Hoe het allemaal begon...

Eierstokkanker...en nu? 

Hoe is het allemaal begonnen? Van de bewuste laboratoriumuitslag tot aan de operatie...van de eerste pijnstiller tot aan de chemo's. Door middel van deze blog wil ik graag mijn verhaal doen over mijn ziekteproces. Ondersteunt door de vele foto's die we tijdens de hele behandeling hebben genomen.

Al vroeg zit ik in de wachtkamer van de gynaecoloog van het ziekenhuis. Het is niet de eerste keer dat ik er zit. In 2016 ben ik in het zelfde ziekenhuis geholpen aan een verzakking van de baarmoeder. Nu zit ik er met de gedachten dat deze wederom mij parten speelt.
Al vanaf januari heb ik wat zeurende buikpijn. Omdat ik van beroep doktersassistente ben, merk ik dat ik niet zo snel naar een huisarts loop. Eerst wat genomen tegen eventuele obstipatie. Natuurlijk zonder resultaat. Weer wat later toch maar eens mijn urine gecheckt. En inderdaad, een dijk van een blaasontsteking. Later blijkt dat de tumor zoveel ruimte inneemt, dat de urine niet helemaal kan worden uitgeplast met als gevolg een blaasontsteking. Als ook na een kuur antibiotica de klachten blijven aanhouden en zelfs toenemen is voor mijn man Ekko de maat vol. Tijd om een afspraak bij de huisarts te maken. De trap omhoog lopen is pijnlijk. Ook het onderzoek wat volgt is alles behalve pijnloos. Ze stuurt me door naar de gynaecoloog. En daar zit ik dan...nog niet wetend dat de volgende dag mijn leven word stilgezet.

Uit het onderzoek bij de gynaecoloog blijkt dat er waarschijnlijk een cyste zit op mijn linker eierstok. Het lijkt hem verstandig om deze op korte termijn te laten verwijderen. Hij noemt nog dat hij eerst 3 weken op vakantie gaat en dat we daarna via een kijkoperatie naar bevinden gaan handelen. Het is 16.30u. Zo spreken we het af en ben ik ondertussen al druk aan het bedenken hoe ik deze eventuele operatie in mijn drukke schema van 2 banen en een levendig gezin zal gaan passen. 
Hij maakt wat aantekeningen in het systeem en verzoekt mij nog even langs het laboratorium te lopen van het ziekenhuis. Dan bel ik je morgen op voor het maken van een afspraak van de kijkoperatie. Als ik wil weten wat hij gaat prikken, kijkt hij mij aan en lacht mijn vraag wat weg...je wilt teveel weten...dat is niet nodig. Als ik aandring geeft hij aan dat hij prikt op CA125 waarden, tumorwaarden van de eierstokken. Eierstokkanker. Maar daar moest ik me niet druk om maken. Ik had de leeftijd en klachten niet voor. Dus vol vertrouwen en zonder echt verder te denken zit ik later bij het laboratorium en schuiven we niet veel later aan tafel voor het avondeten. Ook die nacht slaap ik prima en ga ik de volgende dag weer naar mijn werk.

Donderdag 26 april 2018 - Foute boel
Het is donderdag...vandaag is mijn jongste zusje 32 geworden.
Dus eigenlijk had het een feestje moeten worden vandaag..
Het moment dat mijn mobiel overgaat, neemt mijn collega mijn balie over en loop ik naar onze teamkamer. "Ben je alleen vraagt hij. Zit je?"
Hij vertelt in korte tijd dat mijn CA waarden verhoogd* zijn tot 1023, dat ik een tumor in mijn buik heb, dat hij niet weet of het goed- of kwaadaardig is, dat ik de volgende week al op de operatietafel lig van het UMCG...ik hoor het aan. Hij biedt nog meerdere malen zijn excuses aan. Dit had hij absoluut niet verwacht....

* CA 125 waarden zijn de tumorwaarden. Deze zijn bij een gezond mens tussen de 0-35.


