Heb jij nog een appeltje te schillen?

Het is vrijdagochtend na een weekje sapkuren op Schouwen-Duiveland. Ik eet een appel en gebruik weer mijn tanden om een stukje appel te vermalen. Het kauwen op zich, het sap dat vrijkomt, de vezels in mijn mond voelen, het is een intense belevenis. In het fruitontbijt vind ik een Japanse wijnbes en een granaatappelpitje, de smaak ervan is wonderbaarlijk na een weekje vasten. Al mijn zintuigen staan meer dan open, ik hoor de vogels luider zingen, de bijen zoemen en vlinders voel ik landen op mijn huid. 

Dit intense ervaren houdt een tijdje aan, een week later ruik ik nog steeds meer dan gemiddeld en sta ik stil bij wat ik eet. Voedt het me echt? Heb ik het nodig? Of is het de gewoonte die maakt dat ik dit nu op dit tijdstip nuttig?

Detoxen is een reiniging van lichaam en geest. Patronen worden doorbroken. Hoe anders voel ik me nu in de derde week zonder koffie, wijn, koolhydraten en eiwitten. In het kuuroord werd mijn lichaam gereinigd, mijn spirit gevoed met ademsessies, massages, yoga en meditaties in de natuur. Dagelijks kreeg ik de vraag wat ik zou willen loslaten. Wat dient mij niet langer en mag ik het met het opschonen in het verleden laten.

HET LICHAAM HEEFT EEN WIJSHEID IN ZICH WAAR WE MET ONS HOOFD NIET BIJ KUNNEN

Vasthouden van emoties en spanningen doe je met je darmen, met je buik. Sommigen noemen het je tweede brein. Je darmen schijnen een eigen zenuwstelsel te hebben dat een nauwe communicatie onderhoudt met onze hersenen en vice versa.

Toch vind ik het een vreemde vergelijking, want denken doe je toch met je hoofd en voelen met je buik. Voelen doe je met de zachte delen van je lichaam. Iets ligt zwaar op je maag of je kunt iets moeilijk verteren. Ook in je hart kun je voelen en in je keel als je wat weg te slikken hebt.

In je buik komen komen lichaam en geest samen. Het doet me denken aan wat ik eens las over een appel die je zo in zijn geheel naar binnen moet werken. Buiten dat het zwaar op je maag zal liggen, lijkt het me niet te doen. In zijn geheel doorslikken betekent dat je niet geniet van de smaak, de geur, het sap dat in je mond vrijkomt. De vertering van de appel zal zonder het kauwen niet op gang komen. Je hebt dan een onverteerde vreemdeling in je maag liggen waarvan je je enkel bewust wordt door buikpijn.

ONVERTEERDE APPELS ZIJN ALS OUD ZEER

Nu zal je maagsap op den duur de appel toch wel tot moes krijgen. Anders ligt dat met onverwerkte ervaringen. Vaak hoor je dat de tijd alle wonden heelt. Mijn ervaring is dat onverwerkt oud zeer ieder moment de kop weer op kan steken. Het kan je belasten en allerlei nare gevoelens met zich meebrengen. Je herkent het echter niet als oud zeer, het is eerder net als die onverteerde appel, een onbekende vreemdeling.

Je herkent het als boosheid, irritatie aan anderen, je rot voelen zonder te weten waarom. Oud zeer heeft vaak zijn oorsprong in je opvoeding of ver daarvoor, uit het leven van je ouders. Ouders voeden hun kinderen zo goed als ze kunnen. Met goede voeding en met hun hele wezen.

Met alles wat zij weer van hun ouders als voeding hebben meegekregen. Als kind slik je dat allemaal. Je kunt ook niet anders, je neemt je ouders nu eenmaal helemaal aan. 

DE HETE AARDAPPEL DOORGEVEN?

Mijn voormalig leertherapeut had het over de hete aardappel wordt doorgegeven als hij sprak over het onverteerde zeer dat ik van mijn ouders doorkreeg. Deze uitdrukking over de aardappel gaat over verantwoordelijkheid doorschuiven. Verantwoordelijkheid nemen kun je enkel voor iets wat je kent en begrepen hebt. Ik doel met de appel toch meer op het onbekende, het onverwerkte oud zeer waar je best verantwoordelijkheid voor zou willen nemen maar wat eenvoudigweg niet lukt omdat het ongekend is, je bent het je nog niet bewust.

Ik hou het op de onverteerde appel. De ongekende en onverwerkte ervaringen liggen in je DNA opgeslagen en kun je alsnog verwerken, ze loslaten of laten op de plek waar ze horen. Dat kan alleen als je datgene langzaamaan bewust wordt. Ik zeg langzaam om aan te geven dat bewustwording en verwerken tijd nodig heeft. Tijd voor verwerken en verteren.

In die zin heelt tijd toch weer alle wonden. Ik heb van mijn ouders ook een aantal onverteerde appels doorgekregen. Hoeveel…een pond, een kilo? Gelukkig komen en kwamen ze niet allemaal tegelijkertijd. Ze komen een voor een, alles op zijn eigen tijd. Mijn ouders kunnen ze niet meer voor mij verteren, dat zal ik zelf moeten doen, zodat ik ze niet nog eens doorgeef aan mijn kinderen. 

De detox week heeft me opnieuw bewust doen stilstaan bij mijn verteringsprocessen. Ik voel me letterlijk en figuurlijk lichter, ondanks dat mijn darmen een weekje rust kregen heb ik minstens een figuurlijk appeltje verteerd. 

Na een heerlijke lange vakantie ben ik over een week weer actief in mijn praktijk om groot en klein te ontvangen. Dan neem ik weer uitgebreid de tijd om alle onverteerde appeltjes welkom te heten.

Op Schouwen-Duiveland

 www.zopuur.nu