Fig

Figos maduros in situ

"Schiocca" de figos secos calabresos

Ficus carica o figal ye un árbol de pequeñu porte o un parrotal de la familia de les moracees (Moraceae), una de les perabondoses especies del xéneru Ficus. Orixinariu d'Asia sudoccidental, crez agora bonalmente en redol al Mediterraneu y n'otres rexones del mundu.

Carauterístiques

Figal bicolor.

De porte baxu, más asemeyáu al d'un parrotal que al d'un árbol (ente 3-10 m), sobremanera cuando emite retrigues que sostienen les sos cañes. Poco esixente tocantes a les cualidaes del terrén, la so crecedera ye lentu en terrenes secos. Nun ye raru ver retueyos o pies bastante desenvueltos creciendo en farallones predresos o vieyos murios.

La corteza ye llisa y de color abuxáu. Les fueyes son caduques, de 12 a 25 cm de llargu y 10 a 18 d'anchu, fondamente lobulaes, formaes por 3 ó 5 lóbulos.

Produz frutos compuestos d'un tipu especial, el sicono, a los que se conoz como figos (sicono etimológicamente significa figu).

Les figales crecen bonalmente en terrenes predresos ya inclusive en murios, onde poques plantes atopen oportunidá. El desenvolvimientu de los sos raigaños ye tarrecíu por mover los suelos onde tán asitiaes. La figal produz un látex irritante.

Delles figales, llamaes breveras, bíferas o reflorecientes, producen dos colleches al añu; en xunu les breves, mayores que los figos, y los figos a ente finales d'agostu y principios de setiembre.

Esisten tantu variedaes dioicas (que producen flores d'un únicu sexu en cada individuu) como monoicas (producen flores masculines y femenines nel mesmu árbol). A los exemplares masculinos de les variedaes dioicas conózse-yos comúnmente como cabrahigos,.^[2] Estes figales suelen utilizase pa fecundar a les figales femenines de la variedá esmirna, cultivaes nel Norte d'África y Oriente Mediu y conocíes en California (EE.XX.) col nome de calymirna.^[3]

Les figales cultivaes reproducir por aciu fraes. Son bien resistentes a les condiciones adverses y cultívense principalmente como árboles frutales de segunda categoría.^[4] Amás, la figal ye una de les especies aptes pa cultivar como bonsái.^[5]

Historia

Pequeñu árbol de figu

Los frutos de la figal son diversos, estremándose munches variedaes y distintes fructificaciones estacionales. Foi una de les primeres plantes cultivaes pol home. Un artículu na revista Science constataba l'afayu de nueve higos fosilizaos fechaos alredor de 9400-9200 e.C. nel pobláu neolíticu Gilgal I, nel Valle del Xordán. Por cuenta de que les figales son del tipu partenocárpico, constitúin una de les especies adomaes. Esti afayu antecede la doma del trigu, la cebada y les llegumes, polo que puede ser el primer casu conocíu d'agricultura. A midida que la migración humana tresportó l'árbol fora del so ámbitu natural se desenvolvieron o apaecieron miles de cultivares, la mayoría ensin nome y mientres miles d'años constituyó un importante cultivu alimenticiu.

Nel llibru del Xénesis (3:7), Adán y Eva cubren la desnudez con fueyes de figal, en siendo sosprendíos en pecáu. Na Roma antigua considerar árbol sagráu, porque nel so mitu fundacional, Rómulo y Remu fueron daos de mamar pola lloba Luperca so una figal.

Figal creciendo sobre un tueru de llamera del Cáucasu (Zelkova carpinifolia).

Detalle de les fueyes

Cultivu y usos

Amás de como frutu frescu de temporada, los figos consumiéronse tradicionalmente en sometiéndose a la téunica del ensugáu, esta foi la manera más común de caltener la fruta. La fruta "seca" o "pasada", y n'especial los figos, yera un alimentu especialmente valoráu. El procesu dexaba dilatar el so consumu nel tiempu y cubrir momentos nos cualos la escasez d'alimento yera vultable. Les sos fueyes fueron usaes na alimentación animal.

Na sierra peruana, de los frutos, llamaos figos, prepárase un dulce con bastante azucre.

Variedaes

Hai básicamente tres variedaes de figales cultivaes:^[6]

• Figales de Esmirna que riquen polinización pola aviespa del figu (Blastophaga psenes) y cabrahigos pa desenvolver les colleches.
• Persistente (o común) nun precisen polinización; el frutu desenvolver por medios partenocárpicos.
• Entemediu (o San Pedro) nun precisen polinización de cultivos pa establecer la breva, pero sí lu precisen, siquier en delles rexones, pal cultivu principal.

Propiedaes

La so latex («lleche de figu») usóse d'antiguo pa combatir caries dentales y verrugas de la piel. Tamién s'emplegó pa cuayar la lleche.^[7] Descríbense tamién munches virtúes» en farmacopea popular que podríen nun tener más interés que'l puramente folclóricu.^[8]

Hestoria

A finales del sieglu XVII Gregorio López señala:

"la lleche de figal aplicada con farina de trigu mundifica sarna, empeynes, quemadures de sol, llurdios de cara y llagues manancias de la cabeza. Instilada útil a mordedures de perru rabiosu y de cualesquier animal ponzoñoso, metida con un pocu de llana nel diente oradáu quíta-y el dolor, deseca verrugas aplicada con grasa alredor d'elles. Los figos, si son quemaos ya incorporaos con semienta de mostaza y molíos, nos oydos sana runfíos, resuelve abaniellos y diviesos, dureces ya hinchadures, purga humores de pechu, preséu a tus enfermedá de pulmones. Gargarizada ye útil a agalles y gargüelu engafáu. El cocimientu en clister a dolor de tripes. Nicien sangre grueso, confuerten y engorden flacos y como emplastu aplicar a hidrópicos".

A entamos del sieglu XVIII, Juan de Esteyneffer usar en cocimientu pa curar la campaniella cayida, contra los merucos, la tos, l'asma, el dolor de banda, la obstrucción de fégadu y la nefritis.

Nel sieglu XX, Maximino Martínez reportar como útil para: curar apostemes, enfermedaes del bazu "emoliente", "fríu parasismal", "gastralgia" y feríes. Luis Cabrera de Córdoba, cita los usos siguientes: contra amigdalitis, como antisépticu, carminativo, catárticu; contra la dispepsia, la enterocolitis, como eupépticu, contra fiebre tifoideo y paratifoidea.

Los árabes empleguen les fueyes cocíes contra'l dolor de mueles, que tamién demostraron ser capaces d'amenorgar los niveles de grases sanguínees (triglicéridos). El consumu diariu d'esti cocimientu, media fueya grande y moilda por llitru d'agua, regula l'azucre en sangre, siendo ideal pa tratar casos de diabétes.

Les fueyes fresques, dempués de machucaes son utilizaes como cataplasma pa faer maurecer los abscesos y forúnculos. N'estudios recién demostróse'l poder inhibitorio de les fueyes de figal sobre la crecedera de ciertos tipos de célules canceroses.

Química

Les fueyes de F. carica contienen un aceite esencial nel que s'identificaron los monoterpenos beta farneseno, limoneno, linalol, mirceno, beta-ocimeno, alfa y beta-pineno y sabineno; y los sesquiterpenos cariofileno, alfa-farneseno y germacreno D. Amás, les fueyes contienen les cumarinas bergapteno, marmesín, psoberán, psoralén, el 4'-5'-dihidro-compuestu, umbeliferona, xantotoxín y xantotoxol; los triterpenos beta-amirina, acetato de calotropenol, 24-meti-lene-cicloartenol, acetato de lupeol, acedu oleanólico, taraxasterol, baurenol; los flavonoides, rutín, schaftósido y el iso-componente; los alcaloides N.N-dimetil-antranilato y Ficus carica piridilos I, II, III, IVy V; la sapogenina ficosugenín; y elcomponente fenílico, glucofuranósido del acedu fico-cumárico.

Nel frutu detectáronse los flavonoides antocianina, astragalín, rutinósido de quercetín, rutín, schaflósido; la cumarina glucósido de psoralén, el carotenoide beta-caroteno; y el componente azufráu 2-etil-l-2-dehidro-tiofeno. Na madera del tarmu identificáronse los componentes fenílicos acedos paracumárico y vanílico; el flavonoide acedu siríngico; y la cumarina umbeliferona. Na planta completa identificáronse les cumarinas bergapteno, psoralen, escopoletín y umbeliferona.^[9]

Taxonomía

Ficus carica describióse por Carlos Linneo y espublizóse en Species Plantarum, vol. 2, p. 1059 en 1753[2].^[10]

Etimoloxía

Ficus, del llatín ficus que designaba tanto la figal como la so "frutu", el figu.

carica, otru vocablu llatín pal figu; orixinariu de la Caria (Καρία en griegu antiguu), una rexón histórica asitiada al sudoeste de l'actual Turquía.

Taxones infraespecíficos

Solo tien unu acceptado: Ficus carica subsp. rupestris (Hausskn. ex Boiss.) Browicz

Sinonimia

• Caprificus insectifera Gasp.
• Caprificus leucocarpa Gasp.
• Caprificus oblongata Gasp.
• Caprificus pedunculata (Miq.) Gasp.
• Caprificus rugosa (Miq.) Gasp.
• Caprificus sphaerocarpa Gasp.
• Ficus albescens Miq.
• Ficus burdigalensis Poit. & Turpin
• Ficus caprificus Risso
• Ficus colchica Grossh.
• Ficus colombra Gasp.
• Ficus communis Lam.
• Ficus deliciosa Gasp.
• Ficus dottata Gasp.
• Ficus globosa Miq.
• Ficus hypoleuca Gasp.
• Ficus hyrcana Grossh.
• Ficus kopetdagensis Pachom.
• Ficus latifolia Salisb.
• Ficus leucocarpa Gasp.
• Ficus macrocarpa Gasp.
• Ficus neapolitana Miq.
• Ficus pachycarpa Gasp.
• Ficus pedunculata Miq.
• Ficus polymorpha Gasp.
• Ficus praecox Gasp.
• Ficus regina Miq.
• Ficus rugosa Miq.
• Ficus silvestris Risso
• Ficus rupestris (Hausskn. ex Boiss.) Azizian^[11]

Galería

• Fueyes y figos inmaduros na caña d'una figal.

• Caña d'una figal con figos inmaduros.

• Figos cortaos, coles granes y la magaya visibles.

• Figu secos.

Ver tamién

• Figu
• Terminoloxía descriptiva de les plantes
• Cronoloxía de la botánica
• Historia de la Botánica
• Carauterístiques de les moracees

Referencies

Bibliografía

1. Perdomo Molina, Antonio C.. «Sobre paseros, pasiles, secaderos, tendales, tinglaos y fornos: la cultura material de los figos pasaos en Canaries». Rincones del Atlánticu (4). ISSN 1698-8957. http://www.rinconesdelatlantico.com/num4/l_paseros.html.
2. AFPD. 2008. African Flowering Plants Database - Base de Donnees des Plantes a Fleurs D'Afrique.
3. Balick, M. J., M. H. Nee & D.Y. Atha. 2000. Checklist of the vascular plants of Belize. Mem. New York Bot. Gard. 85: i–ix, 1–246.
4. Berendsohn, W.G., A. K. Gruber & J. A. Monterrosa Salomón. 2012. Nova Silva Cuscatlanica. Árboles nativos ya introducíos d'El Salvador. Parte 2: Angiospermae – Families M a P y Pteridophyta. Englera 29(2): 1–300.
5. Breedlove, D.Y. 1986. Flora de Chiapas. Llistaos Floríst. Méxicu 4: i–v, 1–246.
6. Correa A., M.D., C. Galdames & M. Stapf. 2004. Cat. Pl. Vasc. Panamá 1–599. Smithsonian Tropical Research Institute, Panama.
7. Davidse, G., M. Sousa Sánchez, S. Knapp & F. Chiang Cabrera. 2014. Saururaceae a Zygophyllaceae. 2(3): ined. In G. Davidse, M. Sousa Sánchez, S. Knapp & F. Chiang Cabrera (eds.) Fl. Mesoamer.. Universidá Nacional Autónoma de Méxicu, Méxicu.
8. Flora of North America Editorial Committee, y. 1997. Magnoliidae and Hamamelidae. Fl. N. Amer. 3: i–xxiii, 1–590.
9. Hickman, J. C. 1993. The Jepson Manual: Higher Plants of California 1–1400. University of California Press, Berkeley.
10. Holdridge, L. R. & L. J. Poveda Álvarez. 1975. Árboles Costa Rica 1: i–xiii, 1–546.
11. Idárraga-Piedrahita, A., R. D. C. Ortiz, R. Caleyes Posada & M. Merello. (eds.) 2011. Fl. Antioquia: Cat. 2: 9–939. Universidá d'Antioquia, Medellín.
12. Jørgensen, P. M. & S. Lleón-Yánez. (eds.) 1999. Cat. Vasc. Pl. Ecuador, Monogr. Syst. Bot. Miss. Bot. Gard. 75: i–viii, 1–1181. Missouri Botanical Garden, St. Louis.

Enllaces esternos

• Wikimedia Commons acueye conteníu multimedia sobre Ficus carica .
• Ficus carica n'Árboles Ibéricos

Adi əncir (lat. Ficus carica) – tutkimilər fəsiləsinin əncir cinsinə aid bitki növü.

Azərbaycanda yayılması

Azərbaycanda geniş yayılmışdır. Bağbanların, alimlərin və botaniklərin fikrincə dünyada yayılan və becərilən subtropik meyvəli bitkiləri içərisində əncir qədər zəngin qidalı, ətirli və şirinliyə malik olan digər meyvəli bitki yoxdur. Başqa sözlə, əncirə xas olan dietiklik, yüksək kolorilik, ətirlilik, təmlik, şirinlilik və digər xoşa gələn xassələrə görə onu başqa meyvələrdən fərqləndirir.

Əncir hələ eramızdan çox qabaq becərilən qiymətli bitkidir. Onun əsas vətəni Suriya və Kiçik Asiya ölkələridir. Bundan başqa, əncir Aralıq dənizi sahillərində və xüsusən Yunanıstanda çox geniş yayılmışdır.

Azərbaycanda Abşeronda becərilən "Sarı sabahi" və ya "Sarı əncir" sortu xüsusilə məşhurdur. Onun xoş ətri, şirin dadı, sarı rəngli nazik qabıqlı meyvələri çoxlarına məlumdur.

Ümumiyyətlə, Azərbaycanda əncirin 2 növü yayılıb. Bunlardan biri "mədəni əncir" adlanır və respublikada geniş miqyasda becərilir. Digəri isə "Hirkan ənciri"dir ki, o, yabanı halda Lənkəran zonasında yayılıb.

Mədəni əncir

"Mədəni əncir" 2–3 m hündürlükdə kol və ya ağac bitkisidir, onun xoşa gələn ətirli, şirəli, şirin, armudvarı və ya yastı armudabənzər, sarı rəngli meyvələri olur. Əncirin ən qiymətli sortlarından biri "Sarı sahibi"dir. Mədəni əncir Azərbaycanın bir sıra rayonlarında [Abşeronda, Kür-Araz ovalıqlarında, Lənkəranda, Muğanıda və s.] becərilir.

Hirkan ənciri

"Hirkan ənciri" 6–8 m hündürlükdə şaxəli ağacıdır. Bunun da meyvələri armuvdarıdır, lakin rəngi tünd-göydür. Hirkan ənciri Lənkəran zonasının aşağı dağ qurşaqlarının meşəliklərində yayılıb və bir çox rayonlarda da becərilir. Əncirin meyvəsindən bir sıra bioloji fəal və müalicə əhəmiyyətli, orqanizm üçün faydalı maddələr vardır. Bunlardan xüsusilə şəkəri [qlükoza, fruktoza, saxaroza, arabinoza] polisaxaridləri [nişasta, sellüloza, pentozalar, pektinlər, yapışqanlar və s.], fosfatidləri, lesetini, piyli yağı, üzvi turşuları, vitaminləri [karotin B1, B2, B6, PP, C, D vitaminləri], makro və mikroelementləri [kalium, kalsium, maqnezium, ferrum, sink, aliminium və s.] göstərmək olar. Bundan başqa əncirin tərkibində antosian qlikozidı sambusin-xlorid və sambusin-anidin də müəyyən edilmişdir. Əncirin yarpaqları da bu cəhətdən çox faydalıdır. Yarpaqların tərkibində furokumarinlər [psoralen, berqapten], efir yağı, qatranlı maddələr və üzvi turşular [alma, limon və s. turşular], rutin, C vitamini vardır.

Xalq təbabətində istifadəsi

Azərbaycanın Dövlət Tibb İnstitunda aparılan eksperimental təcrübə nəticəsində müəyyənləşdirilmişdir ki, əncir yarpaqlarından hazırlanan sulu dəmləmənin və spirtli ekstraktın ürəyin fəaliyyətinə, eləcə də qan təzyiqinin azalmasına müsbət təsir vardır. Bununla əlaqədar olaraq əncir yarpağının kliniki cəhətdən öyrənilməsi son dərəcədə maraqlı və perspektivli məsələdir.

Xalq təbabətində əncirin qurudulmuş yarpaqlarından sulu dəmləmə və bişirmə formasında, kal meyvələrin südündən isə sulu emulsiya şəklində, eləcə də təzə yetişmiş meyvələrinin şirəsindən ürək xəstəliklərində və hipertoniyada istifadə edilir. Əncirin meyvələrindən hazırlanan doşabdan və mürəbbədən, eləcə də qurudulmuş meyvələrindən şəkərli qida kimi qüvvətverici vasitə kimi istifadə olunur.

Naxçıvanda əncirin qurudulmuş meyvələrini qanazlığı zamanı yeyirlər. Əncirin mürəbbəsi və cemi qanazlığı və zəiflik zamanı qüvvətverici vasitə kimi işlədilir.

Ənciri od üzərində qovurub yuxugətirici dərman kimi qəbul edirlər. Əngirin qurudulmuş yarpaqlarından və meyvələrindən soyuqdəymələrdə çay kimi dəmləyib, sinəyumşaldıcı dərman kimi içirlər. Əncir quru öskürəkdə və boğaz ağrılarında yumşaldıcı öskürək dərmanı kimi də istifadə edilir.

Salyan rayonunda yerli əhali əncirin qurudulmuş yarpaqlarından çay hazırlayıb, bronxial astmaya qarşı, eləcə də böyrək xəstəliklərində sidikqovucu kimi istifadə edirlər.

Əncir ağacının yarpaqlarından və kökündən dəmləmə [çay] hazırlayıb, ishala və dezenteriyaya qarşı içirlər. Əncirin meyvəsini süddə bişirib, qusmanın qarşısını almaq üçün işlədirlər. Əncir bitkisinin yarpaqlarının saplağını və kal meyvələrinin südünü suda qarışdırıb [emulsiya] uşaqlarda baş verən qarın ağrılarına qarşı ağrıkəsici dərman kimi işlətmək olar. Qurudulmuş yarpaqlarının və cavan budaqlarının çayından qurdu olan adamlara içirtmək faydalıdır.

Əncirin meyvəsini suda pörtlədib çiban yarasının üstünə qoymaqla yaranı yetişdirmək və onun hovunu almaq üçün istifadə edilir. Təzə dərilmiş yarpaqlarını yandırıb onun külündən inək yağında məlhəm hazırlayıb, dəri yaralarının müalicəsində işlədirlər.

Yuxarıda qeyd olunanlardan göründüyü kimi əncir çox faydalı bitkidir. Onun meyvələri ürək xəstəliyinin müalicəsi üçün gözəl şəfaverici dərmandır. Bundan başqa, əncirin meyvələri soyuqdəymə zamanı baş verən döş-boğaz ağrılarını, eləcə də quru öskürəklərin iltihabını aradan qaldıran və ağrı kəsən təsirə malikdir. Bundan əlavə, zərif işlədici və sidikqovucu xassəsi də var. Ümumiyyətlə, əncir meyvəsinin doşabı qanazlığı zamanı və zəifləmiş orqanizm üçün çox xeyirlidir.

Əncirin yarpağı da ürək xəstəlikləri üçün gözəl dərmandır. Onun qurudulmuş yarpaqlarının çayı ürək ağrılarını götürür. Qan təzyiqini aşağı salır və ürəyin fəaliyyətini tənzim edir. Təəssüf ki, belə qiymətli bitkinin inkişafına, artmasına, becərilmə sahəsinin genişlənməsinə respublikamızda çox az fikir verilir. Halbuki əncir ağacları öz inkişafı üçün çox zəhmət tələb etmir, o quraqlığa davamlı bitkidir. O, hər fəsildə insanlara bal kimi şirin, ətirli və bol meyvələr verir. O, hətta öz inkişafında su da tələb etmir. Bu faydalı bitkinin meyvəsini dərən adamlar onun qol-budağını sındırmamalıdır.

Əncir ağacına xas olan bütün bu müsbət və faydalı cəhətləri nəzərə alaraq, onun respublikamızda sənaye əhəmiyyətli plantasiyasının təşkili son dərəcə vacib məsələdir. Azərbaycanda bir sıra meyvəli bitkilər kimi məsələn, zeytun, şaftalı, ərik, xurma, feyxoa və s. əncirin də sənaye əhəmiyyətli plantasiyasını təşkil etmək məqsədəuyğundur.

Respublikamızın əksər rayonlarında, xüsusən Muğan və Lənkəran zonasında əncirin becərilməsi perspektivlidir.

Təbii yayılması:

Yаbаnı hаldа Kоpеtdаğ, Pаmir-Аltаy, Zаqаfqаziyа və Krımdа rаst gəlmək оlаr. İrаn, Kiçik Аsiyа, Hindistаn, Аrаlıq dənizyаnı ölkələrdə və Əfqаnıstаndа gеniş yаyılmışdır.

Botaniki təsviri:

Əncir subtrоpik mеyvə аğаcıdır. Hündürlüyü 10-15 m-ə çatаn аğаc və bəzən kоlşəkillidir. Gövdəsi hаmаr və bоz rəngli, üzərində dаyаz çаtlаr və аğ ləkələr оlur. Оduncаğı rəngsiz və yа sаrımtıl, yumşаqdır. Çətiri еnli, dаğınıq, qоllu-budаqlı, şаrvаridir. Bəzən budаqlаrı sеyrək, cаvаn vахtlаrdа yаşıl, ikinci ildə isə bоz və yа qəhvəyi rəngdə оlur. Yаrpаqlаrı kələ-kötür, аz və yа çох yаrılmış, budаq üzərində növbəli düzülüşlü, kənаrı tаm, bəzən аz dişli, üst tərəfdən tünd yаşıl, аlt tərəfdən аçıq yаşıl, töküləndir. Yаrpаq sаplаğının аltındа 2-3 qоltuq tumurcuğu оlur. Çiçək tumurcuqlаrı iki və üç cərgəli pulcuqlаrlа örtülü оlur. İyun аyının əvvəli və оrtаlаrındа tumurcuq pulcuqlаrı töküldükdən sоnrа yаrpаğın qоltuğundаn böyük qаpаlı çiçək qrupu əmələ gəlir. Əncir ikiеvli bitkidir. Еrkək çiçəkli əncir аğаcının çiçək qrupunun üst hissəsində еrkək çiçəklər, аlt hissəsində isə tаm inkişаf еtməmiş dişi çiçəklər tоplаnmışdır. Dişi çiçəkli əncir аğаclаrının çiçək qrupundа yаlnız nоrmаl inkişаf еtmiş dişicikli çiçəklər, nаdir hаllаrdа еrkəkcikli çiçəklərdə оlur. Çiçək yаnlığını əmələ gətirən yаrpаqcıqlаr çохdur. Dişicik bir sütuncuqlu, yumurtаlıqdа bir yumurtаcığı vаrdır. Çiçəklər mаyаlаndıqdаn sоnrа mеyvə qrupundа mеyvəciklər əmələ gətirir. Əncir аğаcı ildə iki dəfə mеyvə vеrir.

Еkоlоgiyаsı:

İstisevən və quraqlıgadavamlı bitkidir.

Аzərbаycаndа yаyılmаsı:

Аbşеrоn, Nахçıvаn, Gəncə və s. isti bölgələrdə bеcərilir.

İstifаdəsi:

Meyvələri yetişdikdə şirin və yumşaq olur, təzə və qurudulmuş halda istifadə edilir.Əgər istəsəniz qabığlı istəsəniz qabığsız yeyə bilərsiniz.

Mənbə

• Tofiq Məmmədov, Elman İsgəndər, Tariyel Talıbov. Azərbaycanın nadir ağac və kol bitkiləri. Bakı: Elm, 2014, 380 səh.

http://dendrologiya.az/?page_id=112

İstinadlar

Xarici keçidlər

• FIG VARIETIES: A MONOGRAPH (ing.)
• Roast Fig recipe (ing.)
• Figs 4 Fun: The Weird Sex Life of the Fig (ing.)

Aquest article tracta sobre una planta. Vegeu-ne altres significats a «Figuera (desambiguació)».

La figuera (ant. figuer) (Ficus carica) és l'arbre que fa les figues.

Brancam de la figuera

Descripció botànica

Arbre de fulla caduca del gènere Ficus, que té més de mil espècies, principalment a les regions càlides i intertropicals.

Ficus carica és la sola espècie del gènere Ficus que es troba en estat silvestre a Europa.

La figuera és monoica en els individus silvestres, que s'anomenen cabrafigueres o cabrafigues (figueres femelles), i dioica en les races conreades. La cabrafiguera viu a les roques de la regió mediterrània i requereix per a la maduració dels fruits el concurs d’un insecte himenòpter, Blastophaga psenes que penetra dins la inflorescència, on viu i es reprodueix. De 5 a 10 metres d'alt, té una capçada ampla, fa una flaire característica i conté làtex. L'escorça és grisenca, i les fulles, palmatipartides o de forma variable (les fulles exteriors són més grosses i més simètriques que les interiors).

Hi ha figueres que duen figaflors (figues de la primera flor) i figues pròpiament dites, tardanes (figa de la segona flor), i figueres que solament porten figues.

Floreix del febrer a l'abril, amb flors unisexuals reunides en gran nombre dins un receptacle piriforme, carnós, anomenat en termes botànics siconi (la figa). La figa madura durant l'agost, el setembre i l'octubre. Alguns tipus de figueres, dites bíferes, també fan, a la fi de juny, un fruit anomenat figaflor o bacora.

Conreu

La figuera

Arbre molt rústic i resistent a la secada i a la salinitat. Accepta terres calcàries i lleugerament àcides, i també amb poca fondària, però els millors rendiments resulten amb sòls amb bona capacitat d'emmagatzemar aigua. Sovint es troba com a exemplar isolat, sense formar part de plantacions ordenades. Les figues tenen prou temperatura per a madurar bé fins a la part inferior de la muntanya mitjana. Aprofita molt bé les pluges de tardor típiques del clima mediterrani. En regadiu, es planten en espais enquadrats més amples que la resta de fruiters, per la gran amplada que té la capçada.

