Voor Teunie Albers begon het allemaal toen ze in 1969 in verwachting was van haar dochter. Ze besloot een teddybeer voor haar baby te maken, maar dat mislukte volledig, waarna ze naald en draad gauw opzij legde.

De jaren daarna bleef Teunie creatief bezig. Ze kwam regelmatig op de beurs KreaDoe in Utrecht, waar een groothandelaar haar op een dag een doe-het-zelfteddybeerpakket voorhield. Teunie: ,,Ik zei nee hoor, dat is niets voor mij. Maar volgens de man kon iedereen het, dus probeerde ik het thuis uit. Net toen de beer klaar was kwam mijn dochter, toen vijfentwintig, binnen. ‘Oh mam, mag ik die beer?’, vroeg ze. En zo kreeg ze vijfentwintig jaar later alsnog haar teddybeer.”

Alle beren die Teunie maakt hebben een Hint Teddy-pin in hun nek. Hint omdat Teunie van het woord en de betekenis ervan houdt. ,,Dingen gebeuren vaak doordat je een hint of ingeving krijgt, zoals ik van die groothandelaar. Bovendien zijn het de initialen van ons gezin: Herman, Ingrid, Niels en Teunie.”

Oogcontact

Elke teddybeer die Teunie maakt is uniek. Ze worden aangekleed met echte, soms zelfgemaakte kinderkleertjes en krijgen elk een eigen naam. Van tevoren weet Teunie nooit hoe een beer zal worden. ,,Pas op het laatst, als de kop klaar is, komen zijn ogen. De grootte, kleur en positie van de ogen zijn heel belangrijk, ze zorgen voor een bepaalde uitstraling. Mensen die een beer kopen vallen daar altijd op. Dan zeggen ze: je hebt echt oogcontact! Vaak weten ze direct welke beer ze willen hebben, al staan er dertig.”

Teunie naait haar beren met een patroon. De kop en ledematen kunnen draaien met behulp van schijven, bouten en moeren. Haar hobby is schoon en handig, zegt Teunie. ,,Als je gaat kleien of pottenbakken moet je je terugtrekken in een aparte kamer. Ik maak mijn teddyberen aan de keukentafel en kan ze elk moment uit mijn handen laten vallen. Hoe vaak hier niet een halve beer op tafel ligt!”

Het is vertederend om te zien hoe mensen langslopen, een beer aankijken en beginnen te lachen

Met elke beer is Teunie zo’n zestien tot twintig uur bezig. Voor de vachten gebruikt ze mohair. Al met al zorgt dat voor een prijskaartje van vijfenzestig tot honderdtachtig euro. En dat hebben mensen er voor over, zegt Teunie’s man Herman. Hij gaat mee naar de beurzen waar Teunie met haar beren staat én helpt de ogen in de kop van elke beer te zetten, want dat is zwaar werk. Herman: ,,Toevallige passanten kopen de beren, maar het zijn ook vaak verzamelaars. Een vrouw uit Brabant heeft al een stuk of twintig van Teunie’s beren gekocht.” Teunie: ,,We hebben ook een paar keer weduwes gehad die een beer als maatje in huis wilden. Zodat ze niet in een leeg huis thuiskomen. Ik zeg altijd: tegen beren kun je alles zeggen, ze geven troost.”

Vaak als mensen na twijfelen toch doorlopen komen ze later op de dag terug, omdat de beer ,,in hun hoofd blijft zitten”. Herman: ,,Het is vertederend om te zien hoe mensen langslopen, een beer aankijken en beginnen te lachen.” Moeite met afscheid nemen van haar ‘berenkinderen’ heeft Teunie niet. ,,Mensen kopen bewust en zijn heel blij, dus dat maakt mij ook blij.”

Gigantische wereld

Achter het maken en verkopen van teddyberen gaat een gigantische wereld schuil, zeggen Teunie en Herman. Pas nog stond Teunie met een interview in een Duits teddyberentijdschrift. Duitsland is echt een berenland. ,,Als ik daar op een beurs sta zijn er minstens een paar honderd andere standhouders van over de hele wereld die beren verkopen. Uit China, Rusland: overal vandaan.”

Lees ook: Het ambacht: Een oude klok laat je origineel, tenzij de klant het écht anders wil

Boven, op een speciale kamer waar geen direct zonlicht binnenkomt en bij een kast vol kinderkleertjes, zit een voorraad beren te wachten op hun eigenaar. Allemaal netjes aangekleed en voorzien van een Hint Teddy-certificaat met naam en datum waarop de beer is gemaakt. Door corona verkoopt Teunie minder beren, op het moment nog zo’n twee per maand. De babyknuffels die ze sinds een tijdje maakt, verkopen via internet nog wel.

Teddyberen verkoopt ze vooral in boetiekjes en op markten en beurzen. Sinds corona heeft ze geen nieuwe beren meer gemaakt. ,,Anders lopen de kosten te hoog op en wordt de berenkamer te vol. Ik hou niet veel aan de beren over, dus elke keer als ik een paar verkocht heb kan ik nieuw materiaal kopen.” Over stoppen denkt ze niet. ,,Veel mensen kiezen op den duur voor een andere hobby. Ik blijf bij mijn beren.”

Voor de zomerserie Het ambacht gaat het Friesch Dagblad op bezoek bij ambachtslieden

Het ambacht: 'Vreselijk wat er zoal als Hindelooper schilderwerk wordt aangeboden'

Dat ze zo bevangen raakte door het Hindelooper is niet vreemd, zegt ze. ,,We hadden het thuis niet breed, maar we hadden altijd papier en kleurpotloden. Mijn moeder was heel creatief en mijn vader schilderde landschappen. De aanleg voor werken met kleur en vlakverdeling zit er gewoon in."