Atelier Bow Wow - Graphic Anatomy

Succesvolle Amerikaanse AOR-groep, in '77 opgericht
door de crème de la crème van de studioscene uit Los Angeles, die op honderden platen te horen
is. De meeste groepsleden kennen elkaar al van de middelbare school, waar ze samen in groepjes
spelen. De vaders van David Paich en Steve (toetsen) & Jeff Porcaro (drums) zijn
eveneens bekende sessiemuzikanten/arrangeurs en het is dan ook niet vreemd dat hun zoons al
veelgevraagde studioratten zijn als ze nog maar twintig jaar oud zijn. De belangrijkste songschrijver
is David Paich. Hij schrijft bijvoorbeeld samen met Boz Scaggs diens funky popsoulhits What Can I
Say, Lowdown en Lido Shuffle, te horen op Hits. In tegenstelling tot de meeste groepen die uit
grijze sessiemensen bestaan, klinkt Toto allesbehalve oubollig. Dit bewijzen ze met Toto, waarop
de hits Hold The Line en I'll Supply The Love staan. De muziek op deze plaat is een uiterst
gevarieerd en smaakvol geheel, samengesteld uit hardrock, funk en symfonische rock. Hydra is
complexer en ligt meer in de lijn van subtiele LA-rock. Omdat deze softere richting niet blijkt aan te
slaan, maakt men onder produktionele leiding van Geoff Workman dan maar een album dat grenst
aan pure hardrock en waarop de scheurende gitaar van Lukather een meer dominante rol speelt
dan voorheen: Turn Back. Door deze zig zag-manoeuvres zet Toto's zo succesvol gestarte carrière
aanvankelijk niet echt door, reden waarom de groepsleden vanaf '80 weer als sessiemuzikanten
te horen zijn op diverse belangrijke albums. Dan breekt de groep vrij onverwacht alsnog op grote
schaal door met Toto Iv, een plaat die doet denken aan Toto maar evenwichtiger is. Rosanna (een
ode aan actrice Rosanna Arquette) en Africa worden ook in Nederland grote hits. In '82 treedt de
groep op in Vredenburg en in het Congresgebouw. Bij deze optredens blijkt bassist David Hungate
vervangen door broertje Mike Porcaro, die ook al meedoet als Toto nog maar een schoolbandje is.
In de zomer van '84 stapt zanger Bobby Kimball op. Hij wordt opgevolgd door Fergie Frederiksen
(ex-Trillion, ex-LeRoux), die voor het eerst te horen is op het uitstekende Isolation. De groep
componeert in '84 tevens het instrumentale thema voor de bokskampioenschappen tijdens de in
Los Angeles gehouden Olympische Spelen. Dune is de prima soundtrack van de verfilming van
Frank Herberts sf-bestseller met Sting in de hoofdrol. Op Fahrenheit is Frederiksen alweer
vervangen door Joseph Williams. De plaat wordt niet slecht ontvangen, maar ontbeert ondanks
een gastoptreden van Miles Davis toch de vitaliteit van eerder werk. The Seventh One is evenwel
het beste album dat de groep tot dan toe gemaakt heeft. Wellicht omdat ze de produktie dit keer
weer eens hebben overgedragen aan buitenstaanders (George Massenburg en Little Feat-pianist
Bill Payne), klinkt de band losser en spontaner dan ooit tevoren, terwijl de songs op een enkele
uitzondering na moeiteloos het niveau van de prijsnummers op Toto Iv evenaren. Steve Porcaro
doet op The Seventh One nog wel mee maar maakt dan niet meer officieel deel uit van de groep.
Op de (gedeeltelijke) verzamel-CD Toto/Past To Present 1977-1990 blijkt dat Williams plaats heeft
gemaakt voor de Zuidafrikaan Jean-Michel Byron. Na een jaar en een handvol hits staat de
onhandelbare Byron echter alweer op de keien en Lukather, die zelf nog Lukather maakt, besluit
voorlopig de vocalen op zich te nemen. Op 5 augustus '92 overlijdt geheel overwacht de 38-jarige
Jeff Porcaro (geboren 1-4-'54) aan een hartaanval, als gevolg van overmatig cocaïnegebruik. Een
macaber toeval wil dat zijn dood samenvalt met het verschijnen van de single Don't Chain My
Heart, niet lang daarna gevolgd door Kingdom Of Desire. De gedegen, maar weinig spectaculaire
plaat bevat meer r&b dan in het verleden en wordt uiteraard opgedragen aan de
overleden Porcaro. De geroutineerde sessiedrummer Simon Phillips kruipt daarna tijdelijk achter
de drumkit om de vacante plaats voor de duur van een tournee vakkundig op te vullen. Het zwak
klinkende, door Alfred Lagarde geproduceerde Absolutely Live is helaas niet representatief voor
de betreffende concerten. Na de toer geeft Lukather te kennen genoeg te hebben van de
mierzoete ballades en nieuwe uitdagingen te zoeken. Het met spannende fusion, blues en rock
gevulde Candyman is het resultaat van die speurtocht. Het is een overtuigend solo-album, dat
wordt gevolgd door een dito tournee met de begeleidingsgroep Los Lobotomys. Het bloed kruipt
uiteindelijk toch waar er met een zak geld gezwaaid wordt en zo staat Toto anno '94 in het kader
van de Night Of The Proms weer ballads te croonen en zijn de grootste hits in mei '95 te horen op
het (geflopte) Maaspopfestival in Rotterdam. Dat najaar komt Tambu uit, gevolgd door een
nieuwe tournee.

Bron: OOR Popencyclopedie