La figuera fa molta ombra i moltes males herbes no poden prosperar sota seu. Necessita un adobatge equilibrat en nitrogen, fòsfor i potassa. La collita s'ha de fer amb compte, perquè les branques són fràgils i el fruit és tou i s'esquinça molt fàcilment. Per fer la collita cal molta mà d'obra. Els fruits que es fan a la part exterior de les branques a una alçada inaccessible es cullen fent servir el cóp, badoc o despenjafigues, una utilització curiosa i minoritària de la canya, que permet d'abastar-los sense haver de pujar a dalt de l'arbre.^[1] Els ocells en mengen i espatllen moltes figues.

Figa partida per la meitat

Als Països Catalans era, tradicionalment, un dels conreus principals, però avui dia està en regressió, malgrat que encara domina en una gran part del paisatge de la Mallorca septentrional i a la resta del territori es troben figueres pertot arreu.

Enllaços externs

• Fitxa del Ficus carica a l'USDA (anglès)
• Fitxa del Ficus carica al GRIN (anglès)
• Fitxa del Ficus carica a l'ITIS (anglès)

Referències

Viccionari

Coeden gollddail sy'n tyfu i uchder o oddeutu 7–10 metr (23–33 tr) yw Ffigysbren sy'n enw gwrywaidd. Mae'n perthyn i'r teulu Moraceae. Yr enw gwyddonol (Lladin) yw Ficus carica a'r enw Saesneg yw Fig.^[1] Ceir enwau Cymraeg eraill ar y planhigyn hwn gan gynnwys Ffigysbren.

Prif nodwedd yn figysbren yw ei figys, sy'n ffrwyth bwytadwy.

Gweler hefyd

• Geiriadur rhywogaethau Gwefan Llên Natur

Cyfeiriadau

Mae gan Gomin Wikimedia
gyfryngau sy'n berthnasol i:

Ffigysbren

Fíkovník smokvoň (Ficus carica, dříve označován jako vlašský stromek^[2]) je opadavý keř nebo malý strom rostoucí obvykle do výšky 3 až 5 m, někdy i 10 m. Koruna je u starších stromů většinou velmi široká a nízká, obvykle nepravidelná. Větve vyrůstají ze sukovitého, zkrouceného nebo ohnutého kmene již nízko nad zemí. Jsou, stejně jako kmen, velmi masivní a často zkroucené. Borka fíkovníku je hladká, světle nebo olovnatě šedá s nezřetelným čárkovitým nebo síťovitým vzorem. Listy jsou tuhé a kožovité, velké asi 20 až 30 cm. Jsou zhruba stejně široké, střídavé, dlanitě členěné do 3 až 5 nestejně velkých laloků. Laloky jsou zaokrouhlené a tupě zubaté, na líci tmavozelené, drsně chlupaté a nelesklé. Listy mají ztlustlý řapík (5-8 cm)a silnou základnu (bázi). Květy jsou malé a nezřetelné, uzavřené v nápadném, zeleném, baňkovitém nebo hruškovitém útvaru, který má na vrcholku malý otvor pro opylovače. Doba květu je od března do července. Fík (plod) se však může vyvinout i bez opylení nebo oplození. Fíky zrají na podzim druhého roku v zelená, fialově zelená nebo načernalá nepravá plodenství.

Fíkovník je pěstován pro své chutné plody, které se konzumují čerstvé, nebo sušené. Rostlina je původem z jihovýchodní Asie, domovem je patrně i na Balkánském poloostrově a v jižním Španělsku. Již od středověku je uměle vysazována v celém Středomoří. v oblastech s mírnou zimou se fíkovníku daří i daleko od jeho původního rozšíření.^[3]

Fíky

Fík je považován za ovoce, ale ve skutečnosti jde o uzavřený květ fíkovníku. Je to uzavřené květenství, ve kterém rostou květy a semena zároveň. Těchto květů může každé květenství obsahovat až několik tisíc (v závislosti na druhu). Fík má cibulovitý tvar s malým otvorem, který umožňuje přístup opylovačů ke květům.

Zajímavosti

Co se týká biologie květu a vývoje plodu, patří fíkovník k nejzajímavějším dřevinám. Mezi zajímavé druhy fíkovníku patří i tzv. „kozí fíky“. Ty nerodí žádná jedlá plodenství, ale produkují velké množství pylu nezbytného k opylování. Ten je na samičí květy domácího fíkovníku přenášen malou vosičkou, stehnatkou fíkovou (Blastophaga psenes). Proto se „kozí fíky“ vysazují vždy do plantáží domácího fíku. Kolem roku 1870 byly „kozí fíky“ spolu se stehnatkami dopraveny z Alžírska do Kalifornie, aby tak byl zajištěn výnos tamějších kultur.

• Rozřízlý plod fíkovníku

• Plod

Pěstování

V roce 2014 činila světová produkce 1,14 milionu tun. Největším pěstitelem bylo Turecko, následované Egyptem, Alžírskem, a Marokem. Tyto čtyři státy vypěstovaly 64 % světové produkce.^[4]

Source: United Nations FAOSTAT^[4]

Fíkovník lze v „domácích podmínkách“ pěstovat ve větších květináčích v bytě, nebo ve skleníku, v nejteplejších oblastech i na chráněném místě venku. V případě pěstování venku je vhodná zimní ochrana. V případě pěstování v květináči je v zimě potřeba zimování v 15 °C a méně, protože fíkovník je opadavá rostlina a potřebuje zimní klid. Ideální zimoviště je zasklený balkon. Při zimování omezíme zálivku. Velmi jim prospívá letnění.

Speciální stavba určená pro pěstování fíkovníků se nazývá fíkovna.

Odkazy

Reference

1. ↑ Červený seznam IUCN 2018.1. 5. července 2018. Dostupné online. [cit. 2018-08-10]
2. ↑ Královská zahrada a fíkovna. Praha: [s.n.] (česky)
3. ↑ KREMER, Bruno P. Stromy : v Evropě zdomácnělé a zavedené druhy. V Praze: Knižní klub, Ikar, 2003. ISBN 80-242-1003-7.
4. ↑ ^{a b} Raw fig production in 2014; Crops/World Regions/Production Quantity from pick lists [online]. UN Food and Agriculture Organization Corporate Statistical Database, FAOSTAT, 2014 [cit. 2017-05-30]. Dostupné online. (anglicky) Je zde použita šablona {{Cite web}} označená jako k „pouze dočasnému použití“.

Externí odkazy

• Obrázky, zvuky či videa k tématu fíkovník smokvoň ve Wikimedia Commons
• Taxon Ficus carica ve Wikidruzích

Ficus carica

Almindelig figen (Ficus carica), nogen gange bare kaldet figen, er et asiatisk træ. De figen-frugter man kan købe til spisning er fra dette træ.

Dyrkning i Danmark

Figentræet er en sydlansk varmeelskende plante, så det kræver den rette kultivar at dyrke i Danmark. Der findes diverse kultivarer af figen; den mest egnede til danske forhold er den velkendte kultivar Brown Turkey.^[1]

Det er lidt varmere på Bornholm end i resten af Danmark, så det er meget mere udbredt at dyrke figen på Bornholm, heraf begrebet bornholmerfigen. Begrebet bornholmerfigen synes nogen gange at dækkke over enhver figenplante som vokser på Bornholm, men Gartnertidende siger at bornholmerfigen er synonym for kultivaren Brown Turkey.^[1]

Referencer

Eksterne henvisninger

• Figensorter til danske forhold - Gartnertidende.

Feige ist eine Weiterleitung auf diesen Artikel. Weitere Bedeutungen sind unter Feige (Begriffsklärung) aufgeführt.

Die Echte Feige (Ficus carica), auch Feigenbaum und kurz auch Feige (von gleichbedeutend mittelhochdeutsch vīge) genannt, ist eine Pflanzenart aus der Gattung der Feigen (Ficus). Sie zählt zu den ältesten domestizierten Nutzpflanzen und wird vor allem im Mittelmeerraum angebaut. Sie hat wie alle Feigen eine komplexe Bestäubungsökologie.

Beschreibung

• Feigenbaum im Frühjahr

• Borke

• Laubblätter

• Illustration

Vegetative Merkmale

Herbstblätter der Sorte Sultane.

Steckling der Sorte Ronde de Bordeaux mit dem für die Sorte typischen Laub mit sehr schmalen, glattrandigen "Fingern".

Die Feige wächst als sommergrüner und laubwerfender Strauch oder kleiner Baum mit Wuchshöhen von drei bis zu zehn Metern.^[1] In Deutschland werden Feigenbäume kaum über 5 oder 6 Meter hoch. Größe und Wuchsform sind stark von der jeweiligen Feigensorte abhängig.^[2] Die Krone ist bei alten Individuen meist sehr breit und ausladend, jedoch unregelmäßig und niedrig. Der Stamm ist oft knorrig, gedreht oder gebogen. Die meist reiche Verzweigung beginnt schon in geringer Höhe. Die Zweige sind relativ dick und gerade.^[1] Die gräulich-braune Borke besitzt deutlich erkennbare Lentizellen.^[1] Die Rinde ist glatt und hellgrau. Die ganze Pflanze führt Milchsaft, der in Zusammenhang mit Sonnenlicht nach Berührung zu einer Photodermatitis führen kann, die sich durch Entzündung der Haut und Bläschenbildung äußert.

Die Laubblätter sind wechselständig an den Zweigen angeordnet.^[1] Der kräftige Blattstiel ist zwei bis acht Zentimeter lang.^[1] Die Blattform ist stark von der jeweiligen Feigensorte abhängig, was sie zu einem wichtigen Faktor bei der Sortenbestimmung macht. Die feste, steife und fast ledrige Blattspreite ist bei einer Länge und Breite von 10 bis 20 Zentimeter breit-eiförmig und drei- bis siebenlappig, wobei die Blattlappen ei- bis fingerförmig sind und die Spreitenbasis mehr oder weniger herzförmig ist.^[1] Der Blattrand ist meist unregelmäßig gezähnt.^[1] Die dunkelgrüne Blattoberseite ist bei manchen Sorten rauhaarig. Die hellere Blattunterseite ist mehr oder minder dicht mit kleinen Zystolithen und kurzen, flaumigen Haaren bedeckt.^[1] Es sind zwei bis vier Basalnerven und fünf bis sieben Seitennerven auf jeder Seite des Mittelnervs vorhanden.^[1] Die Nebenblätter sind manchmal rötlich und bei einer Länge von etwa 1 cm eiförmig-lanzettlich.^[1]

Blütenstand und Blüten

Die achselständig und einzeln stehenden Blütenstände sind bei einem Durchmesser von drei bis fünf Zentimetern birnen-^[1] beziehungsweise flaschenförmig. Die Blütenstände sind grün und unauffällig und sehen aus wie kleine unreife Feigen. Sie entstehen, indem die Blütenstandsachse krugförmig nach oben wächst und mehrere hundert Einzelblüten dabei nach innen verlagert werden. An der Spitze des Blütenstandes bleibt eine enge, konkave Öffnung (Ostiolum) frei, die durch schuppenartige, eiförmige Hochblätter fast völlig geschlossen ist.

Kulturfeigen sind gynodiözisch, aber funktionell diözisch (zweihäusig getrenntgeschlechtig),^[3] d. h., es gibt männliche und weibliche Pflanzen. Es kommen bei den männlichen Pflanzen in gemischten Blütenständen sterile weibliche und männliche Blüten (zwittrig, aber funktionell männlich), bei den weiblichen Pflanzen (nur fertil weibliche) Blüten in unisexuellen Blütenständen jeweils in drei Generationen im Jahr vor. Bei den männlichen Pflanzen sind drei Formen in den verschiedenen Generationen möglich (Vorfeigen: Profichi oder Breba, Sommerfeigen: Fichi, Mammoni, Nachfeigen: Mamme).

Die männlichen Blüten besitzen vier oder fünf Kelchzähne und meist drei, selten ein, vier oder fünf Staubblätter.^[1] Bei den weiblichen Blüten gibt es wieder zwei Formen: Die sogenannte „Gallblüte“ mit kurzem Griffel, sie ist steril. Die fertile weibliche Blüte besitzt vier oder fünf Kelchzähne, einen eiförmigen, glatten Fruchtknoten sowie seitlich einen langen Griffel, der in zwei linealen Griffelästen endet.^[1] Die zwei unterschiedlichen weiblichen Blüten unterscheiden sich nur durch die Griffellänge und die Narbenform. Diese drei Blütenformen sind auf zwei Formen der Kulturfeige verteilt, die klassisch als Varietäten eingestuft werden (siehe jedoch unten):

• Die Haus- oder Ess-Feige (Ficus carica var. domestica), die essbare Früchte liefert, besitzt nur langgrifflige fertile weibliche Blüten. Da ihr die männlichen Blüten fehlen, kann sie sich also alleine nicht vermehren. Sie ist funktionell die weibliche Pflanze.

• Die Bocks-, Capri-, Holz- oder Ziegenfeige (Ficus carica var. caprificus), auch Caprifig, enthält kurzgrifflige sterile weibliche „Gallenblüten“ und männliche Blüten. Letztere stehen in der Nähe des Ostiolums (Öffnung). Die Bocks-Feige ist funktionell die männliche Pflanze.

Früchte und Samen

• Feigen der Sorte Goldtropfen (Dorée)

• Feigen der Sorte Bananenfeige

• Feige von Brown Turkey am Baum

• Brown Turkey aufgeschnitten.

• Ungeschälte Feigen kurz nach dem Pflücken

• Reife Feige (Längsschnitt)

• Überreife Früchte zwischen Herbst-Goldbecher

Nach der Bestäubung entwickelt sich der Blütenstand in drei bis fünf Monaten zur bekannten Feige, einem Fruchtverband (Achänenfruchtverband), genauer einem Sykonium oder Hypanthodium, da die weiblichen Blüten sich zu Achänen entwickeln und in den Blütenboden integriert sind.^[4] Beim Essen bemerkt man die kleinen Kerne sehr gut. Die Form ist kugelig bis birnenförmig. Je nach Sorte ist die Farbe grün bis dunkelviolett. Das Innere der Scheinfrucht besteht aus den Achänen und dem ebenfalls fleischig gewordenen Blütenboden der Einzelblüten und ist rot gefärbt. Die Schalendicke variiert ebenfalls nach Sorte: Im Hauptanbaugebiet Türkei sind die Feigen eher dünnschalig, in Griechenland eher dickschalig.

Bis zu dreimal jährlich kann der Feigenbaum Früchte tragen: im Frühjahr diejenigen aus den Knospen des letzten Herbstes, die über den Winter gereift sind, am Ende des Sommers die aus den Knospen des Frühlings und in sehr warmen Gebieten mit langen Sommern sogar Ende Herbst nochmals Spätfeigen aus den Knospen des Sommers.

Die Früchte der Bocksfeige sind meistens holzig, hart, trocken und ungenießbar. Die Bocksfeigensorte White Marseille liefert jedoch essbare Früchte, die süß sind mit leichtem Bananen- oder Melonenaroma.^[5]

Die Samen sind linsenähnlich.^[1]

Chromosomensatz

Die Chromosomenzahl beträgt 2n = 26.^[6]

Inhaltsstoffe

Neben 80 % Wasser enthalten die reifen Früchte etwa 1,3 % Protein, 0,5 % Fett, 12,9 % Kohlenhydrate, etwa 4,5 % Ballaststoffe und 0,7 % Mineralstoffe,^[7] besonders Kalzium, Phosphor und Eisen. Daneben ist die Frucht auch reich an Vitamin B₁.

Ökologie

Bestäubung

Die Blütenökologie ist bei der Echten Feige noch komplizierter als bei der Gattung Feigen generell, da hier nicht nur Feige und Feigenwespen interagieren, sondern zusätzlich zwei Feigenvarietäten zusammenspielen müssen.^[8] Wie bei allen Feigen werden die Blüten durch eine zwei bis drei Millimeter große Feigenwespenart, hier die Feigengallwespe (Blastophaga psenes), bestäubt. Allerdings ist dies bei der Bocks-Feige noch komplizierter, da diese drei Generationen von Blütenständen entwickelt (Vor-, Sommer- und Nachfeigen).

Die Feigengallwespen entwickeln sich in den kurzgriffligen sterilen weiblichen Blüten (Gallblüten) der Bocks-Feige. Die Imagines schlüpfen in den reifenden Blütenständen. Die nicht flugfähigen, fast blinden Männchen begatten die Weibchen noch innerhalb der Feige. Vor dem Verlassen der Feige durch das Ostiolum sammeln die Weibchen an den männlichen Blüten, falls vorhanden, den Pollen. Die befruchteten und teilweise pollenbeladenen Weibchen suchen dann blühende Feigen. Es gibt nun zwei Möglichkeiten:

• Das Weibchen findet eine Bocks-Feige. Nach dem Eindringen in den Blütenstand bohrt es mit seinem Legestachel Löcher in die Fruchtknoten der kurzgriffligen sterilen Gallblüten, legt die Eier ab und sorgt so für eigene Nachkommen.
• Das Weibchen findet eine Ess-Feige und bestäubt, wenn es pollenbeladen ist, die langgriffligen fertilen weiblichen Blüten. Da deren Griffel jedoch länger sind als der Legestachel, kann es hier keine Eier ablegen.^[9] Ein Teil der Wespen geht hierbei zugrunde, die anderen suchen wieder Bocks-Feigen, um dort die Eier abzulegen.

In den Bocks-Feigen entwickelt sich die nächste Wespengeneration, bei den Ess-Feigen entwickeln sich, wenn sie bestäubt wurden, die essbaren Früchte mit den Samen.

Um in Feigenkulturen die Bestäubung sicherzustellen, werden blühende Bocks-Feigenzweige in die Ess-Feigenbäume gehängt („Caprifikation“).

Drei Feigengenerationen pro Jahr

Beide Varietäten der Kultur-Feige bringen jährlich bis zu drei Generationen hervor: Februar/März, Mai/Juni, August/September. Feigen blühen nicht im herkömmlichen Sinne, sondern haben Blütenstände, die von außen nicht als solche erkennbar sind. Bei der Bocks-Feige sind die Feigengenerationen auf der gleichen Pflanze jeweils verschieden angelegt, als Vorfeigen, Sommerfeigen und Nachfeigen. Nur die Vorfeigen enthalten viel Pollen, die Sommerfeigen wenig und die Nachfeigen keinen, weil bei den Sommer- und Nachfeigen die männlichen Blüten mehr oder weniger degeneriert sind.^[10]

Die Larven der Wespen, die sich in den Nachfeigen entwickeln und überwintern, schlüpfen dort im März/April, und die Männchen begatten dann die Weibchen noch in der Feige. Die Männchen sterben danach, die Weibchen fliegen aus und dringen in die 1. Generation (Vorfeigen) der Bocks- und Ess-Feigen ein, bestäuben diese aber nicht, da die Nachfeigen, aus denen die Weibchen kommen, keine männlichen Blüten enthalten. Daher fällt die 1. Generation der Essfeigen meist vor der Reife ab. In den Bocks-Feigen der gleichen Generation stechen die Weibchen die Gallblüten an und legen ihre Eier ab.

Die 2. Generation der Wespen verlässt nach der Begattung die Vorfeigen: die Wespen sind dann mit dem Pollen der dort vorhandenen männlichen Blüten beladen, den sie nun auf den Narben der 2. Generation der Ess-Feigen abladen. Da die Griffel der ausschließlich langgriffligen fertilen weiblichen Blüten der Ess-Feigen länger sind als der Legestachel der Wespen, unterbleibt bei ihnen eine Eiablage. Diese erfolgt wiederum in den Sommerfeigen der Bocks-Feigen, wo die 3. Generation der Wespen dann heranwächst. Diese Wespen fliegen dann zu der 3. Generation der Ess-Feigen, können diese aber mangels Pollen nicht bestäuben, und zu den Bocks-Feigen (Nachfeigen), stechen die Gallblüten an und legen Eier, woraus sich wieder die Larven entwickeln. Diese überwintern, um dann wieder im Frühjahr zu schlüpfen und den Kreis schließen.^[9]

Es kann manchmal vorkommen, dass die männlichen Blüten in den Vorfeigen der Bocks-Feigen mit ihren pollenbeladenen Antheren das Ostiulum versperren, so dass die Wespen gar nicht ausfliegen können.

Es entwickeln sich also nur die Ess-Feigen der 2. Generation durch die Caprifikation zu Früchten, weil bei der 1. und 3. Generation ja kein Pollen zur Befruchtung vorhanden ist.

Jungfernfrüchtige (parthenokarpe) Feigensorten bilden ihre Früchte auch ohne Bestäubung aus und ermöglichen es, dass nur Einzelbäume angepflanzt werden müssen. Je nach den Voraussetzungen für die Fruchtbildung unterscheidet man drei Gruppen von Feigensorten:

1. „Smyrna-Typ“ (smirniaca): Nur nach Befruchtung durch die Feigengallwespe reifen die Feigen. Zu dieser Gruppe gehören die wichtigen Sorten Sari Lob (Smyrna, Calimyrna), Kassaba und Bardacik.
2. „Adriatischer Typ“ (hortensis): Die Früchte entwickeln sich parthenokarp. Von diesem Feigentyp gibt es zwei Untertypen: erstens die „Hausfeige“, auch „Bifera“ genannt, die zwei Feigengenerationen ausbildet, zuerst im Sommer Blühfeigen (Brebas), dann im Herbst jungfernfrüchtige Feigen, und zweitens die „Herbstfeige“, auch „Unifera“ genannt, die nur Jungfernfrüchte trägt. In Mitteleuropa werden fast nur Feigen von diesem Typ angebaut, da die Feigengallwespe zur Bestäubung in Mitteleuropa fehlt. Zu ersterem Typ zählen die Sorten Madeleine des deux Saisons und Brown Turkey, zu letzterem die Sorten Martinsfeige und Lussheim. Zum adriatischen Typ gehören auch Dottato und Trojano aus Italien, Fraga aus Spanien, Adriatic und Black Mission aus Kalifornien.
3. „San-Pedro-Typ“ (intermedia): Er nimmt eine Zwischenstellung ein, da die erste Fruchtgeneration, die Blühfeigen, ohne, die zweite jedoch nur mit Bestäubung Früchte bildet. Die hierzu zählenden Sorten sind kommerziell wenig bedeutend.^[11] In Nordamerika gehört beispielsweise die Sorte Desert King zu diesem Typus.

„Geschlechts“-Bestimmung bei der Feige

Ob sich ein Samen zu einer Ess- oder einer Bocks-Feige entwickelt, dürfte durch zwei dominant-rezessive Genpaare bestimmt werden, die jedoch noch nicht näher erforscht sind. Man spricht auch von Geschlechtsbestimmung, da die Bocks-Feige funktionell männlich ist, während die Ess-Feige als die weibliche Form angesehen wird. Ess-Feigen entstehen nur, wenn beide Gene homozygot in der rezessiven Form vorliegen, alle anderen Kombinationen ergeben Bocks-Feigen.^[12]

Systematik

Der Name Ficus carica wurde von Linné vergeben. Die Erstveröffentlichung erfolgte bereits 1753 in seinen Species plantarum. 2, S. 1059.^[13]

Der lateinische Name ficus für die Feige wurde namengebend für die ganze Gattung Feigen (Ficus).

Das Artepitheton carica bedeutet „aus Karien“ und verweist auf eine antike Landschaft in Kleinasien. Von hier kamen in der Antike getrocknete Feigen (lateinisch früher caricae oder ficus siccae genannt^[14][15] von ausgesuchter Qualität verpackt in den Handel.^[16]

Ficus carica gehört zur Section Ficus in der Gattung Ficus.^[17]

Es gibt mindestens zwei Unterarten von Ficus carica:^[17]

• Ficus carica L. subsp. carica (Syn.: Ficus caprificus Risso, Ficus carica var. caprificus (Risso) Tschirch & Ravasini)
• Ficus carica subsp. rupestris (Hausskn. ex Boiss.) Browicz (Syn.: Ficus carica var. rupestris Hausskn. ex Boiss.): Sie ist im südwestlichen Iran, nördlichen Irak, nördlichen Syrien und der südwestlichen Türkei beheimatet.

Eng mit Ficus carica ist die Punjab-Feige (Ficus palmata) verwandt, die zwar sehr kleine, jedoch essbare und gutschmeckende Früchte hervorbringt. Ficus carica und Ficus palmata lassen sich problemlos kreuzen und bringen fruchtbare Nachkommen hervor.^[18]

Verbreitung und Standort

Die Heimat und die Wildform der Echten Feige sind nicht bekannt. Die Heimat wird in Südwestasien (am Kaspischen Meer, Pontisches Gebirge) vermutet, jedoch wird die Art seit der Antike im gesamten Mittelmeerraum kultiviert, wo sie auch vielfach verwildert ist. Genetische Untersuchungen mittels RFLP-Analyse der mitochondrialen DNA lassen jedoch vermuten, dass die Echte Feige im gesamten Mittelmeergebiet heimisch ist.^[19]

In wintermilden Regionen kann sie auch weitab ihrer Heimat gedeihen; so gibt es Exemplare etwa auf den dänischen Ostseeinseln und in Südengland.^[20]

Nördlich der Alpen, beispielsweise in den Schweizer Gemeinden Sisikon, Weggis oder Gersau, können Feigenbäume in Gegenden mit Weinbauklima an gut geschützten Stellen, wie etwa an Hauswänden und in hellen Innenhöfen, gedeihen und fruchten. Vielerorts sind Feigen in Mitteleuropa auch frosthart bis zu minus 15 Grad Celsius, wenn der Standort geeignet ist und die Pflanze ein gewisses Alter erreicht hat. In Deutschland gedeiht die Echte Feige im Weinanbaugebiet Pfalz an der Deutschen Weinstraße, ferner an der Bergstraße, entlang des Mains, im Breisgau (Oberrheingraben) sowie an der Mosel (Mittelmosel), am Niederrhein (Rheinaue) und im Ruhrgebiet.^[21] Auch im Dresdner Elbtal und auf Helgoland ist sie vertreten. In diesen Breiten bilden Feigen aber meist nur einmal reife Scheinfrüchte, die sogenannten „Brebas“, die meist zu Beginn des Hochsommers reifen, die Herbstfrüchte gelangen fast nie zur Reife.

Der Feigenbaum stellt geringe Ansprüche an den Boden; dieser sollte für einen ertragreichen, erwerbsmäßigen Anbau jedoch einigermaßen tiefgründig sein, allerdings gedeihen Feigen auch in Mauerresten und in felsigen Regionen. Der Baum gedeiht auch in sehr niederschlagsarmen Gebieten, gegen Staunässe und übermäßige Feuchte besonders zur Fruchtreife ist er allerdings empfindlich. Er gilt als relativ salzverträglich.

