Dilemma: 'Moet ik mijn grote liefde laten gaan?'

‘Soms wint de romanticus in mij. Dan denk ik: liefde is heerlijk. Waarom die laten overschaduwen door praktische bezwaren? Geniet ervan. Er zijn mensen die in hun hele leven nooit echt liefde voelen. Maar dan krijgt de realist de overhand. Een relatie op afstand is toch geen relatie? We kunnen elkaar de meeste tijd niet eens aanraken. En wat moet de 
toekomst ons brengen? Samenleven is lastig. Ik heb een kinderwens, dat kan toch niet met hem? Zo’n andere cultuur, normen en waarden. Zo denk ik vaak als ik met andere mensen heb gesproken. Die 
werpen me al dat soort onoverkomelijkheden voor 
de voeten. En al heb ik dan mijn woordje klaar, hun woorden nestelen zich toch stiekem in mijn hoofd.
Als ik een wens zou mogen doen, dan zou ik wensen dat mijn Nepalese liefde Nederlands was. Of in elk geval eenzelfde soort achtergrond had als ik. Dat 
we met elkaar konden praten zoals alleen kan in je moedertaal. Ik zou willen dat we hetzelfde over de wereld denken. En over onze toekomst. Dan zou ik meteen met hem in het diepe springen. Trouwen, kinderen krijgen, alles. Maar nu durf ik dat niet.

We zijn nu bijna een jaar samen. Tenminste, zo noem ik het, al hebben we elkaar maar anderhalve maand kunnen zien. Ik leerde hem kennen tijdens een rondreis, hij was gids. We waren meteen verliefd, maar ik dacht vanaf de eerste zoen al: dit gaat niet werken. Soms bel ik hem op via Skype en zeg: ‘We stoppen ermee.’ Dan zijn er tranen of hij wordt boos. Hij snapt mijn problemen niet. Ik zou willen dat ik zo dacht als hij. Man en vrouw en liefde. Wat heb je nog meer nodig? Maar ik zit complexer in elkaar. Denk na over dingen. Het langst dat ik zo’n breuk volhield was drie weken. Ik overdrijf niet als ik zeg dat het voelde alsof mijn hart eruit was gerukt. Elke avond viel ik huilend in slaap en wist: ik doe mezelf dit aan. Na drie weken was mijn discipline op. Ik belde hem. 
Hij huilde, ik huilde. We waren weer samen.

Mijn zus zegt dat het is als met een pleister. Als je 
die er heel langzaam vanaf trekt, doet het veel langer pijn dan wanneer je het in één keer doet. Ze heeft gelijk. Ik verlang naar het leven dat zij leidt. Samenwonen met haar grote liefde, zwanger van haar tweede kindje. Ze dromen samen over later maar genieten ook intens van wat er nu is. Ik wil dat ook. Het liefst nog met een hond erbij. Moet ik dat beeld opgeven voor deze liefde? Ik kan hem niet in mijn toekomstbeeld proppen. Hij mag zijn eigen dromen hebben, toch? Of moet ik daarheen en me aanpassen aan zijn ideeën? Ik zie meteen allerlei rampscenario’s voor me. Ik zal ongelukkig zijn, alleen, verloren. Mijn angsten, terecht of onterecht, staan onze liefde in de weg. Ik kan me hier niet aan 
overgeven. Halve liefde bestaat niet. Je doet het voor de volle honderd procent of niet. Heb ik mijn keuze dan gemaakt? Ik weet het niet. Ik verlang nu alweer naar ons Skype-gesprek van vanavond. Een gesprek met mijn grote liefde. Dat is hij. Die ik straks misschien laat gaan.’

Praat mee

Welk advies zou jij Judy geven? Reageer hieronder, op Facebook of mail naar info@flairathome.nl.

Bron: Flair 07-2016. Handig: bestel het nummer direct online, dan heb je het de volgende werkdag in huis.

Lees ook:

• 'Moet ik mijn vriend vertrouwen?'

• 'Vertel ik mijn zus dat haar kritiek me kwetst?'

• 'Mag ik me met de opvoeding van mijn stiefkinderen bemoeien?'