Als de aankomsthal al een succesnummer is dan heb je wat waar te maken als attractie. Hoewel de buitenkant van de Orchideeën Hoeve in Luttelgeest niet meteen heel indrukwekkend is - de gevel doet niet onder voor die van een gemiddeld tuincentrum - zijn de vriendinnen Stella en Leah direct in de stemming als ze door de schuifdeuren naar binnen gaan.

Om in tropische sferen te raken is voor de beide negenjarigen niet veel meer nodig dan een paar palmbomen in een pot, een vijverbak met flink wat muntgeld op de bodem en een junglebehangetje op de muur. Dit belooft wat.

Wat inmiddels de grootste toeristische trekpleister van de Noordoostpolder is, begon in 1957 met een idee van de toen nog jonge tuinder Thomas Maarssen. Tegen de zin van zijn vader ging hij in het familiebedrijf in Aalsmeer orchideeën kweken. Het experiment werd een succes en in 1979 verhuisde Thomas met z’n gezin naar een boerderij in Luttelgeest om een eigen bedrijf op te zetten: de Orchideeën Hoeve.

De kwekerij sprak tot de verbeelding. In de eerste jaren gaven gezinsleden zo nu en dan rondleidingen voor nieuwsgierige dagjesmensen in ruil voor cake of appelgebak. In 1984 ging de zaak officieel open voor publiek.

Zeker 3500 stappen

Terug naar nu. Met een speurtocht op zak en drie speciale muntjes om voer voor de vissen, de eenden en de papegaaitjes te kunnen scoren, beginnen Stella en Leah op een zomerse zondag aan hun avontuur door het junglepark. Een informatiebord belooft dat we in het overdekte complex van 25.000 vierkante meter zeker 3500 stappen gaan zetten.

Eerste bestemming: het Amazone Regenwoud. Hier spotten de meiden witoorpenseelaapjes en roodbuiktamarins tussen het groen -,,Aapjes, oh wat schattig!’’ - en gruwelen ze van de meterslange roodstaartmeervallen in het water.

De offroad-route voert over rotspartijen en een wiebelende touwbrug langs imponerende tropische planten en bomen met tot de verbeelding sprekende namen als geldboom, paradijsvogelbloem, wurgvijg en reizigerspalm. En bijzondere orchideeën uiteraard, die zich hebben vastgeklemd aan boomstammen en takken.

Voorbij de Orchideeëntuin -met grot, waterval en een rivier vol koikarpers en schildpadden - bevindt zich de meest spannende tussenstop van de expeditie. Wie durft - en hiervoor een muntje heeft - mag in de Lorituin de zestig felgekleurde papegaaitjes voeren. Met een bekertje geelgekleurd fruitsap in hun hand betreden Stella en Leah de volière. Ze worden bij binnenkomst uitbundig begroet door de luid kwetterende Lori’s. Die gaan op handen, armen en schouders zitten, én op hoofden, want mensenhaar - zo lezen we op een bordje - wordt door de vogels aangezien voor nestmateriaal.

Ze zaten gewoon te stoeien op mijn arm, joh

Het wordt Stella al snel te gortig, al die overenthousiaste, ravottende Lori’s. Zij had achteraf beter de ‘vogelvrije route’ kunnen nemen. Leah houdt dapper stand. Het was vet, maar ook heel eng, concludeert ze als het cupje met nectar leeg is. ,,Ze zaten gewoon te stoeien op mijn arm, joh. En keihard in mijn oor te kwetteren.’’

Door de Citruslaan - waarlangs planten en bomen met vruchten als mandarijnen, kiwi’s, olijven en agave groeien - voert de ontdekkingstocht naar de tropische Vlinder Vallei. Met meer dan 2000 vlinders is dit volgens de Orchideeën Hoeve de grootste vlindertuin van Europa. Blikvanger is de vliegensvlugge, helblauwe Morpho peleides, voortdurend fladdert er een exemplaar van deze soort wild langs onze hoofden.

In de rupsenkwekerij zien Stella en Leah hoe eitjes rupsen worden, poppen en vervolgens fraai gekleurde vlinders. Naast eigen kweek importeert de Orchideeën Hoeve wekelijks meer dan vijftig soorten uit Costa Rica en de Filipijnen. Ze gaan als pop op de post - ,,Vet!’’ -en worden vervolgens met een speldje opgehangen in speciale kweekkasten, waarna het nog een aantal dagen duurt voordat de cocon openbarst. De meeste vlinders in de Vallei worden niet ouder dan drie weken. ,,Zielig!’’

Na alle opgedane vlinderkennis, is het tijd om even te ravotten in het Mangrovebos, een speelterrein van 1000 vierkante meter met waterstroompjes, glijbanen, hangbruggen, tunnels, slingertouwen en een klimmuur. Via de Stokstaartjestuin, waar in maart nog een jong aapje werd geboren - ,,Schattig!’’ - , volgt het Jungletheater als tussenstop.

Een wandelende flappentak en een boa constrictor

Stella en Leah zijn precies op tijd voor de Junglefreakshow, een quiz met een echte ranger als host. Die verdeelt de kinderen op de tribune in twee teams: de kikkers en de spinnen. Na afloop van elke vraag over een exotisch dier tovert de quizmaster het bewuste exemplaar uit een grijze kist. Zo komt hij langs met een koningspython - ,,niet giftig, maar ze kunnen wel bijten’’- , een krulhaarvogelspin - ,,als die bijt doet dat net zo zeer als een wespensteek’’- , een wandelende flappentak en een boa constrictor - ,,een van de mooiste dieren die we hebben’’. Na afloop krijgen alle kikkers en spinnen een rangersdiploma. ,,Yes!’’

Met het welverdiende certificaat in hun rugzak gaan de meiden op verkenning door het Makirijk. Hier wonen flamingo’s, rode ibissen, alpaca’s, ezels en ringstaartmaki’s. Waar Stella en Leah eerder op hun exotische expeditie al met een voermuntje een handvol lekkers voor de gulzig happende koikarpers uit een automaat haalden, besteden ze hun laatste muntje aan voer voor de eendjes.

Nog even en de reis door de polderjungle is ten einde. In de ‘Zwevende’ Bloementuin, waar meer dan tweeduizend fuchia’s, begonia’s, geraniums en vlijtige liesjes hangen, kijken de meiden hun ogen uit. ,,Echt prachtig!’’ Door de spiegelwanden lijkt er geen einde aan de bloemenweelde te komen. De zweeftuin is geïnspireerd op het Japanse kersenbloesemfeest Hanami Matsuri. Als de sierkersen - sakura- in bloei staan, tussen eind maart en half april, trekken Japanners massaal de parken in om de lente in te luiden met een picknick.

Stella en Leah halen een ijsje bij bistro De Sakura om te vieren dat het zomer is. Hun conclusie: het is vet leuk in de Orchideeën Hoeve. En superwarm, dus als je in de winter gaat, trek dan wel je jas uit.