TIM KUIK KREEG PICTORIGHT PRIJS

De prijs voor de persoon die zich uitzonderlijk heeft ingezet voor het auteursrecht is dit jaar
gegaan naar Tim Kuik, directeur van de Stichting Brein.  Tim heeft deze prijs meer dan verdiend.
Leiding gevend aan een organisatie die met alle wettige middelen de grootschalige piraterij aanpakt, optreedt tegen criminele sites als The Pirate Bay en tal van andere figuren en clubs die de rechten van de rechthebbenden in de muziek- en entertainment-business frustreren.

De hoeveelheid smaad, bedreigingen en andere vormen van het stelselmatig ontwrichten van het leven van Tim Kuik is nog vele malen erger dan die ik heb moeten meekrijgen toen ik begon met auteursrechten te handhaven.

Pictoright, de auteursrechtenorganisatie voor fotografen en andere visuele  kunstenaars heeft hiermee een duidelijk signaal afgegeven. Samen met alle disciplines uit de auteursrechtenbranche moeten we de strijd blijven voeren. Tim, ik feliciteer je van harte en ik hoop dat Zijne Majesteit het moge behagen
dat ook jij die koninklijke versierselen ooit opgespeld krijgt, want als er iemand is die zich onderscheidt, dan ben jij het wel Tim !

Tekst: Copyright Peter-Vincent Schuld

POLITIE MONTREAL BOEKT STEVIGE SUCCESSEN IN STRIJD TEGEN NAMAAK, VERVALSING EN AUTEURSRECHTFRAUDE.

Politie Montreal: Stevige successen geboekt in de strijd tegen namaak, vervalsingen en auteursrechtfraude.
Foto: Peter-Vincent Schuld

Canada is helaas nog steeds een land waar veel namaak in omloop is. Echter de Canadese autoriteiten
hebben hun buik er van vol en boeken stevige successen.

Al weer enige tijd geleden nam de Politie in Montreal 2700 gekopieerde Maar goed afgewerkte versies van academische studieboeken in beslag die werden verkocht aan universiteits-studenten. In 4 copy-shops werden in totaal 13 verdachten aangehouden en de waarde van de in beslag genomen werken bedroeg ongeveer 400.000 EURO.

Maar de politie boekte meer successen in Montreal, zo rolde zij een bende op die zich had gespecialiseerd in het namaken van debit cards,  pakte ze een bende die Canadese munten namaakte
en een bende valse dollarbiljetten in omloop brachten, en werd er een club opgerold die zich bezig hield  met de namaak van postzegels.

Ook in Canada is de strijd tegen namaak, auteursrechtfraude en vervalsingen nog lang niet voorbij.
De VS hebben Canada nog steeds staan op de lijst van landen waar namaak en inbreuken op het intellectuele eigendomsrechten nog het meeste welig tieren.


Tekst: Copyright Peter-Vincent Schuld

POOLSE MINISTER VAN CULTUUR WIL SPECIALE
RECHTBANKEN VOOR HET INTELLECTUELE EIGENDOM



Eindelijk weer eens iemand met visie. Tot op heden worden we in diverse landen nog te vaak geconfronteerd met rechters met 0,0 verstand van zaken betreffende het intellectuele eigendom
die soms met tenenkrommende uitspraken komen.

Gebrek aan kennis van internationale wetgeving en Europese rechtsregels of regelrechte lamlendigheid
zijn in sommige landen geen uitzondering, iets wat een slechte zaak is voor de rechtsorde met betrekking tot het intellectuele eigendom. Je hoeft het niet altijd met een uitspraak eens te zijn om toch de juridische motieven te begrijpen.

Wij als specialisten, juristen en advocaten op het gebied van IE ergeren ons met regelmaat aan slechte rechtspraak.

De Poolse Minister van Cultuur Bogdan Zdrojewski heeft dit probleem als geen ander begrepen, in navolging van veel andere mensen die begaan zijn met auteursrecht en andere intellectuele eigendomsrechten pleit hij voor speciale IE-rechtbanken binnen het huidig stelsel van rechtbanken in Polen en richtte een brief aan zijn collega, de Minister van Justitie met een klemmend beroep daartoe.

Hij wordt in zijn voorstel bijgetreden door diverse andere Poolse ministeries, overheidsorganen en colleges van patentadvocaten. De minister ergert zicht aan het feit dat teveel rechtsprekende organen zich buigen over IE zaken. In Polen zijn thans twee wetten die handelen inzake het intellectuele eigendom, de Auteurswet van 2004 en de Industriele Eigendomswet van 2000.

Het initiatief wordt uiteraard ook gesteund door Poolse organisaties van rechthebbenden, zeker nu het aantal rechtzaken in de afgelopen jaren aanzienlijk is gestegen.

Mocht dit voorstel waarheid worden, dan is dit een mooi voorbeeld voor andere Europese lidstaten.

Tekst: Copyright Peter-Vincent Schuld

De Poolse hoofdstad Warschau, met volop creatieve activiteit die rechtsbescherming nodig heeft.
Foto: Peter-Vincent Schuld

MIJN WILDE JAREN : SLOOP EEN PIRAAT

Ik ben nu 44, grijzer, wellicht iets wijzer, al mijn wilde haren zal ik nooit verliezen.

Ook mijn temperament is iets getemperd, alhoewel ik nog steeds niet tegen onrecht kan, ongeacht wie er voor mijn neus staat. We schrijven najaar 1993. We schrijven het muziekpaleis De Vereeniging in Nijmegen. Deze dag zouden een reeds van bevriende artiesten in het genre van symfonische elektronische muziek optreden. Muziek van componisten/uitvoerders Hans Zimmer en Vangelis zijn nog steeds mijn favorieten en in de lijstje past ook mijn goede vriend John Kerr. Een Britse Amsterdammer die voornamelijk bij onze oosterburen veel furore maakte en een aantal prijzen in de wacht sleepte.

Ik weet ook wel, dat deze muziek niet echt voor een breed publiek bestemd is, maar anderzijds hoor je zijn stukken niet zelden onder allerlei documentaires en reportages op televisie.

John, zijn vriend Rob en ik kennen elkaar al lang. Onze vriendschap dateert al van en ze hebben in al die jaren al heel wat dames als mijn toenmalige wederhelften voorbij zien gaan, immer voorzien van een knipoog. Al meer dan 20 jaar geleden had ik het gegeven auteursrecht al begrepen, en het woord piraterij idem. Mij gedragen was me destijds op 24 jarige soms wat te moeilijk.

John Kerr trad op in de Vereniging in Nijmegen, ik maakte even een gangtje langs alle stands.
Totdat..... ik een Duitser tegenkwam....... en wat zag ik allemaal illegale CD's, illegaal opgenomen en vermenigvuldigde video's van concerten van John en een Tv'tje waar alles op afgespeeld werd. Alles rechtstreeks in de zakken van de illegale handelaar die het auteursrecht daar fiks en moedwillig overtrad en schond, ten nadele van mijn goede vriend John Kerr, die hard moest werken om aan de kost te komen.  Ik confronteerde de oudere Duitser met zijn illegaal handelen en meneer vond het nodig om een grote bek op te zetten. Gelet op het feit dat op leeftijd zijnde Duitsers sinds 1945 geacht worden in Nederland een kleinere muil te hebben meldde ik meneer dit ook deed mijn handschoenen aan,  en terwijl ik meneer de Nederlandse wet spelde had ik intussen het TV-tje aan gruzelementen gegooid, de illegale video's vernietigd en de gekopieerde CD's gebroken onder luid applaus van de bezoekende  liefhebbers en fans van de optredende en thans benadeelde musici en componisten. Met mijn laatste woorden : " Hier sehen sie ein wirkliche Blitzkrieg, en nou opgeflikkerd naar je heimat"  kneep de man er snel tussenuit, met achterlating van de rest van zijn illegale handel die ik dan maar verder vernietigd heb met hulp van aanwezige fans. Goh, toen ik even daarvoor vroeg of ik de politie moest bellen of dat ik het zelf moest opknappen kon hij alleen "kein Polizei bitte" uitbrengen. Voor mij perfect, kwam me nog beter uit. Binnen 10 minuten was al zijn illegale handel vernietigd. Of ik het nu weer zou doen...... ik denk dat ik nu gewoon de politie zou bellen en de zaak in beslag zou laten nemen. Ik zei al, ben wat minder onbezonnen als 20 jaar terug..... maar genoegdoening gaf het wel. Hoe benadeel je opzettelijk kunstenaars.........? Piraterij vraagt soms om een onorthodoxe aanpak maar het kan ook subtieler.

