“Hij is altijd mijn grote liefde gebleven”

Janneke: “Een week nadat ik was geopereerd aan mijn dikke darm zat Sjef aan mijn ziekenhuisbed. Dat deed hij al vanaf het moment dat ik was opgenomen. Elke dag kwam hij even langs om te kijken hoe het met me ging. We kletsten en lachten alsof het nooit anders was geweest. Hoewel we al vijf jaar van elkaar gescheiden waren, is mijn liefde voor Sjef nooit verdwenen. Daar, op die zondagmiddag in februari, bleek dat dat wederzijds was. Sjef keek me diep in de ogen aan en vroeg: ‘Zullen we het samen nog eens proberen?’ Een paar maanden later waren we verloofd.”

Op het eerste gezicht

“Sjef en ik leerden elkaar kennen tijdens een vakantie in Spanje in 1979. Ik zie hem daar nog staan in de discotheek in Benidorm. Ik was meteen verkocht door zijn uitstraling en sprankelende ogen. Hij had humor en we konden goed met elkaar praten. Na een week in de Spaanse zon werd ik steeds verliefder. Eigenlijk kwam dat helemaal niet uit, want ik had net een relatie achter de rug en vond het wel fijn om even single te zijn. Toch wisselden we adressen uit. Eenmaal thuis kon ik Sjef maar niet uit mijn hoofd zetten. Elke dag hoopte ik iets van hem te horen, maar het bleef stil. Zes weken lang. Na lang aandringen van mijn vriendinnen besloot ik zelf de stoute schoenen aan te trekken en hem een kaart te sturen. Een week later stond hij op de stoep. Toen wist ik dat het goed zat. Amper een jaar later ben ik vanuit Rijssen naar Tilburg verhuisd. We trouwden, kregen twee kinderen en begonnen een interieurwinkel. Het samenwerken ging ons prima af. Misschien ook omdat we ieder onze eigen verantwoordelijkheden hadden. Ik stond in de winkel en Sjef was op pad om vloeren te leggen en raambekleding op te hangen bij onze klanten. In de beginjaren was het flink aanpoten met de winkel en onze twee kleintjes, maar we hadden er zo veel plezier in dat het niets uitmaakte.

Naarmate de kinderen ouder werden, sloop de sleur in onze relatie. We leefden steeds meer langs elkaar heen en hadden elkaar weinig meer te vertellen. Ik denk dat we in die tijd allebei weleens twijfelden aan onze relatie, maar het kwam nooit in mijn hoofd op om er een punt achter te zetten. Sjef en ik waren al zó lang samen, we hadden een gezin. Voor mijn gevoel hoorden we bij elkaar. Toen werd Sjef verliefd op een andere vrouw, dat deed me veel pijn. Ik had het totaal niet zien aankomen en was verdrietig, boos en enorm gekwetst. Dat ik elke dag samen met Sjef in de winkel stond, maakte het extra moeilijk. Toch was stoppen voor mij geen optie. Die interieurwinkel was mijn inkomen, mijn passie én iets wat we samen hadden opgebouwd. We besloten te blijven samenwerken, ondanks dat we geen stel meer waren. In het begin was dat niet makkelijk, maar gek genoeg zakten mijn emoties al snel weg. Langzaam werd onze bekoelde liefdesrelatie een bijzondere vriendschap.

Behoefte aan een andere man heb ik nooit gehad. Sjef was altijd mijn grote liefde. Mensen in onze omgeving zeiden: ‘Jullie komen weer bij elkaar, let maar op!’ Misschien heb ik dat onbewust zelf ook altijd wel gehoopt, maar echt een gevoel had ik er niet bij. Totdat er bij Sjef ruim vijf jaar geleden endeldarmkanker werd geconstateerd. Hij kwam in de medische molen terecht en werd geopereerd. Een kleine week na zijn operatie kwam hij naar mij toe omdat hij zich niet goed voelde en geen idee had wat hij moest doen. Samen belden we de huisarts. Vanaf dat moment was ik steeds meer betrokken. Ik ging mee naar doktersafspraken, bezocht hem in het ziekenhuis en zorgde voor hem. Voor mij voelde dat heel vanzelfsprekend. We kenden elkaar door en door, alles was zo vertrouwd. Bovendien was de vrouw op wie Sjef verliefd was geworden niet meer in beeld.”

