Annemarie (45) is moeder van 8 kinderen: “Dit was niet gepland”

De hoekbank is immens, de keukentafel is lang en breed – er passen met gemak dertien stoelen aan. De kapstok in de gang is bomvol, geen vrij haakje meer te zien, en ook het schoenenkastje eronder puilt uit. Of Annemarie Geerts (45) zó kan aanwijzen welke schoenen bij welk kind horen? Kan ze eerlijk over zijn: nee. Dat is toch een kwestie van even goed nadenken. “Ach, wat wil je ook met acht kinderen”, lacht ze. “Wel zie ik in één oogopslag of we compleet zijn of niet. Op de een of andere manier voel ik dat. De dynamiek is anders als de twee oudsten de hort op zijn of als de jongsten naar de opvang zijn of op bed liggen.”

Vandaag is ze alleen thuis in hun hoekwoning in de Haagse wijk Ypenburg. De woning is twee keer verbouwd (“begin er maar niet over... niet te doen”) en er is een keer een grote aanbouw gemaakt, want anders had het nooit gepast. De kinderen zijn nu naar school of naar de opvang, haar man is naar kantoor. “Het voelt stil, leeg. Ik mis de sfeer, die chaos waar ik zo gek op ben.”

Een hekel aan kinderen

Die chaos begon ruim 22 jaar geleden, toen Annemarie 23 was en erachter kwam dat ze zwanger was. Ongepland, dus. Haar man Maarten was toen nog haar vriend. Ze woonden in hun jeugd naast elkaar en kregen verkering toen Annemarie vijftien was. Een kinderwens? Die was er niet. Annemarie zat in het laatste jaar van haar opleiding Management, Economie en Recht en wilde carrière maken. “Ik vond kinderen niet leuk. Ik had zelfs een hekel aan kinderen. Ja, dat mag je wel zo opschrijven, hoor. Ik had ook nog nooit een baby vastgehad – de eerste was die van mezelf. Die eerste dagen nadat ik had ontdekt dat ik zwanger was kon ik alleen maar roepen dat ik het niet wilde.” En toch kwam het kindje. Want behalve een baby groeide er ook liefde in haar lijf. Ze kreeg zin in het moederschap en Maarten in het vaderschap, en samen in het gezinsleven. Ze kochten een nieuwbouwhuis, zetten een wiegje in elkaar en maakten zich klaar voor iets waarvan ze nog geen flauw benul hadden. In de week dat ze was uitgerekend maakte Annemarie haar laatste tentamen, “zuchtend en steunend” en twee dagen later werd Jim geboren. “Het was onwennig, en soms ook even confronterend omdat al mijn studiegenoten doorgingen, zij gingen werken, op reis, en ik zat hele dagen met een baby te tutten. Dat was precies wat me compleet maakte. Het was fantastisch, ik voelde meteen: dit is mijn rol. Ik heb mijn diploma met een zes weken oude Jim op mijn armen in ontvangst genomen, daarna heb ik er nooit meer wat mee gedaan. Laat ook maar even, die carrièreplannen, dacht ik. Ik wilde vooral moeder zijn.” Negen maanden na de bevalling was ze weer zwanger. En een jaar later weer, van de derde. “Dat deden we zo snel met het idee dat ik daarna weer aan mijn carrière zou werken.”