Tekst: Copyright Peter-Vincent Schuld

John Kerr in concert. Foto's Peter-Vincent Schuld

WTO, WIPO EN WHO : CONFERENTIE INNOVATIE MEDISCHE INDUSTRIE EN HET INTELLECTUELE EIGENDOM

Gezondheidszorg in Kenia, foto's :Peter-Vincent Schuld

De wetenschap schrijdt voort. Voortdurend worden er nieuwe technieken, behandelmethodes, medicijnen en medische apparatuur ontwikkeld. Innoveren en ontwikkelen kost
de industrie en de universiteiten handenvol geld.  Het is ook niet verwonderlijk dat betrokken marktpartijen hun investeringen proberen te beschermen door middel van patenten en
andere vormen van bescherming van het intellectuele eigendom, ook op werken van medische wetenschap rust auteursrecht. Alvorens er iets nieuws ontwikkeld is zijn we vaak honderden miljoenen en soms miljarden EURO's verder.

Hoe verhoudt dit business-model zich tot de toegang tot de zorg, ook in armere landen en de ontwikkeling van behandeling van zeldzame ziektes die minder profijtelijk zijn voor de  farma-industrie. Een voorbeeld hiervan is het draagbare nierdialyse-apparaat dat mede door de Nederlandse Nierstichting werd ontwikkeld, omdat de medische industrie zo de Nierstichting zegt, niet wou meewerken aan de ontwikkeling hiervan.

Het Intellectuele Eigendom is geen zwart-wit verhaal. Er zijn veel aspecten waar we naar moeten kijken,  en tegelijkertijd een investeringsklimaat in stand houden dat doe medische en farmaceutische industrie moet doen blijven innoveren. Op 5 juli a.s. wordt hier over gesproken in Geneve op initiatief van de Wereldgezondheidsorganisatie WHO, de Wereldhandelsorganisatie WTO, en het Wereldorganisatie voor de bescherming van het intellectuele eigendom WIPO.

Onderwerp van besprekingen is de veranderende business-modellen voor medische en farmaceutische industrie.

Tekst: Copyright Peter-Vincent Schuld

De hoofdkwartieren van de Geneefse internationale organisaties,  WIPO, WHO en WTO. Foto's : Peter-Vincent Schuld

VIVE LA FETE, ZONDER GRATIS PRET


Ik werkte destijds nog als fotojournalist o.a. voor de Telegraaf.

Ik krijg een belletje, of ik op zaterdag even naar Gent wilde rijden om een band te fotograferen voor de zondagskrant.  Ja geen probleem. Ik had al eens van ze gehoord en ik kende ze als een totaal
van God los groep, en tak, ik kan dat ergens wel waarderen. Zoals je hieronder ziet, het is me een alleraardigst zootje, waarvan er echt leuke beelden te maken zijn.

De verslaggeefster Beertje van Beers ( ja inderdaad, die alleraardigste schone dame) vervoegde het gezelschap en de shoot ging van start. Gewoon mijn werk gedaan, koffietje gedronken en terug naar huis.  Foto's in de krant, rekening ingediend, keurig betaald. Tot zover geen issue.

Op een zeker moment kreeg ik een belletje. En dame van het management, of ik de beelden even kon mailen?

Ok, waarop ik vraag; Waarvoor willen jullie de foto's gebruiken en naar wie kan ik de rekening sturen?

De dame reageerde verbolgen "Hoezo betalen".... de foto's zijn voor de krant gemaakt willen ze ook gebruiken voor onze site? Oh ja ?  Da's ok, maar dan ga je wel betalen. Ik bepaal wie mijn foto's openbaar maakt en ook onder welke voorwaarden en tarieven. Nou dat vond mevrouw, die een redelijk arrogante toon aansloeg van de zotten. Ik heb haar maar even snel te kennen gegeven dat haar attitude mij niet aanstond en dat ze de foto's niet eens kreeg al zou ze er voor willen betalen.

Wat mij vooral stoorde is dat mevrouw dacht dat ze sowieso gratis tot openbaarmaking mocht overgaan
door bij mij de foto's "op te vragen".

Er bestaan ook kouwe kermissen en daar is de dame toen van thuis gekomen.


Tekst: Copyright Peter-Vincent Schuld

De Gentse "van-god-los-band- Vive La Fete, foto's Peter-Vincent Schuld

KIM-JONG-KLUUN

PARASIET VAN HOLLANDSE BODEM MET NOORD-KOREAANS TREKJE

Ik heb het gehad met Kluun,  u weet wel, die schrijver van het boek van "een vrouw komt bij de dokter",  waarin hij het verschrikkelijke relaas vertelt van zijn vrouw die uiteindelijk overlijdt aan de gevolgen van kanker.

Eerst parasiteert hij op het overlijden van zijn vrouw, waaraan meneer vermogens heeft verdiend
wegens het gebrek aan loyaliteit aan zijn vrouw en dit uitgebreid beschrijft.  Maar da's mijn persoonlijke mening.

Kluun int inkomsten op grond van de auteurswetgeving bij de vleet, leeft er goed van en dat is hem gegund.  Anderen gunt hij hun op de zelfde bij wetvergeven rechten niet, sterker hij trekt ten strijde tegen ze. Kluun, de man die fotografen hun auteursrechten ontzegt en boos wordt nadat hij wordt aangesproken door fotografen die hem hebben betrapt op diefstal van hun foto's.  Net zoals een winkeldief die amok maakt omdat hij gepakt wordt. Het heeft er veel van weg dat Kluun de confrontatie opzoekt.  Het proletarisch foto's  gebruiken schijnt hij als volstrekt rechtmatig te beschouwen. als meneer deze vorm van communisme voorstaat, is Noord-Korea echt de beste oplossing voor hem.

Hij opende zelfs een "hotline" per mail (www.kluun.nl), voor al diegenen die het aan de stok kregen met fotografen en hun advocaten.

Meneer lijkt niet te beseffen dat ettelijke van dit soort typetjes reeds zijn veroordeeld door de rechter en dat rechthebbenden met een kleinere beurs er wellicht van afzien om Kluun juridisch aan te vallen.

Ik stel voor dat we als belangenbehartigers voor rechthebbenden en rechthebbenden zelf,  voor deze pseudo-arme man een inzameling gaan houden voor  langdurig verzorgde reis naar Noord-Korea inclusief een dagelijks galgenmaal inclusief een heerlijk bordje witte rijst met proteïne-rijke insecten, die speciaal dit bakje rijst zijn komen bezoeken wegens het feit dat dit bakje rijst net zo bedorven  is als Kluun zelf.

Kluun is een populist. Natuurlijk weet hij dat het reguliere auteursrecht niet afgeschaft wordt en zijn inkomen voorlopig verzekerd is,  Maar het maakt hem populair onder mensen die het wat lastiger vinden om verder na te denken en dus stijgt zijn boekenverkoop en heeft u allemaal zijn nieuwe riante boot betaald, door zijn geschriften te lezen en  de film te kijken,

Oh ja, even niet vergeten dat meneer ook nog eens stevig verdient collectieve inning van repro-, leen- en reader rechten.

Dus als u denkt ik financier Kluun niet omdat ik zijn boek leen uit de bibliotheek, vergeet het maar, u betaalt gewoon de leenrechten aan Kluun.  Natuurlijk heeft Kluun recht op al die rechten die hij incasseert, maar hij verspeelt zijn geloofwaardigheid in zijn strijd tegen door rechten opeisende fotografen  door anderen de rechten te ontzeggen die hij zelf exploiteert.

Die rechten waar fotografen zich op beroepen, komen voort uit wetgeving. Democratisch tot stand gekomen wetgeving,  grotendeels gebouwd op internationale verdragen.

Ik heb al vaker over deze hoogst irritante man geschreven en ik blijf de wereld waarschuwen voor het verschrikkelijk gezwellig karakter met een dubbele moraal van dit figuur.

Ik hoop dat zijn laatste te verwachten  boek nooit uitgegeven zal worden wegens gebrek aan interesse,. Het boek met de veelzeggende titel " Een man komt bij de voedselbank" of dat hij gewoon president wordt van Noord-Korea. Weg-promoveren noemen we dat.  Leve Kim-Jong-Kluun.

Tekst:: Copyright Peter-Vincent Schuld

CAMBODJA VOLDOET NIET AAN DE WTO RICHTLIJNEN INZAKE NAMAAK
EN PIRATERIJ

Zicht op de Cambodjaanse hoofdstad Phnom Penh. Foto Peter-Vincent Schuld

De Cambodjaanse regering maakte het vorig jaar al bekend, maar thans lijkt het helaas waarheid te zijn geworden.  Cambodja heeft het niet gehaald om te voldoen aan de WTO richtlijnen inzake de handhaving van auteursrechten en de bestrijding van namaak. De handel in allerlei

namaak-producten zoals Louis Vuitton tassen en illegaal gekopieerde CD's / DVD's  is nog steeds in volle bloei.