Der Feigenbaum braucht warme Sommer und milde Winter. In laublosem Zustand ist er zwar einigermaßen frostresistent, aber er ist sehr empfindlich gegen Kahlfrost und Spätfröste, sobald der Knospenaufbruch begonnen hat. Die Frosthärte ist stark von der jeweiligen Feigensorte abhängig. Beliebte, für Deutschland relativ winterharte Sorten sind beispielsweise Ronde de Bordeaux, Brown Turkey und Brunswick, die Temperaturen bis etwa −15 °C gut vertragen. Nur Sorten, die ohne Bestäubung fruchten, sind für Deutschland geeignet, weil die dazu notwendige Feigengallwespe in Deutschland fehlt.

Anbau und Nutzung

• Feige in Obersöllbach (Baden-Württemberg)

• Feigenbaum in Speyer

• Feigensorte Panachee

• Reife blaue und weiße Feigen

• Imago des Feigen-Spreizflügelfalters

• Gespinst des Feigen-Spreizflügelfalters

Anbau

Der kommerzielle Anbau von Feigen konzentriert sich auf den Mittelmeerraum, findet jedoch auch im Iran, in den USA und in Brasilien statt. Die Ernte im Jahr 2018 betrug rund 1,1 Millionen Tonnen Frischfeigen. In weniger großem Stil werden Feigen auch in Südafrika, Australien, Neuseeland, Indien, China, Japan, Chile und Mexiko angebaut. Anbau im Wesentlichen zum Eigenverzehr findet jedoch auch in weiteren Mittel- und Südamerikanischen Ländern, in West-, Zentral- und Südostasien und in Westmitteleuropa statt.^[22]

Feigenanbau ist zwar auch in Deutschland im Freiland in geschützten Lagen in Weinbaugebieten möglich, der Anbau erfolgt jedoch nur durch Liebhaber, normalerweise in Hausgärten und nirgendwo kommerziell.

In Kultur wird die Echte Feige über Stecklinge aus ein- oder zweijährigen verholzten Trieben vermehrt. Diese Methode liefert rasch widerstandsfähige und ansehnliche Pflanzen. Es lassen sich jedoch auch weit ältere Ast- und Stammstücke erfolgreich bewurzeln. Gewebekultur wird auch zur Vermehrung eingesetzt, vor allem um seltene Klone zahlreich zu vermehren.

Die Bäume werden je nach Sorte, Boden und Niederschlag in Dichten von 80 bis 1200 Bäumen je Hektar gepflanzt. In niederschlagsarmen Gebieten sind die Pflanzungen nicht so dicht. Die Wuchshöhe der Bäume in Kultur wird zur Erleichterung der Bearbeitung meist deutlich unter der potentiell möglichen Größe gehalten. Ohne Pflegeschnitt kann die Echte Feige rund zehn Meter hoch werden, im typisch hochmediterranen Klimaten bleibt sie aber meist deutlich niedriger. In Mitteleuropa werden auch die am stärksten wüchsigen Feigenbäume kaum höher als sechs Meter.

Die Feigenkulturen benötigen nur geringe Düngung. Für die Qualität der Früchte ist ein hohes Stickstoffangebot eher ungünstig, vor allem kurz vor der Fruchtreife. Die Pflege ist recht einfach und beschränkt sich in der Regel auf einen Rückschnitt vor dem Frühjahrsaustrieb und das Entspitzen der Fruchttriebe. Letzteres führt zu einer früheren und einheitlicheren Fruchtreife.

Wirtschaftliche Bedeutung

2020 wurden laut der Ernährungs- und Landwirtschaftsorganisation FAO weltweit 1.264.943 t Feigen geerntet.^[23]

Folgende Tabelle gibt eine Übersicht über die zehn größten Produzenten weltweit, die insgesamt 84,2 % der Erntemenge produzierten.

Ernte

Die Bäume können bereits im Pflanzjahr Früchte tragen. Vollertrag tritt meist nach fünf bis acht Jahren ein und hält rund 50 Jahre an. Auf guten Standorten beträgt der Jahresertrag 15 bis 20 Tonnen Frischfrucht pro Jahr und Hektar, was rund fünf bis sieben Tonnen Trockenfrüchte ergibt.^[24] Ein ausgewachsener Einzelbaum einer ertragreichen Sorte wie Brown Turkey kann im Jahr bis zu 100 Kilogramm frischer Feigen tragen.^[25]

Feigen für den Frischverzehr werden im kommerziellen Anbau vor der Vollreife geerntet, damit sie für den Transport noch fest genug sind. Da Feigen nach der Ernte jedoch nicht mehr nachreifen, ist ein Anbau möglichst nah am Endkonsumenten am besten, was dazu führt, dass Feigen für den Frischverzehr oft im Hausgarten der Endkonsumenten angebaut werden, da sie so geschmacklich am besten sind. Da frische Feigen wenig haltbar sind, werden sie vor allem in den Anbauländern verzehrt.

Feigen zum Trocknen werden vollreif geerntet, wenn der Wassergehalt der Früchte am Baum bereits um 30 bis 50 % gesunken ist. Sie werden von Hand geerntet, von den Bäumen geschlagen oder maschinell geerntet.

Verarbeitung, Verwendung

Getrocknete Feigen

Die meisten Feigen werden getrocknet. Dies geschieht an der Sonne oder in Heißluftöfen. Der Wassergehalt wird dabei auf 33 bis 18 % gesenkt, der Zuckeranteil steigt auf rund 60 %. Die im Handel erhältlichen Rollen entstehen, indem man die getrockneten Feigen unter Verwendung von heißem Wasserdampf presst. Hauptsächlich werden Feigen in frischem oder getrocknetem Zustand als Obst verwendet.

Aus dem Saft reifer Feigen wird auch ein Dessertwein hergestellt. In Spanien und Portugal gibt es „Feigenkäse“, der reife Feigen, Hasel-, Pinienkerne, Mandeln, Pistazien und Gewürze enthält. Geröstete Feigen werden zudem zu Feigenkaffee verarbeitet.^[26]

Im Handel werden die Feigen meist nicht unter den Sortennamen gehandelt, sondern nach der Herkunft benannt: Smyrna-Feigen (Türkei, besonders Mäander-Tal), Bari-Feigen (Provinz Puglia, Italien), Fraga-Feigen (Provinz Huelva, Spanien), Calamata-Feigen (Peloponnes, Griechenland), Bougie-Feigen (Algerien).

In der Volksmedizin wird die weiße Milch, die austritt, wenn man die Blätter von den Zweigen bricht, zur Linderung bei Insektenstichen und zur Beseitigung von Warzen angewendet. Das im Milchsaft enthaltene Enzym Ficain wird zur Bestimmung von Blutgruppen und als Fleischzartmacher verwendet.

Holz

Im 13. und 15. Jahrhundert galt Feigenholz als hervorragend geeignet zur Herstellung von Holztafeln für die Malerei.^[27]

Domestikation

Die Domestizierung der Feige setzte schon sehr früh ein und ist wahrscheinlich sogar älter als der Ackerbau. In einem etwa 11.400 Jahre alten Haus bei Jericho wurden Überreste von bereits nicht mehr der Wildform entsprechenden Feigen gefunden.^[28] Alle antiken Hochkulturen des mesopotamischen sowie des Mittelmeerraums kannten und nutzten die Feige. Beispielsweise bauten die Assyrer sie schon 3000  v. Chr. in ihren Gärten an. In Griechenland wurde sie 700  v. Chr. eingeführt und verbreitete sich von dort aus im gesamten übrigen Mittelmeerraum.

Bedeutung, Literatur und Mythos

Indien

Der Feigenbaum (aśvattha) ist einer der schönsten und höchsten Bäume, und viele Menschen in Indien verehren ihn deshalb täglich in einem ihrer morgendlichen Rituale.

In Kapitel 10 der Bhagavad Gita steht: „Der segenspendende Herr sprach: Ja, Ich werde dir von meinen herrlichen Manifestationen berichten… Ich bin das Selbst…, das in den Herzen aller Geschöpfe weilt. [… Vers 26:] Von allen Bäumen bin Ich der heilige Feigenbaum…“

Griechenland

Im antiken Griechenland war die Feige mit aphrodisischen Eigenschaften besetzt. Sie war dem Gott Dionysos geheiligt. In Attika hatte er den Beinamen philosykos = der Feigenfreund, in Naxos nach der dortigen Bezeichnung für Feige meilichios. Bilder des Gottes wurden daher oft aus Feigenholz geschnitzt, auch die großen Phalli für die Dionysos-Prozessionen, über die sich schon Heraklit entrüstete.^[29] Der größte Phallus aller Zeiten soll der beim Ptolemaios-Fest in Alexandria 271 v. Chr. mit über 50 Metern Länge gewesen sein.^[30] Auch in Sparta gab es Kulte um den Feigen-Dionysos, da man glaubte, er habe den Menschen die Feige gebracht.^[31]

Die Athener waren einer Anekdote Plutarchs zufolge auf ihre Feigen so stolz, dass sie die Ausfuhr verboten. Leute, die Verstöße gegen dieses Verbot anzeigten, nannte man Sykophanten.^[32] Zur Zeit Plutarchs wurde der Begriff für Denunzianten allgemein verwendet.

Auch im Zusammenhang mit Selbstmord kommt der Feigenbaum vor. Cicero erwähnte, dass sich eine lebensmüde Frau an einem Feigenbaum erhängte, worauf der Nachbar den Witwer um Stecklinge bat.^[33] Über Timon von Athen ist überliefert: Eines Tages bestieg der bekannte Menschenfeind die Rednerbühne und verkündete, dass der Feigenbaum bei seinem Haus, an dem sich schon etliche Menschen erhängt hatten, gefällt werden müsse. Er bitte also alle Lebensmüden, sich mit ihrem Selbstmord zu beeilen.^[34]

Rom

Bei den antiken Römern war der Feigenbaum überwiegend positiv besetzt. Aus dem Holz schnitzte man Figuren des Gottes Priapus, u. a. des Beschützers der Feigen. Wie auch in der Bibel und bei den Griechen hatte die Feige auch eine sexuelle Bedeutung. Isidor (XVII 7,17) leitet ficus ab von lateinisch fecundus = fruchtbar ab. Athenaios (594 D) verglich eine Hetäre mit einer Feige, sie bediene alle.

Besondere Bedeutung für Rom hatte die Ficus Ruminalis, die noch unter Augustus am Westfuß des Palatins gezeigt wurde. Unter diesem Baum sollen der Sage nach die in einer Wanne im Hochwasser führenden Tiber ausgesetzten Zwillinge Romulus und Remus angeschwemmt und von der Wölfin gefunden und gesäugt worden sein.^[35]

Auf dem Comitium am Forum Romanum gab es einen zweiten ruminalischen Feigenbaum, der das Schicksal Roms verkörperte. Er wurde jedes Mal von den Priestern neugepflanzt, wenn er abgestorben war.

Die Feige hatte zuweilen aber auch eine negative Bedeutung. So wurden „Ungeheuer“ auf Scheiterhaufen aus Feigenholz verbrannt.^[36]

Nach Plinius dem Älteren spielte die Feige auch einmal eine hochpolitische Rolle.^[37] Cato der Ältere propagierte den Krieg gegen das nach dem Zweiten Punischen Krieg wiedererstarkte Karthago. Um die gefährliche Nähe des Feindes zu demonstrieren, zog Cato während einer Rede eine taufrische Feige (ficus praecox) aus seiner Toga und erklärte, diese sei vorgestern in Afrika gepflückt worden. Gemäß Plinius überzeugte dies die Senatoren, und sie beschlossen den Dritten Punischen Krieg.

Der römische Koch Apicius soll seine Schweine mit syrischen Feigen gefüttert haben, um das Fleisch zur Vollendung zu bringen. In Rom waren Feigen bei allen Bevölkerungsschichten sehr beliebt. Plinius berichtet, in getrocknetem Zustand dienten sie den gleichen Zwecken wie Brot und vergleichbare Nahrungsmittel; nach Columella stellten Dörräpfel und -birnen, doch vor allem Dörrfeigen die wichtigsten Wintervorräte der Landbevölkerung dar.

Bibel und Christentum

Vertreibung aus dem Paradies; Adam und Eva mit und ohne Feigenblatt (Fresko von T. Masaccio, 1426–27)

Oswald Goetz: Der Feigenbaum (1965)

Die Feige ist die erste namentlich erwähnte Pflanze in der Bibel und auch die einzige namentlich erwähnte des Garten Eden. Nachdem Adam und Eva vom Baum der Erkenntnis gegessen hatten, wurden sie sich ihrer Nacktheit bewusst: Sie hefteten Feigenblätter zusammen und machten sich einen Schurz (Genesis 3,7). Von daher stammt die Metapher des Feigenblatts für schamhafte Verhüllung. Die Feige ist auch der klassische Fruchtbaum der Bibel, wird sie doch 38-mal erwähnt gegenüber vier Erwähnungen des Apfels.^[38] Im Allgemeinen jedoch steht die Feige im Alten Testament für Frieden und Wohlstand.

Neben Holunder und Flieder, bei denen dies technisch schwer möglich ist, wird in der nachbiblischen Überlieferung seit dem 4. Jahrhundert besonders auch der Feigenbaum als der Baum genannt, an dem Judas sich erhängt hat. Der Pilger von Piacenza nannte im Jahr 560 als Standort des Selbstmordbaums rechts vor dem Osttor Jerusalems, zu anderen Zeiten wurden andere Orte genannt.

Augustinus sprach die sinnliche Bedeutung der Feige aus: ficus foliis significantur pruritus libidinis – „Feigenblätter bedeuten das Jucken der Sinnlichkeit“.^[39]

Islam

Auch der Koran nimmt auf die Feige Bezug, beispielsweise in der 95. Sure namens at-Tīn (التين), was arabisch für ‚Der Feigenbaum‘ ist.

Mittelalter und Neuzeit

In Südeuropa weit verbreitet ist die Geste „jemandem die Feige zeigen“, bei der man den Daumen zwischen Zeige- und Mittelfinger schiebt. Die Geste wird auf Kaiser Friedrich Barbarossa zurückgeführt. Die Mailänder hatten seine Gattin Beatrix gedemütigt, indem sie sie mit dem Gesicht nach hinten auf einer Eselin durch die Stadt führten. Nach der Rückeroberung Mailands begnadigte Friedrich nur jene Leute, die mit ihren Zähnen eine Feige aus dem After einer Eselin holen und wieder zurückstecken konnten.^[40] Die Geste dient nicht nur der Zurückweisung einer Zumutung, sondern auch der Abwehr aller möglichen Übel wie des Behexens, Verschreiens und des bösen Blicks.

Die Gleichsetzung der Feige mit der Vulva führte in manchen Sprachen so weit, dass das ursprüngliche Wort für Feige durch ein anderes ersetzt wurde. So wird die Feige in der Türkei häufig mit yemiş „Obst, Obstbaum, Früchte“ bezeichnet.

Bei den alten Griechen wurde die Feige auch dem Hoden gleichgesetzt, so auch bei den Berbern, bei denen im Gespräch für die Frucht meist das Wort ingir „Herbst“ verwendet wird.^[41]

Trivialnamen

Für die Echte Feige (im Lateinischen ficus^[42]) bestehen bzw. bestanden auch die weiteren deutschsprachigen Trivialnamen: Feige, Feigenbaum, Feygen (mittelhochdeutsch), Fichboum (althochdeutsch), Ficheffele (Plural, ahd.), Figa (bezogen auf die Frucht, ahd.), Fîg (niederdeutsch), Fig (ndt.), Figenbaum (mhd.), Figenbaym (mhd.), Figenbôm (mhd.), Figenboum (mhd.), Figenpawm (mhd.), Fygen, Smakka, Smakkabagms (gotisch), Veigenpoum, Veyg (mhd.), Vichboum (mhd.), Vick (mhd.), Vyck (mhd.), Vig (mittelniederdeutsch [gml]), Vige (gml), Vigbom (gml), Vigenbom (gml), Vigboum (mhd.), Vighen, Vyghen, Wighen und Wyk (mhd.).^[43]

Geschichte

Quellen

• Antike – Spätantike: Dioskurides 1. Jh.^[44] --- Plinius 1. Jh.^[45] --- Galen 2. Jh.^[46]
• Arabisches Mittelalter: Avicenna 11. Jh.^[47] --- Pseudo-Serapion 13. Jh.^[48] --- Ibn al-Baitar 13. Jh.^[49]
• Lateinisches Mittelalter: Hildegard von Bingen 12. Jh.^[50] --- Konrad von Megenberg 14. Jh.^[51] --- Gart der Gesundheit 1485^[52] --- Hortus sanitatis 1491^[53]
• Neuzeit: Otto Brunfels 1537^[54] --- Leonhart Fuchs 1543^[55] --- Hieronymus Bock 1539^[56] --- Mattioli / Handsch / Camerarius 1586^[57] --- Nicolas Lémery 1699/1721^[58] --- Onomatologia medica completa 1755^[59] --- William Cullen 1789/90^[60] --- Hecker 1814/15^[61] --- Pereira / Buchheim 1846/48^[62] --- Bentley / Trimen 1880^[63] --- Theodor Husemann 1883^[64]

Historische Abbildungen

• Tacuinum sanitatis Manuskript 14. Jh.^[65]

• Tacuinum sanitatis Manuskript 14. Jh.^[66]

• Gart der Gesundheit 1485

• Hortus sanitatis 1491

• Leonhart Fuchs 1543

• Hieronymus Bock 1546

• Mattioli / Handsch / Camerarius 1586

• Bentley / Trimen 1880

Literatur

• Christoph Seiler: Feigen aus dem eigenen Garten. Verlag Eugen Ulmer, Stuttgart 2016.
• Pierre Baud: Le Figuier: Pas à pas. Aix-en-Provence 2008.
• Pierre Baud: Figues. Vaison la Romaine 2005.
• Alexander Demandt: Über allen Wipfeln. Der Baum in der Kulturgeschichte. Albatros, Düsseldorf 2005, ISBN 3-491-96140-8.
• Gunther Franke (Hrsg.): Nutzpflanzen der Tropen und Subtropen. Band 2: Spezieller Pflanzenbau. Ulmer, Stuttgart 1994, ISBN 3-8252-1768-X, S. 240–250.
• Bruno P. Kremer: Bäume. Heimische und eingeführte Arten Europas. Mosaik, München 1984, ISBN 3-570-01188-7, S. 154 f.
• Doris Laudert: Mythos Baum. Geschichte – Brauchtum – 40 Porträits. 6., durchges. Auflage. blv, München 2004, ISBN 3-405-16640-3, S. 217–223.
• Susanne Talabardon: Unterm Feigenbaum. Rekonstruktionen zu einem jüdisch-christlichen Thema (= Judentum – Christentum – Islam. Band 9). Ergon, Würzburg 2011, ISBN 978-3-89913-801-6.
• Zhengyi Wu, Zhe-Kun Zhou, Michael G. Gilbert: Moraceae: Ficus carica (efloras.org). In: Wu Zhengyi, Peter H. Raven, Deyuan Hong (Hrsg.): Flora of China. Volume 5: Ulmaceae through Basellaceae. Science Press/Missouri Botanical Garden Press, Beijing/St. Louis 2003, ISBN 1-930723-27-X, S. 52 (englisch). (Abschnitt Beschreibung und Systematik).