Het gemis van een baby

Van die carrière is het nooit gekomen. Of in ieder geval: niet zoals gepland. Was haar droom directeur worden van een groot bedrijf, nu houdt ze een Instagrampagina (@demammavan) bij van haar eigen ‘bedrijf’. Bijna 75.000 volgers krijgen een inkijkje in haar tienpersoonshuishouden. Op een rijtje: Jim (21), Sam (19), Julia (18), Guus (12), de tweeling Saar en Suus (8), Jet (4) en Lot (1). “Nadat we drie kinderen hadden, hebben we niet naar elkaar uitgesproken dat we er nog vijf wilden. Ik miste het hebben van een baby toen de oudste drie op school zaten. Daarom kwam er een vierde, en toen wilde ik nog één keer die babytijd meemaken, nou ja, en toen kwam er een tweeling. Dat was pittig. En als je er twee hebt, is er weinig tijd om echt lekker te tutten en te knuffelen met zo’n baby. Dus daarna wilde ik nóg een keer één kind.” En Lotje kwam nadat ze dachten dat het op 44-jarige leeftijd bij Annemarie niet meer zo’n vaart zou lopen. “Wel dus.” Het is druk. Altijd. Kinderen die in- en uitlopen. De wasmachine is altijd vol. De droger ook. De wasmanden idem – het lijkt wel alsof die gewoon geen bodem hebben.

We raakten elkaar bijna kwijt

Er is structuur nodig in huize Geerts. In de kast in de woonkamer hangt een groot tijdschriftenrek met alle iPads van de kinderen onder elkaar, met namenstickers erop. De opladers zijn met tiewraps vastgemaakt, omdat de pubers er anders mee vandoor gaan. Elke week vult Annemarie een planner met stempels in verschillende kleurtjes en lijstjes voor haarzelf en haar man. Bijna alle kinderen zitten op paardrijden, de jongsten moeten naar zwemles, de opvang, soms komt er oppas, ze moeten naar school, stage, werk, kinderfeestjes, excursies, vriendjes. Tussen één en twee uur ’s middags, als het huis leeg is, plant Annemarie elke dag een dutje in voor zichzelf. Wat er de laatste paar jaren weer is bijgekomen, sinds de tweeling er is, is tijd met zijn tweeën. “Maarten en ik zijn elkaar bijna kwijtgeraakt. We waren altijd zo’n team met zijn tweetjes, tot we ineens twéé baby’s tegelijk kregen die al onze aandacht vergden. We wisten niet meer hoe het moest. Vroegen niet meer aan elkaar hoe onze dag was. Als de kinderen om zeven uur op bed lagen, zaten wij afgepeigerd op de bank en deden we allebei ons eigen ding. Hij op de computer, ik een serie. En toen kwamen er dagen dat we niet meer tegelijk naar boven gingen. Daarmee stoppen... Dat is de doodsklap voor je relatie.”

Puberaal verliefd op een ander

Annemarie ging haar geluk buitenshuis zoeken, bij een gemeenschappelijke, openbare biologische tuin waar je gewassen kon kweken. Daar was een man die haar aandacht gaf. “Het werd geen affaire, maar ik was wel verliefd, op het puberale af. Ik weet nog dat ik tegenover Maarten aan de keukentafel zat en zat te glimlachen omdat ik aan die ander dacht. Toen voelde ik me zó schuldig. Ik bedrieg hem nu al, besefte ik. Toen heb ik het Maarten verteld. Die reageerde verdrietig, maar we wisten allebei dat we er samen uit moesten zien te komen. We kunnen dit gezin niet zonder elkaar runnen.” Er kwam een vrij concrete reddingspoging. Na tien uur alle schermen uit, samen op de bank, glas wijn, en vertel maar. Wat heb jij gedaan die dag, wat zit je dwars? “Dat waren heel heftige gesprekken, maar ze klaarden de lucht en het werd steeds beter.” Ze hebben hun gezamenlijke oude hobby opgepakt, paardrijden. Dus niet meer alleen naar de manege voor de kinderen, maar ook voor henzelf. Maarten haalde zijn motorrijbewijs, Annemarie daarna ook. “Dat zijn nu ook ónze momenten, samen op de motor.”