Om de zoveel tijd slaan de autoriteiten wel een slag. Zo is en tijdje terug 7 ton aan namaak cosmetica in beslag genomen en vernietigd. Het is echter een druppel op een gloeiende plaat.

Beauty winkels met een substantieel aandeel namaak, zoals hier in Phnom Penh zijn nog steeds makkelijk te vinden. Foto Peter-Vincent Schuld.

Ondanks de hulp die het bestuurlijk apparaat onder andere krijgt van Japan, wil het de Cambodjanen

het nog steeds niet lukken om de handel in inbreuk makende goederen onder de knie te krijgen.

Iedereen weet dat Azië ervan vergeven is en dat het bijna onbegonnen werk is. Maar toch zal er op termijn resultaat behaalt moeten worden. De Cambodjaanse regering vroeg vorig jaar al aan de WTO of ze uitstel konden krijgen bij het halen van hun doelstellingen. Mei 2013 ziet het er volgens de laatste berichten er nog steeds niet goed uit. De handel tiert nog immer welig voort, de smokkel over de rivier de Mekong inbegrepen. BNG Legal, een lokaal gerenommeerd advocatenkantoor uitte haar verontrusting al in 2010 toen zij een Survey on Counterfeits in Cambodia uitbracht met daarin keiharde

feiten over de makkelijke verkrijgbaarheid van namaakgoederen van allerhande vooraanstaande merken.  Ik denk echt dat het een utopie is dat Cambodja binnen afzienbare tijd haar doelstellingen zal halen en vrees dat zij de WTO opnieuw om uitstel zal moeten vragen.

Tekst: Copyright: Peter-Vincent Schuld

In lokale kleine winkeltjes stikt het al van de namaak merkprodukten dat gewoon open en bloot over de toonbank gaat.
Foto: Peter-Vincent Schuld

De Cambodjaanse Gendarmerie; zijn zij capabel genoeg om  effectief op te treden ? Foto: Peter-Vincent Schuld

Politieboten liggen afgemeerd aan de kades van de Mekong in Phnom Penh in plaats van dat er jacht wordt gemaakt op de smokkelaars dia via de rivier o.a. namaakgoederen van en naar de buurlanden verschepen. 

Foto: Peter-Vincent Schuld

IK KAN OOK BEST HEEL VRIENDELIJK ZIJN.....

IK EET U NIET OP HOOR ! Foto: Inse Weyns

Ik weet het, ik weet het, ik weet het.... in kan verbaal redelijk exploderen. Als ik de behoefte heb om iemand de waarheid te zeggen zal ik het zeker niet nalaten en dat kan er best wel eens heftig aan toe gaan. Ik heb ook graag dat mensen dat mensen mij aankijken als ze tegen me spreken of als ik woord tot hen richt.  Ik had ooit eens een sterk verschil van inzicht met een Portugese buurman. Door zijn zonnebril heen zag ik dat hij naar alle kanten keek behalve recht in mijn ogen, en ik was zijn leugentjes een beetje beu. Ik kan er niks aan doen. Ik heb die namaak-merkzonnebril van zijn tronie getrokken en gezegd "kijk me aan als ik tegen je spreek" waarop de man uiterst verbouwereerd en ontdaan reageerde.  Maar als ik heel eerlijk ben, vind ik het helemaal niet leuk om vlijmscherp uit de hoek te komen.  Soms moet het, maar liever niet. Negatieve energie en allerlei toestanden, maar bovendien
het is gewoon helemaal niet fijn om "verbaal gewapend"  te zijn. Liever een goede inhoudelijke discussie. Vandaag had ik ook zo'n discussie met iemand die inbreuk had gepleegd op het auteursrecht van een fotograaf. Achter de man zat een heel verhaal, dat te persoonlijk is om hier neer te schrijven.
Ik kan alleen maar zeggen dat deze man herhaaldelijk was bedreigd omwille van zijn geaardheid.
Of de man nou inbreuk heeft gepleegd op iemands auteursrecht of niet, dat is niet relevant. Maar bedreigingen zijn"not done". Zo'n gesprek krijgt opeens een heel andere wending. Niet om te roddelen of oneigenlijk privé-informatie te verwerven, maar gewoon omdat ik geïnteresseerd in en begaan ben met  mensen. Ik heb er onderhand al weet ik hoeveel stukjes aan gewijd "Houd op met escaleren AUB", ga communiceren, verplaats u eens in het denken van een ander en laat dat begrip ook blijken, en vooral acteer niet, als je het niet meent, doe het dan niet. Ik heb het ook moeten leren want ik was bij tijd een wijlen in sommige situaties een vlijmscherpe hufter.  In contacten met andere juristen en advocaten, blijkt nog steeds dat menigeen juridisch tot aan de tanden gewapend aan de andere kant van de tafel of telefoon zit. Vaak moet ik meteen denken aan mijn geliefde comedy van vroeger "ALF", met zijn befaamde woorden "ease up brother".

Nu de tegenstellingen in het land van auteursrecht zo sterk zijn, zijn communicatieve eigenschappen vereist. Tja, er is 1 advocate ergens in Nederland die me dat al herhaaldelijk aan mijn verstand probeerde te brengen, en ze had toch gelijk :-).

Nu worden er in de komende tijd wereldwijd heel wat meetings belegd tussen partijen inzake geschillen of problemen met betrekking tot het intellectuele eigendom. Soms in alle stilte achter de schermen, soms met media-aandacht.  Er staan namelijk in de wereld van de technologie-reuzen heel wat dingen op stapel die nader uitgewerkt moeten worden, ook qua juridische aspecten. Een jaar geleden kwam  een boek uit "Kindness works in business". Geschreven door iemand van wie je het niet zou verwachten. De oud 4-sterren generaal en voormalig Amerikaans minister van Buitenlandse Zaken Colin Powell schreef en sloeg de plank daar helemaal niet zo mee mis. Ik heb nog geen tijd gehad om de man zijn boek te lezen. Er liggen nog veel te veel scherp aangezette conclusies, dagvaardingen, vonnissen en arresten die ik moet lezen. Maar eigenlijk zou ik die hele stapel eens even terzijde moeten gooien en gewoon een lezen wat deze generaal buiten dienst er van denkt.


Tekst: Copyright Peter-Vincent Schuld

De Amerikaanse oud-minister van Buitenlandse Zaken en 4 sterren generaal buiten dienst Colin Powell, tijdens een
NAVO meeting in Reykjavik, IJsland. Foto: Peter-Vincent Schuld

NEW YORK WILLIAMSBURG BRIDGE


Al weer vele vele jaren en relaties terug naderde het paasweekeinde. Een familiebijeenkomst bij de ouders van mijn ex stond op de agenda, dus alle reden om er tussenuit te knijpen.

Lieve mensen hoor, geen kwaad woord over ze, echt niet, maar enkelen van de aanpalende familieleden zijn, laat ik het zo zeggen, redelijk simpel van geest en je kunt niet verder komen
dan een gesprek over voetbal of over de familie. Laat ik nou in beiden net niet geïnteresseerd zijn.

Het zal mij een zorg zie wie wat voor werk doet, in wat voor huis ze wonen, met wie ze het doet en wie dit weekend gewonnen heeft. Ik had destijds een kameraad wonen in New York, een kunstenaar wiens werk ik tot op de dag van vandaag bezit en waar ik bijzonder blij mee ben.

De Williamsburg Bridge in New York. Foto's Peter-Vincent Schuld

Enfin, ik belde hem op vrijdagavond op en vroeg hem of hij wat op de planning had staan voor zaterdagavond? Nee zei jij, wou je dan terugbellen of zo.  "Ik kom even langs als je het goed vindt".
Zo gezegd zo gedaan, ik boekte een ticket en vloog de volgende dag naar New York.

Ik was er nog nooit geweest, dus alle reden om even van de dagen te genieten en vooral veel te fotograferen. Wie een beetje geïnteresseerd is in Amerikaanse stedelijke architectuur, musea en andere creatieve uitingen moet in New York geweest zijn.  Mijn maat woonde aan de andere kant van de East River, de zogenaamde Lower Eat Side van Brooklyn, zowat tegen de pilaren aan van de Williamsburg Bridge. Ik kwam in de avond aanzetten en we besloten naar down town Manhattan te lopen en wel over de Williamsburg Bridge. Ik had die avond de camera maar even "thuis" gelaten. Ik wou even de sfeer proeven zonder die loodzware NIKON bodies en lenzen. We klommen de trappen op en voor mij doemde een enorm metalen bouwwerk op. Imposant, innemend, overweldigend.