Einzelnachweise

1. ↑ ^{a b c d e f g h i j k l m n} Zhengyi Wu, Zhe-Kun Zhou, Michael G. Gilbert: Moraceae: Ficus carica. In: Wu Zhengyi, Peter H. Raven, Deyuan Hong (Hrsg.): Flora of China. Volume 5: Ulmaceae through Basellaceae. Science Press/Missouri Botanical Garden Press, Beijing/St. Louis 2003, ISBN 1-930723-27-X, S. 52 (englisch). (efloras.org).
2. ↑ Christoph Seiler: Feigen aus dem eigenen Garten. Stuttgart 2016, S. 64 und 78.
3. ↑ Jules Janick: Horticultural Reviews. Vol. 34, Wiley, 2008, ISBN 978-0-470-17153-0, S. 165.
4. ↑ Michael G. Simpson: Plant Systematics. Academic Press, 2006, ISBN 0-12-644460-9, S. 387.
5. ↑ Christoph Seiler: Feigen aus dem eigenen Garten. Stuttgart 2016, S. 93–94.
6. ↑ Erich Oberdorfer: Pflanzensoziologische Exkursionsflora für Deutschland und angrenzende Gebiete. 8. Auflage. Verlag Eugen Ulmer, Stuttgart 2001, ISBN 3-8001-3131-5, S. 320.
7. ↑ Werte nach Wolfgang Franke: Nutzpflanzenkunde. 4. Auflage. Thieme, Stuttgart 1989, ISBN 3-13-530404-3, S. 312.
8. ↑ Gunther Franke (Hrsg.): Nutzpflanzen der Tropen und Subtropen. Band 2: Spezieller Pflanzenbau. Ulmer, Stuttgart 1994, ISBN 3-8252-1768-X, S. 240–250.
9. ↑ ^{a b} Wolfgang Franke: Nutzpflanzenkunde. 4. Auflage. Thieme, Stuttgart 1989, ISBN 3-13-530404-3, S. 214 f.
10. ↑ Abraham H. Halevy: Handbook of Flowering. Band 6, CRC Press, 1989, ISBN 0-8493-3916-2, S. 343.
11. ↑ G. Franke 1994, S. 244.
12. ↑ Wayne P. Armstrong: Sex Determination & Life Cycle Of Ficus carica. In: Wayne's Word. Abgerufen am 12. Juli 2020 (englisch, mit Details und Literaturhinweisen).
13. ↑ Ficus carica bei Tropicos.org. Missouri Botanical Garden, St. Louis..
14. ↑ Wouter S. van den Berg (Hrsg.): Eene Middelnederlandsche vertaling van het Antidotarium Nicolaï (Ms. 15624–15641, Kon. Bibl. te Brussel) met den latijnschen tekst der eerste gedrukte uitgave van het Antidotarium Nicolaï. Hrsg. von Sophie J. van den Berg, N. V. Boekhandel en Drukkerij E. J. Brill, Leiden 1917, S. 222.
15. ↑ Otto Zekert (Hrsg.): Dispensatorium pro pharmacopoeis Viennensibus in Austria 1570. Hrsg. vom österreichischen Apothekerverein und der Gesellschaft für Geschichte der Pharmazie. Deutscher Apotheker-Verlag Hans Hösel, Berlin 1938, S. 138 (Carica: „Ficus Carica L., Feigenbaum. Besonders die getrocknete Feige, im Gegensatz zu ficus als frische Feige“).
16. ↑ Helmut Genaust: Etymologisches Wörterbuch der botanischen Pflanzennamen. 3., vollständig überarbeitete und erweiterte Auflage. Birkhäuser, Basel/Boston/Berlin 1996, ISBN 3-7643-2390-6, S. 128 (Nachdruck ISBN 3-937872-16-7).
17. ↑ ^{a b} Ficus carica im Germplasm Resources Information Network (GRIN), USDA, ARS, National Genetic Resources Program. National Germplasm Resources Laboratory, Beltsville, Maryland.
18. ↑ Christoph Seiler: Feigen aus dem eigenen Garten. Stuttgart 2016, S. 95–97.
19. ↑ B. Khadari, C. Grout, S. Santoni, F. Kjellberg: Contrasted genetic diversity and differentiation among Mediterranean populations of Ficus carica L.: A study using mtDNA RFLP. In: Genetic Resources and Crop Evolution. Volume 52, Issue 1, Februar 2005, S. 97–109, doi:10.1007/s10722-005-0290-4.
20. ↑ Bruno P. Kremer 1984, S. 154.
21. ↑ P. Keil, R. Fuchs, C. Buch, R. Schmitt: Echte Feigen (Ficus carica) in Mülheim an der Ruhr nach dem Kältewinter 2008/2009. In: Decheniana. Band 163, 2010, S. 61–70.
22. ↑ Schütt u. a.: Lexikon der Baum- und Straucharten. Nikol, Hamburg 2002, ISBN 3-933203-53-8, S. 172.
23. ↑ Crops> Figs. In: Offizielle Produktionsstatistik der FAO für 2020. fao.org, abgerufen am 1. Februar 2022 (englisch).
24. ↑ G. Franke, 1994, S. 249.
25. ↑ Laudert, 2004, S. 222.
26. ↑ W. Franke: Nutzpflanzenkunde. 1989, S. 316.
27. ↑ Victoria Finlay: Das Geheimnis der Farben. Eine Kulturgeschichte. 7. Auflage. Berlin 2007, ISBN 978-3-548-60496-1, S. 20.
28. ↑ Katharina Schöbi: Am Anfang war die Feige. In: wissenschaft.de. 2. Juni 2006, abgerufen am 8. September 2019. (unter Verweis auf Ofer Bar-Yosef [Harvard-Universität, Cambridge] u. a.) In: Science. Band 312, S. 1372.
29. ↑ VS. 22 B 15.
30. ↑ Athenaios: 201 E.
31. ↑ Athenaios: 78 C.
32. ↑ Athenaios: 74 DE.
33. ↑ Cicero: De oratore. II 278.
34. ↑ Plutarch, Antonius 70.
35. ↑ Plutarch 4.
36. ↑ Laudert, 2004, S. 220.
37. ↑ Plinius der Ältere, Naturalis historia XV, 74 f.
38. ↑ Demandt, 2002, S. 21.
39. ↑ Augustinus, PL. 38, S. 442.
40. ↑ Laudert 2004, S. 221.
41. ↑ Laudert, 2004, S. 220.
42. ↑ Vgl. Wouter S. van den Berg (Hrsg.): Eene Middelnederlandsche vertaling van het Antidotarium Nicolaï (Ms. 15624–15641, Kon. Bibl. te Brussel) met den latijnschen tekst der eerste gedrukte uitgave van het Antidotarium Nicolaï. Hrsg. von Sophie J. van den Berg, N. V. Boekhandel en Drukkerij E. J. Brill, Leiden 1917, S. 211.
43. ↑ Georg August Pritzel, Carl Jessen: Die deutschen Volksnamen der Pflanzen. Neuer Beitrag zum deutschen Sprachschatze. Philipp Cohen, Hannover 1882, S. 152 (Scan im Internet Archive).
44. ↑ Pedanios Dioskurides. 1. Jh.: De Medicinali Materia libri quinque. Übersetzung. Julius Berendes. Des Pedanius Dioskurides Arzneimittellehre in 5 Büchern. Enke, Stuttgart 1902, S. 147–150 (Buch I, Kapitel 183–186): Feigen. Wilder Feigenbaum. Winterfeigen. Aschenlauge des Feigenbaumes. (Digitalisat)
45. ↑ Plinius der Ältere, 1. Jh.: Naturalis historia Buch XXIII, Kapitel lxiii–lxiiii (§ 117–130): Ficus (Digitalisat); Übersetzung Külb 1855 (Digitalisat)
46. ↑ Galen, 2. Jh. De alimentarum facultatibus liber, Buch II, Kapitel VIII (nach der Ausgabe Kühn 1826, Band VI, S. 570–573): De ficibus (Digitalisat). De simplicium medicamentorum temperamentis ac facultatibus liber VIII, Kapitel 18, Abschnitt 43 (nach der Ausgabe Kühn 1826, Band XII, S. 132–133): De ficis (XII, S. 132–133) (Digitalisat); Kapitel 18, Abschnitt 44: (nach der Ausgabe Kühn 1826, Band XII, S. 133): De ficu arbore (Digitalisat)
47. ↑ Avicenna, 11. Jh.: Kanon der Medizin. Übersetzung und Bearbeitung durch Gerhard von Cremona, Arnaldus de Villanova und Andrea Alpago (1450–1521). Basel 1556, Band II, Kapitel 283: Ficus (Digitalisat)
48. ↑ Pseudo-Serapion 13. Jh., Druck. Venedig 1497, Blatt 126v (No CCVIII): Ficus (Digitalisat)
49. ↑ Abu Muhammad ibn al-Baitar, 13. Jh., Kitāb al-jāmiʿ li-mufradāt al-adwiya wa al-aghdhiya. Übersetzung. Joseph Sontheimer unter dem Titel Große Zusammenstellung über die Kräfte der bekannten einfachen Heil- und Nahrungsmittel. Hallberger, Stuttgart Band I 1840, S. 221–225: Ficus carica (Digitalisat)
50. ↑ Charles Victor Daremberg und Friedrich Anton Reuß (1810–1868). S. Hildegardis Abbatissae Subtilitatum Diversarum Naturarum Creaturarum Libri Novem. Physica, Buch III, Kapitel 14: Feige. Migne, Paris 1855. Sp. 1227 (Digitalisat). Übersetzung Marie-Louise Portmann 1991: Vom Feigenbaum. Der Feigenbaum ist mehr warm als kalt, und er wird immer Wärme haben, und die Kälte bekommt ihm nicht, und er bezeichnet die Furcht. Nimm aber seine Blätter und Rinde, und zerstoße sie mäßig und koche sie stark in Wasser, und (nimm) auch Bärenfett und etwas weniger Butter und mach so eine Salbe. Und wenn du Kopfweh hast, salbe den Kopf damit. Oder wenn deine Augen schwären, salbe damit deine Schläfen und die Umgebung deiner Augen, jedoch so, dass das Augeninnere nicht berührt wird. Aber wenn du Schmerzen in der Brust hast, salbe die Brust. Hast du Schmerzen in den Lenden, salbe diese damit, und es wird dir besser gehen. Wenn aber sein Holz im Feuer angezündet wird und wenn sein Rauch jemanden erreicht, schadet es ihm etwas, so dass er ohnmächtig wird. Oder wenn jemand einen Stock aus diesem Holz in seiner Hand trägt, schwächt es ihn auf gleiche Weise in seinen Kräften, das heißt er wird ohnmächtig. Aber die Frucht dieses Baumes ist für einen Menschen, der gesund am Körper ist, nicht bekömmlich zu essen, weil sie bewirkt, dass er genießerisch und wankelmütig wird, was schlecksüchtig und lüstern ist, so dass er Ehren erstrebt, dem Geize zuneigt und eine unbeständige Wesensart haben wird, so dass er nicht in einem steten Sinn verharrt. Aber auch dem Körper des Menschen ist (die Frucht) zum Essen nicht bekömmlich, weil sie sein Fleisch zerfließend macht und weil sie allen Säften des Menschen widersteht, so dass sie diese zum Übel reizt, als wäre sie ihr Feind. Für den Kranken aber, der schwach am Körper ist, ist (die Frucht) gut zu essen, weil es ihm am Geist und Körper gebricht, und er esse sie, bis es ihm besser geht, und nachher soll er sie meiden. Wenn ein gesunder Mensch sie essen will, beize er sie zuerst in Wein oder in Essig, damit ihre Hinfälligkeit gemäßigt werde, und dann esse er sie, jedoch nur mäßig. Aber es ist nicht notwendig, dass ein kranker Mensch sie auf diese Weise mäßigt, das heißt sie beize.
51. ↑ Konrad von Megenberg, 14. Jh.: Buch der Natur. Ausgabe. Franz Pfeiffer. Aue, Stuttgart 1861, S. 322 (IVa/16): Veigenpaum (Digitalisat)
52. ↑ Gart der Gesundheit. Mainz 1485, Kapitel 191: Ficus (Digitalisat)
53. ↑ Hortus sanitatis 1491, Mainz 1491, Teil I, Kapitel 194: Ficus (Digitalisat)
54. ↑ Otto Brunfels: Ander Teyl des Teütschen Contrafayten Kreüterbůchs. Johann Schott, Straßburg 1537, S. 159–161: Feigenbaum (Digitalisat)
55. ↑ Leonhart Fuchs: New Kreütterbuch … Michael Isingrin, Basel 1543, Kapitel 290: Feigenbaum (Digitalisat)
56. ↑ Hieronymus Bock: New Kreütter Bůch. Wendel Rihel, Straßburg 1546, Teil III, Kapitel 47: Feigen (Digitalisat)
57. ↑ Pietro Andrea Mattioli: Commentarii, in libros sex Pedacii Dioscoridis Anazarbei, de medica materia. Übersetzung durch Georg Handsch, bearbeitet durch Joachim Camerarius den Jüngeren, Johan Feyerabend, Franckfurt am Mayn 1586, Blatt 101v–102v: Feigen (Digitalisat)
58. ↑ Nicolas Lémery: Dictionnaire universel des drogues simples.,Paris 1699, S. 300: Ficus (Digitalisat); Übersetzung. Vollständiges Materialien-Lexicon. Zu erst in Frantzösischer Sprache entworffen, nunmehro aber nach der dritten, um ein grosses vermehreten Edition [...] ins Hochteutsche übersetzt / Von Christoph Friedrich Richtern, [...] Leipzig: Johann Friedrich Braun, 1721, Sp. 455–456: Ficus (Digitalisat)
59. ↑ Albrecht von Haller (Hrsg.): Onomatologia medica completa oder Medicinisches Lexicon das alle Benennungen und Kunstwörter welche der Arzneywissenschaft und Apoteckerkunst eigen sind deutlich und vollständig erkläret [...] Gaumische Handlung, Ulm/ Frankfurt am Main/ Leipzig 1755, Sp. 314: Carica (Digitalisat)
60. ↑ William Cullen: A treatise of the materia medica. Charles Elliot, Edinburgh 1789. Band, S. 254: Dried figs (Digitalisat). Deutsch. Samuel Hahnemann. Schwickert, Leipzig 1790. Band I, S. 279: Trockene Feigen (Digitalisat)
61. ↑ August Friedrich Hecker’s practische Arzneimittellehre. Revidiert und mit neuesten Entdeckungen bereichert von einem practischen Arzte. Camesius, Wien, Band I 1814, S. 93: Carica, Feigen (Digitalisat)
62. ↑ Jonathan Pereira’s Handbuch der Heilmittellehre. Nach dem Standpunkte der deutschen Medicin bearbeitet von Rudolf Buchheim. Leopold Voß, Leipzig 1846-48, Band II 1848, S. 192: Ficus carica (Digitalisat)
63. ↑ Robert Bentley, Henry Trimen: Medicinal plants. J. & A. Churchill, London 1880, Band 4, No 228 (Digitalisat)
64. ↑ Theodor Husemann: Handbuch der gesammten Arzneimittellehre. Springer, Berlin 2. Aufl. 1883, S. 353 (Digitalisat)
65. ↑ Transkription und Übersetzung des Textes durch Franz Unterkircher. Tacuinum sanitatis ... Graz 2004, S. 45: Fichus recentes. complexio calida et humida in primo. Meliores ex eis albe mundate et excorticate. iuvamentum: mundificant renes ab arenis, humores subtiliant et praeservant a veneno. nocumentum: fatiunt inflationem et grossitiem. Remotio nocumenti: cum muri et siropo acetoso. Quid generant: humorem laudabilem. Cui complexioni, cui etati, quo tempore, in qua regione magis conveniunt: frigidis nature, etati senili et decrepite, tempore autumpni, in regione septentrionali. Frische Feigen: Komplexion: warm und feucht im ersten Grad. Die besseren von ihnen sind die weißen, gereinigt und geschält. Nutzen: sie reinigen die Nieren von Sand, verfeinern die Säfte und schützen vor Gift. Schaden: sie verursachen Blähung und schweres Blut. Verhütung des Schadens: mit Salzwasser und Essigsirup. Was sie hervorbringen: lobenswerte Säfte. Welcher Komplexion, welchem Lebensalter, zu welcher Zeit, in welcher Gegend sie besonders zuträglich sind: den von Natur aus Kalten, dem greisen und geschwächten Alter, zur Herbstzeit, in nördlicher Gegend.
66. ↑ Transkription und Übersetzung des Textes durch Franz Unterkircher. Tacuinum sanitatis ... Graz 2004, S. 94: Ficus sice: complexio calida et sicca in primo. Electio: tartarece retunde, alias albe pingues. iuvamentum: conferunt pectori et praeservant a veneno. Nocumentum: faciunt opilationes, ventositates et pediculos. Remotio nocumenti: cum nucibus et amigdalis. Quid generant: sanguinem temperatum, alias acutum. conveniunt frigidis, senibus, hyeme et septentrionalibus; alias vere et temperatis regionibus. Getrocknete Feigen: Komplexion: warm und trocken im ersten Grad. Vorzuziehen: tartarische, runde, nach anderen weiße und fette. Nutzen: sie sind gut für die Brust und schützen vor Gift. Schaden: sie verursachen Verstopfungen, Windigkeiten und Läuse. Verhütung des Schadens: mit Nüssen und Mandeln. Was sie erzeugen: gemäßigtes Blut, nach anderen scharfes Blut. Zuträglich für Menschen mit kalter Komplexion, für Greise, im Winter und in nördlichen Gegenden, nach anderen im Frühling und in gemäßigten Gegenden.

Agrur (Unti: Tagrurt), Llan wid is yeqqaren Tanqelt, (isem usnan: Ficus carica) d aseklu id yessemɣayen agummu n tabexsist, Tettwaẓu deg usamar alemmas d Turkya, Tamurt n Leqbayel, tewwed ar Kalifurnya akk d Aneẓẓul n Turuft.

Ẓeṛ daɣen

• Imɣan
• Tabexsist
• Agusim

Anjir

Anjir (Ficus carica L.) – tutdoshlar (anjirgullilar) oilasiga mansub subtropik meva turi. Turkiya, Jazoir, Yevropaning janubida, AQShda katta may-donlarni egallaydi, Kavkaz, O‘rta Osiyo, Qrimda ham yetishtiriladi. Yovvoyi holda O‘rta dengiz bo‘yi, Kichik Osiyo, Eron, Shimoli-g‘arbiy Hindistonda o‘sadi. A. juda qadimdan madaniylashtirilgan o‘simlik hisoblanadi (Osiyoda 5 ming yildan, Yevropada kamida 2 ming yildan beri). Botanik tavsifi. A. daraxtining bo‘yi 4 – 10 m, shoxlari kalin, yoyilib o‘sadi, novda, barg va mevasida sutsimon shira bor. Bargi yirik, 3 – 7 bo‘lmali, ba’zan bo‘lmasiz, to‘q yashil, orqasida tu-klari bor. Bir yilda 2 – 3 marta gul-laydi (aprel – may, iyun – iyul, avgust). Mayda bir jinsli gullardan iborat to‘pguli bo‘lajak "meva" ichida bo‘lib, mayda blastofaga arilar yordamida chan-glanadi, ba’zilari esa changlanmasdan (partenogenez) va urug‘ tugmasdan meva qiladi. Mevasida 20 – 24% qand, 0,5 – 4,2% pektin moddalari, 3,4 – 7,4% kle-chatka, 0,1% gacha organik kislotalar, ka-rotin, kalsiy, temir, fosfor va boshqa bor.Biologik xususiyatlari. A. asosan bir yillik pishgan novda qalamchalaridan ko‘paytiriladi. 2 – 3 yoshdan meva tugib, 7 – 10 yoshda g‘arq hosilga kiradi, 50 – 80 yil meva beradi, 150 – 200 yilgacha yashaydi. Bir tupi 50 kg gacha meva qiladi. A. bir mavsumda ikki marta hosil be-radi. Birinchi hosil (xoki anjir) ancha kam bo‘lib iyun – iyul oylarida, ik-kinchisi (asosiy) hosil sentabr oyida pi-shadi. Xo‘jalik ahamiyati. Ho‘lligicha yoki qoqi hamda konserva holida iste’-mol qilinadi, jem, murabbo tayyorlanadi. Xalq amaliyotida A. bargi uzum va mevalarni quritishda ishqor sifatida, "suti" teri kasalliklarini (kal, so‘gal, 522temiratki), chayon va ari chaqqan joylarni davolashda ishlatiladi. Agrotexnikasi. A. to‘plari sovuqqa chidamsiz bo‘lganidan O‘zbekiston sharoitida qishda ko‘milib, bahorda ochiladi. A. namga ancha talabchan, yengil va serunum tuproqda yaxshi o‘sadi. Sho‘rlangan yoki shag‘alli tuproqlarda deyarli o‘smaydi. A. tupiga 3 – 4 ta aso-siy tanali buta ko‘rinishida shakl be-riladi. Yozda bir-ikki marta shu yili chiqqan qalinlashtiruvchi novdalar, g‘ovlagan novdalar, qurigan shoxlar ke-sib tashlanadi. Anjirzor bog‘lar vege-tatsiya davrida 9–10 marta sug‘oriladi. O‘zbekistonda kadeta, sariq anjir, qora anjir, chapla va boshqa navlari ko‘p ekiladi. Navlari. Kadota. Mevasi o‘rtacha (35 – 40 g), dumaloq-nok shaklida, sarg‘ish, sal tilimli. Eti och sariq, jigarrang tovlanadi, yumshoq, shirin. Tupi 45 – 50 kg hosil beradi. 30% qoqi tushadi, qoqi tarkibida 71 – 72% qand bo‘ladi. O‘zbekistonning hamma viloyatlari uchun rayonlashtirilgan. Sariq A. Jaydari nav. Mevasi yirik (50 – 60 g), sariq, yassi, sal tilimli. Eti sersuv, yumshoq, shirin. 25% qoqi tushadi, qoqining tarkibida 63 – 70% qand bo‘ladi. Tupi 40 – 50 kg hosil beradi. O‘zbekistonning hamma viloyatlarida tarqalgan bo‘lib, anjir-zorning 80 – 90% ini tashkil etadi. Qora A. Mevasi o‘rtacha (35 – 45 g), nok shaklida, to‘q binafsha rangda, tilimli. Eti sarg‘ish, yumshoq, shirin. Tupi 40 – 50 kg hosil beradi. 30 – 35% qoqi tushadi, qoqi tarkibida 70 – 72% qand bo‘ladi. O‘zbekistonning hamma viloyatlari uchun rayonlashtirilgan. Chapla. Mevasi o‘rtacha (35 – 45 g), dumaloq-nok sha-klida, och jigarrang, sal tilimli, siy-rak tuk bilan qoplangan. Eti yumshoq, shi-rin, ichi havol. 28 – 30% qoqi tushadi, qoqi tarkibida 70 – 75% qand bo‘ladi. O‘zbekistonning hamma viloyatlari uchun rayonlashtirilgan.Ad.:Ribakov A. A.,Ostrouxova S. A., O‘zbekiston mevachiligi, T., 1967.Rixsivoy Jo‘rayev.

Adabiyotlar

• OʻzME. Birinchi jild. Toshkent, 2000-yil

Ficus carica is an Asie species o flouerin plants in the mulberry faimily, kent as the common feg (or juist the feg).

References

Citazioni

Accadi chì a fica fussi mintuvata in a cultura corsa. Par asempiu in a ghjastema:

• Chì tù sia senza fiddolu com'è una fica senza fichi ! ^[1]

Rifarenzi

Da veda dinò

• u ficu
• a fica fiurunaghja

Le fichiero (Ficus carica) es un specie de Ficus, planta que produce ficos edibile.

Fogghi e fruttu di ficu

Lu Ficus carica (chiamatu "pedi di ficu" 'n Sicilia) è l'àrvulu dû gèniri "Ficus". Li fogghi làrichi fannu n'ùmmira assai frisca speci ntâ stati. La larichizza dî fogghi è usata nti l'iconografìa biblica tradizziunali pi rafficgurari la criazzioni di Addamu e Eva. Lu fruttu chi pruduci, la ficu, è assai zuccurusu.

Ta'n fig (Ficus carica) ny rassan yn-lhoamey mooar ass yn Aishey heear yiass as ass yn ard Meanvooiragh (veih'n Afghanistaan dys y Ghreag). T'eh 6.9 m - 10 m (23 - 33 tr) er yrjid, lesh speeiney lheeah rea echey. Ta ny duillagyn 12 - 25 cm (4.7 - 9.8 oar.) er lhiurid as 10 - 18 cm (3.9 - 7.1 oar) er lheead, as t'ad jeh cummey babbanagh lesh tree ny queig babbanyn. Ta'n mess echey eddyr 3 as 5 cm (1.2 - 2.0 oar.) er lhiurid lesh speeiney glass er, as ny messyn goaill appaghey derrey t'ad gorrym jiarg ny dhone er daah. Ta'n sapp jeh ny h-ayrnyn glassey ny farbeyder da crackan deiney.^[1]

Imraaghyn

Figo esas frukto di qua pulpo esas mola e sukroza, produktata de arboro di familio "urticei", di qui flori esas asemblita en recevuyo komuna.

La figuièra (var. figuiera prov.?, figuèira, figièra o figèira nord.oc) o lo figuièr (var. figuier prov., figier o figèir nord.oc, higuè(i)r gasc.) (en latin scientific: Ficus carica) es l'arbre que fa las figas.

Descripcion botanica

Fa partida del genre Ficus que compta amb mai de mila espècias, principalament dins las regions caudas e intertropicalas. Ficus carica es l'unica espècia del genre Ficus que se trapa a l'estat salvatge en Euròpa.

Ko e fiki kai ko e fuʻu ʻakau lahi ia mo e ngaahi foʻi fua sai ke kai.

Ngaahi faʻahinga kehekehe

Vakai foki ki he ʻovava mo e masi

Hingoa ʻi he ngaahi lea kehe

• mati (lea fakahaʻamoa)
• suke, monamona (lea fakakuki)

Tataku

• http://cookislands.bishopmuseum.org/species.asp?id=6147
• Hokohoko ngaahi ʻakau; Vaʻa fekumi ngoue Vainī
• Tongan dictionary; C.M. Churchward
• Plants of Tonga; T.G. Yuncker; BPB bulletin 220, Honolulu 1959

Fiku (Ficus carica ) është një pemë frutore që klasifikohet në familjen Moraceae.

Epiteti carica i referohet origjinës së tij nga rajoni Caria në Azinë e Vogël. Dëshmi për kultivimin e tij vijnë që nga qytetërimet e hershme të Palestinës dhe Egjiptit, prej nga më vonë u përhap në të gjithë pellgun e Mesdheut.

Përshkrimi

Ficus carica është një pemë ose shkurre e madhe, që rritet në një lartësi prej 7-10 metra, me lëvore të lëmuar të bardhë. Gjethet e tij janë 12-25 centimetra të gjata dhe 10-18 centimetra të gjera, dhe të ndara thellë në tre ose pesë lobe. Lulet e fikut lulëzojnë brenda kokrrës së fikut. Ato nuk duken nga jashtë. Edhe pse zakonisht kokrra e fikut quhet frut i tij, në të vërtetë frutat e fikut ndodhen brenda kokrrës së tij.

Kokrra e pjekur e fikut përmban fruta të shumta një-farësh shumë të vegjël. Kokrra është 3-5 centimetra e gjatë, me një lëkurë të gjelbër, nganjëherë e purpurt ose ngjyrë kafe kur është e pjekur. Fiku ka kapilarë me lëng si qumësht që acarojnë lëkurën e njeriut.

• Trungu i Fikut

• Fiku gjysmë i pjekur

• 

• Fruti i pjekur

• Prerje tërthore e frutit të fikut

Përhapja

Një fik në bregdetin shqiptar.

Ky lloj duket se e ka prejardhjen nga një zonë e gjerë me klimë të butë dhe të ngrohtë, duke përfshirë pellgun e mesdheut deri në Azinë Qendrore (Azerbaixhan, Afganistan, Iran, Pakistan).

Kultivimi i fikut është përhapur në të gjithë rajonet tropikale dhe subtropikale. Fiku pak a shumë është natyralizuar edhe në Evropë dhe Amerikën e Veriut.

Shiko dhe këtë

Fiku në projektin Commons të Wikipedias

ome gripé so on fikî

Li fikî ordinaire, c' est èn åbe ås fruts ahivé aprume dins les payis del Mîtrinne Mer, et ki dene on crås frut, bén soucré, li fike, ki pout esse åjheymint caetchêye (souwêye) et vindowe foû payis.

No d' l' indje e sincieus latén : Ficus carica

Mins gn a des ôtes sôres di fikîs.

Varianti esistenti: Fícura (Lazziale) -

U dénd de na fìguere

A fìguere è na àlbere fruttèvele medetterranie queltevate da tiembe andighe. I orìggene ze trùovene na Asie Menóre e ze uesàvene 'ni chiù viècchie cevelizaziune agrecuole cóme a Messopotamie, a Paleštine, e u Egitte. Chiù tarde a fìguere è fatte tutte u gire d'u Mare Medetterranie. UA fìguere ze magne frische o sicche.

Ce štanne saj'a razze. Quélle tìpeche de Larine ze chiam a Rennecélle. È rósce. Ce štanne pure ll'ati tipe ghianghe.

Vide pure

• Fícura: a spècie Ficus carica scritta a la manére sudd-lazziale - cuminese.

Hicoxcuahuitl^[1][2] īxōchicual ca in hicox.

Tlahtōlcaquiliztilōni

1. ↑ In tlahtōlli hicoxcuahuitl quihtōznequi higuera īpan Fray Alonso de Molina ītlahtōltecpantiliz, Mēxihco, 1555, yeh ōquihcuilo Higuera. hicoxquauitl
2. ↑ In tlahtōlli hicoxcuahuitl quihtōznequi higuera īpan Rémi Siméon ītlahtōltecpantiliz in Diccionario de la lengua náhuatl o mexicana, yeh ōquihcuilo "*hicoxquauitls. Higuera. R. hicox, quauitl."

Para sa ibang gamit, tingnan din ang igos (paglilinaw), ficus (paglilinaw), o fig (paglilinaw).

Ang Ficus carica (pangalang pang-agham), igos^[1], igera o higera (Ingles: common fig tree o common fig; Kastila: higuera, higo o higera)^[2][3][4] ay isang uri ng puno.^[5] Mayroon itong matatamis na mga bunga. Tumutubo ang puno sa maiinit na mga bansa o pook na malapit sa dagat.^[6] Ito ang karaniwang igos.

Mga talasanggunian

Ang lathalaing ito ay isang usbong. Makatutulong ka sa Wikipedia sa nito.

Igu (Ficus carica) nisqaqa huk Asyapi paqarisqa, kunanqa Uralan Abya Yalapipas wiñaq sach'am. Rurunkunatam mikhunchik.

Mtini (Ficus carica) ni mti mkubwa, kama kichaka au mdogo wenye asili ya kusini magharibi mwa Asia na pande za mashariki mwa Mediteranea (kutoka Afghanistani mpaka Ugiriki). Huwa na kimo cha mita 6.9 mpaka 10, na shina laini la kijivu. Majani yana urefu wa sm 12-15 kwa urefu na sm 10 -18 kwa upana, yakiwa yamegawanyika katika vipande vitatu au vitano. Matunda yake, matini huwa na urefu wa sm 3-5 na ngozi ya kijani, wakati mwingine huwa na kuwa ya zambarau au kahawia. Majimaji ya tini huwasha ngozi ya binadamu.

Kilimo matumizi, mtini hulimwa kwa ajili ya matunda yake yanayoliwa kwanzia sehemu za asili za Mediteranea, Irani na kaskazini mwa Uhindi. Pia hupatikana maeneo haya hasa huko Marekani, Mexiko, Chili, Australia na Afrika Kusini. Matini hupatikana pia kwenye maeneo ya joto, kama Hansari, na huchumwa mara mbili au tatu kwa mwaka. Tunda hili limekuwa chakula kwa watu wengi kwa miaka zaidi ya elfu na liliaminika kuwa vina virutubisho. Tini inayoliwa ni miongoni mwa mimea ya mwanzo kabisa na binadamu kwaajili yakula kwa mabaki tisa ya tini yanayoonyesha yalikuwepo 9400-9200 KK. Pengine hata mawazo ya kilimo ndio yalikuwa ndo yanaanza wakati huo na husemwa kwamba mimea mingi kama vile ngano, shairi nk.

Tini pia kilikuwa chanzo kizuri cha chakula kwa Waroma, tini kulikuwa kama zilivyoau baada ya kukaushwa na hutumika kutengenezea jamu. Tini inayouzwa mara nyingi huwa katika mtindo wa kukaushwa, sabsbu tini ikiisha kuwa huwa vigum kusafirishwa na haiwezi kudumu kwa muda mrefu baada ya kuchumwa.

Uzalishaji

Kulingana na taarifa za FAO, uzsalishaji wa tini kwa mwaka 2005 ulikuwa tani 1,057,000. Utumizi ikifatiwa na misri tani 170,000 na nchi nyingine za mediterania.

Tini na Afya

Tini ni moja ya mimea yenye kiasi kikubwa cha kalisi na makapi. Tini iliyokaushwa kuwa na kiasi kikubwa cha makapi, shaba, manganisi, magnesi, kali, kalisi na vitamini K, kulingana na mahitaji ya binadamu. Huwa na kiwango kidogo cha virutubisho vingine. Katika tafiti moja, gram 40 tu za tini iliyokaushwa kuongeza uwezo kwa kiasi kikubwa cha plazma antioksidanti mwilini.

Picha

• Majani

• Matini mtini

• Matini mabivu

• Tini lililokatika

Smokva (latinski: Ficus carica) je listopadni grm ili malo drvo porijeklom iz jugozapadne Azije i istočnog Mediterana, koje se uzgaja na široko rasprostranjenim područjima zbog svog jestivog ploda.

Plod smokve je mesnat, sladak, oblika kruške. Može biti žućkaste ili purpurne boje. Jede se svježe, konzervirano ili sušeno.

Koristi se u prehrambenoj industriji za proizvodnju punjenog keksa i džema.

