Ieder jaar is het hetzelfde liedje: na de eerste echte warme dagen in mei krijgen vrijwel alle planten in mijn stadstuin een flinke groeispurt. In een week tijd kan de tuin er heel anders uitzien: planten die eerst nog in knop stonden staan volop te bloeien en er is vrijwel geen zwarte aarde meer te zien.

Niet alleen het door mij geplante groen ‘ontploft’, ook het minder gewenste groen heeft in no time zijn weg naar boven gevonden. Een inspectierondje door de tuin kan eigenlijk nooit meer worden afgemaakt: ergens halverwege heb ik al zoveel onkruid weggehaald dat ik verhit op een tuinstoel  in de schaduw neerplof. Morgen de rest, denk ik dan. Maar ja, ‘morgen’ blijkt een drukke dag waardoor voor tuinieren even geen tijd is. En hetzelfde geldt voor ‘overmorgen’. Als ik dan na een aantal dagen weer tijd heb, kan ik eigenlijk opnieuw beginnen met die eerste helft.

Dit grijpt me wel eens naar de keel en op zulke momenten ben ik iets kritischer op mijn geliefde thema ‘groen en gezondheid’. Gezond? Ik raak soms best gestrest van al dat weelderige en expansieve groen. Loslaten is ook hier (net als bij de opvoeding) het toverwoord maar ik vind dat niet gemakkelijk.

Ik laat me echter niet kennen en zodra ik weer tijd heb duik ik, met plezier – gek genoeg, de tuin weer in. Stukje bij beetje krijg ik dan toch weer enig overwicht over al dat weelderige groen. ‘Enig’ want echt overwicht heb ik natuurlijk niet. In mijn ooghoeken zie ik dat, toen ik even wegkeek,  in een hoekje van de tuin toch weer de nodige brandnetels zijn opgekomen. Ik laat dat maar zo, ik heb er eigenlijk geen last van en wie weet help ik er nog een vlinder mee. Ook de klimop-heg  laat ik met rust: er zitten heggenmussen met hun jongen in. De uitlopers laat ik gewoon over de stoep lopen. Ach ja, een klusje voor later. Loslaten kan bevrijdend zijn!

Het is niet alleen hard werken, het is ook hard genieten. Van alle bloemen, kleuren, geuren en vormen.  Van de gele klimroos die na jaren van een kwijnend bestaan nu een zee van bloemen heeft. Van de krentenboom die nog nooit zoveel bessen heeft gedragen. Van de aardbeienplanten die mij bijna dagelijks een heerlijk en gezond tussendoortje geven. Of van de bananenboom die in hoog tempo zijn grote bladeren uitvouwt. Stiekem denk ik  dat alle planten hun uiterste best doen zich op hun mooist aan mij te laten zien.  En dat maakt me heel blij.