Met de bouw van de brug werd aangevangen in 1896 en werd afgerond in 1903. Ontworpen door de beroemde architect Henry Hornbostel en technisch vorm gegeven door ingenieur Leffert L. Buck en geassisteerd door Holton D. Robinson. Als we het over historische bouwkunst hebben die inspireert tot nog meer kunstvormen, dan was het deze brug wel.

Ik liep bij nacht over de brug, en allerlei schier poëtische gedachten begonnen zich van mij meester te maken. Williamsburg Bridge, vertel mij uw verhalen. Hoeveel mensen hebben de sprong naar de eeuwigheid gewaagd door van uw ferro corpus te springen, hoeveel mensen kwamen na u betreden te hebben met eeuwige gevoelens van angst te zitten, hoeveel mensen zijn a achter uw donkere pilaren beroofd. Hoe hard was het staal voor geliefden die hun relatie beëindigden, hoe zacht was uw staal voor hen die elkaar de eerste kus gaven. Oh Williamsburg Bridge,  Meccanoistisch bouwwerk, zie door de kieren van metalen platen die East River lopen, hoe diep is diep, hoe hoog is hoog. Hoe vaak neigde de metaalmoeheid, nadat zovele auto's, vrachtwagens, mensen en metrostellen uw stalen lichaam betraden en belastten. Hoeveel gedachten lagen er aan uw geboorte ten grondslag, hoeveel tekeningen werden er getekend. Williamsburg Bridge, welke beroemdheden gaf u inspiratie. Een kunstwerk dat kunstwerken deed ontspruiten.

Tekst: Copyright Peter-Vincent Schuld

I WAS IN NAM

In het auteursrecht wordt gesproken over het feit dat een werk een eigen karakter moet hebben.
Zelfs toen ik nog fotojournalist was had ik een eigen karakter, legde dat ook in mijn werk en
zal dat, nu ik een ander pad bewandel, dat toch blijven doen.

Maar in alle eerlijkheid, sinds dat ik nu echt stevig op het juridische pad zit, krijg ik toch weer zin om foto's te (blijven) maken, Jurist of geen jurist, eens fotograaf, altijd fotograaf.

We schrijven Hanoi, Vietnam.  Ik was weer mee op reis met Flahaut, de voormalige
niks zeggende minister van Defensie, Hij was zo niks zeggend dat ik u thans een foto van hem expres even voor een paar regels onthoud.  Meneer was Prominent lid van de Waalse Parti Nepotiste euhh, Parti Socialiste.

De defensie-zaken die we te zien kregen waren bijzonder interessant, maar toen ik hem inhoudelijk vroeg over de militaire stabiliteitsverhoudingen in het verre oosten, met China als leidende staat

De man met de bijzondere wang. Foto: Peter-Vincent Schuld

bleef meneer mij een antwoord schuldig en stond te kijken alsof hij drie konijnen het Wilhelmus zag zingen  van internationale politieke mechanismen en aanverwante zaken had meneer dus echt geen barst verstand. Zolang het binnen de kringen van de Nijvelse vriendjes bleef kende hij zijn mores en zeker om stemmen te winnen.  In de tijd dat ik tevens de Belgische strijdkrachten voorzag van advies en mediatraining heb ik gemerkt wat voor een puinbak hij er van maakte. Het wordt nog altijd niet officieel erkend, maar er gaan serieuze berichten de ronde dat Flahaut cq de Parti Socialiste in Belgie, door de Belgische auteursrechtenorganisatie Sofam werd aangepakt omdat er een foto van mijnheer zijn hoofd welke gemaakt was door de audio-visuele dienst van de Belgische Strijdkrachten was verschenen in verkiezingspropaganda van de PS en daar kon het leger, als politiek onafhankelijk instituut niet mee lachen.

De voormalige Belgische Minister van Defensie op ware politieke grootte in verhouding tot de foto in Hanoi,  Vietnam. Foto: Peter-Vincent Schuld

Maar hoe je het ook went of keert ik was met de minister op reis, dus onze politieke verschillen  van inzicht, euh gebrek aan inzicht versus enige kennis van internationale betrekkingen werden even aan de kant geschoven.

Vervolgens trekt de hele diplomatieke delegatie naar een propaganda-evenement dat werd georganiseerd door de Vietnamezen. Op bezoek bij de veteranen welke deels het slachtoffer zouden zijn geworden van het Amerikaanse strijdmiddel Agent Orange. Bij het horen van het woord Agent Orange denk je in eerste instantie aan de Soldaat van Oranje, Willem van Oranje, het Oranje Elftal of de sinaasappeltjes van oranje, maar niet aan een of ander product dat wat negatieve bijwerkingen schijnt te hebben. Enfin, het anti-Amerikaanse propaganda-feeestje was weer compleet en laat ik daar nou niet zo zot op zijn.

Ik ging al redelijk sceptisch de zaal binnen en dacht, hoe ga ik dat hier vastleggen, kijken of er mooie plaatjes te maken zijn. Oftewel, de befaamde compositie.

Ik liep met de delegatie waaronder een aantal Belgische militairen en de minister mee naar voren en zag daar een man zitten. Niet zomaar een man, maar een bijzondere man. Een man van wie ik een foto kon maken met de absolute wetenschap dat de foto mijn persoonlijk karakter zou bevatten, als elk ander beeld dat ik schoot.

De Vietnamese man zat, hij zat op een stoel, hij had iets bijzonders, hij had een wang een bijzondere wang, hij had een mond, een bijzondere mond.  Ik keek de man aan en vroeg de delegatieleden die mee waren op deze reis of die onbeschofterik voor de gelegenheid zijn kauwgom niet effe uit zijn bek kon halen. Dit rustig en wat droogjes gezegd te hebben, zie ik de minister erg kwaad naar mij kijken terwijl een ander deel van de delegatie zich naar buiten spoedde omdat ze het op een of andere manier niet meer hielden. Waarom begreep ik niet, het gebouw had toch toiletten. Ik ben gauw mijn beeld gaan maken en ben naar buiten gegaan. Ik geloof dat mijn aanwezigheid op dat moment even teveel van het goede was.

Buiten werd ik aangesproken door een Vietnamese jongeman die met de Vietnamese delegatie meereisde en die mij om een sigaret vroeg. Geen probleem. Een vuurtje ? Geen probleem! Mijnheer stelde enkele rare vragen over wie ik was en wat ik deed? Geen probleem! Hij kreeg even zoveel rare antwoorden terug. Na amper 1 trekje van de sigaret genomen te hebben smeet hij de peuk in de perken (In Vietnam staat daar nog geen boete op) en zette zijn gang voort. Ik ben ook niet blind en achterlijk. De jongeman was een klungelige agent van de Vietnamese militaire geheime dienst 

die het hoogstens tot de rang brengt van loempia der 2e klasse.

Vond het wel weer best, ik had mijn compositie en de wereld draaide door.

Tekst: Copyright: Peter-Vincent Schuld

DE VS LOPEN ALTIJD VOOROP

Voormalig president van de VS, George W. Bush, foto: Peter-Vincent Schuld

Als er 1 land is die voorop loopt in de bestrijding en handhaving van het intellectuele eigendom, dan zijn het de Verenigde Staten het wel. De VS kennen in tegenstelling tot bijvoorbeeld Europa veel meer een ondernemersklimaat waar geld verdienen niet wordt gezien als iets vies. Heel  Europa smult van de dollars die er verdiend worden op allerhande reality-series als Pawn Stars, Goldrush en Storage Wars,  maar als het er op aan komt is Nederland er meer toe geneigd zichzelf wel inkomsten te gunnen, maar wee oh wee als een ander wat wil verdienen of geld toekomt. Money makes the world goes around, of je het nu wil of niet. Je hoeft geen grootverdiener te zijn om dat te begrijpen en daar geen moeite mee te hebben. Bijvoorbeeld kennis is waarde, en voor iets waardevols moet betaald worden.