Za razliku od ostalih vrsta iz porodice Ficus, jedino se smokva kultivira za proizvodnju voća. Po podacima FAO, u svijetu je 2010. godine proizvedeno preko milion metričkih tona smokve.^[1] Vodeće zemlje proizvođači 2010. godine bile su:

• Turska - 254.838 tona
• Egipat - 184.972 tona
• Alžir - 99.100 tona
• Iran - 76.414 tona
• Maroko - 74.300 tona

Turska proizvodi četvrtinu ukupne svjetske produkcije smokve. Ostale zemlje koje su značajniji prozvođači su: Španija, Sirija, SAD i Tunis.

Tin ( Ficus carica L. ) yaiku salah sawijining jinis tanduran sing ngasilaké woh-wohan kang bisa dipangan saka Asia Kulon . Woh iki dijenengi padha. Jeneng "Tin" dijupuk saka basa Arab, uga dingerteni minangka jeneng "Ara" (woh Ara / wit Ara), dene ing basa Inggris diarani fig (wit ara "woh ara "), nanging isih ana ing sanak kadhang saka wit ringin saka banyan sing padha, yaiku Ficus.

Gambaran

Tetuwuhan iki thukul ing Asia Kulon, wiwit saka panté Balkan nganti menyang Afghanistan . Saiki uga dibudhidayakaké ing Australia, Chili, Argèntina, lan Amérikah Sarékat .

Habitus kang arupa wit, gedhé lan bisa tuwuh nganti 10 mètèr kanthi galih alus werna klawu. Godhongé radha gedhé lan duwèni tekuk mlebu, 3 utawa 5 lobus.

Woh tin ora katon mripat amarga dialangi dèning ngisor kembang sing nutup saengga dianggep woh. Panyerbukan ditindakaké kewan tawon mligi, kaya angga-angga sing ngewohi jinis Ficus liyané .

Woh sing saktenané diarani minangka dhasar kembang sing bentuké bunderan. Jenis iki khas kanggo kabeh anggota suku ara ( Moraceae ). Woh kang ukurané telu nganti 5 cm, kang warna ijo. Sawetara kultivar ngowahi warna dadi wungu yén diulah. Tlutuh sing ditokaké déning wit iki bisa ngriribaké kulit.

Piguna

Woh tin bisa dipangan seger, digaringaké, utawa digawé selé. Woh sing diopèk kudu lekas dienggo kanthi cepet amarga ora bisa disimpen kanthi suwé (gampang rusak). Ana ing Bengali, woh ara diulah minangka jangan.^[1]

Piguna liyané ya iku bisa nyegah kanker, nyegah hipertensi, mudhunake kolésterol, lan bisa mudhunake bobot awak^[2]

Sesambungan karo literat

Wong Yahudi / Kristen

Wit Ara iku wit katelu sing kasebut ing Kitab Suci Ibrani lan Prajanjian Lawas ana ing Kitab Suci Kristen, sawisé "wit panguripan" lan "wit kawruh" babagan samubarang kang becik lan ala".^[3] Adam lan Hawa nyelehaké godhong Ara lan digawé sandhangan kanggo nutupi awak sawisé dhèwèké ngerti yén dhèwèké wuda.^[4]

Woh Ara iku uga kalebu ing dhaptar panganan kang ditemokaké ana ing Lemah Prajanji miturut kitab Taurat ( Ulangan 8 ). Yesus Kristus ngipat-ipati wit Ara amarga ora bisa ngasilaké woh ( Markus 11: 12-14 ).

Islam

Wit Ara iku salah siji saka rong wit sing disebut munpangat becik ing agami Islam . Ing Qur'an, salah sijiné serat kasebut kanthi jeneng iki (QS Surah At-Tin ayat 1) amarga Gusti Allah sangi ana ing sadhuwuré woh iki. Woh iki uga kasebut ing hadits kang diserat dening Abu Darda. Dhèwèké nyariyosaké tembung Nabi yén : "Kirané aku ngomong ana woh-wohan sing mudhun saka langit, yaiku woh ara. Amarga, woh-wohan swarga iku ora ana wiji. Mangana iku, amarga iku bisa mandhegaké wasir lan nduwéni munpangat nambani asam urat "(dikandhakaké dening Ibnu Qayyim ing Zaadul Ma'aad)"

Artikel iki wis dibabaraké ana ing tribunjabar.id kanthi irah-irahan Buah Iki Diserat ing jero Al Qur'an, Sugih Nutrisi, lan Dadi Penyandang "Sakyuta" Lelara, http://jabar.tribunnews.com/2015/12/17/buah-ini-tertulis- ing-quran-kaya-nutrisi-lan-dadi-biddera-yuta penyakit .

Panganggité: Kisdiantoro

Editor: Kisdiantoro

Deleng uga

Biologi

• Waringin
• Ficus
• Moraceae

Agami

• Babagan Kitab Suci sing gegandhengan: Purwaning Dumadi 3, Ulangan 8, Matius 21, Matius 24, Markus 11, Markus 13, Lukas 21
  • Pasemon bab wit ara
  • Pasemon bab wit ara kang ora metu woh
  • Mujizat saka Yesus ngutuk wit ara
• Babagan Qur'an kang gegayutan: Surah At-Tin

Rujukan

Ù-huă-guō (無花果) sê siŏh cṳ̄ng cūi-guō.

Η συκιά (επιστ. Συκή η καρική και Συκή η κοινή, Ficus carica) είναι δικοτυλήδονο φυτό που ανήκει στο γένος Συκή και στην οικογένεια Μορεοειδή. Είναι δέντρο πολύ κοινό στην Ασία, στη Μέση Ανατολή και στις Μεσογειακές χώρες. Η καλλιέργειά της εισήχθη και στην Αμερική τον 18ο-19ο αιώνα. Είναι η συκέη ή συκή των αρχαίων. Ευδοκιμεί σε περιοχές με θερμό και δροσερό κλίμα και σε υψόμετρα μέχρι 1700μ. Οι καρποί της τρώγονται νωποί ή ξεροί.

Ιστορία

Το δέντρο ήταν γνωστό από τους προϊστορικούς χρόνους. Στην περιοχή του Παρισιού βρέθηκαν απολιθώματα φύλλων και καρπών συκιάς από την Πλειστόκαινο εποχή της Τεταρτογενούς Περιόδου. Αυτό πιστοποιεί ότι το φυτό υπήρχε ήδη από τα προϊστορικά χρόνια στην Ευρώπη. Συγκεκριμένα στον προϊστορικό οικισμό Πολιόχνη, στο νησί της Λήμνου, έχουν βρεθεί απανθρακωμένα σύκα.

Στον ελλαδικό χώρο καλλιεργείται πριν από την Ομηρική εποχή. Στην αρχαιότητα ήταν ευρέως γνωστή και φημισμένη για την ποιότητά της, η ποικιλία "Βασιλική" η οποία καλλιεργείτο κυρίως στην Αττική.

Σήμερα αμφισβητείται η φημολογούμενη ως ασιατική καταγωγή της συκιάς, επειδή κατά τον Ηρόδοτο, δεν καλλιεργούνταν ούτε στη Λυδία ούτε στην Περσία. Ο ιστορικός της αρχαιότητας αναφέρει μάλιστα ότι βασικός λόγος της εκστρατείας του βασιλιά της Περσίας Ξέρξη, ήταν η κατάκτηση της Αττικής, ώστε να έχει την δυνατότητα να τρώει όχι μόνο αποξηραμένα αλλά και νωπά σύκα.

Μυθολογία

Η συκή, στην αρχαία Ελλάδα σύμβολο της γονιμότητας και του Διονύσου, ένα προσωνύμιο του οποίου ήταν Συκίτης

Σύγχρονη καλλιέργεια

Η καλλιέργεια της συκιάς ήταν εξαιρετικά διαδεδομένη στην νεότερη Ελλάδα, έπαιζε σημαντικό ρόλο στην διατροφή του πληθυσμού και αποτελούσε βασικό εξαγώγιμο προϊόν. Πριν τον Β' ΠΠ αντιπροσώπευε το 20% της αξίας των εξαγόμενων αγροτικών προϊόντων.

Στη σύγχρονη Ελλάδα έγινε εισαγωγή μοσχευμάτων από την περιοχή της Σμύρνης το 1908, τα οποία μοιράστηκαν σε Αγρότες της Μεσσηνίας. Την περίοδο 1930-1935 η παραγωγή σύκων στην Μεσσηνία ανήλθε σε 10.200 τόνους, ενώ το 1994 τα στοιχεία δείχνουν παραγωγή 5.236 τόνων.

Το 1929 ιδρύθηκε στοΥπουργείο Γεωργίας το ειδικό γραφείο προστασίας των ελληνικών σύκων, το οποίο διατηρήθηκε μέχρι το 1952 οπότε και ιδρύθηκε η συνεταιριστική οργάνωση "ΣΥΚΙΚΗ" υπό την εποπτεία του Υπ. Γεωργίας και της Αγροτικής Τράπεζας. Σκοπός της ήταν η προστασία της συκοπαραγωγής και η βελτίωση της διάθεσης και εξαγωγής των προϊόντων.

Σήμερα στην Ελλάδα η συκιά συνεχίζει να καλλιεργείται στο νομό Μεσσηνίας, όπου υπάρχουν συστηματικοί οπωρώνες. Λιγότερο συστηματικά καλλιεργείται στους νομούς Λακωνίας και Αττικής, στην Κύμη, το Πήλιο και ορισμένα νησιά. Σύμφωνα με τα στατιστικά στοιχεία του 1991, ο συνολικός αριθμός των δέντρων ήταν 5 εκατομμύρια και ή εγχώρια παραγωγή σύκων έφτανε τους 87.000 τόνους. Σύμφωνα με τα στοιχεία του Παγκόσμιου Οργανισμού Τροφίμων (FAO), σε σύνολο 1.000.000 τόνων της παγκόσμιας παραγωγής, Η Ελλάδα ήταν δεύτερη στην κατάταξη μετά την Τουρκία (314.000) και ακολουθούσαν το Ιράν, η Αίγυπτος, το Μαρόκο και η Ισπανία. To 2009 η παγκόσμια παραγωγή ανήλθε σε περισσότερους από 1.118.000 τόνους, με πρώτη την Αίγυπτο (350.000 τ.), δεύτερη την Τουρκία (244.000 τ.) και στη συνέχεια άλλες χώρες της Μεσογείου. Η ελληνική παραγωγή μειώθηκε σε μόλις 20.376 τ. και κατέλαβε την 11η θέση.

Βιολογία

Το σύκο, από βοτανική άποψη, δεν είναι τυπικός καρπός αλλά μια κοίλη ανθοδοχή που ονομάζεται ταξιανθία. Η ανθοδόχη περιέχει έναν μεγάλο αριθμό ανθέων που συνήθως ανέρχεται σε πολλές εκατοντάδες. Το είδος και ο αριθμός των ανθέων διαφοροποιούνται σημαντικά στους δύο βασικούς τύπους δέντρου της συκιάς που είναι:

• Η άγρια συκιά (αρρενοσυκιά) η οποία είναι δένδρο μόνοικο διότι οι ταξιανθίες του περιέχουν και αρσενικά και θυλυκά άνθη.
• Η θηλυκή η οποία είναι δένδρο δίοικο διότι έχει μόνο θηλυκά άνθη τα οποία για να γονιμοποιηθούν απαιτείται μεταφορά γύρης απο τα αρσενικά άνθη της αρρενοσυκιάς.

Γονιμοποίηση

Η γονιμοποίηση της συκιάς ακολουθεί έναν ιδιόμορφο κύκλο που πραγματοποιείται με την συμμετοχή του εντόμου Blastophaga grossorum (κοινώς ψήνας της συκιάς). Το έντομο αυτό διαχειμάζει ως προνύμφη στα χειμερινά σύκα της αρρενοσυκιάς τα οποία διατηρούνται στο δένδρο κατά την διάρκεια της χειμερινής περιόδου και τα οποία ονομάζονται κρατητήρες ή όλυνθοι. Την άνοιξη αναπτύσσονται τα εαρινά σύκα που ονομάζονται ερινεοί ή ορνιοί. Την ίδια περίοδο ο ψήνας ολοκληρώνει τον βιολογικό του κύκλο μέσα στους κρατηρήρες και εισέρχεται στους ερινεούς, ως έντομο πλέον για να ωοτοκήσει. Κατά την είσοδό του μεταφέρει γύρη απο τα αρσενικά άνθη που βρίσκονται κοντά στην οπή της βάσης, προς τα θηλυκά τα οποία βρίσκονται στο βάθος του σύκου, κοντά στον ποδίσκο. Με αντίστοιχο κύκλο μεταφέρεται στη συνέχεια η γύρις από τα αρσενικά άνθη της αρρενοσυκιάς, στα άνθη που περιέχονται στις ταξιανθίες της θηλυκής και τα οποία έτσι μετατρέπονται σε καρπούς.

Βιβλιογραφία

• Η καλλιέργεια και η γονιμοποίηση της συκιάς, Σταύρος Σφιχτέλλης, Αθήνα 2009
• Φυτολογία, Εκπαιδευτική Εγκυκλοπαίδεια, Εκδ. Αθηνών.
• Γενική και Ειδική Δενδροκομία, Μιλτιάδης Δ. Βασιλακάκης, 775σ, Εκδ Γαρταγάνης 2007.
• Ειδική Δενδροκομία τόμος Β' Ακρόδρυα - Πυρηνόκαρπα, Ποντίκης Κωνσταντίνος, 496 σ., Εκδ. Σταμούλης 1996
• Fig Varieties: A Monograph, Ira Condit, Hilgardia Vol 23 No 11, 1955

Παραπομπές

Анжыр (Ficus cariсa, L.) – тыт тукумунун фикус уруусундагы субтропик мөмө дарагы. Бийиктиги 12-15 м. Сөңгөгүнүн диаметри 0,2-0,5 м. Тамыры жоон, бутактуу. Жалбырагы жазы, күбүлмө, 3-7 тилкелүү. Мөмөсү майда, көп уруктуу, тоголок же алмурутка окшош, салмагы 32-77 г. Курамында 12-23 % кант, 0,5-4,2 % пектин заттары, 3,4-7,4 % клетчатка, А, С, В1, В2 витаминдери, каротин, кальций, темир, фосфор бар. Анжырдын мөмөсү таттуу, жумшак. Жаңы кезинде жана кургатылып желет, кыям, компот даярдалат. Анжыр эки үлүштүү өсүмдүк, 2-3 жылдан кийин мөмө байлап түшүм берет. Ар түп дарактан 20-100 кг түшүм алынат. Жер ортолук деңизинин жээктеринде, Иранда, Индияда жана Азияда жапайы түрү өсөт. Грузияда , Азербайжанда , Арменияда , Борбор Азия өлкөлөрүндө, Крымда жапайы жана өстүрүлмө түрү бар. Кыргызстандын түштүгүндө өстүрүлөт. Кызыл китепке катталган.

Колдонулган адабияттар

• Биология: Энциклопедиялык окуу куралы/Мамлекеттик тил жана энциклопедия борбору. -Б.:2004, ISBN 9967-14-002-4

Анҷи́р, ё тин (лот. Fícus cárica) — як навъ бутта ё дарахти хазонрези субтропикист.

Тавсифоти гиёҳшиносӣ

Дарахташ сершохубарг, 5 — 7 (баъзан 10) метр қад мекашад. Пӯстлохаш хокистарранг, баргаш 3 — 7-парра, думчадароз, канораҳояш дандонадор, рӯяш сабзи сиёҳтоб, пушташ сабзи кушод. Баргу навдаҳои анҷир шираи сафед ҷудо мекунанд. Гулаш ба тавассути ҳашарот — бластофага (Blastophaga psenes) гардолуд мешавад. Дар Осиёи Марказӣ, аз ҷумла Тоҷикистон бластофага ба сармои зимистон тоб намеорад (бинобар ин анҷир бидуни гардолудшавӣ ғӯра мебандад). Мевааш тухммонанд, мурӯдшакл, лӯнда ё кулчамонанд; рангаш зард, сабз, бунафш (вазнаш 32 — 77 г, қутраш 2 — 3,5 см, баъзан 4,5 см); дар навдаҳои навруста ё порсола асосан дар бехи барг ҳосил мешавад.

Густариш

Анҷири худрӯй аз ҷазираҳои Канар ва Африкаи Шимолӣ то Ҳиндустони Шимол Ғарбӣ, Афғонистон, кишварҳои соҳили Баҳри Миёназамин, Осиёи Хурд, Балкан, Шарқи Наздик ва Миёна, Закавказия, Қрим, Осиёи Марказӣ дучор меояд. Анҷирзори худрӯй дар Тоҷикистон асосан дар ҷойҳои шамолпаноҳи қаторкӯҳҳои Дарвоз, Ҳазратишоҳ (водии дарёи Панҷ), Қаротоғу Сарсарак (водии дарёи Вахш), нишебиҳои қаторкӯҳҳои Ғозималик, Рангон ва Сурхоб боқӣ мондааст.

Парвариш

Дар Тоҷикистон анҷир аз замонҳои қадим парвариш карда мешавад. Он дарахти равшанипарвар ва гармидӯст аст. Ба шӯрхок ва беобӣ тоб намеорад. Дар хунукии 12 — 14°С навдаҳои яксола ва дар 16 −20°С дарахти анҷирро пурра сармо мезанад. Дар ҷойҳои кушод анҷирро зимистон хокпӯш мекунанд. Дар Стансияи таҷрибавии зироати субтропикии ноҳияи Ҷалолуддини Румӣ навъи анҷири қадпаст рӯёнда шудааст, ки серҳосил ва барои хокпӯш кардан мувофиқ мебошад. Анҷирро дар заминҳои обии хокашон ҳосилхези хокистарранг ва дорчинӣ мешинонанд. Ниҳолашро аз рӯи тартиби 4 Х 5 м (ба ҳар га 500 ниҳол) шинондан лозим; вобаста ба навъи хок, обмонӣ ва парвариш тартиби шинондани ниҳолҳоро тағйир додан мумкин аст. Анҷирро аз қаламчаи навдаҳои яксола зиёд мекунанд. Дар тӯли нашв хоки байни раддаҳои анҷирзорро тирамоҳу баҳор шудгор карда, ба ҳар га то 120 кг нитроген, 90 кг фосфор ва 45 кг калий меандозанд, 4 — 6 маротиба об мемонанд. Дар ҷумҳурӣ бештар навъҳои серҳосил ва сармобардори «Вахш», «Грин-иския», «Кадота», «Далмати» ва «Асалӣ» парвариш карда мешаванд. Анҷир соли 2 — 3-юми шинондан самар меорад. Аз ҳар га анҷирзор дар заминҳои обӣ то 100—120 сентнер, дар заминҳои лалмӣ 70 — 75 сентнер ҳосил мегиранд (то 50 — 70 сол ҳосил медиҳад). Ҳосили анҷирро соле ду маротиба меғундоранд. Ҳосили якум (анҷири хокӣ) нисбатан кам буда, июн — июл, ҳосили дуюм (анҷири токӣ), ки ҳосили асосӣ аст, август — октябр мепазад. Аз сабаби нобаробар пухтан, ҳосили анҷирро 12 — 15, баъзан то 18 маротиба меғундоранд. Анҷирро тар мехӯранд, мехушконанд, аз он мураббо, консерв, полуда (ҷем), қаҳваи сунъӣ ва ғайра тайёр мекунанд. Анҷири тару тоза пас аз 4 — 5 соат турш мешавад, аз ин рӯ онро ба ҷойҳои дур кашондан номатлуб аст. Аз 100 кг меваи тару тоза 30 — 35 кг анҷирқоқ гирифтан мумкин. Анҷирқоқ хеле серғизост.

Таркиб

Анҷири тар 12 — 18 % ва анҷири хушк 55 — 70 % қанд, инчунин сафеда (6 %), оҳар (3 %), пектин (5,4 %), витаминҳои A, B₁, В₂, С, намакҳои органикӣ, оҳан, фосфор (263 мг%), калий (1161 мг%), калсий, мис ва магний (117 мг%) дорад.

Хосияти шифоӣ

Шифобахшии анҷир ба таркиби химиявиаш вобаста аст. Ниёгони мо бо анҷир бемориҳои зиқи нафас, сурфаи музмин, камхунӣ, бемадории организм, тапиши дил, бемориҳои меъда, ҷигар, гурда, сипурз ва ғайраро муолиҷа мекарданд. Абуалии Сино истеъмоли анҷирро ба одамони солхӯрда ва ашхоси аз бистари бемории вазнин хеста тавсия медиҳад. Меваи анҷир хосияти арақу пешобронӣ дорад. Анҷири дар шир ҷӯшонда сурфаи хушк ва илтиҳоби роҳи овозро рафъ месозад. Ҷӯшоби баргҳои наврустаи анҷир давои хуби киҷҷарон аст. Тухми анҷир исҳоловар мебошад. Дар «Махзану-л-адвия» омада, ки «Беҳтарини анҷир ширини шодоби он аст, ки хоҳ сафед бошад ва хоҳ сиёҳ. Сафеди он ҷиҳати хӯрдан ва сиёҳи он ҷиҳати даво беҳтар аст… Анҷир серғизо, зудҳазм, таскиндиҳандаи ҳарорат ва ташнагӣ мебошад. Ва чун ношто бихӯранд, маҷории ғизоро кушода намояд ва баданро фарбеҳ созад ва хӯрдани он пеш аз таом талъини батн намояд, шикамро мулоим гардонад». Дар саноати тиб аз шираи барг, навдаҳои таррак ва меваи анҷир барои табобати лейкодермия доруи «фуролен» тайёр мекунанд. Дар барги анҷир псорален ва бергаптен ёфт шудааст, ки онро барои мулоҷиаи касалии барас (песӣ), дилу paгҳо ва омоси саратонофар истифода мебаранд. Аз шираи анҷир ҳамчунин ферменти фитсин мегиранд, ки дар муолиҷаи тромбоз ва дар саноати гӯшт ба кор меравад. Одамони гирифтори ғалаёни хун ва амрози дил беҳтар аст анҷири хушкро истеъмол намоянд. Истеъмоли анҷир барои ашхоси гирифтори касалии қанд, фарбеҳӣ, захми меъда, гастрит, илтиҳоби шадиди роҳи меъдаю рӯда зиён дорад. Анҷири худрӯй чун дарахти нодир, пурқимат ва қадима ба «Китоби сурх» дохил карда шудааст.

Адабиёт

• Запрягаева В. И., Дикорастущие плодовые Таджикистана, М. Л., 1964;
• Розанов Б. С., Плодовотство Таджикистана, Д., 1970;
• Арендт Н. К., Сорта инжира, Тр. Ник. бот. сада, т. 56, 1972;
• Петрова Е. Ф., Инжир в Средней Азии, Ашхабад, 1984;
• Загребальный И. А., Перспективы размещения субтропических культур на адирных землях Бабачусая, маҷ. «Сельское хозяйство Таджикистана», 1984; № 8;
• Загребальный И. А., Типизация земель в Южном Таджикистане для субтропического плодоводства, маҷ. «Сельское хозяйство Таджикистана», 1984, № 4;
• Гулов С. М., Меваҳои гармидӯсти Тоҷикистон, Д., 2008.

Сарчашма

• Анҷир / С. Гулов // А — Асос. — Д. : СИЭМТ, 2011. — (Энсиклопедияи Миллии Тоҷик : [тахм. 25 ҷ.] / сармуҳаррир А. Қурбонов ; 2011—2017, ҷ. 1). — ISBN 978-99947-33-45-3.

Ахъо (лат-бз. Ficus carica, урбз. Инжир, фиговое дерево) — тхьэмпэпыху жыг, Азиэ Курытым, Ипшъэ Къаукъазым, Хы ФӀыцӀэм и Ӏуфэм къыщыкӀ.

Шъэныгъэ теплъэр

И лъэгагъыр м 10-12 хуэдиз мэхъур, и теплъэкӀэ хъурей-бэрину щыт, жыгым къудамэ куэд ишъкъым, гъум, и пхъафэр шхъуэ-фӀыцӀафу щыт.

Ахъо жыгым и тхьэмпэхэр хъурей шъыкӀыу щытхэ, ибза куухэр яӀу, я инагъ-бгъуагъыр см 10-30 нэсху, бжыхьэм дежь гъуэжь мэхъухэри полъэлъыжьхэр.

Пхъышъхьэмышъхьэхэр гъэмахуэкӀэм хъун къырагъажьэри бжыхьэм мэхъупэхэ, я теплъэкӀэ кхъужъӀэрысейм яхьчхэ, я фэр хуэкъуафӀцӀу.

Къэгъэшъхьэпэгъуэр

Ахъом и пхъышъхьэмышъхьэхэр цӀынуи яшхыр, яупшъэфӀуи къагъэшъхьэпэр. Пхъышъхьэмышъхьэхэм хушхъуэ яхэлъ, шхыныгъуэфӀу щыт, ягъэгъу иэ фочыгъум хэлъу ягъавэр.

Зы гектар жыгхадэм гъэм пхъышъхьэмышъхьу центнер 150-200 нэс къетыр. Жыг лъабжъэм къыдэж бжыгъэ ешъыр.

Тхылъхэр

• Адыгэ къэкӀыгъэцӀэхэр. Хьэкъун Б. Налшыч. 1992 гъэ.

Инжи́р (эрс: Инжи́р, Фи́га, Фи́говое де́рево, Смоко́вница обыкнове́нная, Смо́ква, Ви́нная я́года; лат: Fícus cárica) — Дитткомара яхача дезала Фикуса ваьрах йола субтропикера баьцовгIа я.

Белгалдаьккхар

Смоква (науч. Ficus carica) е медитеранско дрвенесто растение од родот фикус. Дрвото е ниско со разгранета крошна. Нејзиниот плод се употребува во исхраната како свеж, така и сув.

Опис на билката

Смоквата е листопадна билка со многу разгранета кошница. Старите гранки се сиви, додека младите тамнозелени. Листовите се наизменични, големи и неправилно палчесто делени. На младимте гранки при дното се наоѓаат залистоци. Ситни цветови се наоѓаат во вдлабвната крушвидна оска на цветот. Плодот е цветен плод; ситните плодови се поврзани се со сочна крушовидна оска на светот. Цвета од мај до јуни. Опрашувањето кај смоквите е врзано за животниот циклус на една сорта осилки и сакриен је од очите на луѓето.

Станиште

Стаништето на смоквата е на топлите, заштитени места. За татковина на смоквата се смета југоисточна Мала Азија, односно земјите од источното Средоземје. Од каде што е распространета првенствено во пределите си медитеранска клима. Билката најубаво успева во топлите краишта, во близина не мора, но може да се одгледува и во континентаните предели. Поради тенката кора, таа е осетлива на ниска температура.

Лековитата моќ на смоквата

Плодови од смоква

Мармалад од смоква

Богатиот хемиски состав условува висока хранлиова вредност на ова овошје.Плодовите од неа се употребуваат во свежа и преработена состојба. Погодни се и за сушење. Тие се ценат како хранливо и диетално средство за регулирање на активностите на дигестивниот систем и при кардиоваскуларни заболувања.

