Dijkshoorn studeerde Nederlands en aardrijkskunde aan de lerarenopleiding. Bijna twintig jaar was hij medewerker van de bibliotheek in Amstelveen, tot 2005. Vanaf 1999 timmerde hij aan de weg als internetcolumnist met columns over het televisieprogramma Big Brother die hij onder het pseudoniem Doordevil plaatste in nieuwsgroepen en op het forum van de website FOK!. Na afloop van het dagelijkse programma reageerde hij binnen het uur met een lang actueel stuk. De columns werden zo populair dat Veronica hem uitnodigde een bijdrage aan het programma te leveren. Dijkshoorn sloeg dit aanbod af. Later schreef Dijkshoorn alsnog voor Veronica en voor verscheidene andere websites. Hij schreef op de weblogs Retecool.com en GeenStijl onder zowel het pseudoniem P. Kouwes als zijn eigen naam. Voor FOK! maakte hij de strip eikel & eikel en schreef hij columns onder de naam C. Adriaanse, waarin hij voetbalcoach Co Adriaanse op de hak nam. Voor GeenStijl maakte hij onder de titel Dijkshoorn Dinsdag een wekelijkse audiocolumn, waarin hij in 15 tot 30 minuten actualiteiten besprak.
De doorbraak naar een breder publiek kwam toen hij door de Volkskrant werd uitgenodigd een sportcolumn te schrijven. Via televisiemaker Philip Woldringh werd hij ingeschakeld om teksten te schrijven voor Café de Wereld en later door Harm Edens voor de soapserie Samen en de satirische nieuwsquiz Dit was het nieuws. Dijkshoorn schreef verder columns voor Johan, Voetbal International, dagblad de Pers, Muziekkrant OOR, NU.nl en Webwereld. In het tijdschrift Torpedo publiceerde hij twee lange verhalen. Ook publiceerde hij verhalen in de tijdschriften Hard Gras, Reload, Bouillon en JFK. Hij levert tekstbijdragen aan het satirische televisieprogramma Draadstaal en is sinds 2008 iedere woensdag te gast in De Wereld Draait Door, waarin hij actuele gedichten schrijft en direct voordraagt.
In november 2007 verscheen onder de GeenStijl-vlag het door Dijkshoorn geschreven Grote GeenStijl Winterboek. Als P. Kouwes publiceerde hij de dichtbundel Daar schrik je toch van. Begin 2009 verscheen De tranen van Kuif den Dolder, een roman over een fictieve legendarische voetbalheld. In het najaar van 2010 ging Dijkshoorn samen met Leon Verdonschot, de band The Hank Five en de Eindhovense rockzanger Denvis op theatertournee, onder de titel Ook voor Vrouwen. Ze speelden meer dan dertig shows, waaronder twee in de Kleine Komedie in Amsterdam.
In 2011 speelde Nico samen met zanger/acteur Bob Fosko en Hoopdanseres Karin de Wit de hoofdrol in een videoclip van "Hoopla!" van Sven Hammond Soul featuring Patt Riley
In 2012 schreef Dijkshoorn het boekenweekessay voor de Boekenweek 2012, getiteld Verder alles goed.
In april 2013 schreef Dijkshoorn een alternatief Koningslied Jij En Ik Onder De Zon.
In november 2014 en januari 2015 was hij regelmatig te gast bij Lieven Vandenhaute in Nieuwe Feiten, een programma op de Belgische omroep Radio 1. Dagelijks sloot hij het programma af met een column. In maart ging zijn eerste solovoorstelling Vuig in première. Hierin weet Dijkshoorn, aldus de Volkskrant, 'het doodgewone met eenvoudige woorden bijzonder te maken.' De teksten over zijn tienertijd doen de recensent denken aan 'een iets rauwere kopie van Kees van Kooten'. Hoewel recensent Patrick van den Hanenberg in het muzikale gedeelte 'een magistrale ode aan Amstelveen' opmerkt, heeft hij minder waardering voor Dijkshoorns muziek, die volgens de krant blijft steken op 'het niveau van een goedbedoelende liefhebber'.
Als je 'De tranen van Kuif Den Dolder' gelezen hebt, krijg je een enorme déjà-vu qua verteltechniek: weer eens wordt een portret getekend via de getuigenissen, hier van de vrouwen in het leven van Wim Beest, een moderne performancekunstenaar. Desondanks blijft het boeien: deze keer wordt de kunstwereld op grappige wijze onderuit gehaald, evenals de afgunst van Jan Modaal t.o.v. talent. Een hele reeks komische monologen (goed theater ook!) die mekaar mooi tegenspreken -ieder zijn waarheid... Verrassend: bij momenten blijkt deze satire ook nog eens ontroerend, krijgen we hints van de eenzaamheid achter de arrogante artiest.
Boek over een psychopaat uit een dorp die naar Amsterdam verhuist, verteld door de mensen (vooral vrouwen) om hem heen die hem om ongrijpbare redenen allemaal verafgoden en met hem willen neuken, geschreven door iemand die duidelijk geen vrouw is en nog nooit voet in een dorp heeft gezet.
Hij is een eikel. Zij zijn niet veel beter. Blij dat het snel uit was.
Dijkshoorn schrijft soepel en geestig, zij het dat hij in de boeken die ik tot nu toe van hem las wel steeds hetzelfde doet: hij introduceert een zelfbewuste man, die flinke wat indruk op zijn omgeving maakt, en demonteert zo iemand dan met zijn vileine cynisme. Het duidelijke was dat patroon bij het boek over zijn vader, maar ook hier is het moeiteloos te herkennen, zij het dat het hier over een fictionele en destructieve dichter gaat. Eigenlijk denk ik dat Nico Dijkshoorn het liefst iemand ongereserveerd zou willen bewonderen, maar hij kan er de rust nog niet voor vinden. Misschien lukt het hem op zijn sterfbed katholiek te worden, dat zou al helpen.
Het leven van Wim Beest ("We hebben het over de man die op de veerboot naar Texel met een bus gele verf een gedicht in het water schreef") vanuit verschillende perspectieven. Vooral perspectief van zijn moeder en zijn vriendinnen ("Ik weet hoe Wim was. Je moest altijd beschikbaar zijn. Behalve als hij een ander lag te neuken. Dan mocht je iets voor jezelf doen"). Aardige satire op kunst- en mediawereld, originele vorm.
Saskia 'Lekker echt en rauw zijn.' Nico schrijft net zo als de schrijver die hij in zijn boek hekelt. Is dat dan stiekem slim of een diepere laag? Ik weet het niet. Ik legde het boek neer en ging naar binnen. Uit de radio klonk een of andere liedje. Buiten vloog een merel. Sex Sex Neuken KIWI . 0 hoera'tjes voor Nico 'ik schrijf vanuit vrouwelijk perspectief maar blijf praten als een man' Dijkshoorn.