Onder het presidentschap van George W. Bush, die overigens in werkelijkheid veel intelligenter en vriendelijker is dan menigeen de publieke opinie heeft laten geloven werd er vanuit het Witte Huis actie ondernomen,

Bush en zijn adviseurs wisten als geen ander dat in het digitale tijdperk het intellectuele eigendom een nieuwe pijler zou gaan vormen onder de zich veranderende economie. Op 13 oktober 2008 tekende Bush de Pro-IP Act. Deze wet voorziet in een fikse verhogen van de straffen en sancties bij inbreuken op het auteursrecht en andere intellectuele eigendomsrechten zoals het patentrecht. Het staat het Department of Justice toe om namens rechthebbenden civiele rechtszaken aan te spannen tegen inbreuk plegende partijen

In de VS worden niet alleen boetes opgelegd in de strafrechtelijke sfeer, maar de VS kennen ook punitieve sancties die civielrechtelijk kunnen worden opgelegd en in de praktijk leiden tot stevige schadevergoedingen.  In Nederland kennen we dat niet. Aan de ene kant jammer, want zo hou je een omgeving waarin je een gammele rechtsorde houdt met betrekking tot het intellectuele eigendom.

De VS hebben altijd al een juridische omgeving gekend waarin het intellectuele eigendom
een belangrijke plaats hadden in de rechtsorde en hebben actief onderhandeld binnen WTO-verband (World Trade Organization) in het tot stand komen van het zogeheten (Trade Related Aspects of Intellectual Property Rights)TRIPs verdrag wat er voor gezorgd heeft dat er een wereldwijde standaard is gekomen in de handhaving in diverse gebieden van het intellectuele eigendom.

UNITED STATES COURT OF INTERNATIONAL TRADE in New York; Een belangrijk rechtsprekend orgaan inzake materie rond het intellectuele eigendom. Foto: Peter-Vincent Schuld

Handel in namaakhorloges in China Town New York. Foto: Peter-Vincent Schuld

Hoofdkwartier van de WTO in Geneve. Foto Peter-Vincent Schuld

Aan de andere  kant is de rechtscultuur en de sociale cultuur alhier in Europa weer totaal anders.

Tot ergernis van de Verenigde Staten verwierp het Europees Parlement het ACTA verdrag, het plurilateraal verdrag dat de deelnemende landen er toe zou houden minder vrijblijvend op te treden tegen de handel in namaak en andere intellectuele eigendomsfraude.  Door een lobby van mensen die amper verstand hebben van de materie ter zake werd het Europees Parlement lam gelobbyd. De kritiek is dat de onderhandeling achter gesloten deuren plaatsvinden zonder inspraak van de Parlementen en dat zogeheten Internet Service Provider's zonder tussenkomst van de rechter de zogeheten NAW (naam adres woonplaats) gegevens zouden meoten afstaan in het geval van geconstateerde inbreuken. Nu is dat laatste hoog tijd dat dat gebeurt. De  rechthebbenden, dat zijn dus de individuele fotografen, schrijvers, kunstenaars tot en met de entertainmentindustrie moeten nu al weet ik hoeveel zaken laten lopen omdat de procedure tot het verkrijgen van de NAW-gegeven veel de duur en te gecompliceerd is en de kosten eerst opgehoest moeten worden en dan nog maar afvragen of alle schade verhaald kan worden.

Exterieur en Interieur van het Europees Parlement in Straatsburg, alwaar de plenaire zittingen worden gehouden. Foto's Peter-Vincent Schuld

Hiermee is een fikse stuk oponthoud gekomen aanpak van counterfeit & piracy zoals dit zo mooi wordt aangeduid. De economische schade door het onrechtmatig en crimineel handelen is enorm, en de politiek wil nog steeds geen stevig en afdoende antwoord geven.

Zo'n verdrag afwijzen in een tijd van economische crisis en een veranderde en veranderende economie
waarbij het intellectuele eigendom een steeds groter deel uit aan het maken is van het "bruto nationaal product" is niet alleen dom, maar het is tevens onbegrijpelijk. Een nieuwe economische realiteit vraagt om een aangepaste rechtsorde die mondiaal is en minder vrijblijvendheid is.

De overheid moet rechtsmiddelen in handen hebben om de illegaliteit en de oneerlijke handel tegen te gaan.

Nog altijd is er een belangrijke taak weggelegd voor de Douane. Gelukkig kennen we in de EU een vrij verkeer van personen en goederen; maar de douane legt steeds meer de nadruk op het onderscheppen van inbreuk makende namaakgoederen zoals op dit controlepunt in het Duitse Emmerich. Foto Peter-Vincent Schuld.

Pakketjes via internet besteld worden van over de hele wereld bezorgd. De douane voort steekproefsgewijze controle uit om te kijken of er onder andere geen namaakgoederen worden geleverd. Is dat niet het geval wordt het pakketje weer keurig terug ingepakt en verzegeld met douanestickers afgeleverd. Foto: Peter-Vincent Schuld

Feit is en blijft dat er duchtig en stevig onderhandeld moet worden om een betere rechtsorde te garanderen. De strijd tegen de namaak en piraterij heeft niet alleen te maken met de benadeelde rechthebbenden.  Mensen die minder budget hebben zijn al gauw geneigd namaak kleding en namaakspeelgoed te kopen, waarvan de kwaliteit niet voldoet aan de eisen die wij kennen.
Dus een ACTA verdrag is in het voordeel van iedereen. Maar dat besef moet nog doordringen. We hebben nog een lange weg te gaan.

Sociaal zwakkeren in de samenleving zijn eerder geneigd tot het aanschaffen van namaak kleding en speelgoed die niet voldoen aan de veiligheidskeuringen. Foto: Peter-Vincent Schuld

Tekst: Copyright Peter-Vincent Schuld

KAZACHSTAN...... LAND VAN BORAT, BLOEDMOOIE AGENTES EN EEN HOOP GEZEVER OVER INTELLECTUELE EIGENDOMSRECHTEN.


Kazachstan, is een republiek, voorheen deel uitmakend van de Soviet Unie, thans een zelfstandig en zeer olierijk land in Centraal-Azie. Het is het land waar  de Britse acteur Sacha Baron Cohen zijn inspiratie aan ontleende voor de hilarische film "Borat" waarmee ik werkelijk het bescheurd heb van het lachen Het lot bracht mij ook enkele malen in dit land. Dat ik trouwens tijdens mij reizen niet ergens maanden of jarenlang ben weggestoken in een goelag of werkkamp mag een wonder heten.

Nee, ik doe niks verkeerd, echt niet, alleen tja de opportuniteit doet me nogal eens geintjes uithalen.
In landen waarin je de taal, de wet en de contacten niet machtig ben moet je uitkijken.

Dat gold overigens niet in Kazachstan, ik was de taal en de wet weliswaar niet machtig, maar contacten had ik wel. Ik herinner me ooit nog eens een geintje op het vliegveld van Almaty (het vroegere Alma Ata). Ik maakte een tussenlanding met een regeringsvlucht en ik was moe zo als een hond.
Ik was nog bijna met apparatuur en al,  bij nacht op de ijskoude, met ijs bekleedde tarmac van het vliegveld op mijn bek gegaan, dus ik kon wel wat gebruiken om te drinken. Gewoon koffie dus. De barman in de VIP-lounge (tja je reist mee met een regeringsvlucht of je reist niet mee met een regeringsvlucht, die door de weeks op het Ministerie van Buitenlandse zaken werkte, voorzag me in mijn wens zijnde een stevige bak koffie en nog belangrijker, ik kon rustig mijn sigaretje roken zonder
dat anti-rook gezeik.  Het vliegtuig werd bijgetankt en ik kocht nog snel even een paar flessen lokale wodka, waarvan ik zeker wist dat ik er iemand ooit een plezier meer ging doen.

Landen in Centraal-Azie trekken me op een of  andere manier. Het is over het algemeen een wetteloze bende waarin enige mate van structuur wordt gebracht die mij soms even doet denken aan een andere film van Sacha Baron Cohen, "The Dictator".  Het grappige is dat ik nooit last heb gehad in die landen.
Als het nodig was dan werd ik vergezeld door een paar kleerkasten die cum laude waren geslaagd op de   sportschool. Ik ben groot, fors en sterk, maar die Centraal-Aziaten, daar moet ik mijn meerderen toch in erkennen.

Ook qua intellectueel eigendon zijn deze landen, laat ik her voorzichtig zeggen, niet echt voortvarend, maar onder het gewicht van de internationale verdragen wordt wetgeving in tempo aangepast om ze in de praktijk redelijk willekeurig toe te passen. Het is evenwel niet zo dat de president bij inbreuken tegen het intellectuele eigendomsrecht, zoals "Dictator"  Sacha Baron Cohen even een paar keer een beweging kan maken van links naar rechts ter hoogte van zijn keel en dat de betrokkenen dan vervolgens ergens verdwijnen in het ontoegankelijke steppen gebied , tenzij je misschien een foto van de hand van president gebruikt op je website  waarop zijn vrouw te zien is die naakt in bad zit. Voor dit soort uitzonderlijke gevallen kan ik niet in staan.

