Zonnestralen

Als ik om half 1 klaar ben met werken en naar buiten loop, voel ik de warmte al tegemoet komen. Ik heb lichte hoofdpijn, wel genoeg water gedronken, maar deze ochtend heeft me veel energie gekost. Emotioneel en moeilijk gesprek met een collega, onrustige bewoners en veel feedback/reminders naar collega’s dagen me vaak uit, geven me inspiratie, maar kosten vandaag veel extra energie. Ik loop te gapen. Ben gewoon moe. Ik kan goed tegen deze warme temperaturen. Ieder jaar gaan we naar Griekenland vakantie vieren, dus we zijn wel wat gewend. Sommige bewoners kunnen ook heel goed tegen de warmte, ze blijven hun stropdas dragen of weigeren in een korte broek te gaan lopen! Anderen zien er letterlijk verhit uit met zweetdruppels op hun rode gezicht. Voor iedereen lopen we een stap harder. Bieden we extra water, vruchtensap, fruitbowl, bouillon of ijsjes aan. Natte katoenen servetten voor in de nek zijn niet aan te slepen. Airco’s en ventilatoren draaien overuren. En met zijn allen krijgen we ook deze periode, die Hittegolf genoemd wordt, weer onder controle. Net als Corona zou ik bijna willen zeggen. Het grote verschil is dat deze laatste nog te onvoorspelbaar is. Deze extreme warmte duurt hooguit enkele dagen en uiteindelijk wordt het eind september weer herfst. We weten niet hoe lang Corona nog gaat duren… Die onvoorspelbaarheid en onzekerheid geven me een machteloos en onrustig gevoel. Het voelt alsof ik de controle over mijn eigen leven kwijt ben. En ik WEET heel goed hoe het zit, je KAN geen controle hebben over wat er om je heen en in de wereld gebeurd. Ook dit Corona-virus is nog lang niet onder controle. IK WEET HET! Zoals ik al eerder heb geschreven: het VOELT nu gewoon allemaal even anders...

Koude broccoli-salade

Zo liep ik vanmiddag dus verder het grindpad af, nadat ik door de achteruitgang het gebouw had verlaten. Het geknars van de kleine kiezelstenen onder mijn voeten is een heerlijk geluid. Gedachten schieten alle kanten op. Ik word weer aangetrokken door de prachtige omgeving waar ik mag werken. Links van me zie ik als eerste de geiten. Ze staan of liggen in de schaduw. Ze zoeken verkoeling. Tientallen meters verder is de grote moestuin van Carrousel Groen. Veel groenten zijn al geoogst. Op diverse plekken wordt gesproeid. Aan de rechterkant zie ik de kamers van de bewoners. Alle groene zonneschermen zijn naar beneden. De gordijnen zijn gesloten. We proberen het zo koel mogelijk te houden, maar met zo’n plat dak, zit de warmte snel in ‘t gebouw. Als ik nog verder wandel zie ik de harde werkers van Carrousel Groen waaronder meneer Potatoe. Zo lang als hij al bij ons woont, gaat hij hier werken. De buitenlucht en contact met andere mensen doen hem goed. Hij ziet me lopen, herkent me nog steeds en steekt enthousiast zijn hand op. “De salade was heerlijk!” “Oh, dus die had jij gemaakt?” zegt de man die naast hem loopt, “die zag er inderdaad erg lekker uit!” Ik bloos ervan: “Dank je wel!” (Voor de liefhebbers: ik maakte mijn koude broccoli-salade, zie hier de link naar mijn recepten! Dit recept staat trouwens ook in mijn boek: ‘Petra geeft kleur aan de zorg’) En ik loop verder terwijl ik nog na roep: “Rustig aan met dit weer, hè mannen, dan breekt het lijntje niet!” Haha, dit zijn nou van die kleine geluksmomenten die mijn werkdag zo mooi maken.