Egoïstisch en milieuvervuilend, acht kinderen

‘Is het niet een keertje klaar?’ is een vraag die geregeld werd gesteld bij wéér een nieuwe zwangerschap. “Er zijn mensen die het leuk vinden en mijn ouders, die zelf drie kinderen kregen, houden wijselijk hun mond en staan altijd achter ons. Die vraag vind ik echt heel vervelend.” Ze antwoordt steevast ‘zeg nooit nooit’, omdat het niemand wat aangaat en omdat ze geen zin heeft om erop in te gaan. Wat ze ook vaak hoort, vooral online, is dat het egoïstisch en milieuvervuilend is, zo’n groot gezin. “Ik zal in de ogen van een aantal mensen altijd die barende natuurramp blijven. Daar kom ik niet vanaf. Wij zíjn ook milieuvervuilers, als groot gezin. We hebben een busje, een foeilelijk energieslurpend ding, en als we met de hele bups weggaan inclusief de partners van de oudsten, dan moeten we onze tweede kleine auto erbij pakken én een extra auto huren. Er gaan tientallen luiers per dag bij ons doorheen, al jarenlang. Aan de andere kant maken we geen grote vliegreizen. Onze kinderen zitten allemaal op scouting en de natuurwacht, we geven ze liefde voor de natuur mee. Je kan dáár naar kijken, of kijken naar alle luiers die we verbruiken.”

Een sexy pakje met decolleté

Ze weet dat ze zichzelf kwetsbaar opstelt op haar sociale media. De foto waarop ze in een sexy pakje met een decolleté uitermate goed zichtbaar, uitdagend in de camera kijkt? Wordt opgehemeld – of keihard vervloekt. ‘Wat heeft ze nou weer aan’, wordt er dan geschreven, vooral door andere vrouwen. ‘Ziet er niet uit!’ Ook kreeg Annemarie eind vorig jaar de Loden Leeuw, een allesbehalve gewilde prijs. Ze was in de race voor de titel ‘Meest irritante influencer’. Of het haar raakte? “Ik vond het hilarisch”, zegt ze. “Ik heb het meteen in mijn bio op Instagram gezet. Want weet je? Ik zie mezelf niet als influencer. Ik wil mijn volgers het échte leven laten zien. Ik zag moeders altijd als slonzige types, zonder tijd voor zichzelf, met snotneusvlekken in de kleren, geen tijd om leuke kleren te kopen. Nu blijkt: ik ben precies zo’n moeder. En dat wil ik laten zien.”

De volgersaantallen groeiden, het aantal likes eveneens, merken wisten haar te vinden. En dus ook de critici: dat ze haar kroost gebruikt om gratis spullen te krijgen. “Ja, ik krijg gratis spullen voor mijn kinderen, en daar zeg ik geen nee tegen, want het leven is duur met een groot gezin, maar daar doe ik het niet voor. Ik wil laten zien: zo doen we het. Kijk maar.”

Voelen dat je ouder wordt

Gezinsuitbreiding stoppen omdat mensen kritiek hebben? Dat nooit. “Ik voel wel dat ik ouder word, daarom sta ik nu niet meer te springen. Een zwangerschap op latere leeftijd kan complicaties met zich meebrengen voor de baby, en wat ik ook merk: mijn lijf herstelt minder goed na de bevalling, en ik voel me dan wel niet oud, maar moet je eens uitrekenen... Als Lotje naar de middelbare school gaat, word ik zestig.” Bovendien wordt het leeftijdsverschil ook wel erg groot tussen de oudste en de jongste; die hebben dan niet eens met elkaar in huis gewoond. Voordeel is wel: de pubers kunnen makkelijk op de kleintjes passen. “We zijn elke zondag samen, ook de oudsten, waarvan die van 21 al het huis uit is, en die nemen dan heel natuurlijk de zorgende ouderrol een beetje over. Zo lief. Ik ben dan in de weer met drankjes en hapjes.” En dan kan ze ondertussen rondkijken, naar al dat gespuis, al die gezelligheid aan tafel, kindergelach, pubergrappen, Maarten met die kleintjes in de weer. En ja. Dan is het er: chaotisch geluk.

PS. Volg Annemarie op Instagram.

Styling, haar en make-up: Ronald Huisinga. Met dank aan: H&M, Liefslabel, Lolaliza, Mango, Maria van Pelt, Ot & Sien, Portret Pegs, Ralph Lauren, s.Oliver, Studio Liefhebberen