Листовите од смоквата се препорачуваат при дијарејата, дизинтерија, кашлица, болки во стомакот и цревата. Надворешно се користи за нанесување на рани и чирови на кожата, против првут и исто така го чисти и заздравува епидермисот, потоа служи за гаргара- призабоболка и болно грло.

Начин на употреба

Листови од смоква

Во форма на напивка - 1 лажица сецкани листови се варат 1-2 минути во една чаша вода и се оставаат да отстојат 30 минути. Се пие три пати на ден по една чаша. Една чаша од истата напивка, измешана со половина лажичка маслиново масло, претставува многу добро средство против нервни грчеви.

Против првут се користи истата напивка, само што на почетокот пред да зоврие се додава 1/2 лажичка морска сол и една лажица вински оцет. Се нанесува на коренот на косата^[1]. Смоквата исто така се корсити за правење на џем, мармалад и познатото слатко од смоква.^[2]

अंजीर (अंग्रेजी नाम फ़िग , वानस्पतिक नाम: "फ़िकस कैरिका", प्रजाति फ़िकस, जाति कैरिका, कुल मोरेसी) एक वृक्ष का फल है जो पक जाने पर गिर जाता है। पके फल को लोग खाते हैं। सुखाया फल बिकता है। सूखे फल को टुकड़े-टुकड़े करके या पीसकर दूध और चीनी के साथ खाते हैं। इसका स्वादिष्ट जैम (फल के टुकड़ों का मुरब्बा) भी बनाया जाता है। सूखे फल में चीनी की मात्रा लगभग ६२ प्रतिशत तथा ताजे पके फल में २२ प्रतिशत होती है। इसमें कैल्सियम तथा विटामिन 'ए' और 'बी' काफी मात्रा में पाए जाते हैं। इसके खाने से बध्दकोष्ठता (कब्जियत) दूर होती है।

अंजीर मध्यसागरीय क्षेत्र और दक्षिण पश्चिम एशियाई मूल की एक पर्णपाती झाड़ी या एक छोटे पेड़ है जो पाकिस्तान से यूनान तक पाया जाता है। इसकी लंबाई ३-१० फुट तक हो सकती है। अंजीर विश्व के सबसे पुराने फलों मे से एक है। यह फल रसीला और गूदेदार होता है। इसका रंग हल्का पीला, गहरा सुनहरा या गहरा बैंगनी हो सकता है। अंजीर अपने सौंदर्य एवं स्वाद के लिए प्रसिद्ध अंजीर एक स्वादिष्ट, स्वास्थ्यवर्धक और बहुउपयोगी फल है। यह विश्व के ऐसे पुराने फलों में से एक है, जिसकी जानकारी प्राचीन समय में भी मिस्त्र के फैरोह लोगों को थी। आजकल इसकी पैदावार ईरान, मध्य एशिया और अब भूमध्यसागरीय देशों में भी होने लगी है। प्राचीन यूनान में यह फल व्यापारिक दृष्टि से इतना महत्त्वपूर्ण था और इसके निर्यात पर पाबंदी थी। आज विश्व का सबसे पुराना अंजीर का पेड़ सिसली के एक बगीचे में है।^[1]

अंजीर का वृक्ष छोटा तथा पर्णपाती (पतझड़ी) प्रकृति का होता है। तुर्किस्तान तथा उत्तरी भारत के बीच का भूखंड इसका उत्पत्ति स्थान माना जाता है। भूमध्यसागरीय तट वाले देश तथा वहाँ की जलवायु में यह अच्छा फलता-फूलता है। निस्संदेह यह आदिकाल के वृक्षों में से एक है और प्राचीन समय के लोग भी इसे खूब पसंद करते थे। ग्रीसवासियों ने इसे कैरिया (एशिया माइनर का एक प्रदेश) से प्राप्त किया; इसलिए इसकी जाति का नाम कैरिका पड़ा। रोमवासी इस वृक्ष को भविष्य की समृद्धि का चिह्न मानकर इसका आदर करते थे। स्पेन, अल्जीरिया, इटली, तुर्की, पुर्तगाल तथा ग्रीस में इसकी खेती व्यावसायिक स्तर पर की जाती है।

नाशपाती के आकार के इस छोटे से फल की अपनी कोई विशेष तेज़ सुगंध नहीं पर यह रसीला और गूदेदार होता है। रंग में यह हल्का पीला, गहरा सुनहरा या गहरा बैंगनी हो सकता है। छिलके के रंग का स्वाद पर कोई प्रभाव नहीं पड़ता पर इसका स्वाद इस बात पर निर्भर करता है कि इसे कहाँ उगाया गया है और यह कितना पका है। इसे पूरा का पूरा छिलका बीज और गूदे सहित खाया जा सकता है। घरेलू उपचार में ऐसा माना जाता है कि स्थाई रूप से रहने वाली कब्ज़ अंजीर खाने से दूर हो जाती है। जुकाम, फेफड़े के रोगों में पाँच अंजीर पानी में उबाल कर छानकर यह पानी सुबह-शाम पीना चाहिए। दमा जिसमे कफ (बलगम) निकलता हो उसमें अंजीर खाना लाभकारी है इससे कफ बाहर आ जाता है। कच्चे अंजीरों को कमरे के तापमान पर रख कर पकाया जा सकता है लेकिन उसमें स्वाभाविक स्वाद नहीं आता। घरेलू उपचारों में अंजीर का विभिन्न प्रकार से प्रयोग किया जाता है।

पौष्टिक तत्त्व

अंजीर के कच्चे फल

अंजीर कैलशियम, रेशों व विटामिन ए, बी, सी से युक्त होता है। एक अंजीर में लगभग ३० कैलरी होती हैं। एक सूखे अंजीर में कैलरी ४९, प्रोटीन ०.५७९ ग्राम, कार्ब १२.४२ ग्राम, फाइबर २.३२ ग्राम, कुल फैट ०.२२२ ग्राम, सैचुरेटेड फैट ०.०४४५ ग्राम, पॉलीअनसैचुरेटेड फैट ०.१०६, मोनोसैचुरेटेड फैट ०.०४९ ग्राम, सोडियम २ मिग्रा और विटामिन ए, बी, सी युक्त होता है।^[2] इसमें ८३ प्रतिशत चीनी होने के कारण यह विश्व का सबसे मीठा फल है। डायबिटीज के रोगियों को दूसरे फलों की तुलना में अंजीर का सेवन खासतौर से लाभकारी होता है। अंजीर पोटैशियम का अच्छा स्रोत है, जो रक्तचाप और रक्त शर्करा को नियंत्रित करने में मदद करता है। अंजीर में स्थित रेशे वजन को संतुलित रखते हुए मोटापे को कम रखते हैं साथ ही स्तन कैंसर और मेनोपॉज की तकलीफ़ों को दूर करने में मददगार पाए गए हैं। सूखे अंजीर में फेनोल, ओमेगा-३, ओमेगा-६ होता है। यह फैटी एसिड कोरोनरी हार्ट डिजीज के खतरे को कम करने में मदद करता है। अंजीर में कैल्शियम बहुत होता है, जो हड्डियों को मजबूत करने में सहायक होता है। अंजीर में पोटैशियम ज्यादा होता है और सोडियम कम होता है इसलिए यह उच्चरक्तचाप की समस्या से भी बचाता है। अंजीर के सेवन करने से मधुमेह, सर्दी-जुकाम, दमा और अपच जैसी तमाम व्याधियों में भी लाभ देखा गया है।^[3]

प्रकार

अंजीर कई प्रकार का होता है, परंतु मुख्य प्रकार चार हैं:

(१) कैप्री फिग, जो सबसे प्राचीन है और जिससे अन्य अंजीरों की उत्पत्ति हुई है,

(२) स्माइर्ना,

(३) सफेद सैनपेद्रू और

(४) साधारण अंजीर।

भारत में मार्सेलीज़, ब्लैक इस्चिया, पूना, बँगलोर तथा ब्राउन टर्की नाम की किस्में प्रसिद्ध हैं।

खेती

अंजीर की खेती भिन्न-भिन्न जलवायु वाले स्थानों में की जाती है, परंतु भूमध्यसागरीय जलवायु इसके लिए अत्यंत उपयुक्त है। फल के विकास तथा परिपक्वता के समय वायुमंडल का शुष्क रहना अत्यंत आवश्यक है। पर्णपाती वृक्ष होने के कारण पाले का प्रभाव इस पर कम पड़ता है। यों तो सभी प्रकार की मिट्टी में इसका वृक्ष उपजाया जा सकता है, परंतु दोमट अथवा मटियार दोमट, जिसमें उत्तम जल निकास (ड्रेनेज) हो, इसके लिए सबसे श्रेष्ठ मिट्टी है। इसमें प्राय खाद नहीं दी जाती; तो भी अच्छी फसल के लिए प्रति वर्ष प्रति वृक्ष २०-३० सेर सड़े हुए गोबर की खाद या कंपोस्ट जनवरी-फरवरी में देना लाभदायक है। इसे अधिक सिंचाई की भी आवश्यकता नहीं पड़ती। ग्रीष्म ऋतु में फल की पूर्ण वृद्धि के लिए एक या दो सिंचाई कर देना अत्यंत लाभप्रद है।

अंजीर के नए पौधे मुख्यत कृत्तों (कटिंग) द्वारा प्राप्त होते हैं। एक वर्ष की अवस्था की डाल का इस कार्य के लिए प्रयोग किया जाता है। कृत्त जनवरी में लगाए जाते हैं और एक वर्ष बाद इस प्रकार तैयार हुए पौधों को स्थायी स्थान पर पंद्रह-पंद्रह फुट की दूरी पर रोपते हैं। प्रति वर्ष सुषुप्ति काल में इसकी कटाई-छँटाई करनी चाहिए क्योंकि अच्छे फल पर्याप्त मात्रा में नई डालियों पर ही आते हैं। फल अप्रैल से जून तक प्राप्त होते हैं। लगाने के तीन वर्ष बाद वृक्ष फल देने लगता है और एक स्वस्थ, प्रौढ़ वृक्ष से लगभग ४०० फल मिलते हैं। पत्तियों के निचले भाग में एक प्रकार का रोग लगता है जिसे मंडूर (रस्ट) कहते हैं, परंतु यह रोग विशेष हानिकारक नहीं है।

चित्रदीर्घा

सन्दर्भ

1. ↑ "अनोखे अंजीर" (एचटीएम). अभिव्यक्ति. अभिगमन तिथि १२ नवंबर २००९.
2. ↑ "अंजीर खाएं, एनीमिया भगाएं". जागरण सखी. अभिगमन तिथि १२ नवंबर २००९.
3. ↑ "अंजीर". आरोग्य निधि. अभिगमन तिथि १२ नवंबर २००९.

बाहरी कड़ियाँ

• अंजीर है कई रोगों की दवा (पत्रिका)

Figuera (Ficus carica)

Q36146
जीएनडी ओळखण: 4153852-3
African Plant Database ID: 24215

अंजिराच्या फांद्या, पर्णसंभार व फळे

अंजीर (शास्त्रीय नाव: Ficus carica, फायकस कॅरिका ; इंग्लिश: Common fig, कॉमन फिग ;) हे एक मोठ्या आकाराचे झुडूप असते. हे झाड नैऋत्य आशिया आणि पूर्व भूमध्य विभागात (ग्रीस ते अफगाणिस्तानापर्यंत) आढळते. हे झाड साधारणत: ३ ते १० मी उंच वाढते. याचा दांडा करड्या रंगाचा असतो. या झुडपाची पाने १२ ते २५ से.मी. लांब आणि १०-१८ सेंमी रुंद असतात.

अंजिराचे फळ ३-५ सेंमी लांब असते. हे फळ कच्चे असताना त्याची साल हिरवी असते, तर ते पिकू लागल्यावर त्याचा रंग अंजिरी होऊ लागतो. या झाडाच्या चिकाने माणसाची त्वचा जळजळते. अंजिराचे वृक्ष छोटे आणि पर्णपाती (पतझड़ी) प्रकृतीचे असते. तुर्कस्तानात आणि भूमध्य सागराच्या आसपासच्या भूखंडामध्ये याचे उत्पत्ति स्थान मानले जाते. भूमध्यसागरीय तटीय वाले देश आणि तेथील हवामानात हे चांगल्या प्रकारे पिकते. निस्संदेह हे आदिकाळातील वृक्षांपैकी एक आहे आणि प्राचीन काळातील लोकं ही याला खूप पसंद करतात. ग्रीसच्या लोकांनी याला कैरिया (एशिया माइनर चा एक प्रदेश) येथुन प्राप्त केले म्हणून याच्या जाति चे नाव कैरिका पड़ले. रोमवासी या वृक्ष ला भविष्यातील समृद्धि चे चिह्न माणतात व याचे आदर करत होते. स्पेन, अल्जीरिया, इटली, तुर्की, पुर्तगाल आणि ग्रीस मध्ये याची शेती व्यावसायिक स्तर वर केली जाते.

नाशपातीच्या आकाराच्या या छोट्याशा फळाचा स्वतः चा काही विशेष तेज़ सुगंध नाही पण हे रसदार आणि गरयुक्त असतो. रंगात हे फळ हलक्या पिवळ्या, गडद सोनेरी किंवा गडद जांभळा असु शकतो. छिलक्याच्या रंगाचे स्वादावर काही ही प्रभाव पडत नाही पण याचे स्वाद या वर निर्भर करते की याला कोठे उगवले गेले आणि किती पिकला आहे. याला पूर्ण च्या पूर्ण छिलक्या, बी आणि गरासह खाऊ शकतो. घरगुती उपचारा मध्ये असे मानले जाते की स्थाई रूपात असलेली बध्दकोष्ठता अंजीर खाण्याने दूर होते. सर्दी, लंग्स च्या आजारात पाच अंजीर पाण्यात उकळून गाळून हे पाणी सकाळ संध्याकाळी प्यायला हवे. दमा ज्यात कफ (बलगम) निघतो त्यात अंजीर खाणे लाभकारी असते त्यामुळे कफ बाहेर येते. कच्चे अंजीरांना कमरे च्या तापमाना वर पीकवता येते पण याने त्यात स्वाभाविक स्वाद येत नाही. अंजीर कैलशियम, रेशे व विटामिन ए, बी, सी ने युक्त असते. एका अंजीर मध्ये सुमारे ३० कैलरी असते. एका सूखा अंजीर मघ्ये कैलरी ४९, प्रोटीन ०.५७९ ग्राम, कर्ब १२.४२ ग्राम, फाइबर २.३२ ग्राम, एकूण फैट ०.२२२ ग्राम, सैचुरेटेड फैट ०.०४४५ ग्राम, पॉलीअनसैचुरेटेड फैट ०.१०६, मोनोसैचुरेटेड फैट ०.०४९ ग्राम, सोडियम २ मिग्रा आणि विटामिन ए, बी, सी युक्त असते. यात ८३ टक्के साखर असल्याने हे विश्वातील सर्वात गोड फळ आहे. डायबिटीज च्या रुग्णांना इतर फळांपेक्षा अंजीर चे सेवन प्रमुख्याने लाभकारी असते. अंजीर पोटैशियम चे चांगले स्रोत आहे,जो रक्तचाप आणि रक्त शर्करा ला नियंत्रित करण्यात मदत करतात. अंजीर मध्ये स्थित रेशे वजनाला संतुलित राखत जाडीला कमी करतो तसेच स्तन कैंसर आणि मेनोपॉज ची कम्पलेंट दूर करण्यात मददगार असते. वाळलेल्या अंजीरात फेनोल, ओमेगा-३, ओमेगा-६ असते. हे फैटी एसिड कोरोनरी हार्ट डिजीज च्या धोक्याला कमी करण्यात मदत करते. अंजीर मध्ये कैल्शियम खूप असते,जे हड्ड्याना मजबूत करण्यात सहायक असते. अंजीर मध्ये पोटेशियम जास्त असते आणि सोडियम कमी असते म्हणून हे उच्चरक्तचाप च्या समस्या दूर करते. अंजीर च्या सेवन करण्याने मधुमेह, सर्दी-जुकाम, दमा आणि अपच जैसी अनेक व्याधींवर लाभ होतो.

वाढ आणि उपयोग

अंजीराच्या आतील गर आणि बिया

डुमुर या नावाने परिचित बंगाल प्रांतात मिळणारी अंजीरे

अंजीर हे फळ इराणमध्ये आणि इतर भूमध्यसागरी भागात नैसर्गिकरीत्या उगवते आणि तेथील ते मुख्य खाद्य-फळ आहे. याचबरोबर ते या नैसर्गिक पट्ट्याबाहेरही, साधारण सारखे वातावरण असलेल्या ऑस्ट्रेलिया, चिली, दक्षिण आफ्रिका आणि अमेरिकेतील कॅलिफोर्निया, ऑरेगॉन, टेक्सास व वॉशिंग्टन राज्यांमधेही अंजिराचे पीक मोठ्या प्रमाणात घेतले जाते. हे फळ हजारो वर्षे माणसाच्या खाद्यजीवनात महत्त्वाचे स्थान टिकवून असून हे फळ पौष्टिक समजले जाते. हे एक उंबरवर्गीय फळ आहे.

फायदे

• अंजीर साधारण बद्धकोष्ठतेवर औषधी म्हणून वापरले जाते.
• अंजीर या फळातून शरीराला मुबलक प्रमाणात लोह मिळते.
• अंजीर फळाच्या सेवनाने पोटातील वात कमी होतो.
• अंजीर फळातील औषधी गुणामुळे पित्त विकार,रक्तविकार व वात दूर होतात.

हे सुद्धा पहा

• विकिपीडिया:वनस्पती/यादी

बाह्यदुवे

• अंजीर - मराठीमाती

સંસ્કૃતમાં અંજીરને ઉદુમ્બર, હિન્દીમાં ગુલોર, અરબીમાં ફયુમીઝ, પર્શિયનમાં અરમાક-અંજીર, કન્નડમાં અટ્ટી અને મરાઠીમાં ઉંબર કહે છે. કાઠિયાવાડમાં અંજીરનાં કુળના અન્ય એક વૃક્ષ પર પાકતા ફળને ઉમરા કહે છે. ‘આર્યભિષક’ ગ્રંથમાં અંજીરનો ઉલ્લેખ જ નથી. પણ મહર્ષિ ચરક વિશે મૈસૂરની ઇન્ડો-અમેરિકન હોસ્પિટલના ડૉ. અમ્માન કહે છે કે તેમણે મધુપ્રમેહ (મીઠી પેશાબ - અંગ્રેજી: ડાયાબિટીસ)ના રોગમાં અંજીરના વૃક્ષની છાલનો ઉકાળો પીવાનું કહ્યું છે.

તાજાં અંજીર,કાપેલાં,જેનાં બિયાં જોઇ શકાય છે.

ગુણ દોષ

ગુણે ઉષ્ણ છે પણ તેનામાં સ્નિગ્ધતા છે. કબજિયાત તેમ જ અનિદ્રા માટે સવારે પલાળેલાં અંજીર રાત્રે ખાવાથી ઊંઘ આવે છે. અંજીર થકી આપણું મગજ ગ્લુકોઝનો વધુ સારી રીતે ઉપયોગ કરી શકે છે. અંજીરમાં ૬૦ ટકા કુદરતી સાકર હોય છે અને તેથી મગજનું કામ કરનારા માટે અંજીર સારાં છે.

વિશ્વમાં અંજીર

બાયબલ અને આરબોના ધર્મગ્રંથમાં અંજીરનો ઉલ્લેખ છે અને આરબો કબજિયાત તેમ જ હરસમાં અંજીરને પલાળીને ખાતા. જર્મન, અંગ્રેજી અને ફ્રેન્ચ ભાષા અંજીરને ફિગ કહે છે. અમેરિકનોએ પણ ફિગની ખેતી અપનાવી છે. એટલે અમેરિકામાં અંજીર થાય છે.

તુર્કીમાં આયડીન, ઇઝનીર અને મુગલા વિસ્તારના અંજીર શ્રેષ્ઠ હોય છે. કુરાન-એ-શરીફમાં અંજીરના વૃક્ષનો ઉલ્લેખ છે. મહંમદ પયગંબર સાહેબ પણ તેનો ઉપયોગ કરતા અને હરસમાં તેનો ઉપયોગ કરવાનું કહેતા.

காய்திருக்கும் அத்தி

அத்தி (pronunciation ) (fig; Ficus carica) மர வகையைச் சேர்ந்தது. நாட்டு அத்தி, வெள்ளை அத்தி (GULAR FIG), நல்ல அத்தி (FICUS GLOMERATA CLUSTER FIG) என பல வகை அத்தி மரங்கள் உண்டு. அத்தி அளவான உயரமுடைய நடுத்தர மரமாகும். இம்மரம் சுமார் 10 மீட்டர் வரை உயரமாக வளர்கிறது. மரத்தின் பட்டை சாம்பல் மற்றும் சிவப்பு நிறத்தில் காணப்படுகிறது. அத்தி இலைகளில் மூன்று நரம்புகள் இருக்கும். காய்கள் சற்று நீளமான முட்டை வடிவில் தண்டிலும், கிளைகளிலும் அடிமரத்திலும் கொத்துக் கொத்தாகத் தோன்றும். பெரிய நெல்லிக்காய் அளவில் உருண்டையாக சிறிது பச்சை நிறத்துடன் இருக்கும். காய் பழுத்த பின்பு கொய்யாப்பழத்தைப் போல் வெளிறிய மஞ்சள் நிறமாக மாறிவிடும். பழங்கள் தானே கீழே உதிர்ந்து விழுந்து விடும். அத்திப் பழம் நல்ல மணத்துடன் இருந்தாலும், அறுத்துப் பார்த்தால் உள்ளே மெல்லிய பூச்சிகள், புழுக்கள் இருக்கும். பொதுவாக பதப்படுத்தாமல் உண்ண முடியாது. திருவொற்றியூர், திருக்கானாட்டுமுள்ளூர் முதலிய திருக்கோயில்களில் இரண்டாவது தலமரமாக விளங்குவது அத்தியாகும்.

அதவம்

சங்ககாலத்தில் இந்த மரத்தின் பெயர் அதவம். ஆற்றங்கரையில் இருந்த அதவ மரத்தின் பழம் ஒன்று விழுந்ததாம். ஆற்றுநீரில் வாழ்ந்த ஏழு நண்டுகள் அதனை ஏறி மிதித்தனவாம். காதலன் தன்னுடன் இல்லாதபோது தன் காதலனைப் பற்றி அலர் தூற்றுவோர் நாக்கு ஏழு நண்டு மிதித்த ஒரு அத்திப்பழத்தைப் போலத் துன்புறட்டும் எனக் காதலி ஒருத்தி சாபம் இடுகிறாள்.^[1]

விஞ்ஞான ஆராய்ச்சி

அத்திப்பழத்தை ஆராய்ச்சி செய்த அறிவியலாளர்கள் இதில் புரோட்டீன், சர்க்கரை சத்து, கால்சியம், பாஸ்பரஸ் மற்றும் இரும்புச்சத்து அதிக அளவில் இருப்பதாகவும், மற்ற பழங்களைவிட அத்திப்பழத்தில் இந்த சத்துக்கள் நாலு மடங்கு அதிகமாக இருப்பதாகவும் ஆய்வில் கூறியுள்ளனர். இதைத் தவிர வைட்டமின் ஏ, வைட்டமின் சி அதிக அளவிலும் இருப்பதாகக் கண்டுபிடிக்கப்பட்டுள்ளது.

சீமை அத்திப்பழம்

பதப்படுத்தப்பட்ட அத்திப்பழங்கள் யுனானி, நாட்டு மருந்துக் கடைகளில் விற்கப்படுகின்றன. இதை சீமை அத்திப்பழம் என்று கூறுவார்கள்.

அடிக்குறிப்பு

అంజూరంను మంచి మేడి, సీమ అత్తి, తినే అత్తి అని కూడా అంటారు. ఇది మోరేసి కుటుంబానికి చెందినది. దీని వృక్ష శాస్త్రీయ నామం ఫికస్ కారికా. అంజూర చెట్టు అందమైన, ఆసక్తికరమైన, విశాలంగా పెరిగే చిన్న చెట్టు. ఇది ఎక్కువగా ఎత్తు కంటే విశాలంగా పెరుగుతుంది. ఇది సుమారు 15 నుంచి 30 అడుగుల ఎత్తు పెరుగుతుంది. ఈ చెట్టు యొక్క బెరడు నున్నగా తెల్లని బూడిద రంగులో ఉంటుంది. ఈ చెట్టు యొక్క ఆకులు ఇది ఫలానా చెట్టు అని గుర్తించే విధంగా ఆకృతిని కలిగి ఉంటాయి. ఈ చెట్టు ఆకులు 4 అంగుళాల పొడవు కలిగి 3 లేక 5 భాగాలుగా చీలి ఉంటాయి. ముఖ్యంగా వీటి ఆకులు బొప్పాయి చెట్టు ఆకుల ఆకారంలో ఉంటాయి. ఈ చెట్టు యొక్క ఫలాన్ని అంజూర ఫలం అంటారు. గుడ్డు ఆకారం లేక శిఖరం ఆకారం లేక బేరి పండు ఆకారంలో ఉండే ఈ పండు 1 నుంచి 4 అంగుళాల పొడవు ఉంటుంది. ఈ పండ్లు పసుపు రంగు ఆకుపచ్చ రంగు కలగలసిన రంగు నుంచి తామ్రం, కంచు లోహాల వంటి రంగు వరకు మార్పు చెందుతాయి లేక ముదురు వంగ పండు రంగులో ఉంటాయి. తినదగిన ఈ పండ్ల కోసం సహజసిద్ధంగా పండే ఇరాన్, మెడిటెర్రానియన్ తీర ప్రాంతాలలోనే కాక ప్రపంచ వ్యాప్తంగా అన్ని చోట్ల ఈ అంజూరాన్ని పెంచుతున్నారు. మొట్టమొదట పారసీ (Persian) రాజ్యం నుండి వచ్చిన అంజూరాన్ని 5 వేల సంవత్సరాలకు పూర్వమే మానవుల చేత సాగుబడి చేయబడింది.