Nieuwe normaal

En dan zie ik een tafereel waar ik even veel verdriet om kreeg. Zomaar opeens overkomt me dat. Op een bankje, half schaduw half zon, zie ik een oudere dame zitten. Er staat een rollator voor haar. Twee mannen staan om haar heen. Alle drie hebben ze een leeftijd, wat zal ik schatten? Tussen de 75 en 85 jaar. Een van de mannen gaat dichter bij haar staan. Zo te zien staan ze op het punt van vertrekken. Ik mag hopen snel uit de hete zon! De vrouw probeert op te staan, maar kan de kracht in haar benen niet vinden, om het zelf te doen. De man steekt nu zijn handen uit, 1... 2... maar pogingen om met haar billen van de bank te komen mislukken. De tweede man die erbij staat, gaat nu ook helpen. Ongemakkelijk steken ze allebei een arm onder die van haar. De ene man links, de andere half voor haar aan de rechterkant. Daar gaan ze nog een keer. 1... 2... Op deze manier zou het moeten lukken. Het ziet er onhandig uit.

Anderhalve meter

Ik zie ze hannesen, maar wel met heel veel liefde voor deze vrouw. Het raakt me. Ik wil hulp bieden. Mijn bruin leren handtas (gekocht in Griekenland vorig jaar) hang ik goed over mijn schouder. Ik maak een beweging naar links. Mijn eerste reactie, om naar hen toe te lopen. En dan. Stop ik. Oh nee, anderhalve meter, schiet er door mijn hoofd. Ik ken deze mensen niet. En daar stond ik, bijna letterlijk aan de grond genageld. Wat gebeurt me nu dan? Ik schrik ervan... Beduusd. Dit is niet normaal. En toch is dit het ‘nieuwe normaal’ Maar dat kan toch niet? Er schiet nu van alles door mijn hoofd. Onze bewoners help ik wel. Raak ik aan. Ik geef ze eten. Veeg monden schoon. Biedt ze troost. Twee handen reik ik aan, als ze op staan uit hun stoel. Mevrouw van IJsbergsla (93 jaar) geef ik uit liefde voor veilig- en geborgenheid bijna altijd een 'knuffel' met onze voorhoofden tegen elkaar. Haar dagelijkse roepen om haar moeder: "Mamaaa, mamaatje...!" zijn voor sommigen misschien een standaard zinnetje geworden. Soms hoor je het niet eens meer. Mij blijft het wel wat doen. Zeker nu ik haar gezondheid achteruit zie gaan. Van de vrouwelijke bewoners krijg ik een aai over mijn wang of arm. Een stevige handdruk van de meeste mannen met een geruststellende blik in de ogen: wat ben ik blij jou te zien! “Binnenshuis” op mijn werk is er dat ‘gewoon’ nog allemaal. Onze bewoners hebben nog nooit van Corona gehoord. Ik en mijn collega's houden ons aan de maatregelen waar het kan, al is dat vaak onmogelijk. Soms kan ik het goed loslaten, soms wordt het me toch te veel. Dan vind ik het gewoon erg lastig, de grote verschillen van maatregelen om besmettingen van Covid_19 te voorkomen.

Zonnestralen

Dan kijk ik opnieuw naar het drietal. Het is ze gelukt. Ik ben blij! Mevrouw staat achter haar rollator en zij loopt naar de auto die ik nu pas zie staan, en waar de chauffeur de deur voor haar open houdt. Ik krijg een kleine glimlach op mijn gezicht. En ik loop door. Mijn gedachten ook. Ik wil dat dit stopt. Maar dan komen er toch die tranen. Ik weet dat ze er mogen zijn. Dus ik laat ze door lopen. ‘Lekker’ even laten gaan. Dit verdriet is op zo’n moment heel groot. Dikke tranen blijven dan over mijn wangen rollen. En ik weet ook: een half uur later, komt er altijd weer die glimlach op mijn gezicht en ‘s avonds geniet ik gewoon weer van de laatste zonnestralen die van deze mooie dag weer een nacht gaan maken. En hoe fijn is het dat je 'gewoon' WEET dat de zon morgen weer opkomt...

(NB. Alle namen die ik gebruik zijn fictief i.v.m. privacy van onze bewoners. Deze keer zijn groenten uit de moestuin aan de beurt ;-)