Toch is de ferme "rule of law" met betrekking tot het internet mijn niet helemaal onwelgevallig.
Het zogenaamde 3 clicks beleid te weten
1)  notificatie van de rechthebbende
2) waarschuwing van de rechthebbende
3) strafzaak tegen de inbreukpleger

is voor landen gelijk Kazachstan geen verkeerde optie. Sterker, in dit soort landen is een stevige "rule of law" nodig.

Het voorstel kwam af van de voorzitter van de  voorzitter van de Kazachstaanse Associatie van Juridische Entiteiten en Internet. Enfin, internerend Kazachstan stond op zijn kop maar dat mocht niet baten, de wet werd aangenomen en er werd een einde gesteld aan het onbeperkt jatten en kapen op het internet. De Kazachstaanse poot van het persbureau Interfax liet weten in zijn nopjes te zijn met de wet, want die zag dat haar content overal verdween zonder dat ze er een cent voor zagen en nogmaals nieuwsgaring kost geld. Boze tongen beweren dat de regering de wet erg goed uitkomt om
portaalsites die hen onwelgevallig zijn het zwijgen op te leggen.

Dat Kazachstan de wetteloosheid oorbij is qua het intellectuele eigendom blijkt wel uit het feit dat het internationale advocatenkantoor Baker & Mckenzie haar deuren heeft geopend in Almaty.onder andere.

Maar de maatregelen die ongeveer een jaar geleden ingingen waren ook wel nodig.

Vkontakte.ru , het Russische sociale netwerk met de grootste database illegale films, songs,
welke ter gratis downloading ter beschikking zijn was ook in Kazachstan oproepbaar.
Een ieder, buitenlander, Kazach of wie dan ook stelt zich bloot aan vervolging.

 Het betekent nu dat bijvoorbeeld de auteursrechten van Europese producties in Kazachstan nu ook meer bescherming genieten.  Overigens een Kazach wiens rechten in Europa geschonden zijn heeft evenveel recht op juridische mogelijkheden dan ieder ander. De wereld wordt kleiner en de mogelijkheid om overal ongestraft mee weg te komen, ook op het internet wordt beperkter.

Ik denk terug aan die andere avond dat ik zowat tegen middernacht opnieuw landde in Almaty.
Mij de videoclip herinnerende van Elton John over zijn Nikita (in het echt een jongensnaam), waarbij een bloedmooie grenswachte de overgang tussen het inmiddels in elkaar opgegane Oost en West Duitsland bewaakte..... Bij aankomst helemaal geen controle, ik kon meenemen en invoeren wat ik wou,  namaakgoederen, wapens, niet dat er geen grenspolitie op het vliegveld aanwezig was. Het tegendeel is waar. Maar een alleraardigste grenspolitieagente met wie ik een beetje
aan het flirten was poseerde ietwat verlegen voor de foto terwijl ik in scène gezet mijn paspoort liet checken ( tja dan kent ze mijn naam tenminste zonder dit in het Russisch / Kazachstaans te moeten uitleggen.

Een glimlach en een wederzijdse "Spacibe" was genoeg. Goed (en jammer tegelijkertijd) dat ik maar even op het vliegveld was en het vliegtuig te snel was volgetankt. In de wetenschap dat wanneer ik als privé-persoon en niet in een diplomatieke delegatie vanwege dit akkefietje in de cel was beland, wetende dat als ik in Almaty was gebleven het wegens wederzijdse chemie totaal uit de hand gelopen was, heb ik het land weer tijdig verlaten. Maar eens zal ik weerkeren, en ditmaal op de autoriteiten bij te staan in de strijd tegen de inbreuken op het intellectuele eigendom.

Vliegveld van Almaty, het was voor de foto, maar hoe moet je anders een bloedmooie Kazachstaanse grenspolitieagente  uitleggen hoe je heet. Foto: Peter-Vincent Schuld

EN DE SCHOOL MOET HET GOEDE VOORBEELD GEVEN.......NOT

Websites van scholen staan vol met illegaal auteursrechtelijk beschermde content en hoeveel illegaal gekopieerd studiemateriaal moet een kind wel niet dagelijks meesjouwen? Ik hoop dat het verandert. Foto Peter-Vincent Schuld

De relatie tussen mij en scholen is nooit zo heel erg innig geweest.
Op een paar leerkrachten na die ik werkelijk subliem vond, had de rest voor mij al snel afgedaan.

Het begon al op de lagere school. In conflict met een leraar die "tomatensoep" afkeurde en van mening was dat het "tomatesoep was".  Mijn lagere schooltijd stamt nog uit de tijd dat de Neanderthalers de overhand hadden (de jaren 70), en volgens het groene boekje van destijds had de knakker gelijk.

Daarna trad de taalkundige verlichting in en werd de standaard van de Hollandse misplaatste zuinigheid waarin tomatensoep geacht werd van slechts 1 tomaat gemaakt te worden ingeruild voor de wat meer wereldse versie zijnde de "tomatensoep".  Vanaf dat moment begon het al. Ik zag mijn tijd op school destijds en ongelukkigerwijs als een volstrekt zinloze tijdbesteding, en huiswerk, tja, ik heb thuis wel wat anders te doen.  Andere jeugdigen van mijn leeftijd waren geïnteresseerd in voetbal, en andere vormen van sport waar men met meerdere idioten tegelijkertijd achter een voorwerp wensten aan te lopen om het vervolgens in een of andere goal, mand of over een net te smijten. Nee ik zat liever thuis allerlei boeken te lezen over dingen waarop school nooit aandacht besteed werd.

Maar wat er in het lager onderwijs en het middelbaar en voortgezet over het algemeen voor de klas staat
kun je amper of geen academische discussie mee voeren. Overtuigd van hun eigen absolute leerkrachten-gelijk dat niet zelden op drijfzand danwel fecaliën gebaseerd is, kramen ze niet zelden de grootst mogelijke onzin uit. Ik zal het nooit vergeten dat ik een klus kreeg om foto's te leveren voor een schoolboek. Wat denk je ? Het stikte van de fouten. De schrijvers, oorspronkelijk leerkrachten, waren voornemend kinderen zaken bij te brengen die feitelijk gewoon onjuist waren. Wat doe je dan als fotojournalist die gewend is om op feiten af te gaan?  Inderdaad corrigeren.

De gemiddelde leerkracht in het voorgezet onderwijs weet niet eens het verschild tussen de Europese Raad en de Raad van Europa, of tussen  het Europees Hof voor de Rechten van de Mens in Straatsburg en het Europese Hof van Justitie in Luxemburg, laat staan dat ze weten dat Kleinwalsertal een stukje Oostenrijk is dat in Duitsland ligt, tegen de Oostenrijkse grens en dat je alleen via Duits grondgebied kunt bereiken. Ja het is goed gesteld met de algemene ontwikkeling van de dames en heren leerkrachten op school.....NOT!

Ik merkte dit ook al toen ik begon te fotograferen voor het Vlaamse tijdschrift Klasse. Dat werd uitgegeven door het departement Onderwijs van het Ministerie van de Vlaamse Gemeenschap.
De hoofdredacteur was net zo'n betweter als de rest van de onderwijskolonie die ik moest bezoeken om er te fotograferen. Scholen hebben voor mij iets als als een huis van bewaring voor jeugddelinquenten. Het is dus niet verwonderlijk dat de relatie tussen mij en dit tijdschrift als snel gedaan was. Ik had er geen zin in.

Toen bemerkte ik dat de "lieve" dames en heren van mij zo'n 63 foto's van mij gezellig ongevraagd voor het internet gebruikt hadden. Tja, het was genoeg voor me en ben naar de Belgische auteursrechtenmaatschappij SOFAM gestapt, zeg maar de Belgische Buma voor de visuele kunsten.
Er werd een substantiële schikking bereikt, waarmee ik bijzonder in mijn  nopjes was.
Het eerste grote precedent wat gecreëerd.
Internet stond nog in de kinderschoenen en verbinding maken met het internet ging nog steeds met een aftandse telefoonverbinding. Ik wist toen nog niet wat er allemaal ging gebeuren.

Enfin, ik moest weer een de eerste zijn om het onrechtmatig gedrag aan te vallen. Onder de dreiging van een rechtszaak werd er geschikt zoals ik al zei. We spreken over het einde van de negentiger jaren van de vorige eeuw.  Maar ik was nog niet klaar met Klasse. Men wilde ook nog een paar verrichte opdrachten niet betalen. Ook best.  Ik legde de zaak in handen van Mr. Dirk Noels van advocatenkantoor Kegels en Co. het Ministerie werd gedagvaard en het was aftikken geblazen voor het Ministerie. Kijk dat was pas "Klasse". De arrogantie die de redactie pleegde te vertonen kende geen grenzen. Maar die was na het vonnis snel gedaan. Dan waren er nog de scholen die meenden dat ik maar gratis foto's moest afstaan als ik er foto's kwam maken. Dus niet. Ik laat me niet onder druk zetten.

