Bijdrage van Mei Li Vos

Lief Nederland dat mij zo dierbaar is, mijn jongste zoon vroeg vanmiddag mijn troost. Mijn achtjarige krullenbol, anders zo vrolijk, kwam vol verdriet uit school. Piekerend belde hij mij met de vraag of de PVV de verkiezingen heeft gewonnen: wil die ons het land uit hebben? Ai, mijn hart breekt. Wat zo’n verkiezingsuitslag doet in onze gezinnen. Toch kan ik hem geruststellen. Adam, zei ik, ‘partijen kunnen zoveel willen, maar zij zijn gebonden aan onze democratie’. Ik legde mijn zoontje uit hoe de democratie van top tot teen verankerd ligt in de grondwet, met huid en haar verbonden met alle vrijheden en grondrechten. Adam, zei ik, ‘ik, en ook je moeder, ooms en tantes, wij zijn blij dat wij Nederlanders zijn. Samen met de meeste Nederlanders zijn we lief voor elkaar. Blijf dat met je hart zien lieverd Lief Nederland, ik begrijp zo goed de schrik over een winnende partij die stelselmatig tientallen jaren moslims vernedert, moskeeën, de koran en wil verbieden en moslims andere grondrechten wil ontnemen. Toch is vertrouwen in de democratische rechtstaat terecht, want die biedt bescherming en heeft geregeld dat discriminatie verboden en strafbaar is. Daar houden wij in onze democratie elke politieke partij aan die regeren wil. Met achter ons de democratische rechtsorde; die waarborgt dat. Ja, dat krijg ik nog wel uitgelegd. De pijn zit niet in ons als staatburgers, die zit in ons als mensen. Hoe wij als buren, collega’s of wijkgenoten onderling bang en achterdochtig worden gemaakt. Affectieve polarisatie, noemen de kenners dit. Ik krijg van Arnhemse moskeebezoekers de vraag: ‘Is dit alleen ongenoegen, of is het ook afkeer?’ Vragensteller Khaled toont het verschil te kennen tussen enerzijds het ongenoegen over onderwijs, woningmarkt en zorg en anderzijds de afkeer van mensen, van moslims. Maar de vraag stelt hij toch. Want het wantrouwen is wel degelijk gezaaid; mensen zoals hij worden voortdurend vernederd. Daar zit het venijn dat onder de huid kruipt van onze jongeren. ‘Nu weet ik hoe de Nederlanders echt denken’, zeggen de Arnhemse jongeren bitter teleurgesteld als wij een ronde maken. Zo ligt het niet, een mooie royale meerderheid. Laten wij als mensen onder elkaar opkomen voor elkaars vrijheden. Wegduwen, dat is wat gebeurt als onderwijs, zorg en wonen onvoldoende beschikbaar zijn. Hoogste tijd voor de regering om te investeren in onze overheidsdiensten, al dan niet verzelfstandigd. Want als de regering niet voldoende toegang organiseert voor onderwijs, zorg en wonen, lopen wij het risico dat achtergestelde groeperingen elkaar tot zondebok aanwijzen. In Arnhem zijn wij aardig op dreef met het nationaal programma voor leefbaarheid en veiligheid in achtergestelde wijken in Arnhem-Oost. En ook met de democratische vorming in pedagogische wijken, waar docenten, jongerenwerkers en straatcoaches een opgroeiende generatie helpt opvoeden. Omkijken naar elkaar – dat valt te leren. Wij zijn begonnen.

Mijn stuk over het migratiebeleid van vier kabinetten-Rutte en dertien jaar VVD-migratiepolitiek: hoe Mark Rutte bleef tamboereren op een vluchtelingencrisis terwijl een beleid met een visie op migratie uitbleef. Met onder andere Martijn Stronks en Hein de Haas

Zekerheid Een van de redenen om het IPW tien jaar geleden op te richten was om bestaanszekerheid als publieke waarde weer vol op de politieke agenda te zetten. Als we de politieke programma's zo doorlezen is dat inmiddels best aardig gelukt. De volgende missie is om bestaanszekerheid te realiseren. Belangrijk daarbij is dat het niet alleen gaat om goede voorzieningen (betaalbare woningen, voldoende inkomen), maar vooral ook dat die voorzieningen zeker zijn. Dus niet alleen dat een woning betaalbaar is, maar ook dat je er in kan blijven wonen. Dus niet alleen dat salaris voldoende is, maar ook dat je geen 0-uren contract hebt. En dus niet alleen dat een uitkering voldoende is, maar ook dat de voorwaarden niet zo geformuleerd zijn dat je die uitkering op elk moment weer kan verliezen. En zeker ook dat niet alleen de toegang dat schuldhulp goed geregeld is, maar dat je er niet zo weer uitgegooid kan worden. Kortom, de bestaanscomponent van bestaanszekerheid is belangrijk. Maar waar het echt om draait is de zekerheidscomponent. Kun je vertrouwen op degelijke voorzieningen als je die nodig hebt? En vooral: dat je er dan ook toegang toe krijgt? Op naar de komende 10 jaar dus!