Rollen omgedraaid

“Niet lang daarna werd bij mij diverticulitis ontdekt, een ontsteking aan mijn darmen. Toen waren de rollen plots omgedraaid. Opeens stond Sjef elke dag naast mijn bed om voor mij te zorgen. Het grappige was dat we dezelfde artsen hadden en dat zij geen idee hadden dat we ex-partners waren. Vooral omdat we áltijd samen waren. Ze vielen nog net niet van hun stoel toen ze hoorden dat we geen geliefden van elkaar waren. Al merkte ik dat er iets veranderde tussen ons. Sjef keek op een andere manier naar mij, een beetje zoals hij vroeger deed. Spannend vond ik dat. Ik kon hem die verliefdheid op een andere vrouw vergeven en ik kreeg ook weer een beetje kriebels in mijn buik. Die ik probeerde te negeren, want ik had geen idee hoe Sjef erin stond. Ik wilde niet weer gekwetst worden.”

Romantiek

“Het moment waarop Sjef mij opnieuw ten huwelijk vroeg zal ik nooit vergeten. We stonden samen in de winkel. Sjef keek mij aan en zei compleet uit het niets: ‘Wil je met mij trouwen?’ Ik was perplex, maar ook zó blij! Net als onze twee kinderen, vrienden en zelfs de artsen in het ziekenhuis. ‘Romantiek op de polikliniek’, zeiden ze gekscherend. De bruiloft was een heel speciale dag. Ik had een mooie jurk gekocht en Sjef een bijpassend pak. We werden omringd door onze dierbaren en hebben ’s avonds met z’n allen gefeest.

Zo anders dan de eerste keer. Toen was ik eenentwintig, zwanger van mijn dochter en was het meer een formaliteit. Nu waren onze kinderen erbij, mochten de klein­kinderen een handtekening zetten in ons trouwboek en was er zo veel liefde voor elkaar. Sjef en ik horen bij elkaar en laten elkaar niet meer gaan. Al zijn we ons er ook van bewust dat je aan een huwelijk moet werken. Voorheen deden we amper moeite voor elkaar en maakten we geen tijd om samen leuke dingen te doen. Dat is nu wel anders. We hebben begin dit jaar onze interieurwinkel verkocht en genieten nu met volle teugen. Fietsen, lekker op vakantie als corona dat toelaat of met de kleinkinderen de tuin in. Dat is toch alles wat je nodig hebt? Ik hoop dat we samen nog heel veel mooie jaren tegemoet gaan.”

Sjef: “Haar lach, sprankelende ogen en spontaniteit maakten al vanaf het eerste moment diepe indruk op mij. Het is natuurlijk niet voor niets dat ik uiteindelijk met haar ben getrouwd. Dat we na 34 jaar toch hebben besloten om van elkaar te scheiden heeft alles te maken met ons drukke leven destijds. We groeiden uit elkaar. We waren nog wel goed bevriend en bleven samen onze interieurwinkel runnen. Pas toen ik ziek werd en toen daarna ook Janneke ziek werd, besefte ik weer hoe fijn we het samen hadden. Bij de operatie van Janneke was het echt kantje boord, waardoor ik vrij snel daarna dacht: waarom pakken we de draad niet weer op? We zijn weer ouderwets met elkaar gaan daten. Terrasjes pakken, naar het theater, lekker uit eten. Het was weer even alsof we elkaar pas net kenden, maar tegelijkertijd ook zo vertrouwd. We besloten weer bij elkaar in te trekken en ik heb Janneke ten huwelijk gevraagd. We wilden onze liefde voor elkaar bezegelen en het vieren met al onze dierbaren. Die dag was er een om nooit te vergeten. De kleinkinderen zeggen nog steeds weleens gekscherend: ‘Kunnen jullie niet nog een keer scheiden, dan hebben we weer zo’n mooie bruiloft!’ Spijt heb ik nooit gehad van onze scheiding. Janneke en ik waren elkaar een beetje kwijt. Juist door elkaar even los te laten, zijn we weer bij elkaar gekomen. We hebben ervan geleerd en zien nu hoe belangrijk we zijn voor elkaar. Door onze gezondheid hebben we ervaren dat het leven zomaar een andere wending kan nemen. Dat was ook de reden om ons bedrijf te verkopen. We voelen ons goed, allebei gezond en willen nu vooral genieten. Lekker wandelen en fietsen en meer tijd besteden aan onze kleinkinderen. Dat is meer waard dan wát dan ook.” ■

• Productie: Marije Ribbers. Haar en make-up: Ronald Huisinga. Styling: Gwendolyn Nicole. M.m.v.: Selected Homme (kostuum), Jan de Cock Mode (overhemd), Tommy Hilfiger (loafers), Claudia Sträter via Van Uffelen Mode (jurk), Lilian Schoenen (pumps)