ఆరోగ్యానికి అంజీర ఫలము

కొంచెం వగరు, కొంచెం తీపి, కాస్త వులువు ఉండే అంజీర పండు ఆరోగ్యానికి ఎంతో మేలు చేస్తుంది. సీమ మేడిపండుగా వ్యవహరించే ఇది శారీరక అవస్థలను దూరము చేసే పోషకాలను అందిస్తుంది. విరివిగా లభించే అంజీర పచ్చివి, ఎండువి ఒంటికి చలువ చేస్తాయి. అంజీర ఫలంలో కొవ్వు, పిండివదార్థాలు, సోడియం వంటి లవణాలు తక్కువగా ఉంటాయి. ఖనిజాలు, పీచు, విటమిన్లు సమృద్ధిగా లభిస్తాయి. పాలు, పాల వదార్థాలు పడని వారు వీటిని పది నుంచి వన్నెండు చొవ్పున తీసుకుంటే శరీరానికి క్యాల్షియం, ఇనుము అందుతాయి. కడువులో ఆమ్లాల అసమతుల్యత తలెత్తకుండా చేస్తుంది. పేగువూత, కడువులో మంట, అజీర్తి సమస్యతో బాధవడేవారు తరచూ తీసుకుంటే ఎంతో మేలు. దీనిలోని పొటాషియం గుండెకు ఉవకరిస్తుంది. రక్తవ్రసరణ సక్రమముగా జరగడానికి తోడ్పడుతుంది. దేహ వుష్టికి ఉవకరిస్తుంది. అతి ఆకలితో బాధవడే వారికి, బరువు తగ్గాలనుకునే వారికి.. ఈ పండు చక్కటి ఆహారము . దీనిలోని ఇనుము, క్యాల్షియం, పీచు వంటి వాటికి ఆకలిని తగ్గించే గుణర ఉంది. చక్కెర వ్యాధి గలవారు కూడా వీటిని కొంచెంగా తీసుకోవచ్చు.

నోటి దుర్వాసన గలవారు భోంచేశాక ఒకటి రెండు పండ్లు తీసుకుంటే ఎంతో మంచిది. కడువులో వాయు ఆమ్లాలని తగ్గించి అన్నం అరగడానికి దోహదవడుతుంది. వీటి పైతొక్క గట్టిగా ఉరటుంది. త్వరగా అరగదు కాబట్టి నీటిలో కాసేవు ఉంచి తొక్క తీసి తింటే మంచిది. సూవర్‌ మార్కెట్లలో దొరికే బాగా ఎండిన అరజీర్‌లలో మినరళ్లు అధికం. అవి మలబద్ధకాన్ని దూరము చేస్తాయి. తలనొవ్పి, కీళ్లనొవ్పులు, కడువులో మంట గలపారు వుల్లటి పండ్లను తీసుకుంటే పడకపోవచ్చు. అలాంటి వారు ఈ ఎండిన పండ్లకు ప్రాధాన్యం ఇవ్వొచ్చు. దీనిలోని ట్రైప్టోఫాన్స్‌ చక్కగా నిద్ర వట్టడానికి సాయవడతాయి. ఎలర్జీ దగ్గు, కఫం గలపారు ఈ వండ్లను తినడం వల్ల సానుకూల గుణం కనివిస్తుంది. మేడివండు గొంతు ఇన్ఫెక్షన్‌, కఫాన్ని తగ్గిస్తుంది.

రక్తాల్పత, మొలలు కలవారు రోజుకి రెండు మూడింటిని తీసుకుంటే త్వరగా ఉవశమనం కలుగుతుంది. ఈ పండులో ఉండే 'పెక్టిన్‌' అనే వదార్థము కొవ్వును అదువులో ఉంచుతుంది. ఒంటిమీద గడ్డలు, కురువులకు ఈ పండు గుజ్జును వూతగా వేసి ఉంచితే, అవి త్వరగా పక్వానికి వచ్చి పగులుతాయి. సలపరింవు తగ్గుతుంది. అన్ని మేడివండ్లు ఒకే రుచిలో దొరకవు. మనకు విరివిగా లభించే అంజీర తరహా మాత్రం కొంచెం తీపి, కొంచెం వగరుగా ఉంటాయి. పులువు మరీ ఎక్కువగా ఉన్నవ్పుడు తక్కువగా తీసుకోపాలి. లేదంటే పళ్లమీద ఎనామిల్‌ పొర తగ్గుతుంది. మరీ ఎక్కువ తిన్నాము అనివిస్తే విరుగుడుగా కాస్త జీలకర్ర నోట్లో పేసుకుంటే సరి.

వంద గ్రాముల వండ్లలో పోషకాలు

• పిండి వదార్థం - 19 గ్రా,
• వీచు వదార్థాలు - 3 గ్రాములు,
• చక్కెర - 16 గ్రాములు,
• కొవ్వు - 0.3 గ్రాములు,
• ప్రొటీన్లు - 0.8 గ్రా,
• విటమిన్‌ 'బి6' - 110 గ్రా,
• శక్తి - 70 కిలో.కె.

వందగ్రాముల ఎండిన పండ్లలో పోషకాలు

• పిండివదార్థాలు - 84 గ్రాములు,
• చక్కెర - 48గ్రాములు,
• వీచువదార్థం - 10 గ్రాములు,
• కొవ్వు -0.3 గ్రాము,
• ప్రొటీన్లు - 3 గ్రాములు.

అత్తి పండు తియ్యని రుచి గల పండు. దీనిని విరిచి తినవచ్చు. అత్తి పండు విరిచినప్పుడు లోపల సన్నని పురుగులు ఉంటాయి కనుక జాగ్రత్తగా విదిలించి తింటారు. ఈ పండు రక్త పుష్టి కలిగిస్తుంది. అరోగ్యానికి మేలు కలిగిస్తుంది. అత్తి పండ్ల చెట్లు దక్షిణ భారతదేశంలో అంతగా కనిపించవు. ఉత్తర భారతదేశంలో విరివిగా కనిపిస్తాయి. అత్తిపండుకు ఆరోగ్యరీత్యా చాలా ప్రాధాన్యత ఉంది. మెత్తగా, తియ్యగా, మధురంగా ఉండే ఈ పండులో అన్నీ మంచి గుణాలే. అన్నీ ఆరోగ్యాన్ని పెంచే లక్షణాలే. అయితే మెత్తగా ఉండటంవల్ల దీనికి పండిన తరువాత త్వరగా చెడిపోయే లక్షణం ఉంటుంది. దీనితో సాధారణంగా దీనిని ఎండబెట్టి డ్రైఫ్రూట్ రూపంలో వాడుతుంటారు. దీనిలో మాంసకృత్తులు, కొవ్వు, పిండి పదార్థాల వంటివి అల్పమోతాదులో ఉంటాయి. పండులో నీటి శాతం ఎక్కువగా ఉంటుంది. అయితే ఎండబెట్టిన తరువాత దీనిలో ఔషధ విలువలు పెరుగుతాయి. ముఖ్యంగా చక్కెర శాతం ఎండబెట్టిన పండులో 50నుంచి 75 శాతం వరకూ ఉంటుంది. దీనిని నేరుగా గాని, లేదా ఇతర ఆహార పదార్థాలతో కలిపి గాని తీసుకోవచ్చు. పిండి పదార్థాలను తీసుకోవటంవల్ల మలబద్ధకం ఏర్పడుతుంటే, ఆ పదార్థాలతోపాటు అత్తిపండ్లను కలిపి తీసుకుంటే సరిపోతుంది. అత్తిపండ్లను పాలతో కలిపి తీసుకోవచ్చు. అత్తిపండ్లను కేకుల తయారీలోను, జాముల తయారీలోనూ వాడతారు. దీనిని దీర్ఘవ్యాధులనుంచి త్వరగా కోలుకోవడానికి వాడవచ్చు.

ఎలా వాడాలి?

అత్తి పండ్లను వాడబోయేముందు బాగా కడగాలి. ఎండు పండ్ల తోలు గట్టిగా ఉంటుంది. నానబెట్టినప్పుడు మెత్తబడుతుంది. అయితే, దీనిలోని విలువైన పదార్థాలన్నీ నీళ్లలోకి వెళతాయి. కనుక పండ్లను నానబెట్టిన నీళ్లతోసహా తీసుకోవాలి.

• మాత్ర (డోస్) : స్వరసం (జ్యాస్) 10-20మి.లీ. గుజ్జు: 5-10 గ్రా.
• వివిధ భాగాలు, శాస్ర్తియ అధ్యయనం
• పండు: మృధువిరేచకం (ల్యాగ్జేటివ్), ఎక్స్‌పెక్టోరెంట్ (కఫాన్ని పల్చన చేసి వెలుపలకు తెస్తుంది)
• పండు గుజ్జు: అనాల్జెసిక్ (నొప్పిని తగ్గిస్తుంది) యాంటిఇన్‌ఫ్లమేటరి (ట్యూమర్స్, గమ్ యాబ్సిస్) (వాపును తగ్గిస్తుంది)
• నిర్యాసం (లేటెక్స్) : అనాల్జెసిక్ (నొప్పిని తగ్గిస్తుంది), టాక్సిక్ (పులిపిరులు, కీటకాల కాటుకు వాడవచ్చు).
• ఆకు: బొల్లిమచ్చలకు వాడవచ్చు.
• చెట్టుపట్ట: ఎగ్జిమా, ఇతర చర్మవ్యాధుల మీద పనిచేస్తుంది.
• నిర్యాసం (గమ్) : యాంజియో టెన్సిన్ 1 కన్వర్టింగ్ ఎంజైమ్‌మీద వ్యతిరేకంగా పోరాడే మూడురకాల పెప్టైడ్‌లను అత్తిపండ్ల నిర్యాసంలో కనుగొన్నారు. ఇవి రక్తపోటును నియంత్రణలో ఉంచడానికి సహాయపడతాయి.

వివిధ వ్యాధుల్లో ప్రత్యేక ప్రయోగ విధానం

• వ్రణశోథ: పండును చీల్చి, గుజ్జును వేడిచేసి నోటి చిగుళ్లమీద తయారయ్యే వ్రణం మీద లేపనం మాదిరిగా ప్రయోగించాలి.
• మలబద్ధకం: అత్తిపండ్లలో అధిక మొత్తాల్లో సెల్యులోజ్ అనే పదార్థం ఉంటుంది. అలాగే దీనిపైన గట్టి తోలు ఉంటుంది. వీటివల్ల, వీటిని మలబద్ధకంలో వాడవచ్చు. అత్తిపండ్లలో ఉండే చిన్నచిన్న గింజలు పేగుల్లోపలి గోడలను సున్నితంగా ఉత్తేజ పరుస్తాయి. ఫలితంగా పేగుల కదలికలు పెరిగి మలం సజావుగా కిందవైపుకు ప్రయాణిస్తుంది. అలాగే పేగులను శుభ్రంగా ఉంచుతుంది.
• అర్శమొలలు: అత్తిపండ్లు మలబద్ధకాన్ని తగ్గిస్తాయి కనుక వీటిని మూలవ్యాధితో బాధపడేవారు వాడుకోవచ్చు. ఒక ఎనామిల్ పాత్రను వేడి నీళ్లతో శుభ్రపరిచి చన్నీళ్లు తీసుకొని మూడునాలుగు ఎండు- అత్తిపండ్లను రాత్రంతా నానేయాలి. ఉదయం పూట నాని ఉబ్బిన పండ్లను తినాలి. ఇలాగే మళ్లీ రాత్రి పడుకోబోయే ముందు చేయాలి. ఇలా రెండుమూడు నెలలపాటు క్రమం తప్పకుండా చేస్తే మూలవ్యాధి తగ్గుతుంది. మలనిర్హరణ సమయంలో ముక్కాల్సిన అవసరం రాదు. మూలవ్యాధి తీవ్రంగా ఉన్న వారిలో కొంతమందికి పెద్ద పేగు జారే అవకాశం కూడా ఉంది. ఇలాంటి వారికీ ఇది బాగా పనిచేస్తుంది.
• ఉబ్బసం: కొంతమందికి శ్వాస మార్గాల్లో కఫం పేరుకుపోయి గాలి పీల్చుకోవటం కష్టమవుతుంది. ఇలాంటివారు అత్తిపండ్లను వాడితే కఫం తెగి శ్వాస ధారాళంగా ఆడుతుంది. అలుపు, అలసటలు తగ్గి శ్వాసకు ఉపకరించే కండరాలు శక్తివంతమవుతాయి.
• శృంగారానురక్తి తగ్గటం: అత్తిపండ్లు దాంపత్య కార్యంలో పాల్గొనేవారికి నూతనోత్తేజాన్ని ఇస్తాయి. బలహీనతను పోగొట్టి శృంగారానికి సన్నద్ధం చేస్తాయి. వీటిని నేరుగా గాని లేదా బాదం, ఖర్జూరం వంటి ఇతర ఎండు ఫలాలతోగాని వాడుకోవచ్చు. వెన్నతో కలిపి తీసుకుంటే వీటి శక్తి ఇనుమడిస్తుంది.
• ఆనెలు: పచ్చి అత్తిపండ్ల మీద గాటు పెడితే పాల వంటి నిర్యాసం కారుతుంది. దీనిని ఆనెల మీద ప్రయోగిస్తే నెమ్మదిగా ఆనెలు మెత్తబడి పై పొరలు ఊడిపోతాయి. పచ్చి అత్తికాయల నిర్యాసానికి నొప్పిని తగ్గించే తత్వం ఉంది.
• నోటిలో పుండ్లు: అత్తిపండ్లనుంచీ కారే పాల మాదిరి నిర్యాసాన్ని స్థానికంగా ప్రయోగించాలి.
• శరీరంలో వేడి: బాగా పండిన తాజా అత్తిపండ్లను 2- 3 తీసుకొని మిశ్రీతో కలపాలి. వీటిని రాత్రంతా పొగమంచులో ఆరుబయట ఉంచాలి. ఉదయం ఖాళీ కడుపుతో తినాలి. దీనిని 15రోజులపాటు చేయాలి.
• బలహీనత: చాలామందికి శారీరక బలహీనతవల్ల నోటిలో పుండ్లు, పెదవుల పగుళ్లు, నాలుకు మంట వంటివి ఇబ్బంది పెడుతుంటాయి. ఇలాంటివారు అత్తిపండ్లను తీసుకుంటే హితకరంగా ఉంటుంది.

మూలాలు

ఇవి కూడా చూడండి

అత్తి

ಅಂಜೂರ ಮೊರೇಸೀ ಕುಟುಂಬಕ್ಕೆ ಸೇರಿದ ಮರ. ಇದರ ಹಣ್ಣುಗಳನ್ನು ತಿನ್ನಲು ಉಪಯೋಗಿಸುತ್ತಾರೆ. ಫೈಕಸ್ ಕ್ಯಾರಿಕ ಎಂಬುದು ಇದರ ವೈಜ್ಞಾನಿಕ ನಾಮ. ಇದರ ಹಣ್ಣಿನಲ್ಲಿ ಕಬ್ಬಿಣ,ತಾಮ್ರ ಮತ್ತು ಎ,ಬಿ,ಸಿ,ಡಿ ವಿಟಮಿನ್‍ಗಳು ಹೇರಳವಾಗಿವೆ.

ಲಕ್ಷಣಗಳು

ಅಂಜೂರ ಗಾತ್ರದ ಚಿಕ್ಕ ಮರ. ಇದರ ಎತ್ತರ ಸು. 3-5 ಮೀ. ಕೆಲವು ಸಲ ಇನ್ನೂ ಹೆಚ್ಚು ಎತ್ತರಕ್ಕೆ ಬೆಳೆಯುತ್ತವೆ. ಎಲೆಯ ಮೇಲ್ಭಾಗ ಒರಟು; ತಳಭಾಗದಲ್ಲಿ ರೋಮಗಳಿವೆ. ಹಣ್ಣುಗಳು ಎಲೆಯ ಕಂಕುಳಲ್ಲಿ ಮೂಡುತ್ತವೆ. ಪೇರಳೆಹಣ್ಣಿನಾಕಾರ. ಅವುಗಳ ಬಣ್ಣ ಮತ್ತು ಗಾತ್ರದಲ್ಲಿ ವ್ಯತ್ಯಾಸ ಉಂಟು.ಅಂಜೂರದ ಹೂಗೊಂಚಲು ಅತ್ತಿಯ ಹೂಗೊಂಚಲಿನಂತೆಯೇ ಇದೆ. ಮಂದವಾದ ಅದರ ರಸದಿಂದ ಕೂಡಿದ ಕೋಶದೊಳಗಡೆ ಪುಟ್ಟ ಹೂಗಳಿರುತ್ತವೆ. ಪರಾಗಸ್ಪರ್ಶಕ್ರಿಯೆ ಗೊಂಚಲಿನಲ್ಲಿರುವ ಹೂಗಳ ಸ್ವರೂಪವನ್ನವಲಂಬಿಸಿದೆ. 15'-30' ಎತ್ತರ ಬೆಳೆಯುವ ಗಿಡ. ಮೂಲತಃ ಭಾರತದ ಸಸ್ಯವಲ್ಲದಿದ್ದರೂ ಈಗ ಇಲ್ಲಿ ಎಷ್ಟೋ ಕಡೆ ಇದನ್ನು ಹಣ್ಣಿಗಾಗಿ ಬೆಳೆಸುತ್ತಾರೆ. ಉಷ್ಣವಾದ ಹವೆ, ಕಪ್ಪುಭೂಮಿ ಮತ್ತು ನೀರಿನ ಸೌಕರ್ಯವಿದ್ದಲ್ಲಿ ಚೆನ್ನಾಗಿ ಬೆಳೆಯುತ್ತದೆ.

ವಿಧಗಳು

ಕೃಷಿಶಾಸ್ತ್ರದ ಪ್ರಕಾರ ಅಂಜೂರವನ್ನು ನಾಲ್ಕು ವಿಧವಾಗಿ ವಿಂಗಡಿಸಿದ್ದಾರೆ. ಹೂಗೊಂಚಲಿನಲ್ಲಿ ಹೆಣ್ಣು ಹೂಗಳು ಮಾತ್ರವಿದ್ದು, ಪರಾಗಸ್ಪರ್ಶವಿಲ್ಲದೆ ಅಥವಾ ಗರ್ಭಾಂಕುರತೆಯಿಲ್ಲದೆ, ಕೋಶ ಬೆಳೆದು, ಹಣ್ಣಾದರೆ ಅದು ಸಾಧಾರಣ ಅಂಜೂರ. ಎರಡನೆಯದು ಕ್ಯಾಪ್ರಿ ಅಂಜೂರ. ಇದರ ಹೂಗೊಂಚಲಿನಲ್ಲಿ ಗಂಡು ಮತ್ತು ಹೆಣ್ಣು ಹೂಗಳಿವೆ. ಶಲಾಕ ತುಂಡಾಗಿದೆ. ಅಂಡಾಶಯಗಳನ್ನು ಉತ್ತೇಜನಗೊಳಿಸಿದರೆ ಹಣ್ಣು ರೂಪುಗೊಳ್ಳುತ್ತದೆ. ಮೂರನೆಯದು ಸ್ಮಿರ್ನ ಅಂಜೂರ. ಇವುಗಳ ಹೂ ಗೊಂಚಲು ಹಣ್ಣಾಗಬೇಕಾದರೆ ಅನ್ಯಪರಾಗಸ್ಪರ್ಶವಾಗಲೇಬೇಕು. ಈ ಕ್ರಿಯೆಯಾಗಬೇಕಾದರೆ ಕ್ಯಾಪ್ರಿ ಅಂಜೂರದ ಹುಳುಗಳು-ಇದರ ಹೂ ಗೊಂಚಲನ್ನು ಕೊರೆಯುವ ಹಾಗೆ ಮಾಡಬೇಕು. ಸಣ್ಣ ಬಿದಿರು ಕಡ್ಡಿಯನ್ನು ಕ್ಯಾಪ್ರಿ ಅಂಜೂರದ ಕಾಯಿನೊಳಕ್ಕೆ ಚುಚ್ಚಿ ಅದನ್ನು ಸ್ಮಿರ್ನ ಅಂಜೂರದ ಕಾಯಿಗೆ ಚುಚ್ಚಿದರೆ ಅದರಿಂದ ಅನ್ಯಪರಾಗಸ್ಪರ್ಶ ನಡೆದು ಹಣ್ಣು ರೂಪುಗೊಳ್ಳುತ್ತದೆ. ನಾಲ್ಕನೆಯದು ಸ್ಯಾನ್‍ಪೆಡ್ರೊ ಅಂಜೂರ. ಇದರಲ್ಲಿ ಮೊದಲ ಬೆಳೆಯ ಹಣ್ಣು ಪರಾಗಸ್ಪರ್ಶವಿಲ್ಲದೆ ರೂಪುಗೊಳ್ಳುತ್ತದೆ. ಎರಡನೆಯ ಬೆಳೆಯ ಹಣ್ಣು ರೂಪುಗೊಳ್ಳಬೇಕಾದರೆ ಅನ್ಯಪರಾಗಸ್ಪರ್ಶ ಕ್ಯಾಪ್ರಿ ಅಂಜೂರದಿಂದ ಆಗಲೇಬೇಕು. ಈ ನಾಲ್ಕು ವಿಧದ ಹಣ್ಣುಗಳಲ್ಲಿ ಸ್ಮಿರ್ನ ಅಂಜೂರವನ್ನು ಯೂರೋಪು ಮತ್ತು ಅಮೆರಿಕ ದೇಶಗಳಲ್ಲಿ ಯಥೇಚ್ಛವಾಗಿ ಬೆಳೆಯುತ್ತಾರೆ.

ಭೌಗೋಳಿಕ ಹರಡುವಿಕೆ

ಅಂಜೂರದ ತೌರೂರು ಏಷ್ಯ ಮೈನರಿನಲ್ಲಿರುವ ಕ್ಯಾರಿಕ ಪ್ರದೇಶ. ಮೆಡಿಟರೇನಿಯನ್ ಸಮುದ್ರ ತೀರಪ್ರದೇಶಗಳಲ್ಲಿ ತುರ್ಕಿಸ್ತಾನದಿಂದ ಸ್ಪೇನಿನವರೆಗೂ ಏಷ್ಯ ಖಂಡದ ಅರೇಬಿಯ, ಪರ್ಷಿಯ, ಅಫ್ಘಾನಿಸ್ತಾನ, ಭಾರತ, ಚೀನ ಮತ್ತು ಜಪಾನ್‍ಗಳಲ್ಲೂ ಬೆಳೆಯುತ್ತಾರೆ. ಅಮೆರಿಕದಲ್ಲೂ ಇದರ ವ್ಯವಸಾಯವಿದೆ. ಭಾರತದಲ್ಲಿ ಮಹಾರಾಷ್ಟ್ರದ ಪೂನಾ, ಕರ್ನಾಟಕದ ಬಳ್ಳಾರಿ, ಆಂಧ್ರದ ಅನಂತಪುರ ಜಿಲ್ಲೆಗಳು ಇದರ ಬೇಸಾಯಕ್ಕೆ ಪ್ರಸಿದ್ಧ. ಉತ್ತರ ಪ್ರದೇಶ ಮತ್ತು ಪಂಜಾಬಿನಲ್ಲೂ ಕೆಲವೆಡೆಗಳಲ್ಲಿ ಇದನ್ನು ಬೆಳೆಯುತ್ತಾರೆ.ಪ್ರಪಂಚದಲ್ಲಿ ಅಂಜೂರದ ಬೆಳೆಯ ಪ್ರಮಾಣವನ್ನು ಕೋಷ್ಟಕದಲ್ಲಿ ಕೊಡಲಾಗಿದೆ.

