgisch slachtoffer ook, je moét dat uitzoeken. Anders zijn we niet meer met ons vak bezig.”

NIEUWSJAGERS, Vier, 20.35 uur