Vrijdag 27 april 2018 - Koningsdag
Ik heb goed geslapen. Als ik mijn ogen opendoet kijk ik Ekko recht aan. Hij heeft nauwelijks geslapen en kijkt met met behuilde ogen aan. "Ben je bang dat ik dood ga?" vraag ik hem. "Ja..."

Gisterenmiddag na het bericht, ben ik direct overgenomen door mijn lieve collega en na vele lieve warme knuffels liep ik naar huis. Mijn hoofd draaide overuren. Ekko bleek thuis te zijn van zijn werk. Later gaf hij aan dat hij een voorgevoel had, waarbij hij voelde dat hij er voor me moest zijn. We hebben samen gesproken en gehuild. Halverwege de middag gaat de bel en staat de huisarts op de stoep. Behalve dat hij mijn huisarts is, heb ik ook jaren met hem gewerkt op de Dokterswacht. Ik als chauffeur en hij als dienstdoende huisarts. We hebben meerdere uren met elkaar in de dienstauto doorgebracht. 
Een warm gesprek volgt, waarin we ons ongeloof van beide kanten uitspreken. Eerst maar afwachten op de CT-scan die volgt. Wachten...nooit echt mijn sterkste kant geweest.

Het is feest in heel Nederland. De vlaggen hangen uit en de zon schijnt.
We zijn vroeg wakker. Ik probeer me in te denken hoe het is om dood te gaan...maar niet lang, want het enige wat door mijn hoofd klinkt is...ik heb eierstokkanker, MAAR ik ga NIET dood!
We besluiten om naar het Westen te rijden en langs mijn ouders te gaan. Deze hebben we gisteren gelijk telefonisch gedaan ivm de afstand. Maar vandaag wil ik naar ze toe. Terug naar mijn ouderlijk huis. 

Zaterdag 28 april 2018 - Paniek in de tent
Wederom vroeg wakker. Ik ben erg onrustig. Krijg mijn hoofd er niet omheen. Het is voorjaarsvakantie en Ekko moet nog even langs de zaak, Alex gaat naar hockey en Perry is boven. De anderen zijn niet thuis. De onrust in mijn lijf neemt met de minuut toe. 
Dan besluit ik het ziekenhuis te bellen. Tijdens mijn bezoek aan mijn gynaecoloog van de week vertelde hij dat hij het weekend dienst had in het ziekenhuis. Wanneer een aardige receptioniste mij te woord staat, leg ik haar in het kort uit wat de situatie is. Dat ik van de week telefonisch te horen heb gekregen dat ik een tumor in mijn buik heb en dat ik nu lichtelijk in paniek raak. Ik heb nog zoveel vragen. Ze toont empathie en zorgt dat 30 minuten later de gynaecoloog mijn vragen deels kan beantwoorden en mij een beetje weer gerust kan stellen. Zo kruipt het weekend langzaam voorbij.

Dinsdag 1 mei 2018 - Pijn in mijn benen
Ik heb besloten dat ik zolang mogelijk nog aan het werk blijf. Ik werk 3 dagen per week in een huisartsenpraktijk en daarnaast werk ik 12 uur per week bij de Dokterswacht. Bij de laatste ben ik direct de ziektewet in gegaan. Dit ivm de hoge urgentie waarmee wij werken. Als mijn hoofd zo vol zit, dan kan ik me niet voor 200% inzetten. Op de huisartsenpraktijk blijf ik nog tot aan in ieder geval de CT-scan doorwerken. Het geeft ook een stuk afleiding en de collega's zijn als een warme deken. We voelen elkaar allemaal vrij goed aan en er is altijd ruimte voor een lach en een traan.
Vandaag word ik afgeleid door een scherpe pijn in mijn linkerkuit. Best raar...voor iemand die nooit sport...hahaha! Natuurlijk gaat de gedachten van een trombosebeen ook door mijn gedachten. Maar de kuit is niet stijf en zeker niet warm. Maar de pijn is scherpe en voelt onaangenaam. Maar goed...ik heb wel wat anders aan mijn hoofd. Met een pijnstiller kom ik de dagen verder wel door.