Automuseum Bergeyk

Alhoewel in het dorp Bergeyk duidelijk is aangegeven waar het museum is, moet het pand het niet hebben van de uitstraling. Het grote grijze gebouw met voornamelijk blinde muren maakt wel direct duidelijk dat zich binnen aardig wat auto's zullen bevinden.

Bij de entree stalt de directie een aantal persoonlijke favorieten uit. Hieronder zijn ook auto's voor eigen gebruik, want zoals vaak met dit soort initiatieven is het museum het resultaat van een uit de hand gelopen hobby. Een handelaar ruilde een aantal exclusieve auto's in en maakte uiteindelijk de keuze zich hierin te specialiseren. Eigenaar Kennis rijdt zelf bijvoorbeeld een Ferrari 330 GT 2+2. Die auto biedt volgens hem voldoende ruimte voor een heel gezin, maar behoudt dankzij het ontbreken van allerhande elektronica en bekrachtiging de charme van puur autorijden.

Na de ontvangstruimte is het museum vooral logisch ingedeeld. Zo biedt een tweede ruimte echt antieke auto's uit de jaren '20. Hieronder een aantal pronkstukken, zoals een Isotta Fraschini (zie boven) uit 1923 en een Rolls Royce Silver Ghost Roadster uit 1927. Wie doorloopt komt in een donkere ruimte met daarin auto's die al voor de aanschaf door het museum in deplorabele staat verkeerden. Doelbewust zijn de auto's zo gehouden. Bijna zielig achterin een hoekje staat een Panhard die al 30 jaar in het bezit is van het museum, maar nooit een koper heeft gevonden. Toch is het juist de roest en het stof die deze auto's een heel eigen charme geven.

De volgende ruimten zijn ingedeeld naar land van herkomst. Zo is de grootste ruimte logischerwijs toebedeeld aan de grootste auto's. Tussen diverse replica's van het vrijheidsbeeld en andere Amerikaanse ikonen, zijn hier de grootste Amerikaanse slagschepen uit de jaren '50 tot '70 te vinden. Let vooral op het kantoortje in de hoek, want op het dak daarvan is een heel bijzondere Crosley Hotshot Super Sport uit 1950 te vinden.

Even verderop zijn de echte exoten te vinden. Hieronder diverse sportwagens, een extreem verlengde limousine en een drietal Bugatti-prototypes. Deze zijn bij faillissement van de fabriek verkocht en na enige omzwervingen bij AutomusA terecht gekomen. Volgens eigenaar en verkoper Kennis: "dit zijn misschien geen rijdende auto's, maar naar een schilderij kan de eigenaar ook alleen maar kijken. Een echte autoliefhebber ziet dan misschien liever een Bugatti". Na een ruimte vol Britse auto's ook aandacht voor Duits en zelfs Nederlands fabrikaat. Zo is een Daf 600 uit 1961 van de eerste eigenaar aan het museum overgedaan, op zoek naar een nieuwe eigenaar die er net zo goed voor zal zorgen als de eerste. Alle papieren, inclusief de vergunning voor een autoradio, zijn nog bij de auto aanwezig.

Conclusie

Bij een museum waarin alles te koop is, is het risico groot het gevoel te krijgen toe te betalen op een showroom vol oude auto's. Dat gevoel is hier absoluut niet op zijn plaats. De collectie heeft een logische indeling met goed verzorgde ruimten en duidelijke uitleg per auto. De ondertitel van dit museum luidt daarom niet geheel ten onrechte: "dream gallery". Zelf een bezoekje brengen is natuurlijk beter dan dromen. En wie weet leidt zo'n bezoek tot het waarmaken van een droom door een auto uit de collectie aan te schaffen ...