ಬೇಸಾಯ

Small fig tree

ಅಂಜೂರದ ವ್ಯವಸಾಯಕ್ಕೆ ಅತಿ ಫಲವತ್ತಾದ ಮಣ್ಣು ಬೇಕಾಗಿಲ್ಲ. ಮರಳು ಮಿಶ್ರಿತ ಎರೆಭೂಮಿ, ನೀರು ನಿಲ್ಲದ ಎರೆಭೂಮಿ ಮತ್ತು ಮೆಕ್ಕಲು ಮಣ್ಣಿನ ಭೂಮಿಯಲ್ಲಿ ಅಂಜೂರ ಚೆನ್ನಾಗಿ ಬೆಳೆಯುತ್ತದೆ. ಚೆನ್ನಾಗಿ ಫಸಲು ಬರಲು ಒಣಹವೆ ಸಹಕಾರಿ. ಸಸ್ಯವಂಶಾಭಿವೃದ್ಧಿ: ಬೀಜಗಳಿಂದ ಸಸಿಗಳನ್ನೇಳಿಸಬಹುದಾದರೂ ಯಾರೂ ಈ ಕ್ರಮವನ್ನನುಸರಿಸುವುದಿಲ್ಲ. ಸಣ್ಣ ಸಣ್ಣ ರೆಂಬೆಗಳನ್ನು 20-25 ಸೆಂ. ಮೀ. ನಷ್ಟು ಉದ್ದ ಕತ್ತರಿಸಿ, ಹದಗೊಳಿಸಿದ ಪಾತಿಗಳಲ್ಲಿ ಒಂದೊಂದು ಅಡಿ ಮಧ್ಯಂತರ ಜಾಗ ಬಿಟ್ಟು ನೆಡುತ್ತಾರೆ. ಕೊಂಕುಳಮೊಗ್ಗುಗಳು ಬೆಳೆದು ಗಿಡವಾಗುತ್ತವೆ. 12-15 ತಿಂಗಳಲ್ಲಿ ಕಿತ್ತು ಸಸಿಯಿಂದ ಸಸಿಗೆ 2-3 ಮೀಟರು ಅಂತರವಿರುವಂತೆ ಬೇರೆ ಕಡೆ ನೆಡುತ್ತಾರೆ. ಗೂಟ ಮತ್ತು ರೆಂಬೆಗಳನ್ನು ತಾಯಿಗಿಡದಿಂದ ಪ್ರತ್ಯೇಕಿಸದೆ ಭೂಮಿಯಲ್ಲಿ ಹೂಳಿ (ಲೇಯರಿಂಗ್) ಹೊಸ ಹೊಸ ಸಸ್ಯಗಳನ್ನೇಳಿಸಬಹುದು. ಅತ್ತಿ ಮತ್ತು ಆಲದ ಮರದ ರೆಂಬೆಗಳಿಗೆ ಅಂಜೂರದ ಎಲೆ ಮೊಗ್ಗುಗಳನ್ನು ಸೇರಿಸಿ ಬೆಳೆಯುವಂತೆ ಮಾಡಿದರೆ ಮರದ ಸ್ವರೂಪವೇ ಬದಲಾಯಿಸುತ್ತದೆ. ಅಂಜೂರ ತೋಟದ ವ್ಯವಸಾಯ ಇತರ ಹಣ್ಣಿನ ತೋಟಗಳ ವ್ಯವಸಾಯದ ಹಾಗೆಯೆ. ಕುರಿ ಗೊಬ್ಬರ ದನಗಳ ಗೊಬ್ಬರ ಮತ್ತು ಕಾಂಪೋಸ್ಟ್ ಗೊಬ್ಬರಗಳು ಉತ್ತಮ. ಪೂನಾದಲ್ಲಿ ಮಳೆ ಕಡಿಮೆಯಾದ ಮೇಲೆ ಸೆಪ್ಟೆಂಬರ್ ತಿಂಗಳಲ್ಲಿ ಗಿಡದ ಸುತ್ತಲೂ ಮಣ್ಣನ್ನು ಅಗೆದು ಸಡಿಲಗೊಳಿಸಿ, ಕೆಲವು ಹಳೆಯ ಬೇರುಗಳನ್ನು ಕತ್ತರಿಸಿ, ಉಳಿದವು ಬಿಸಿಲಿನಲ್ಲಿ ಒಣಗುವಂತೆ ನಾಲ್ಕು ದಿನ ಬಿಡುತ್ತಾರೆ. ಅನಂತರ ಬೇರನ್ನು ಮಣ್ಣಿನಿಂದ ಮುಚ್ಚಿ ಎರಡು ಬಾಣಲೆಯಷ್ಟು ಗೊಬ್ಬರ ಹಾಕಿ ನೀರು ಹಾಕುತ್ತಾರೆ. ವ್ಯವಸಾಯ ಹದಿನೈದು ದಿನಗಳಲ್ಲಿ ಮುಗಿಯಬೇಕು. ಅಕ್ಟೋಬರ್ ತಿಂಗಳ ಅನಂತರ ಗೊಬ್ಬರ ಹಾಕಬಾರದು. ಮಾರ್ಚಿಯಿಂದ ಮೇ ವರೆಗೆ ಹದಿನೈದು ದಿವಸಕ್ಕೊಂದಾವೃತ್ತಿ ಮಣ್ಣನ್ನು ಸಡಿಲಗೊಳಿಸಬೇಕು. ಅಂಜೂರದ ಗಿಡಕ್ಕೆ ಹದವರಿತು ನೀರು ಹಾಕಬೇಕು. ಹಣ್ಣು ಬಿಡುವ ಕಾಲದಲ್ಲಿ ಒಂದು ವಾರ ನೀರು ತಪ್ಪಿದರೂ ಫಸಲು ಕಡಿಮೆಯಾಗುತ್ತದೆ. ಮೊದಮೊದಲು ನಾಲ್ಕು ದಿನಕ್ಕೊಂದಾವೃತ್ತಿ ನೀರು ಹಾಕುತ್ತಿದ್ದು ಕ್ರಮಕ್ರಮೇಣ ಅಂತರವನ್ನು ಹೆಚ್ಚಿಸಿ ಎಂಟುದಿವಸಕ್ಕೊಂದಾವೃತ್ತಿ ನೀರು ಹಾಕಬೇಕು. ಹೊಸದಾಗಿ ಬರುವ ರೆಂಬೆಗಳಲ್ಲಿ ಹಣ್ಣು ಬರುವುದರಿಂದ ಕಾಲವರಿತು ಹದವಾಗಿ ರೆಂಬೆಗಳನ್ನು ಪ್ರತಿವರ್ಷವೂ ಕತ್ತರಿಸಬೇಕು. ಪೂನಾದಲ್ಲಿ ಜುಲೈ ತಿಂಗಳಲ್ಲೂ ಉತ್ತರಪ್ರದೇಶದಲ್ಲಿ ಡಿಸೆಂಬರ್ ತಿಂಗಳಲ್ಲೂ ಮೈಸೂರಿನಲ್ಲಿ ಜನವರಿ-ಫೆಬ್ರವರಿ ತಿಂಗಳುಗಳಲ್ಲೂ ರೆಂಬೆಗಳನ್ನು ಕತ್ತರಿಸುವುದು ವಾಡಿಕೆ. ಅಕ್ಟೋಬರ್ ತಿಂಗಳಲ್ಲಿ ಕತ್ತರಿಸುವುದಿದೆ. ಹೀಗೆ ಮಾಡುವುದರಿಂದ ಮುಂದಿನ ಬೇಸಗೆಯಲ್ಲಿ ಫಸಲು ಬರುತ್ತದೆ.ರೋಗಗಳು : ಅಂಜೂರಕ್ಕೆ ಕೀಟ ಮತ್ತು ಬೂಷ್ಟು ರೋಗಗಳು ಬರುತ್ತವೆ. ನಮ್ಮ ದೇಶದಲ್ಲಿ ಬೆಳೆ ಹಾಳುಮಾಡುವ ರೋಗ ಬರುವುದು ಕಡಿಮೆ. ಎಲೆಗೆ ಬೂಷ್ಟದಿಂದ ಕಾಡಿಗೆರೋಗ ತಗುಲಿದರೆ ಎಲೆಗಳು ಉದುರಿಹೋಗಿ ಫಸಲು ಕಡಿಮೆಯಾಗುತ್ತದೆ. ಬ್ಯಾಟೊಸಿರ ರಪೊಮ್ಯಾಕುಲೇಟ ಎಂಬ ಕೀಟ ಗಿಡದ ಕಾಂಡವನ್ನು ಕೊರೆಯುತ್ತದೆ. ದುಂಬಿಗಳು ತೊಗಟೆ, ಎಲೆ ಮತ್ತು ಹಣ್ಣುಗಳನ್ನು ತಿನ್ನುತ್ತವೆ. ಕಂಬಳಿಹುಳು ತೊಗಟೆ ಮತ್ತು ಜಲವಾಹಕ ನಾಳಗಳನ್ನು ಟಿಷ್ಯೂಗಳನ್ನು ತಿನ್ನುವುದರಿಂದ ರೆಂಬೆಗಳು ಒಣಗಿಹೋಗುತ್ತವೆ. ಗಿಡವೇ ನಾಶವಾದರೂ ಆಗಬಹುದು. ಇಂಥ ಪಿಡುಗುಗಳನ್ನು ನಿವಾರಿಸಲು ಮರದ ಬುಡಕ್ಕೆ ತಾರು ಬಳಿದಿರುವ ಕಾಗದವನ್ನು ಸುತ್ತಿ ಇಲ್ಲವೆ ತಂತಿಯ ಬಲೆಯನ್ನು ಸುತ್ತಿ ರಕ್ಷಿಸುತ್ತಾರೆ; ಕಂಬಳಿಹುಳುಗಳನ್ನು ಹಿಡಿದು ಸೀಮೆ ಎಣ್ಣೆಯಲ್ಲಿ ಹಾಕಿ ಕೊಲ್ಲುವುದೇ ರೂಢಿ.ಹಣ್ಣುಗಳು ಉದುರಿ ಹೋಗುವುದರಿಂದಲೂ ಅಥವಾ ಬಿರಿಯುವುದರಿಂದಲೂ ಫಸಲು ನಷ್ಟವಾಗುತ್ತದೆ. ಹವಾಗುಣದ ವ್ಯತ್ಯಾಸ ಮತ್ತು ಹಣ್ಣು ರೂಪುಗೊಳ್ಳಲು ಅನುಕೂಲವಾಗುವಂತೆ ಕ್ಯಾಪ್ರಿ ಅಂಜೂರದ ಪರಾಗಸ್ಪರ್ಶ ಮಾಡುವ ಪದ್ಧತಿಯಲ್ಲಿ ವ್ಯತ್ಯಾಸ-ಇವುಗಳೇ ಇದಕ್ಕೆ ಕಾರಣ. ಹಣ್ಣಾಗುವ ಕಾಲದಲ್ಲಿ ನೀರನ್ನು ಹೆಚ್ಚಾಗಿ ಹಾಕಿದರೆ ಹಣ್ಣು ಬಿರಿಯುತ್ತದೆ. ಹಣ್ಣಿಗೆ ಅಸ್ಟರ್‍ಜಿಲ್ಲಸ್ ನೈಜರ್ ಎಂಬ ಬೂಷ್ಟು ರೋಗ ಬರುತ್ತದೆ. ಫಸಲಿನ ಕಾಲದಲ್ಲಿ ಬಾವಲಿ ಮತ್ತು ಪಕ್ಷಿಗಳು ಹಣ್ಣುಗಳನ್ನು ತಿಂದು ಹಾಳುಮಾಡದಂತೆ ನೋಡಿಕೊಳ್ಳಬೇಕು.ಗಿಡ 2 -3 ವರ್ಷ ವಯಸ್ಸಾದಾಗ ಫಸಲು ಬರುತ್ತದೆ. ಮೊದಲೆರಡು ವರ್ಷ ರೂಪುಗೊಳ್ಳುವ ಕಾಯಿಗಳನ್ನು ಕಿತ್ತು ಹಾಕುತ್ತಾರೆ. 3ನೆಯ ವರ್ಷದಿಂದ ಫಸಲನ್ನು ಸಂಗ್ರಹಿಸುತ್ತಾರೆ. ಒಂದು ಗಿಡ 12-15 ವರ್ಷ ಫಸಲು ಕೊಡುತ್ತದೆ. ಅನಂತರ ಫಸಲು ಕಡಿಮೆಯಾಗಿ ಸಸ್ಯವೇ ಒಣಗಿಹೋಗುತ್ತದೆ. ಫಸಲು ವರ್ಷಕ್ಕೆರಡಾವೃತ್ತಿ ಬರುತ್ತದೆ. ಕೆಲವು ವೇಳೆ ಮೂರು ಫಸಲೂ ಬರಬಹುದು.

ಫಸಲು

ನಮ್ಮ ದೇಶದ ವಿವಿಧ ಪ್ರಾಂತಗಳಲ್ಲಿ ಮೊದಲನೆಯ ಫಸಲು ಜುಲೈ-ಅಕ್ಟೋಬರ್ ತಿಂಗಳುಗಳಲ್ಲೂ ಎರಡನೆಯ ಫಸಲು ಜನವರಿ-ಮೇ ತಿಂಗಳುಗಳಲ್ಲೂ ಬರುತ್ತವೆ. ಪೂನ ಮತ್ತು ಮೈಸೂರಿನಲ್ಲಿ ಮೊದಲನೆಯ ಫಸಲಿನಲ್ಲಿ ಬರುವ ಹಣ್ಣು ರುಚಿಯಾಗಿರುವುದರಿಂದ ಮಾರುಕಟ್ಟೆಗೆ ಅನುಕೂಲ. ಒಂದು ಗಿಡದಿಂದ ದೊರೆಯುವ ಫಸಲಿನ ಪ್ರಮಾಣ ಹವಾಗುಣ ಮತ್ತಿತರ ಪರಿಸ್ಥಿತಿಯನ್ನವಲಂಬಿಸಿದೆ.ಅಂಜೂರವನ್ನು ಒಣಗಿಸುವಿಕೆ : ಅಂಜೂರವನ್ನು ಒಣಗಿಸಿ ಮಾರಾಟಕ್ಕೆ ಕಳುಹಿಸುವುದು ಸಾಮಾನ್ಯ. ಒಣಗಿಸದೆಯೂ ಮಾರುವುದುಂಟು. ಗಿಡದಿಂದ ತಾವಾಗಿಯೇ ಮಾಗಿ ಬಿದ್ದ ಹಣ್ಣುಗಳನ್ನಾರಿಸಿ ಅಗಲವಾದ ತಟ್ಟೆಗಳಲ್ಲಿಟ್ಟು ಒಣಗಿಸುತ್ತಾರೆ. ಒಣಗಿಸುವ ಪದ್ಧತಿ ಒಂದೊಂದು ದೇಶದಲ್ಲಿ ಒಂದೊಂದು ರೀತಿಯಾಗಿದೆ. ನಮ್ಮಲ್ಲಿ ಒಣಗಿಸಿ ಮಾರಾಟಕ್ಕೆ ಕಳುಹಿಸುವುದು ಕಡಿಮೆ. ಪೂನಾ ವಿಭಾಗದಲ್ಲಿ ಮಾತ್ರ ಫಸಲಿನ ಸ್ವಲ್ಪ ಭಾಗವನ್ನು ಒಣಗಿಸುತ್ತಾರೆ. ಮಾಗಿದ ಹಣ್ಣುಗಳನ್ನು ಕಿತ್ತು ಹಣ್ಣಿನಮೇಲೆ ಹಣ್ಣು ಬೀಳದಂತೆ ಎಚ್ಚರಿಕೆಯಿಂದ ಮರದ ತಟ್ಟೆಯಲ್ಲಿಟ್ಟು, 20-30 ನಿಮಿಷ ಗಂಧಕದ ಹೊಗೆ ಕೊಡುತ್ತಾರೆ. ದಿನಕ್ಕೆ 6-7 ಸಾರಿ ಹಣ್ಣುಗಳನ್ನು ಮೇಲೆ ಕೆಳಗೆ ಮಾಡುತ್ತ ಎಲ್ಲ ಹಣ್ಣುಗಳೂ ಒಂದೇ ಸಮನಾಗಿ ಒಣಗುವಂತೆ ಮಾಡಿ, ಸಂಪೂರ್ಣವಾಗಿ ಒಣಗುವ ಮೊದಲು ಹಣ್ಣುಗಳನ್ನು ಅದುಮುತ್ತಾರೆ. ಅದುಮುವುದರಿಂದ ಪೆಟ್ಟಿಗೆಗಳಲ್ಲಿ ಹಣ್ಣುಗಳನ್ನು ಹೆಚ್ಚಾಗಿ ತುಂಬಬಹುದು. ಭರ್ತಿಮಾಡುವ ಮೊದಲು 3% ಉಪ್ಪಿರುವ ನೀರನ್ನು ಮರಳಿಸಿ ಅದರಲ್ಲಿ ಅವುಗಳನ್ನು ಅದ್ದುತ್ತಾರೆ. ಹೀಗೆ ಮಾಡುವುದರಿಂದ ಹಣ್ಣುಗಳು ಮೃದುವಾಗುವುವಲ್ಲದೆ ರುಚಿಯೂ ಹೆಚ್ಚುತ್ತದೆ. ಹಣ್ಣಿನ ಗಾತ್ರ ಮತ್ತು ಬಣ್ಣಗಳ ಆಧಾರದ ಮೇಲೆ ಅವನ್ನು ವರ್ಗೀಕರಿಸಿ ಮಾರಾಟಕ್ಕೆ ಸಿದ್ಧಪಡಿಸುತ್ತಾರೆ

ಸಂವರ್ಧನೆ

ಅರ್ಧ ಅಂಗುಲ ದಪ್ಪವಾದ ಕಾಂಡದಿಂದ ಅಂಟನ್ನು ತಯಾರಿಸುವರು. ಹೊಸ ಗಿಡಗಳನ್ನು ಗೂಟನೆಟ್ಟು ಬೆಳೆಸುವುದೂ ಇದೆ. ಅಂಜೂರದ ಮರ ಜುಲೈ-ಅಕ್ಟೋಬರ್ ಮತ್ತು ಜನವರಿ-ಮೇ ತಿಂಗಳು ಹೀಗೆ ವರ್ಷದಲ್ಲಿ ಎರಡು ಸಲ ಹಣ್ಣು ಬಿಡುವುದು. ಮೈಸೂರುರಾಜ್ಯದಲ್ಲಿ ಒಂದು ಗಿಡಕ್ಕೆ ಸು. 180-300ರವರೆಗೆ ಹಣ್ಣುಗಳಾಗುತ್ತವೆ. ಗಿಡದ ಮೇಲೆಯೇ ಉಳಿದಿರುವ ಹಣ್ಣುಗಳನ್ನು ಕೊಯ್ಯುತ್ತಾರೆ; ಕೆಳಗೆ ಬಿದ್ದವನ್ನು ಸಂಗ್ರಹಿಸುತ್ತಾರೆ. ಬಿಸಿಲಿನಲ್ಲಿ ಒಣಗಿಸಿದ ಅಂಜೂರಗಳು ಮಾರಾಟಕ್ಕೆ ಸಿದ್ಧವಾಗುತ್ತವೆ. ಈ ಹಣ್ಣಿನಿಂದ ಜಾಮ್, ಮಾದಕಪೇಯ ಮುಂತಾದುವನ್ನು ತಯಾರಿಸುವರು.

ಪೌಷ್ಟಿಕಾಂಶಗಳು

ಇದೊಂದು ಪೌಷ್ಟಿಕವಾದ ಹಣ್ಣು. ಇದರಲ್ಲಿ ಎ, ಬಿ, ಸಿ ಮತ್ತು ಡಿ ಅನ್ನಾಂಗಗಳು ಇವೆ. ಮಾಂಸವನ್ನು ಬೇಗ ಕುದಿಸಲಿಕ್ಕೆ ಇದರ ಕಾಯಿಯನ್ನು ಸೇರಿಸುವರು.ಹಣ್ಣುಗಳಲ್ಲಿ ಅನೇಕ ಪೌಷ್ಠಿಕಾಂಶಗಳಿವೆ. ಸುಮಾರು 84 ರಷ್ಟು ತಿರುಳಿರುತ್ತದೆ. ಹಣ್ಣುಗಳಲ್ಲಿ ಖನಿಜಾಂಶ ಮತ್ತು ಸಕ್ಕರೆಗಳಿರುವುದರಿಂದ ಪುಷ್ಟಿಕರವಾದ ಆಹಾರವೆನಿಸಿದ್ದು ಬೇಡಿಕೆ ಹೆಚ್ಚು. ಕಬ್ಬಿಣದ ಮತ್ತು ತಾಮ್ರದ ಅಂಶ ಇತರ ಹಣ್ಣುಗಳಲ್ಲಿರುವುದಕ್ಕಿಂತಲೂ ಇವುಗಳಲ್ಲಿ ಹೆಚ್ಚಾಗಿವೆ. ಸತುವಿನ ಅಂಶವೂ ಸ್ವಲ್ಪ ಇರುತ್ತದೆ. ಎ ಮತ್ತು ಸಿ ಅನ್ನಾಂಗಗಳು ಹೆಚ್ಚು ಪ್ರಮಾಣದಲ್ಲೂ ಬಿ ಮತ್ತು ಡಿ ಅನ್ನಾಂಗಗಳು ಕಡಿಮೆ ಪ್ರಮಾಣದಲ್ಲೂ ಇರುತ್ತವೆ. ಇವುಗಳಲ್ಲದೆ ಸಿಟ್ರಿಕ್ ಮತ್ತು ಅಸಿಟಿಕ್ ಆಮ್ಲಗಳೂ ಇರುತ್ತವೆ.

ಔಷಧೀಯ ಗುಣಗಳು

ಇದೊಂದು ಔಷಧೀಯ ವಸ್ತುವೂ ಹೌದು ಅಂಜೂರದ ಸೇವನೆಯಿಂದ ಮಲಬದ್ಧತೆ ನಿವಾರಣೆಯಾಗುತ್ತದೆ. ಹಣ್ಣು ಮೂತ್ರಸ್ರಾವಕ್ಕೆ ಉತ್ತೇಜನಕಾರಿ. ಹೆಚ್ಚುಕಾಲ ಬಳಸಿದರೆ ಆಹಾರದ ಕೊರತೆಯಿಂದ ರಕ್ತಹೀನತೆಯುಂಟಾಗುವುದನ್ನು ತಪ್ಪಿಸುತ್ತದೆ. ಫಸಲು ಬಂದಮೇಲೆ ಎಲೆಗಳನ್ನು ಕಿತ್ತು ದನಗಳಿಗೆ ಹಾಕುವುದುಂಟು. ಗಿಣ್ಣು ಉತ್ಪನ್ನದಲ್ಲಿ ಅಂಜೂರದ ಹಾಲನ್ನು ಹೆಪ್ಪುಗಟ್ಟಿಸುವುದಕ್ಕೆ ಉಪಯೋಗಿಸುತ್ತಾರೆ. ಹಾಲು ಕರುಳಿನಲ್ಲಿರುವ ಜಂತುಹುಳುಗಳನ್ನು ನಾಶಮಾಡುತ್ತದೆ. ಹಣ್ಣನ್ನು ಪೋಲ್ಟೀಸುಮಾಡಿ ಕೀವು ಬರುವ ಗಾಯಕ್ಕೆ ಕಟ್ಟುತ್ತಾರೆ. ಚರ್ಮದಮೇಲೆ ಹಾಲು ಬಿದ್ದರೆ ಗಂದೆ ಮತ್ತು ಗುಳ್ಳೆಗಳಾಗುತ್ತದೆ. ಆಲ್ಕೋಹಾಲ್ ನೀರಿನಲ್ಲಿ ಇವು ಕರಗುತ್ತವೆ

ಛಾಯಾಂಕಣ

Leaves and green fruit on common fig tree

Common fig fruit

The Expulsion from the Garden of Eden — fresco depicting a distressed Adam and Eve, with and without fig leaves, by Tommaso Masaccio, 1426–27

Cutaway-section displaying the fruit anatomy

ಉಲ್ಲೇಖಗಳು

ကတွတ်ပင်သည် ညောင်ပင်မျိုးတွင် ပါဝင်၍ အမြဲစိမ်းလန်းကာ ချုံဖုတ်အကြီးစားကဲ့သို့ တည်ရှိသည်။ အခေါက်၊ အရွက်၊ အသီးနှင့်တကွ တပင်လုံးတွင် အမွေးနု များရှိသည်။ အရွက်ချင်း အညှာ ဆိုင်သည်။ အသီးမှာ ဆီးဖြူ သီး အရွယ်ခန့်ရှိ၍ အရောင်မှာဝါပြီးလျှင် အညိုရောင် အမွေးနု များ ဖုံးလွှမ်းနေသည်။ မြန်မာနိုင်ငံရှိ သစ်တောတိုင်းလိုလို မှာပင် ကတွတ်ပင်များကို တွေ့ရ၍ အထူးသဖြင့် မြန်မာနိုင်ငံ အောက်ပိုင်း၌ ပိုမို တွေ့ရှိရသည်။ ကတွတ်သီးမှည့်ကို လတ်လတ်သော်လည်းကောင်း၊ ယိုထိုး၍သော်လည်းကောင်း စားသုံးကြသည်။

^[၃]

ကိုးကား

1. ↑ 1771 illustration from Trew, C.J., Plantae selectae quarum imagines ad exemplaria naturalia Londini, in hortis curiosorum nutrit, vol. 8: t. 73 (1771), drawing by G.D. Ehret
2. ↑ The Plant List။
3. ↑ မြန်မာစွယ်စုံကျမ်း၊ အတွဲ(၁)

ლუღი (ლათ. Ficus carica) — სუბტროპიკული ჩანარი ჯაპიშობურეფიშ ფანიაშ ფიკუსიშ გვარშე. ლუღი მენჩხერო დოჸალერი ჯა რე. სიმაღალა 4-12 მ-ს ანჭუ. ჭყინტი ყერწეფი მოწვანე-ტუტაშფერი რე, ბუძგურამი ვარდა ტარკალე, ბჟაწვენს იკათუანს. ლუღი ართ- ვარდა ჟირჸუდეამი ჩანარი რე. ართსქესამი პიოლეფი ინოხე ძალამ გოცვიებულ პიოლინოხვენიშ ქოქას. პიოლინოხვენიშ კიდალეფი ეშაფინელი რე. მიარე ჭიფე ბუტკოიანი (დადული) პიოლით, ტვრიანამი (მუმული) პიოლეფი - თიშ ჟილენი ნორთის ეშახე. პიოლეფი იტვერებუ ჭიჭე მაფსკალიაშით — პლასტოფაგაშ მეშქაშობათ. ნანდული გუმნაღელი მორჩილი კაკალი რე. გუმნაღეფონი (ტყურაია გუმნაღელი), ნამუთ ოჭკომალო გჷმირინუაფუ, კანკალეშა პართენოკარპულო (უგუნაჸოფიერაფილო) ივითარებუ. ლუღი დიხაშოთ დიდ მოთხირებს ვეგმირჩქინანს — ჯგირო გუთმურძუ სქირე, ქუაღორღამ, კირნარ აბანეფს, ჩანს გორცვილ აბანეფს, გიმნასვიმონეფს, კანკალეშა დგჷმილეფიშ აკნაცჷმეფს დო კირდეეფს ხოლო. ტომბა დიხას დო ზჷმიერო ლამე პიჯალეფს ძალამ მაღალ ტემპერატურას ურძუ, დაბალი ტემპერატურაშოთ უმოსო მაგინაფუ რე დო 12-14 °C-ის უკვე ნორთობურო იცხალჷ, ჩანს 100-200 წანას.

ლიტერატურა

• სხიერელი ვ. გიორგბერიძე ნ., ქორთული სხუნუეფიშ ენციკლოპედია, ტ. 6, ხს. 207, ქართი, 1983 წანა.

无花果

切开的無花果，内有种子

无花果（学名：Ficus carica）属雌花两性花异株植物（即是来勒同一种植物中，某些植株长有雌性搭子雄性两种花，而有些只有雌性花），隶属于桑科榕属，主要生长来了热带搭温带，是亚热带落叶小乔木（绞杀植物）^[1][2]。

参考文献

El figaro xe na pianta deła fameja dełe Moraceae, col nome sientifego de Ficus carica. in inglexe se dixe fig, in todesco Feigenbaum, in taljan fico. El pol rivare a 8 metri e el crese mejo in tereni suti. Łe foje, grande, łe ga 5 lobi e łe xe verde scuro de sora e verde ciaro de soto. I fruti (fighi) i xe dolsi e se pol anca secarli e magnare cusì (fighi seki), ma no i xe fruti par davero: i xe infioresense con in sima un buseto dove ke entra ł'inseto (Blastophaga psenes) ke'l porta el połine par i fioreti ke ghe xe drento e cusì se maùra i fighi.

I fighi i crese suł'albaro ciamà Ficus carica sotospecie sativa, el połine i inseti iva torlo sul Ficus carica sotospecie caprificus.

Figi (Ficus carica)

Figi (Ficus carica) ezalí mbuma mɔ̌kɔ́ ya sukáli míngi, emɔ́nanaka lokóla mbuma ya tomáti ya mobésu.

Figu (Ficus carica) de sa Familia Moracee. Arvuree e fruttu. S'agatat sa figu areste (crabufigu) e sa figu cultivada in ortos, chi produet fruttos chi si mandigant. S'arvure vivet a longu. Su truncu de s'arvure est russu si s'arvure est betza, pagu altu e tendet a si dividere in diversos rattos. Sas fozas sunu largas. Sa linna non balet. Sos ramos si benint segados catzana unu latte. Su fruttu est gustosu e podedt essere de colore biancu o nieddu. Madurat in duas o tres boltas a segunnu de sa variedade, a finis de lampadas coghet su crabione, a finis de austu sa segunda incunza e si s'annada est bona un'atera incunza in santuaine. Si consumat frisca o cando est unu pagu sicca (sa cariga); de s'una e de s'atera s'ind agatat in commerciu. Su fruttu est unu pagu modde cando est maduru, cun d'una corza issa puru modde. Su fruttu est impreadu puru po faghere marmellata. In Sardigna agatat su clima sou ideale pro s'isviluppare, in ue bi nd'ada de divescias calidades, de sas cales, caliguna: figu alba de mannale, figu calaridana ruja, figu niedda, figu cana, figu cariga, figu buldasciotta, figu mattalona, figu pasatina, figu milinzana, figu buttada, figu de tres vias, etc.

Ficus carica (frutu)

Vóhkooheme na'éstse máhtáme.