Het duurde niet lang alvorens ik opnieuw te maken kreeg met ellendelingen in het onderwijs. Ik kreeg het verzoek van een Nederlands onderwijsblad om een redactievergadering bij te wonen. Men vertikte om mijn kosten te betalen, dus ik vertikte het nog langer om voor dit blad te werken.
Simpel als dat. Veel fotografen verkeren in de positie dat ze zich maar laten doen door redacties, tja, sorry, ik zit wat anders in elkaar.

Jaren  gingen voorbij en ik zat volop in de handhaving van mijn en andermans auteursrechten.
Het leek er op een gegeven moment wel op dat het onderwijs in het algemeen bij mij een abonnement had op aanvaringen. Mijn stiefdochter was schoolgaand en had het ook te verduren met leerkrachten die gewoon niet deugden. Ik bespaar u de details maar liegen, liegen...... je houdt het niet voor mogelijk. Hoe vaak ik wel niet naar scholen ben gestapt en de leerkracht of directeur onderwierp aan een kruisverhoor waarbij ze zelf niet meer uit hun eigen leugens kwamen zijn niet op 1 hand te tellen.
In Sesimbra Portugal, ben ik ooit na een akkefietje naar school gestapt met de vraag:
"Op welke wijze wil je ondervraagd worden, de Europese wijze of op de Israelische wijze?".
Op het openstaande computerscherm in het lokaal waar we verbleven stond het tegendeel vermeld van wat ze verklaarden, maar ze dachten dat ik geen Portugees kon lezen, tja foutje. De terugtredend directeur had het bont gemaakt en de aantredend directeur, een hele aardige kerel, echt toegewijd en dat meen ik keek toe hoe ik de man verbaal in de hoek dreef, gevolgd door op een bassende wijze "Mentiroso" toe toevoegen, Portugees voor leugenaar. Na 30 minuten de man achtereenvolgens
te hebben onderworpen aan een verhoor waar ze op Guantano Bay nog wat van kunnen leren, dit alles onder het instemmend oog van de aantredend directeur, brak de terugtredend directeur. Het had niet veel gescheeld of ik had de man even naar het politiebureau gebracht, euhh gesleept.

Dit "mentiroso"-gehalte ben ik ook talloze keren tegen gekomen toen ik zelf begon auteursrechten begon te handhaven.  U moet weten dat leerkrachten het goede voorbeeld moeten geven..... Hoeveel leerkrachten en scholen in al die jaren wel niet heb aangepakt, u heeft een fiks stel handen nodig om het aantal keren te tellen.  Illegaal reproduceren, illegaal foto's publiceren, onrechtmatig onder druk studenten hun auteursrechten laten afstaan op hun creative werken. Wat een integriteit...... Her en der rechtszaken voor fotografen die ik hielp,  her en der schikkingen. Maar de verweren .... na het lezen van argumenten waar je broek spontaan, zelfs als niet-naturist van afzakt restte er alleen nog een kots-moment   Nu mijn eigen lagere- en middelbare schooltijd nu niet de fijnste periode was waaraan ik terug denk, waren scholen bij mij "preferent" geworden, als ik ook maar de kans kreeg om een school aan te pakken, pakte ik de kans met beide handen aan.

De laatste zaak was tegen een middelbare school waar ik zelf onderwijs had gevolgd. Ik moet u zeggen dat de kwaliteit van onderwijs aldaar redelijk ondermaats was. Ik kreeg de directrice aan de lijn. Een hautain geval, met een misplaatste air van heb ik jou daar. Madam vond dat de fotografen die voor de krant daar kwamen fotograferen maar verplicht afstand moesten doen van hun rechten. Te zot voor woorden. Ik zei haar dat dit volstrekt onredelijk was waarop mevrouw, die dacht enige kennis in huis te hebben, tegen mij een lading onzin begon af te steken, dat zo verdomd komisch was dat ik mijn lachen maar met moeite kon inhouden. Het mens irriteerde me dermate dat ik het niet kon laten om mee te delen dat ik daar ooit leerling was geweest en dat mijn kennis en kunde zeker niet was voortgekomen uit het onderwijs dat ik daar had genoten. Achteraf denk ik weer van "Peter, dit had je niet moeten doen", maar het voelde wel lekker.

Maar nogmaals ik zal het in de praktijk we slecht getroffen hebben met de leerkrachten die tijdens en na mijn schooltijd op mijn pas kwamen, er moeten toch ook hele fijne en lieve mensen tussen zitten ?

Het is me intussen wel gebleken dat ze het niet leuk vinden als docenten stellingen innemen die inhoudelijk binnen de 5 seconden omwille van (juridische) realiteiten direct gesloopt worden.
Ik kan me natuurlijk inbeelden dat enkele lieden dan gaat twijfelen over de rechtvaardiging van hun existentie. Maar......da's niet mijn probleem. Ik sta altijd open voor discussies maar ik ga tegen de kleur blauw echt geen rood zeggen omdat een leerkracht zo graag gelijk wil hebben.

Kortom hoeveel auteursrechtzaken ik wel niet tegen onderwijsinstellingen heb gevoerd, ze zijn ontelbaar en men leek het niet te leren. Eindelijk stond er ergens een verlichte geest op
die de website in het leven riep " www.auteursrechtenonderwijs.nl " waarvan ik hoop dat deze veel gelezen wordt.

Ook in de universitaire wereld kan er nog veel verbeterd worden, maar daar helpt het over het algemeen als je een inhoudelijk debat aangaat en je probeert de mensen ervan te overtuigen dat een andere aanpak eerlijker en beter is. Ook werken van wetenschap zijn auteursrechtelijk beschermd.

Ja, er valt nog een hoop te verbeteren, en graag in samenwerking met mensen die van goede wil zijn en niet met eigenwijze gehaktballen die het gewoon vertikken om even kennis te nemen van wet en jurisprudentie.


Tekst: Copyright Peter-Vincent Schuld

BEATRIX


Koningin Beatrix, enfin, formeel thans Prinses Beatrix,  mag dan wel verdwenen zijn
van de vonnissen en arresten met de bekende header"In Naam der Koningin", maar dat neemt niet weg
dat ze niet weg is van het toneel. Abdicatie betekent geen opzoutificiatie. Gelukkig niet.
Amper uit haar ambt teruggetreden was onze voormalige majesteit al weer waar te nemen bij de opening van diverse kunst-evenementen.

Kijk, ik steek het niet onder stoel of banken, ben gek op kunst. Kunstwerken kunnen me echt raken.

Maar als er 1 ambassadrice was van de beeldende kunsten en podium kunsten was het Beatrix wel.
Wat is er nou mooier dat je Koningin de kunsten en dus de kunstenaars en de de auteurs een warm hart toedraagt. Uit de wandelgangen heb ik vernomen dat Beatrix ook het auteursrecht een warm hart toedroeg en toedraagt .  Ze hield van kunstenaars, de paradijsvogels in,  en het geweten van onze samenleving, wars van populisme liet ze op haar manier er toch van weten wat ze er van vond, want onze majesteit was geen "katje om zonder handschoenen aan te trekken".  Ooit heb ik zelf met de vorstin een onschuldig aanvarinkje gehad. Maar wees gerust, ik ben haar even graag blijven zien.
Net zoals ik kan de majesteit ook wel eens slecht geslapen hebben. Nou dat heb ik geweten.

Ik sta de Majesteit rustig te fotograferen in Straatsburg, Frankrijk, tijdens een plenaire zitting van het Europees Parlement.  Toen ik nog fotografeerde was ik niet het het type paparazzi. Leden van de Koninklijke Familie heb ik altijd ten gronde geweigerd tijdens hun prive-momenten te fotograferen.
Moge deze mensen ook een beetje privacy hebben ?

Neemt niet weg dat ik haar bij een officiële gelegenheid zoals hier in Straatsburg gewoon vereeuwigde
terwijl ze het Europees Parlement toesprak. Ja de vorstin en ik delen niet alleen de voorliefde voor kunst maar ook de voorliefde voor de Europese Unie en de noodzaak van beiden in onze samenleving.
Ondanks dat we wat dat betreft op de zelfde lijn liggen, brak er iets in onze denkbeeldige professionele relatie. Tijdens de plenaire zitting van het Parlement klikte ik er rustig op los....... zonder te flitsen.

Tijdens de bijeenkomst achteraf, kreeg ik via mij bekende medewerker van Buitenlandse Zaken te horen dat de Majesteit er zich aan had geërgerd dat ik de hele tijd in haar gezicht had geflitst.......
maar ik had geen flitser op mijn camera tijdens de zitting in het parlement.  Ietwat beledigd
en aangedaan antwoordde ik even sneller dan het protocol toeliet en wat luider dan wenselijk geacht was met de woorden " Als Hare Narigheid slecht geslapen heeft, mot ze het ff op een nader uitwerken
maar niet op mij".  Het incident had enig gelach tot gevolg her en der en wat boze blikken van enkele mensen die er toe deden maar tegelijkertijd beseften dat ik eigenlijk een hele lieve jongen ben die nog geen vlieg kwaad doet en mensen niet opzettelijk te kakken zet.

Enfin het was maar een incident, maar ex-Majesteit, ik heb u altijd weten te waarderen, en wat betreft dat akkefietje in Straatsburg, dat praten we onder het genot van een kopje koffie ergens somewhere, al is het in de nooit komende tijden, nog wel eens gezellig uit.

Ik ben blij dat Beatrix nu de tijd heeft om zich wat meer toe te leggen op haar beeldhouwkunst, zoals haar vader Prins Bernhard dol was op het maken van films, en Prins Claus gek was op fotograferen.


Tekst: Copyright Peter-Vincent Schuld

Koningin Beatrix, nu Prinses Beatrix, in het Europees Parlement in Straatsburg. Foto"s: Peter-Vincent Schuld

VERREKTE........

Ik word ecbt gillend gek van advocaten, wederpartijen maar ook eisende partijen die op geen enkele manier bereid zijn om in auteursrechtelijke geschillen met elkaar tot overeenstemming te komen.

Sommige wederpartijen en andere advocaten denken telkenmale het wiel uitgevonden te hebben of hebben het idee research te kunnen verrichten om het wiel opnieuw te kunnen uitvinden op kosten van hun client.  Ik behoor me altijd waardig te gedragen, op een diplomatieke manier te onderhandelen, beleefdheden in acht te nemen, weliswaar scherp te debatteren en argumenten te wisselen, maar tegen
mensen die de positie denken te kunnen bekleden van Keizer IQ Nullius doen mij zelfs eens van mijn fatsoenlijke opvoeding afstand nemen.

Kijk een wederpartij is voor mij geen vijand, we zijn het gewoon niet met elkaar eens, maar dat betekent niet dat ik hem of haar naar het leven wil staan. Soms wenden zij zich tot advocaten
die geen flikker verstand hebben van auteursrecht. Voor alle duidelijkheid ik weet geen zier, geen duvel, niks, nada, noppes van veel andere rechtsgebieden en ik kom daar ook eerlijk voor uit.

Maar als ik dan weer zo'n overbetaalde sukkel aan de lijn krijg die het belang van zijn client meer schaadt dan baat krijg ik het. Of het belang van de wederpartij mij niks zou interesseren.

Ik wil niks liever dan dat iedereen zich gewoon aan de auteursrechtelijke regels houdt en dat je in harmonie tot overeenstemming komt. Je hoeft het met elkaar niet eens te zijn, je hoeft het zelfs met een besluit van de rechter niet eens te zijn om toch het respect en het fatsoen te bewaren.

Kijk ik zit in de juristerij, ik ben geen advocaat, dus ik kan lekker zeggen wat ik wil zonder last te krijgen met de Deken bij Orde van Advocaten.

Er zijn ook rechters die het soms niet willen begrijpen wegens een of andere tekortkoming of mentale stoornis, dan heb ik het niet over hun oordeel, maar over hun optreden.

We schrijven Antwerpen, 2007. Ik had een wederpartij die woonachtig was in de Antwerpse deelgemeente Hoboken. De man wou onder geen enkele voorwaarde schikken.

Om de man meteen te dagvaarden zou, voor mijn gevoel iets te grof zijn, ik kreeg de indruk dat de goede man totaal fout werd voorgelicht en dat het echt geen kwaaie pier was. Maar de man had een foto van me gejat, en daar was ik niet blij mee.

Dus tijd voor een andere benadering. Ik laat de man in kwestie via het Antwerpse Vredegerecht in het Kanton Hoboken, oproepen voor een zitting tot verzoening zoals dat officieel heet. Enfin, mijn wederpartij en ik kwamen de rechtszaal binnen. Zit daar een onopgedirkte doos die je normaal gezien zou verwachten in de rij bij de afdeling "op te halen giften" bij de voedselbank. Een vrederechter in een procedure zoals deze behoort te bemiddelen tussen partijen die een geschil hebben.

Het eerste wat  hare vrederechter uitkraamde "ik ken niks of niet veel van auteursrecht".
Ik had die nacht weer eens slecht geslapen en mijn antwoord was dan ook meer dan
duidelijk "had u dan niet wat verder moeten studeren? ". Dit werd door madam de rechter niet in dank afgenomen. "Dan moet u maar gaan dagvaarden" was haar antwoord.  Daarop kreeg ik echt genoeg van deze rechter. De zaak interesseerde haar zichtbaar geen zier. De vrouwelijke griffier zal al te lachen tot groot ongenoegen van madam de rechter.

Ik kon niet anders dan in de frontale aanval gaan, mijn stem te verheffen  en mijn tegenpartij in bescherming te nemen. "Mevrouw wat u nu doet is RECHTSWEIGERING" dat is goed voor een tuchtrechtelijk akkefietje, want rechters kunnen ook niet overal mee wegkomen, nummer 2;  mijn tegenpartij verdient uw inspanning tot bemiddeling.  U creëert nu een situatie waarin u de wederpartij mogelijks onnodig opzadelt met torenhoge kosten met inbegrip de kosten van de gerechtsdeurwaarder, waar bent u mee bezig?"  Ze probeerde er tussen te komen zonder succes. Ik vervolgde met "U dwingt mij om mijn tegenpartij in bescherming te nemen, uw optreden lijkt op niks, u helpt mensen zo diep de problemen in, en overigens u bent het niet waard om, hier te zitten, beneden in het cellenblok van de rechtbank zoeken ze nog toiletjuffrouwen, misschien is dat wat voor u".

Verdomme, het  mag mijn tegenpartij zijn, maar dat neemt nog niet weg dat die zijn rechten zomaar geschoffeerd mogen worden en zeker niet door een rechter die te lui is om uit haar ogen te kijken.
Dit doe je niet, hier dien je het recht niet. Waarom tegenpartijen nodeloos op kosten jagen.

Mijn ogen waren pikzwart van ietwat functioneel gespeelde woede;  de griffier deed het zowat in haar broek van het lachen, advocaten op de gang bleken allemaal hun oor op de deur van de zaal gelegd te hebben en stonden vol verwondering te luisteren. Ik had er genoeg van.  Madam de rechter ook, ze kon niet meer uitbrengen dan "u kunt wel gaan", waarop ik het antwoord gaf" u ook, u kent de uitgang".

Ik sloeg de wederpartij een arm om de schouder, liep er mee naar buiten en zei "we gaan er ene drinken wat dit trekt hier op niks, we komen er samen wel uit". Zo geschiedde; de rechter in wanhoop en verbijstering achterlatend, de griffier met een natte broek en een zootje advocaten vol verwondering.

Wat is dat voor een schertsvertoning zeg...... dat is niet de bedoeling. Als de rechter geen redelijkheid of billijkheid toepast, dan doe ik het wel op eigen initiatief.

Op een terrasje in de prille zomerzon kwamen we snel tot een schikking en werd er nog flink wat afgelachen. Mooi toch......nee behoud altijd als het kan het belang van je tegenpartij in het oog en probeer deze geen poot uit te draaien.

Van de rechter in kwestie heb ik nooit meer wat gehoord.

Korte tijd later had ik een zitting in verzoening voor de Vrederechter in Diest. Was mijn tegenpartij niet komen opdagen. Een uiterst vriendelijke en oprecht in de materie geïnteresseerde rechter vond het juist spijtig dat hij niet kon bemiddelen. Het leek voor hem een uitdaging. Ik dankte de rechter toch voor zijn genomen moeite, gaf de rechter een hand en werd gesterkt in mijn overtuiging, in alle gelederen van de tegenpartijen, advocaten en rechters heb je grote goden en mindere goden.

Maar tegen het die het voor anderen gewoon op voorhand verzieken, laat ik u hier onder mijn oprechte mening zien:

Tekst: Copyright Peter-Vincent Schuld

Peter-Vincent Schuld vindt er dit van. Foto JC Schuld